Ach Giselle, wat heftig voor jullie. Ik hoop dat de juiste hulp en medicatie je kan helpen. Dikke knuffel!

Wat een vreselijk nare ervaring Giselle! Die ander AD was dus duidelijk echt niet goed voor je. Ik vind het wel goed dat je gewoon boodschappen bent blijven doen en andere dingen.
Ik hoop ontzettend voor je dat je misschien andere medicatie kunt krijgen die de zwarte gedachten uit je hoofd kan halen. Dat je energieniveau laag is is wel logisch denk ik. Je zo rot voelen is gewoon heel energievretend.

Qua mindfulness hoeft het helemaal niet zweverig te zijn. Jouw voorbeeld van handen wassen kun je op verschillende manieren doen. Koude kraan open en je handen eronder houden. Het water wordt steeds kouder en je zult je steeds bewuster worden van die kou op je huid. Dat is onaangenaam en wordt misschien een beetje pijnlijk aan je huid. Daarna maak je het jezelf aangenaam door meer warm water aan het koude water toe te voegen zodat het weer prettig voelt aan uw huid en je handen weer warmer worden.

Yo Giselle..ik denk dat t je al een ietsje kan helpen dat je je problemen met ons deelt...ik weet uit eigen ervaring dat dat al wat opluchting gaf.
Heb je af en toe wel een fijn momentje ertussen?

Hmm ja gisteren waren we uit eten, dat was wel fijn en gezellig. Tot de jongste het zat was en ging klieren, daar raak ik (veel te) snel overprikkeld van en dan ben ik er ook echt snel klaar mee. Daarna ook weer veel te bewust van mijn lichaam en slecht eten etc. dus dan verdwijnen de fijne gedachten ook weer. Gisteren ook ruzie met m'n moeder gehad dus dat helpt ook niet mee qua energie en positiviteit. Ging moe slapen en werd moe wakker. Ik kijk erg uit naar het weekend, dan hoef ik even niks, kan ik wat langer in bed blijven liggen enzo.

Wat naar dat het nog steeds zo slecht gaat Giselle. Hopelijk kan je toch snel bij de psychiater terecht, want die wachtlijsten zijn vreselijk op het moment. Ze willen mij doorverwijzen voor schematherapie. Wachttijd: één jaar. Gelukkig kan ik mogelijk via een andere instelling sneller terecht.

En dat overprikkeld raken, oh, wat is dat herkenbaar. Er hoeft maar dit te gebeuren en mijn energie is in één klap weg en ik vlieg door het plafond. Niks aan. Kreeg gister van dochter al een sneer dat het hier thuis zo gezellig is

Wat verdrietig om te lezen, Marie. Ook rot voor je kinderen dat zij er ook last van hebben, dat wil je natuurlijk niet voor je kinderen. Belachelijk hè die wachttijden, ik hoop dat je toch een stuk sneller terecht kan! Misschien kijken of je zorgverzekering daarin iets voor je kan betekenen? Sterkte!

Dikke knuffel aan jou Marie en ook aan jou Giselle. Ik moet veel aan je denken.

Even een upje met een kleine update. Een tijdje terug heb ik een intake gehad (via beeldbellen) bij PsyQ, door een uitvaller was er plek voor mij, dus dat was erg fijn. Ik heb met de psycholoog gesproken en het was een fijn gesprek. Aan het einde van het gesprek zei ze dat ze mij zou gaan bespreken in het team, ook om te overleggen of ze nog iets voor me kunnen betekenen, aangezien ik al zo'n jarenlange geschiedenis van hulpverlening ken en heb gehad. Nu ben ik uitgenodigd voor een vervolggesprek, dat is volgende week dinsdag. Ik hoop dat ze iets voor me kunnen betekenen en dat ik eindelijk de hulp krijg die ik nodig heb.

Fijn dat je een vervolggesprek krijgt, dan ga ik ervan uit dat ze in elk geval nog wel iets kunnen betekenen. Wat gun ik je dat! Zet 'm op volgende week en ik hoop dat jullie een mooi plan kunnen maken!

Triggerwarning: ik heb het in deze post over mijn suïcidale gedachten die ik heb gehad (tussen de —— en ——), als je zelf heel diep zit, dat niet aan kunt of er bang voor bent, sla het dan alsjeblieft over!

Ik lees je topic nu pas, ben ook eigenlijk pas recent weer wat actiever hier. Ik herken veel van wat je schrijft, andere dingen weer niet maar ik vind het vooral echt knap dat jij nu op je nieuwe woonplaats probeert gewoon echt jezelf te zijn. Ik herken dat een masker ophebben heel goed, ik heb je best een aantal keer ontmoet en ik heb helemaal niet het gevoel dat we elkaar echt kennen, ja ik vind je echt een hele lieve meid, zover was me we duidelijk, maar wat jou nou eigenlijk drijft, wat je echt pleziert of echt verdriet doet, dat zou ik echt niet weten. Dat komt denk ik omdat ik ook altijd een masker op heb, dan wordt het lastig om elkaar te bereiken denk ik.

Ik heb eigenlijk al zo lang ik me herinner psychische problemen, in de puberteit heb ik echt mijn eerste heftige periode doorgemaakt, op mijn 14e was ik alleen maar moe en misselijk en wilde mijn bed en de deur niet meer uit. Mijn moeder denkt nog steeds dat het lichamelijk was, ik weet wel beter. Ook daarna heb ik altijd langere periodes gehad dat ik ‘ingestort’ thuis zat. Ik kreeg diagnoses en therapieën en nog meer diagnoses en therapieën maar ik bleef het gevoel houden dat ik altijd maar blijf struikelen over mijn eigen voeten. Ik kreeg bij een eerdere therapeut al antidepressiva omdat ondanks alle therapie ik nog zo somber bleef, dat konden ze niet goed verklaren, het ging in die tijd ook helemaal niet zo slecht met mij.
Uiteindelijk zette mijn huisarts me op het spoor van autisme, inmiddels ben ik bij een autismespecialist in behandeling en blijk ik dat dus te hebben en ook best fors. Het is geen halleluja verhaal, want hoewel er heel veel puzzelstukjes op hun plek vallen is er ook heel veel verdriet en rouw van mijn kant, het is nog heel erg zoeken wat het nou echt bij mij betekend. En helaas kan ik meepraten over hoe het voelt om er niet meer te willen zijn, om te voelen dat alles zo negatief en zwart is dat je zo niet verder kunt en ook niet wilt. Je weet het een klein beetje omdat ik het in de app wel gedeeld heb dat ik opgenomen was, maar ik zal je er nog wat meer over vertellen. Als je wilt kun je het lezen, als het teveel is sla je het lekker over.

Vorig jaar rond deze tijd vond mijn psychiatrisch verpleegkundige dat het beter was als ik even uit mijn situatie zou zijn. Zes weken in een hutje op de hei om te ontprikkelen en bij te komen leek haar op zich wel wat voor mij, maar gezien mijn mega sombere gedachten en gevoelens van eenzaamheid en waardeloosheid leek het ons toch niet zo heel verstandig uiteindelijk. Er werd besloten dat ik een week opgenomen zou worden voor een time out.

Triggerwarning ————————

Eigenlijk stortte ik toen pas echt in, alles wat ik al jaren probeerde op afstand te houden greep me. Ik werd verschrikkelijk angstig, durfde mijn kamer niet af, wist niet wat ik moest doen, ik voelde me somber, wilde er niet meer zijn en kon alleen maar huilen. Na die week werd besloten dat ze me toch wat langer gingen opnemen, ik had duidelijk meer tijd nodig. Besloten werd om ook mijn medicatie eens goed onder loep te nemen. Zeven weken ben ik gebleven, in die tijd heb ik mijn oude antidepressiva afgebouwd en een nieuwe opgebouwd. Het ging daarna redelijk, het leek een heel klein beetje wat te doen en in de kliniek kon ik niet voor eeuwig blijven, ik vond het doodeng maar ik ging, met elke dag zorg naar huis.
En dat ging moeizaam, maar niet slecht en heel voorzichtig zette ik wat stapjes in de goede richting.
Helaas bleek ik met mijn nieuw AD niet te mogen autorijden, dat vond ik echt niet ok, wist ik ook niet toen ik het ging slikken. De psychiater en ik besloten dat het een goed idee was om nu ik nog intensieve zorg had te switchen. Ik begon met het afbouwen van mijn AD en toen ging het heel erg mis. Elke dag werd het slechter, ik kreeg extra medicatie om het te dempen, maar het maakte me vooral nog lustelozer om er iets te tegen te doen. Ik begon behoorlijk suïcidale gedachten te krijgen inclusief concrete ideeën daarover. De crisisdienst werd op een zondag, zes weken na mijn thuiskomst, gebeld door de hulpverlener die zich rot was geschrokken van een tekening van mij. Ze besloten dat ik weer opgenomen moest worden.
In de weken daarna is het nog een stuk slechter gegaan, ik was opgenomen op de open afdeling omdat ze me wel vertrouwden maar er is regelmatig gesproken over dat ik toch naar de gesloten afdeling zou moeten. Dat is uiteindelijk niet gebeurd omdat ik nog afspraken met ze kon maken over of ik het veilig kon houden. Soms durfde ik dat maar voor een uur te beloven. Ik heb ook een hele tijd geen sleutel gehad zodat ik de afdeling niet af kon. Buiten zag ik namelijk alleen maar heel veel mogelijkheden.
Wat ik vooral als heel schokkend heb ervaren is wat mijn brein/gedachten allemaal met mij deden. Er waren momenten dat ik alleen nog maar kon denken aan hoe ik mezelf op de beste manier van kant kon maken. Op die momenten had ik geen gezin of wat dan ook om voor te leven, die waren gewoon non-existant. Terwijl ik op andere momenten echt wel wist dat ik voor mijn gezin wilde blijven vechten. Voor mezelf was nog een ander verhaal, maar voor mijn gezin. Ik ben uiteindelijk nog eens 21 weken opgenomen geweest.

Wat jij vertrelde over wat er met je medicatie gebeurde greep me ook aan. Ik reageer ook erg heftig om medicatieveranderingen, ook als ik een keer een dosis vergeet dan ga ik van de eerste uren nog ok naar zwartgallig en lamlendig in een uur of 3/4 naar totaal wrakkig en niet meer willen in nog een paar uur. Ik moet dat écht niet doen.
Ik ging in het begin van mijn opname nog gewoon wandelen, tijdens mijn eerste opname deed ik dat ook vaak en dat deed me goed. Maar een van de eerste dagen heb ik dus echt aan de rivier gestaan en ik zag helemaal voor me hoe ik daarin zou lopen, het koude water in en dan mezelf gewoon weg laten drijven naar het oneindige. Ik was echt al onderweg, mijn lijf wilde gewoon die kant op. En toen had ik ineens een gedachte uit de realiteit: “Ja maar dan wordt mijn jurk nat” dacht ik. En toen ben ik heel gauw terug naar de kliniek gegaan. Ik was echt doodsbang voor mezelf toen maar ik durfde het niet tegen de verpleging te zeggen. Ik probeerde me nog steeds beter voor te doen dan het ging. De ochtend daarop ben ik naar de verpleging gestapt om een gesprekje te vragen…en toen bleek mijn buurman van de afdeling zelfmoord gepleegd te hebben en werden wij met een smoes de afdeling afgehaald en mochten daar de hele dag niet terugkomen. We wisten allemaal dat er iets ergs was, we wisten allemaal wie er miste tijdens de dagopening.
Dat was zó heftig en heeft me ook echt een enorme klap gegeven toen. Tegelijk besefte ik: “dit wil ik niet, zoveel aandacht wil ik niet.”. Het idee dat ik dan weliswaar dood maar toch zo in de belangstelling zou staan, mensen medelijden met me zouden hebben, kon ik echt niet verkroppen. Het is eigenlijk best een verdrietige gedachte, want ik vind dus niet dat ik die aandacht verdien, maar het heeft me er wel af en toe doorheen gesleept. Dat en een heleboel pillen uiteindelijk, die ik nu nog slik. Daar durft mijn psychiater voorlopig echt niet aan te komen, dan moet ik echt weer een hele tijd stabiel zijn.

————————— einde triggerwarning

Helaas ben ik dat nog niet, ik ben nog steeds uit die ernstige depressie die ik toen had (tijdens de eerste opname werd dat al vastgesteld, dus misschien was het nog wel erger dan dat) aan het opklimmen. De dagen zijn zwaar en ze kosten me moeite om door te komen. Ik kan maar weinig prikkels hebben en hoewel ik dat wel een beetje kan opbouwen zal dat vanwege mijn autisme altijd wel een ding blijven. Ik ben er wel achter dat ernstige overprikkeling voor somberheid zorgt. Ik heb onlangs ook een enorme terugval gehad doordat ik 3 weekenden achter elkaar activiteiten had gehad en te ver over mijn grens was gegaan. Ik wilde al bijna mijn koffertje pakken om terug naar de kliniek te gaan (al heb ik bezworen daar nooit meer heen te gaan, niet naar die kliniek.

Al met al ben ik dus afgelopen jaar er slechter aan toe geweest dan ooit en tegelijk kwam de realisatie dat dat allemaal al heel lang in mij verborgen zat. Ik heb mijn somberheid en al mijn angsten zo ontzettend lang genegeerd. Ik weet soms eigenlijk niet eens wie ik nou echt ben. En er blijkt ook echt wel meer aan de hand te zijn dan alleen autisme. Nee het is echt geen ADHD en ook echt geen borderline, maar ik heb wel allerlei trekken van persoonlijkheidstoornissen. Ik heb een onveilige jeugd gehad waarin ik niet gezien ben en daarna heb ik ook verschrikkelijk veel meegemaakt. Daar moet nog wat mee is nu het idee, als ik opgeknapt ben van de depressie en stabiel ben. Eigenlijk zoals ervoor, toen had ik ook al lang een depressie. En dan is het de vraag wat, EMDR? Schematherapie? Opname voor therapie? Het is nu niet te beantwoorden en dat vind ik heel erg moeilijk. Ik wil gewoon NU aan de slag om me beter te gaan voelen want ik vind dit dus echt bagger. Maar ja, geduld. Ik heb nu twee keer in de week coaching, om heel basaal aan mijn planning te werken, dingen in huis te doen etc. En 1x in de twee weken spreek ik mijn spv’er, dat zijn echt hele fijne verhelderende gesprekken. De andere week ga ik met J. naar een systeemtherapeut. En ik heb dagbesteding, 1 middag in de week. Dat helpt mij om de week een beetje door te komen, zodat ik niet vereenzaam en wegkruip maar ook niet te veel doe zodat ik overbelast raak.

Wie weet heb je wat aan mijn verhaal. Of iemand anders, of niet, ergens ook wel fijn om het eens van me af te typen. Ik hoop echt dat je iets gaat vinden qua therapie wat je wat meer rust en stabiliteit kan geven, ik gun het je zo.

Dikke knuffel voor jou pompoen. Ik heb alles gelezen en heb enorm bewondering voor jouw kracht en openheid.

Verder kan ik nog niet uitgebreid reageren, vanwege baby in mijn armen, maar wilde ook niet zomaar wegklikken direct.

Ik heb het ook helemaal gelezen en wat een verhaal pompoen. Wat knap dat je het allemaal kunt verwoorden. Wat heb je veel meegemaakt. Ik wist wel dat het niet goed ging en dat je opgenomen was maar niet dat het zo heftig was. Heel verdrietig. Maar wat knap dat je zo aan het werk bent om er uit te komen.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst. Ik denk aan je, ik denk vooral terug aan een moment zo'n elf jaar geleden (denk ik) toen we samen gingen uitwaaien op het strand toen het ook niet zo denderend ging met ons allebei. Ik wens je heel veel kracht toe.

@Tabbie, thanks.

Ik zag daar laatst volgens mij een foto van die jij toen van mij maakte. Maar ik weet daar dus verder echt niks meer van! Ja dat we er geweest zijn weet ik aan de hand van die foto en er staat bij dat jij ‘m gemaakt heb, dat wist ik ook ergens nog wel vaag. Zo raar hoe dat gewoon verdwenen is. Schijnt overigens een autisme-ding te zijn. Ik sla het gewoon anders op. Ik heb ook op de meest vreemde momenten herinneringen terwijl als ik ze probeer omhoog te halen ik ze helemaal niet kan vinden. Maar goed, dat terzijde.

Ik wist wel dat jij ook regelmatig helemaal niet lekker in je vel hebt gezeten, ergens voel je toch die verbinding wel volgens mij. Dank je voor je lieve woorden!

Ik weet zelfs nog wat we toen besproken hebben. Niet alles natuurlijk, maar wel bepaalde dingen. Dikke knuffel. Ik denk aan je.

Wauw, dat vind ik echt bijzonder. Ik onthoud alleen maar feiten en foto’s/beelden geloof ik. Ik weet nog hoe je haar woei en je een beetje met je ogen kneep vanwege het licht, maar niet wat we besproken hebben.

Wat vreselijk Pompoen dat je hier doorheen bent gegaan, en nog gaat . Tegelijk vind ik je enorm krachtig, ook dat je dit zo open deelt. Sterkte!

Dat vind ik ook Teun, ik vind dat je het heel krachtig benoemt!

Wat een heftig en eerlijk verhaal, Pompoen. Dapper dat je dat zo deelt. Ik heb er heel veel aan, vooral omdat ik er zoveel in herken. Ergens is dat ook eng, dat betekent dat het met mij ook echt niet goed gaat. Gek inderdaad dat we elkaar wel kennen, maar toch ook niet écht kennen. Ik hoop ook voor jou dat je iets vindt dat je houvast geeft, waardoor je je beter gaat voelen en niet meer dat masker voor hoeft te zetten. Je bent zo lief en leuk en creatief, ik hoop dat je dat ook weet en zo niet, dat je dat op een dag zult gaan zien. Ik gun jou ook zoveel geluk, met je mooie gezin maar vooral met jezelf.

Wat een kwetsbaar verhaal Pompoen, daar is echt moet en kracht voor nodig. Waar jij doorheen gaat en elke keer weer een weg naar boven weet te vinden...je bent een enorm sterke vrouw!

Wat een fijne lieve reacties, dat doet me wel goed.

@Giselle, ik vind het naar om te lezen dat je er veel in herkend, misschien niet leuk om je te beseffen, maar wel goed om van jezelf te weten. Mijn spv’er heeft me steeds voorgehouden: “Het zijn maar gedachten, je hoeft er niet naar te handelen.” Dat hielp mij wel heel goed als ik bang was voor mijn eigen gedachten. Het zijn hele ongezonde gedachten natuurlijk, niet iets om te negeren, maar het gaf mijn wel mijn realiteitszin soms terug op die momenten als zij dan zei: “Het zijn maar gedachten”. Dan kon ik me op dat moment soms weer realiseren dat ik ook nog een heleboel heb om wél voor te willen leven. Maar die strijd is heel heftig, soms helpt zoiets, soms werkt het averechts. Wat ik in de kliniek wel heel erg geleerd heb is dat ik afleiding nodig heb om de sombere dagen door te komen. Daarom ga ik ook een middag in de week naar dagbesteding, het voelt heel, tja gehandicapt of zo, maar het helpt mij dat ik de deur uit moet, dat ik iets moet gaan doen, naar buiten moet en dan daar heen. Ik geniet van het werken met de klei, al geniet ik veel minder als het slechter gaat maar zelfs dan nog merk ik ineens dat de tijd toch sneller is gegaan in de tijd dat ik daar was, dat ik even niet hoefde te vechten tegen de gevoelens omdat ik gewoon met wat anders bezig was. Het sombere gevoel kan ik niet altijd van me afschudden, maar de gedachten krijgen wel een andere draad als ik zo met mijn handen bezig ben in een andere omgeving.
Het is al bijna dinsdag, dan heb je een gesprek weer toch? Ik hoop dat er iets uit komt waar je wat aan hebt.

Pompoen wat kun jij toch dingen mooi en helder omschrijven. Zelfs inktzwarte dingen krijg je helder op papier. Hoe heftig ook ik vind dat zo knap, wat de rest ook al aangegeven heeft je bent zo’n mooi uniek persoon met hele mooie eigenschappen en dingen die je kan.

Dagbesteding snap ik dat je dat zwaar vind klinken. Het woord heeft zo’n negatieve bijklank, ergens heel jammer want het is zo zinvol. Eigenlijk zou het net zo licht moeten klinken als dat je voor je zere rug naar de fysio gaat.

Ja het heeft een connotatie van bejaarden en verstandelijk gehandicapten. Dat is ook wel en ding als je naar dagbesteding zoekt, want ik val dus meestal niet in de doelgroep. De Keramiek is voor psychiatrische patiënten en hoewel ik het soms wel zwaar vindt om tussen de mensen met psychiatrische klachten te zitten is het ook wel heel fijn omdat je niet hoeft te doen alsof het allemaal geweldig gaat. Niet dat mij dat lukt, op de een of andere manier zit ik toch weer met een masker op. Maar ik durf wel uit te spreken wanneer het niet zo lekker gaat en er zijn dus middagen dat ik alleen maar zit te kloten met klei en uiteindelijk alles weer op een grote homp gooi en dat is daar ook prima. En als er weer eentje te veel zit te zaniken zet ik gewoon mijn koptelefoon op, ik ben namelijk psychisch gestoord dus ik mag dat .

Even kort want ik ben zowel lichamelijk als mentaal even helemaal op, maar ze kunnen me niet helpen. Ik sta dus weer op 0. Zou liefst een lading pillen nemen, had net al de gedachte gewoon midden op de weg te gaan staan of liggen. Het is uitzichtloos, ik zie nu niet hoe ik verder moet.

Lieve Giselle, wat rot dat je er niet uit lijkt te komen met jouw worstelingen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik hoop met heel mijn hart dat je de weg naar beterschap weer kunt vinden. Hou vol!