Geen herkenning, maar wilde niet zomaar wegklikken..

Ik heb wel een dikke knuffel voor je!

Wat naar! Ik heb het niet met mijn ouders, maar wel andere familieleden. Knuffel!

Ja zeker. Regelmatig is het een worsteling. Ik lees mee!

Ja, ik heb al bijna twee jaar geen contact meer met mijn vader. Aan de ene kant geeft het rust, maar aan de andere kant is het ook enorm lastig. Ik vind het maar ingewikkeld in ieder geval. Ondanks dat het rust geeft en voor mijn gevoel nu wel de juiste keuze is, ben ik er alsnog wel veel mee bezig in mijn hoofd.

Ik heb geen ervaring hiermee wat betreft mijn ouders. Wel met meerdere van mijn broers.
Wel een heel bepalende factor in het leven helaas.

Wij hebben geen contact meer met mijn schoonouders.
Nu ruim 4,5 jaar, sinds de geboorte van M.

Yes. Ik heb een haat-liefde relatie met mijn moeder.

Jep. Hier ook geen goede band met m’n ouders (met name moeder) Ik ben er overigens wel oké mee, heel jammer natuurlijk hoe dingen zijn gegaan maar het is zoals het is. Ik heb ook niet echt meer behoefte aan contact maar op een laag pitje gaat het prima.

Ja, hier ook lastig. Al 30 jaar geen contact met mijn vader.
En met mijn moeder wel contact, maar het is lastig. We praten niet. We staan in alles lijnrecht tegenover elkaar. En als we haar aanspreken op bepaalde dingen doet ze een zelfmoordpoging.

Moeilijk hoor. Met wie heb jij moeilijk contact, Sam? Of met beide ouders?

Ik heb een haat-liefdeverhouding met m'n zusje, afgelopen jaar hebben we ook een paar maanden geen contact gehad. Nu gaat het wel weer, zolang we elkaar maar niet te vaak en te lang zien.

Ik heb een lastige relatie met mijn moeder.

Zij vindt overigens dat onze relatie prima is, zolang dingen maar op haar manier en haar tijd gaan. En zo lang zij maar de aandacht krijgt die ze vraagt en niets terug hoeft te doen…

Ik herken het gelukkig niet, maar wil degenen die wel een moeilijke relatie met de ouders of andere familieleden hebben een dikke knuffel geven!

Mijn moeder en ik botsen vaak. Staan vaak lijnrecht tegenover elkaar.
Haar aanspreken op iets is ontzettend moeilijk want ze kruipt continu in een slachtoffer rol en daar heb ik zo'n hekel aan en dan ontplof ik.
Dus we komen nergens, alleen over onbelangrijke dingen.
Ik kan wel met mijn vader praten dus dat scheelt. Ik bespreek ook vaker dingen waar hij bij zit want dan kruipt mijn moeder niet zo snel in die manipulatieve slachtoffer rol.
Sterkte Sam (en alle andere)

Ik kom helaas uit een hele problematische familie. Of eigenlijk twee families, zowel die van mijn vader als die van mijn moeder. Alle vormen van ellende kwamen daarin wel voor, zowel bij mijn opa's en oma's als bij mijn ooms en tantes, en dan in alle mogelijke verbanden. Gelukkig is daar in het gezin waarin ik ben opgegroeid nooit sprake van geweest. Dat was een relatief veilige omgeving, ondanks dat ik als kind altijd wel heb aangevoeld dat er dingen niet klopten. Helaas zijn zowel mijn vader als mijn moeder hierdoor wel zwaar beschadigd, en mijn zusje in iets mindere mate ook.

Met mijn vader gaat het nog relatief goed, maar hij is niet in staat om enige vorm van sociale relaties te onderhouden. Zo heeft hij bijvoorbeeld geen vrienden, en geen hobby's waarbij hij contact heeft met anderen. Hij heeft ook nog nooit uit zichzelf contact met mij opgenomen op welke manier dan ook. Als ik dat niet heel af en toe zou doen (en dan heb ik het over één keer per één of twee jaar, denk ik), zou ik hem waarschijnlijk nooit meer spreken. Als we elkaar dan wel spreken is het vaak heel kort, een paar appjes over en weer. Maar verder wel prima, voor zover daar sprake van kan zijn.

Met mijn moeder gaat het helaas nog slechter. Zij is inmiddels al zo ongeveer zo lang als ik mij kan herinneren psychiatrisch patiënt, en leeft eigenlijk van psychose naar psychose met soms relatief stabiele periodes ertussen. Ze is een heel heftig persoon: het gaat altijd alleen maar over haar problemen, met een enorme intensiteit, en ze respecteert de grenzen van een ander daarin niet. Ook zij is niet in staat om relaties te onderhouden of om in een normale omgeving te functioneren. Ze heeft dan ook geen werk, vrienden of sociale hobby's, wat haar heel eenzaam maakt - iets waar ze zelf heel moeilijk mee om kan gaan. Zelf voel ik ook al jaren geen band meer met haar, maar ik hou toch het minimaal noodzakelijke contact omdat ik bang ben dat ik haar anders over het randje duw. En tegen beter weten in hoop ik toch nog dat ze hier ooit een keer uit komt en nog een paar gelukkige jaren kan hebben. Niet voor mij, maar puur voor haar, omdat het verschrikkelijk moet zijn om te eindigen zonder geluk gekend te hebben.

Al met al heel heftig dus. Inmiddels heb ik het echt een plek kunnen geven, maar er zijn tijden geweest dat ik me hierdoor heel eenzaam en verdrietig heb gevoeld.

Wat naar dat zoveel forummers het herkennen. En wat een heftige dingen komen er voorbij!

Sam, wat speelt er bij jou?

- mijn verhaal weggehaald ivm herkenbaarheid -

Ik heb een leven lang een slechte relatie met mijn moeder gehad..t werd pas beter toen ze emigreerde met mijn stiefpap.
Pas toen er 8 uur vliegen en een oceaan tussen zat ging t beter.
Ik verbaasde me er altijd over dat ze me zo vreselijk slecht kende.

Hier een slechte relatie met m'n vader met minimaal contact via de app (verjaardag/feestdagen) Dit is vanuit hem ontstaan en heb ik het erg moeilijk mee gehad. Inmiddels heeft het wel een plek maar blijft verdrietig/pijnlijk,wat af en toe even om hoog komt

Ik heb 6 jaar geleden het contact met mijn moeder definitief verbroken. Mijn ouders zijn dit jaar 31 jaar gescheiden. Mijn vader heeft mij en mijn zus in zijn eentje opgevoed.
Altijd al een knipperlicht contact gehad, waar er soms jaren tussen zat van geen contact. Was er contact, dan ging dat voor 3/4 maanden goed.
Laatste keer heeft ze mij van dingen beschuldigd, waar zij toen last van had, omdat er zolang geen contact was. Heb toen gezegd, dat zij mij de schuld niet kan geven van hoge bloeddruk, hoge suikers etc. Ze had ook eerder contact op kunnen nemen, of vragen waarom er zolang geen contact was, ipv meteen bij eerste contact mij de schuld in de schoenen te schuiven.
Ik kan wel een boek over haar schrijven, met alleen maar negatieve dingen, kan niks positiefs bedenken.
Ik heb haar vanaf mijn 12de eigenlijk niet meer echt als moeder gezien. Vanaf mijn 7de tot 12de, al veel dingen geaccepteerd en dacht dat ze normaal waren. Vanaf mijn 12de begon ik in te zien dat het niet klopte. En dat neem ik haar kwalijk! Tijdens onze contacten, gaf zij mijn vader de schuld van alles, maakte hem zwart etc. Mijn vader heeft nooit een lelijk woord over haar gezegd. Iedere keer weer heb ik dit naar haar benoemd, maar iedere keer weer was zij degene die negatief en lelijk sprak! Heb haar gezegd, of je houdt op mijn vader zwart te maken of ik ga weg en kom niet weer. Dit ging goed, maar na zoveel weken ging het weer mis.
Ben toen weggebleven. Iedere keer heb ik haar weer een nieuwe kans gegeven, maar 6 jaar geleden definitief gebroken.
Haar gezegd, wel aan de telefoon, dat ik definitief geen contact meer wil, ze heeft nog gevraagd waarom, maar heb gezegd dat ik haar geen verantwoording hoef te geven. Heb opgehangen en ze heeft nooit meer gebeld.

Ik heb het ook nooit over haar, dit valt een hoop mensen om mij heen op.
Ik heb een moeder, mijn kinderen hebben een "beppe" maar die titel krijgt ze niet van mij.
Mijn kinderen weten dat ik geen contact met haar heb, ze weten dat ze een beppe hebben en weten ook dat ze hier niet ver vandaan woont.
Maar ze weten ook, dat als ze iets ouder zijn, dat ik hun ga uitleggen waarom ik geen contact met haar heb.

Wat zijn er veel mensen die dit herkennen. Ik heb weinig contact met mijn vader, altijd al zo geweest. Ondanks dat mijn ouders pas gescheiden zijn toen ik 16 was, is hij nooit een onderdeel geweest van ons gezin.

Ik heb geen positieve herinneringen aan hem in mijn jeugd. Ben opgevoed door mijn moeder en oma. Ik heb nooit het contact met hem verbroken omdat dit meer energie kost dan gewoon elkaar niet spreken.

Mijn vader leeft in zijn eigen wereld. Ik ga met hem het gesprek niet aan over wat er is gebeurd. Heeft helemaal geen zin. Op zijn manier houdt hij wel van me, hij is gewoon niet in staat relaties met zijn kinderen te onderhouden.

Lief jullie reacties. Vervelend dat zoveel mensen zich hierin herkennen.
Het zit mij momenteel even heel hoog en weet niet meer wat ik ermee wil.

Wat rot voor je, Sam. Wil je er misschien iets kwijt? Mij helpt dat in elk geval soms om dingen weer in perspectief te zien.

Wat een hoop meiden met herkenning.

'vrienden zijn familie die je zelf kiest' is zo'n beetje mijn levensmotto. Sinds een dik jaar geen contact meer met mijn ouders. De laatste maanden heb ik daar mijn rust wel in gevonden gelukkig.
Praten helpt Sam, al is het maar voor je eigen opluchting.
Sterkte voor iedereen!

Sam kan je er wel met jouw vriend erover praten? Ik hoop het want praten lucht zo op. Sterkte!

Idd praten lucht enorm op en voor mij ook de acceptatie dat de situatie is zoals deze is. Het ligt niet aan mij.