Lief dat jullie de moeite hebben genomen om te reageren. Ik merk dat het hele gebeuren van de afgelopen week me enorm bezighoudt en dat ik enorme weerstand richting mijn moeder voel. Dat ik me op het moment dat ze zo tegen me schreeuwde weer dat kleine meisje voelde, weer dat nare gevoel van binnen had dat ik eigenlijk alleen maar herken als een gevoel van 'foute boel, wegwezen hier' dat ik had als ik bijvoorbeeld uit school thuis kwam en haar pet weer scheef stond. Dat gevoel is zó naar en het zit zo diep dat ik er blijkbaar nog steeds last van heb. Het is toch absurd dat ik nog altijd angst voel naar mijn moeder? Dat is wel de reden dat ik de afgelopen dagen steeds meer denk om even geen contact meer te zoeken. Niet dat ik het voorgoed wil verbreken, maar voor nu, om te zien wat er met mij gebeurt. Maar toch voel ik dan direct een schuldgevoel. Kan ik dat mijn moeder, en indirect dus ook mijn vader, aandoen? Ze doen nu toch goede dingen voor ons? En vroeger is het ook niet altijd slecht geweest. Ik merk dat ik het een soort van vergoelijk voor ze en dat maakt het zo ongelooflijk lastig, ik sta echt in een soort tweestrijd.
@Filoria, ik heb wel eens EMDR gehad, maar dat was meer gericht op het pesten op school. Nu er andere dingen aan het licht zijn gekomen afgelopen week vraag ik me af wat er uit zou komen wanneer de focus meer op mijn jeugd en mijn ouders ligt. Mijn zusje volgt symbooldrama (
https://symbooldrama.nl/wat-is-symbooldrama/), ik had daar nog niet eerder van gehoord, maar dat klinkt ook interessant en wellicht is het ook iets voor mij. Mijn zusje is er erg bij gebaat, dus het is misschien het proberen waard. Ik sta op dit moment op de wachtlijst voor therapie, waarschijnlijk is er in april pas plek dus het is nog even geduld hebben.
@Teun, dat is het 'm nou juist. Zij heeft ook een zware jeugd gehad met ouders die haar continu omlaag haalden en sloegen als ze iets fout deed. Maar toch vind ik dat dat haar niet het recht geeft mij ook zo te behandelen, ondanks dat ik het ergens dus wel zielig vind voor haar en denk dat ze ook enorm in de knoop zit met zichzelf en de wereld. En dat maakt het voor mij lastig om te zeggen dat ik haar even niet wil zien, omdat ik weet dat ze dat enorm op zichzelf betrekt en ze weer enorm in de slachtofferrol duikt en mijn vader (of wie dan ook) dat moet ontgelden. Van de week heb ik mijn oudste dochter even stevig geknuffeld en gezegd dat ik zo mijn best doe voor haar en dat ik niet net zo wil worden als mijn moeder (zij weet ook hoe mijn moeder is, helaas heeft zij ook weleens vervelende ervaringen met haar gehad) en zij moest er ook van huilen.