Zou een weekend logeeropvang iets voor jullie en haar kunnen zijn? Er zijn plekken die juist prikkelarm ingericht zijn en gespecialiseerd zijn in kinderen. Je kind krijgt de kans een eigen plekje te hebben om leuke dingen te doen en ouders en het gezin worden even ontlast. Hoe oud is ze?

Wat vervelend allemaal voor jullie!

V slaapt ook best vaak in haar kleding. Scheelt in de ochtend heel veel tijd! En ik ga in de avond geen strijd maken over slapen hoor je in je pyjama te doen. Als ze 18 is doet ze het vast niet meer. Of juist wel na een avond stappen, haha! Ik ben sinds de diagnose van de jongste met dit soort dingen echt een stuk makkelijker geworden.

Onze kinderen slapen ook vaak in hun kleren. Of een prinsessenjurk, of eenhoornpak, wat ze maar willen. Zolang er geen koordjes aan zitten waar ze zich in kunnen draaien mag er een hoop. Scheelt in de ochtend echt wel veel tijd als ze al kleren aan heeft.

J wil altijd als eerste klaar zijn en dat helpt heel erg. Ze wordt wel boos als iemand eerder klaar is (omdat ze zelf liep te treuzelen), maar vaak laat ik bijvoorbeeld één knoop van mijn jas open zodat ze alsnog als eerste is.

Je doet het echt heel goed en al zoveel! Fijn dat je hulp er bij gaat krijgen.

Hoe ik het zelf doe, pick your battles.
Mijn jongste heeft last van laag bloedsuiker en is hangry waardoor hij in de ochtend echt niet te genieten is tot na zijn ontbijt, dan slaat hij als een blad aan een boom om. Dus neem ik zijn kleding mee naar beneden en doen we het aankleden pas na het ontbijt. Hij is 4.5 jaar oud en kan het allemaal zelf, maar heeft er geen zin in. Ik ben in twee minuten klaar als ik hem help dus dat doe ik gewoon en maak er een spelletje van.

De oudste van zeven kan prima zelf douchen, maar vind dat niet leuk/ gezellig. Dus stuur ik beide kinderen samen onder de douche en doen we de douche challenge, daar valt dan wat mee te verdienen als ze het goed doen ( iets langer op blijven, spelletje kiezen ed).

Verder doe ik aan verwachtingsmanagement en kondig ik dus alles zo’n vijf minuten van te voren aan en vertellen we ‘s avonds in bed altijd ( vooral aan de jongste) hoe de volgende dag er uit ziet, de oudste heeft een kalender waar we alles op schrijven.

En gedrag en consequentie horen hier ook bij elkaar inderdaad. Dus ga je gillen als de IPad uit moet, dan mag je langer niet op de IPad, gooi je boos een auto door de kamer, dan krijg je de auto even niet ed.

Hier werkt dit allemaal best goed en gaat het de meeste ochtenden heel relaxt. Maar er wordt ook heus gegild en boos gedaan hoor. Alleen als we bij andere mensen zijn dan weten ze prima hoe het hoort en gedragen ze zich over het algemeen heel netjes, ik kan me voorstellen dat, dat bij je broer en zus en hun kinderen ook zo is. Volgens mij heeft iedereen weleens deze struggles. Neemt niet weg dat het bij jullie thuis pittig klinkt en je zo te horen echt je best doet!!

Hier is ook wel eens strijd, zeuren of tegendraads zijn, maar niet zoveel dat er dat niks gebeurt dat op dat moment moet.

Er wordt elke avond tanden gepoetst en pyama aan gedaan. 'S morgens meestal op tijd klaar en dan ook gewoon kleren en schoenen aan, tanden gepoetst.

Ik leg kleren 's avonds klaar en geef daarbij een keuze tussen 2 (jurken, rokken, truien, etc.)

Verder hebben we hier de Triple P cursus online gevolgd en daar ook wel opvoedkundige tips gehaald.
Bijvoorbeeld wat Marsy zegt; zeuren oid dan speelgoed 5 a 10 minuten wegpakken. Aanspreken op gedrag hooguit 3 keer en dan is het klaar.
Gaan we naar de winkel? Dan geef ik aan waar ik naar toe ga en waarvoor en ik zorg dat ze wat te doen hebben (producten zoeken, scannen, wegen, etc.)

Succes en sterkte ermee!

Nogmaals bedankt allemaal, jullie woorden deden mij goed. Het heeft mij weer moed gegeven om door te kunnen gaan. Bedankt!

Fijn Calathea!

Hier trouwens ook altijd gezeik met naar buiten gaan hoor. Je kan wel honderd keer zeggen dat ie z'n schoenen aan moet doen maar 't gebeurt niet.

Ik heb de jongste 1 keer op sokken meegenomen, in herfst terwijl het regende. Drie keer gevraagd bij de opvang of hij zijn laarzen aan wilde doen, wilde hij niet. Was de laatste keer dat iemand het niet wilde doen 😆

Ik vraag nu helemaal niet of ze schoenen aan willen doen of iets. Ik kondig aan dat we over vijf minuten weg gaan, ik kleed mezelf aan en soms zeg ik iets als "het regent, als je droge voeten wil zou ik laarzen aantrekken".

Maar, ik heb mega zelfstandige kinderen. Klein stukje opvoeding en groot stuk karakter denk ik. Aan mijn tips zal je niet zoveel hebben bij kinderen met een ander karakter.

Mijn zoon is inmiddels 7 en zich klaarmaken gaat nog steeds niet vanzelf. Alsof het voor hem nog steeds niet logisch is dat vertrekken schoenen aan en jas aan betekent. Boos worden en consequenties stellen helpt niet. Opjagen ook niet. Alleen heel erg positief zijn als het een keer wel lukt. Ik leg hem niet met kleren in bed, maar wel alvast met de juiste sokken. Want daar heeft -ie ook echt een hekel aan. Ik zie nu hij al een week 24/7 thuis is ook echt wel weer dingen die bij hem echt anders zijn dan dan bij zijn zusjes. Hij vertikt het bijvoorbeeld om uitleg of een voorbeeld te volgen. Dan sluit hij zich gewoon af. Maar als ik hem op zijn kamer zet zonder dat hij van te voren de uitleg hoort, dan kan hij zijn sommen/ werkjes wel maken. Maar als hij van te voren wel de uitleg moet volgen dan zegt hij dat hij het niet snapt. Alles moet op zijn manier gaan. En anders gaat het niet of moeizaam. Maar hem positief benaderen helpt. Want hij is erg onzeker. Ik heb oprecht de indruk dat hij het niet expres doet. Dat het geen dwars doen is. Hij denkt anders. Alles gaat bij hem anders. Maar vertrekken met hem is elke dag een gedoe. Sowieso alles wat hij moet, maar niet zelf bedenkt gaat moeizaam. Als hij zelf naar buiten wil om te spelen, heeft hij wel zo zijn schoenen en jas aan.

Dat herken ik inderdaad ook heel goed, Holly. Boos worden helpt hier ook niet want volgens mij doet hij het ook niet expres. Althans, in essentie niet. Daarna gaat hij wel vaak lopen clownen en met schoenen of kleren gooien enzo. Daar word ik wel boos op (maar helpt ook niet). Dus dat is wel anders dan jouw zoon dan, dat is echt gedrag.
Maar inderdaad het automatiseren van bepaalde handelingen die hij elkaar horen, zoiets is het wat niet werkt bij hem. Daarvoor heeft hij dus ook ergotherapie, zodat hij het in elk geval fysiek kan en trucjes leert zodat het makkelijker voor hem wordt. Hij zag namelijk eerst ook echt niet hóe hij het moest doen. Een gat voor een mouw waar je arm in moet? Dat soort verbanden legt hij niet ofzo. Intussen weet hij beter hoe hij het moet doen. Zijn benen 'meten' op de broek zodat hij ziet hoe het past. Z'n schoenen met z'n duim als schoenlepel. Dat soort dingen. Nu alleen het gedrag nog. En als je dat speels benadert lukt het soms wel. Maar ik ben niet altijd speels. Ik ben ook moe of heb haast en dan word ik boos. Daar gaat het dan mis, zodra hij ook maar een fractie daar van voelt, gaat hij clownen. En dat vergt van mij ook weer veel want ik ben niet altijd leuk of positief. Ik probeer het wel maar ik word er soms zo gek van.
Ik schaam me hiervoor maar van de week heb ik gezegd tegen m'n man (toen we allebei hem naar bed probeerden te krijgen en zoontje maar bezig bleef) dat ik m het liefst een klap zou willen geven zodat ie eens normaal doet. Maar dat meen ik natuurlijk niet echt, m'n man schrok ook dat ik dat zo zei maar op dat moment reageert m'n lichaam zo sterk op zo'n bui. Dan heb ik hartkloppingen en raak ik zo gefrustreerd. Voel me nog steeds rot dat ik dat zei (gelukkig zei ik het alleen maar) maar dat is wel typisch zo'n moment waarin ik aan het leren ben dat ik afstand moet nemen van de situatie en tegelijkertijd emotioneel bij m'n zoon moet blijven. Als ík dan ontplof, ontploft hij ook. Maar dat is zó moeilijk. Dat ben ik aan het leren.

Mijn zoon kan ook heel erg clownen. Dan loop ik weg en help ik niet meer. Dat weet hij. Met dat gedrag kan ik niks. Ik zeg dat ik er last van heb en het niet fijn vind. Als hij uit de douche komt, moet hij zelf zijn ondergoed en pyjama aantrekken. Dat doet hij niet. Dit is ook de reden waarom ik ieder kind een eigen kamer heb gegeven. Ik zet hem dan op zijn kamer. Zijn zusjes doen het wel meteen en ik leg hen dan eerst om de beurt in bed. Dat betekent instoppen en samen lezen. Mijn zoon zit als ik daar mee klaar ben (een half uur) nog steeds in zijn blootje. Ik ga die strijd dus niet meer aan. Ik zeg dat wat jammer dat het niet gelukt is, nu heb je lang moeten wachten. En dan doen we het samen en dan leg ik hem alsnog liefdevol in bed. Dus zonder mopperen en tig keer aansporen. Eerst wilde ik dat hij zich net als zijn zusjes aankleedde meteen na het douchen. Nu zet ik hem dus in zijn kamer, zodat ik het niet zie en loop ik rustig het in bed ritueel af met zijn zusjes.

Ik snap dat het je moedeloos en kwaad maakt. Ik word ook weleens heel boos. Vooral bij clownen. Maar dan zet ik hem dus echt weg uit mijn zicht. Niet als straf maar dan zeg ik erbij dat ik anders ga mopperen en hij zich niet fijn voelt en dat we het straks opnieuw proberen. Daar heb je niks aan als je moet gaan. Ik negeer het dan compleet (het clowngedrag), richt me alleen op zijn zusjes. Als zij helemaal klaar zijn dan kom ik weer naar hem toe en vraag ik wat er wel gelukt is (soms niks maar dan probeer ik er toch iets positiefs van te maken. Je hebt gelukkig heel veel energie voor vandaag want je hebt al je boterhammen op) en dan doe we andere dingen alsnog samen. Soms zet ik hem wel op zijn sokken alvast buiten met schoenen en jas als ik de meisjes in de auto zet. Maar dan heb ik echt haast. En dan ben ik al boos en geërgerd.

Ik snap je reactie wel. Ik denk dat op dat moment vroeger kinderen ook een draai om hun oren hadden gekregen. Het is ook gewoon vervelend gedrag. Je bent moe. Je hebt het waarschijnlijk al tig keer aardig gevraagd. En je bent klaar en wil dat het stopt.

Ik vind het echt ontzettend knap hoe lief en geduldig je blijft bij je zoon. Wat kan je dat toch goed, zo positief en rustig blijven. Ik wil ook zo zijn en ik doe wel vaak m'n best zo te zijn maar dat lukt niet altijd, wel steeds beter omdat ik ook zie hoe goed dat werkt. Alleen als ik soms al gefrustreerd ben, dan raak ik ook gefrustreerd op m'n eigen gevoel en dan versterkt het juist.
Ik ga vaker proberen te doen hoe jij het doet met zijn kamer. Misschien niet exact zo maar wel op die manier er geen aandacht aan schenken en zelf weg uit de situatie stappen. Al vraag ik me af of dat zou werken bij mijn zoon, want hij is juist een echte aandachtsvrager. Hij zou nooit dan op z'n kamer gaan wachten maar alleen maar (letterlijk) aan me gaan hangen waardoor ik juist boos word want ik ben dan met z'n zusje bezig. Hij mag in dat soort gevallen dan wel z'n zusje helpen, dat doet hij altijd vol liefde en is zelden jaloers op die aandacht van mij die naar haar gaat. Maar ik ga proberen zulke kleine positieve dingen te zoeken en te blijven zeggen. Dank je wel, dit helpt al! (niet dat ik persé een vraag had maar misschien heeft Calathea hier ook wat aan).

Ik blijf echt niet altijd lief en rustig. Maar ik heb er zelf heel veel last van als ik boos word (waarschijnlijk meer last nog dan mijn zoon) dan voel ik me ze zo schuldig en rot. Dus deze modus werkt het beste. We hebben er allebei ook helemaal niks aan als ik alleen maar aan het mopperen ben, het lost niks op. Maar ook ik word weleens boos en zeg soms dingen die ik niet moet zeggen (“waarom kan je je niet net als je zusjes gewoon aankleden, je kan het best zo moeilijk is het niet).

En hij blijft dan dus wel in zijn kamer. Soms gaat -ie wel expres herrie maken of met dingen gooien maar daar sluit ik me mentaal voor af. Zou anders zijn als hij om mij heen zou gaan clownen. Ik zeg wel heel duidelijk dat zijn gedrag me boos maakt. Dat hij niet wil ik dat ik tegen hem mopper en dat ik niet boos op hem wil worden en dat hij daarom naar zijn kamer moet gaan. Hij weet natuurlijk dat ik altijd nog kom en hem alsnog zijn naar bed gaan ritueel geef.

Ja ik denk echt dat dit heel goed is, duidelijk maar liefdevol. Voor hem in elk geval en wellicht mijn zoon ook, het klinkt alsof het iets is wat wij zouden kunnen leren.

Ik lees hier ook veel herkenbare situaties. Ik herken het ook dat als je de strijd aan gaat, het een uitputtend spel wordt waar niemand wint. En toch gebeurt het soms, heel erg vermoeiend als je jezelf dan steeds hoort mopperen zonder dat het ook maar iets helpt.

Een andere vraag, mijn sociale oudste houdt nogal van aandacht en ze zoekt dat ook vaak bij andere volwassenen. Dan gaat ze tegen mensen aan staan, soms aan iemand hangen, of de hele tijd iets in iemands gezicht houden of onophoudelijk praten. Ik vind het mega irritant, ongemakkelijk en daarnaast ook weleens beangstigend als ze dit doet bij mensen die zij/we nauwelijks kennen. En soms vinden mensen het logischerwijs ook écht niet leuk, maar dat heeft ze dan niet door. Ik heb zo vaak er wat van gezegd, uitgelegd dat ze niet aan mensen moet hangen en niet in mensen hun ‘ruimte’ moet komen die ze niet goed kent. En in het moment zelf vraag ik haar ook vaak te stoppen als ze er weer eens in doorslaat. Maar ze luistert voor geen ene meter. Ik voel me er zo machteloos in en vind het ook vaak gênant.

Is dit voor iemand herkenbaar? Hebben jullie tips?

Hg ik vind jou echt zo'n lieve, sterke oermoeder. Hoe jij het allemaal doet, klinkt echt fijn. En ik snap echt wel dat het bij jou ook zwaar is maar jij komt over als een krachte vrouw. Dat wilde ik even gezegd hebben.

Blijft jouw zoon dan wel in zijn kamer? Hier komt ze er de hele tijd uit. Heb je daar nog tips voor?

Teun dat deden mijn kinderen ook. Echt tot vervelends toe in je gezicht en plakken. Ik weet niet hoe oud jouw dochter is maar ik heb ze geleerd om afstand te houden door de arm uit te steken. Dat is de afstand die je moet houden van iemand. En je mag best wel af en toe knuffelen maar niet te vaak.
En wil je iets laten zien, dan niet de hand dicht bij het gezicht houden maar dicht bij jouw eigen lijf.
Nu houden ze het over het algemeen wel wat afstand en anders doen wij een stap terug om het ze te leren.

Wat lief. Ik doe het echt niet allemaal goed en heb ook echt niet altijd engelengeduld. Mijn zoon accepteert zijn kamer, omdat ik dat meer inzet als hulp/veilige plek voor hem. Hij weet dat hij van heel veel prikkels ‘wild’ ( zo noemt hij het zelf) wordt en hij vindt het zelf ook niet fijn voelen. Dat kan hij achteraf pas vertellen. Dus dan zeg ik ga maar in je kamer spelen, met je knuffels knuffelen of lezen. Soms lukt dat, vaak is hij nog zo wild dat hij veel gekke geluiden gaat maken of met wilde sprongen op bed gaat springen. Soms tot hij zich bezeert of iets kapot maakt. Maar hij weet wel dat ik ga mopperen als hij wild gaat doen om mij en zijn zusjes heen als ik hen in bed leg. Dus daar hebben we afspraken over gemaakt op moment dat hij meer voor reden vatbaar is. Want hij wordt anders ook weer extra geprikkeld door zijn zusjes. Dat wil hij ook niet dus hij accepteert op zo’n moment wel zijn kamer.
Al met al voor een jongen van zeven ook geen normaal gedrag, maar we hebben er een modus in gevonden.

Ik herken het niet Teun, mijn kinderen zijn heel verlegen bij volwassenen.

Ik vind het wel knap dat hij het best heel goed kan benoemen Holly en hij lijkt er, ondanks z'n wilde gedrag, best begrip voor te hebben dat hij dat dan niet rondom z'n zusjes en jou moet doen. Niet alleen knap van jou maar ook van hem dus. Fijn dat dit werkt voor juliie voor het grootste deel van de tijd. Zo fijn om íets van een modus gevonden te hebben.

Wij willen graag een camera op de babykamer. Niet via de babyfoon maar via een app of iets. Hebben jullie ervaring met een camera?

Wij hebben een camera van Dahua en via de app DS Cam kunnen we B over de hele wereld bekijken

Wij hebben een Nest camera op haar kamer staan. En dan de Nest app op onze telefoons. Heel tevreden hierover. We hebben al jaren Nest, eerder voor de hond.

Edit; mijn vriend heeft daar toen onderzoek naar gedaan wat voor ons het beste was. Hierop schijnt heel moeilijk ‘in te breken’ zijn en dat vonden we wel een veilig idee.

Deze camera van Ali Express:

€ 13,80 53%OFF | Originele Ycc365 1080P Cloud Hd Ip Camera Wifi Auto Tracking Camera Babyfoon Nachtzicht Security Home Surveillance Camera
https://a.aliexpress.com/_vkNfTs


Met de app YCC 365 erbij (hoort erbij). Voor beide kinderen een eigen camera en samen in één app. Idd over de hele wereld te bekijken. Vind het ideaal.

Kan me voorstellen dat dat vervelend en soms gênant is Teun! Je hebt vast al weleens hetzelfde bij haar gedaan om te kijken hoe zij dat zelf ervaart? Kan ze dan begrijpen wat je bedoelt waarom het niet fijn kan zijn?