18 Apr 2022 12:44 door Mia
Ik heb sinds 18 jaar stiefouders. Mijn moeder is gebleven voor haar kinderen, maar ze had veel eerder moeten gaan. Destijds vertrok mijn moeder in de ochtend naar haar inmiddels man, en 's middags kwam mijn stiefmoeder met haar hebben en houden om samen te wonen met mijn vader. De hele situatie was surrealistisch. En daar hebben ik, maar vooral mijn broertje veel last van gehad.
Mijn stiefmoeder en ik zijn nooit vrienden geweest. Zij wilde graag eigen kinderen, maar mijn vader weigerde, omdat zijn oudste, ik dus, toen al 21 jaar was. Hij wilde geen kinderen meer en dat had ze te accepteren. Toch heb ik me altijd de schuldige gevoeld. En dat liet ze mij ook wel voelen. Bewust wrs, want zo'n type mens was ze. Ze was ook aardig hoor. Maar ze zat dusdanig met haarzelf in de knoop, dat ze dat anderen ging verwijten. Dat kan door haar hersentumor zijn gekomen, maar ik leerde al snel dat ze onnodig onzeker was en er naar handelde. Wat echt onnodig was. Want ze was gewoon goed genoeg.
Mijn stiefvader was 28 toen hij iets kreeg met mijn 41 jarige moeder. Mijn moeder was geholpen en daardoor wist hij gelijk dat kinderen van hemzelf er niet in zat. Maar, het heeft even geduurd, volledig geaccepteerd en lees en hoor vaak dat hij een trotse stiefvader is. De band onderling is geweldig. Je kunt hem voor alles bellen en hij vindt mijn man geweldig. Natuurlijk zijn er strubbelingen geweest, maar zoals het nu is, dan teken ik ervoor.