Filoria schreef:En jij, Banana?
Ten eerste, fijn om jullie ervaringen te lezen. Ik heb het idee dat er tegenwoordig meer aandacht voor is dan in de tijd dat ik zelf ben opgegroeid, hebben jullie dat ook? Ik werd gewoon met 2 andere kinderen op de gang geparkeerd met extra werkjes en vervolgens naar het gymnasium gestuurd, daar werd verder geen woord aan vuilgemaakt.
Ik was als kind ook al heel erg bezig met allerlei onderwerpen waar ik me helemaal in kon vastbijten, maar ik heb nooit gedacht dat ik slim was (blijkbaar is dat typisch; dat je meer aandacht hebt voor alles wat je NIET weet van een onderwerp dan voor hetgene je wél weet), nooit hard hoeven leren, me kapot verveeld in de klas en met weinig moeite goede punten gehaald, maar hoogbegaafd? Ik had toch niet alleen maar tienen? En ik was toch altijd sociaal, en had genoeg vriendinnen? Dus nooit aan gedacht.
Een paar jaar geleden kwam ik het topic hoogbegaafd tegen op internet, toen ben ik erover gaan lezen, kwam ik op de site van Mensa terecht, en daar hebben ze zo'n checklist;
Ben je snel verveeld?
Praat je graag veel en snel?
Heb je de neiging om andermans zinnen af te maken?
Ben je steeds op zoek naar nieuwe (intellectuele) prikkels?
Praat je met je vrienden/vriendinnen over andere dingen dan de meeste mensen?
Ben je gevoelig voor indrukken?
Pas je vaak slecht in een groep?
Word je soms wanhopig van die trage mensen om je heen?
Zijn jouw normen strenger dan die van 'de maatschappij'?
Heb je een zelfstandig beroep of een functie met veel vrijheid en afwisseling?Alles was voor mij meteen super herkenbaar, testje gemaakt, daar kwam uit dat ik waarschijnlijk een goed resultaat zou halen bij hun toelatingstest, en ik dacht "Ja hoor, dat hebben ze zo ingesteld dat iedereen dat goed maakt, dan kunnen ze genoeg geld verdienen aan toelatingstesten". Dus ik dat naar mijn familie gestuurd, maar die 'haalden' het testje niet, en pas toen werd ik nieuwsgierig of "dit het dan was"; hetgene waarom ik me altijd anders heb gevoeld.
Jullie punten herken ik overigens; het vastbijten in een onderwerp, overanalyseren, mijn gedachtengang niet uit kunnen leggen want dat is niet te volgen, bepaalde grappen, super enthousiast kunnen worden van nieuwe uitdagingen zoals escape rooms, gitaar, Rubiks kubus, speed sudoku, Portugees, Spaans, Grieks leren...
Ellibre, wat jij schrijft over je man herken ik heel erg. Ik heb ook continue die uitdaging nodig en bleef altijd alles uitstellen tijdens mijn studie, pas op het laatste moment deed ik wat ik moest doen (bv. master scriptie in 2 weken ipv 5 maanden), maar ik heb wel alles op tijd afgerond en nooit herexamens gedaan. Daarna in mijn bedrijf ook snel doorgegroeid tot hoge functies als jongste in het bedrijf, maar ook daar na 2 jaar in iedere functie de uitdaging kwijt. En ik zei letterlijk hetzelfde; dat ik meer inhoudelijke uitdaging nodig heb en geen behoefte heb aan die politiek, en dat ik pas midden-30 ben, en nu dan. Ook dat van een mentor herken ik, dat kan me echt motiveren, terwijl ik juist een probleem heb met autoriteit als ik geen respect heb voor mijn leidinggevende. Ik ben overigens begonnen met een totale (en extreme) omscholing, omdat ik op die manier verwacht nog wel genoeg uitdaging te hebben totdat ik met pensioen ga. In mijn huidige vakgebied zie ik dat namelijk niet gebeuren.
Nogmaals, ik heb dus geen idee of ik hoogbegaafd ben of niet, en eerst durfde ik niet te testen, want wat als 'dat' het ook niet is? Maar ondertussen denk ik whatever, als ik niet in de top 2% val maar bijvoorbeeld in de top 5% maakt dat toch ook geen zak uit. Je leven verandert er inderdaad niet door! Maar het lijkt me gewoon toch wel fijn misschien, om uitsluitsel te hebben, en om te begrijpen of bepaalde irritante persoonlijkheidstrekjes van mij daaraan liggen, of dat 'ik' het gewoon ben
Ik merk gewoon dat ik het moeilijk vind om me trots te voelen op bijvoorbeeld het afronden van mijn opleidingen, omdat ik het gevoel heb dat het me is komen aanwaaien. Ik bagatelliseer wat ik doe en vind het ongemakkelijk om publiekelijk opgemerkt te worden als 'slim'. Ik twijfelde ook over het openen van dit topic. Misschien omdat het toen ik jong was natuurlijk helemaal niet leuk was om als betweter over te komen en bijvoorbeeld bij bijbaantjes te snel dingen veel over te kunnen nemen, wat niet altijd gewaardeerd werd. Maar het is ook niet leuk om je altijd 'in te moeten houden', want je interesses worden anders als 'raar' gezien. Wat dat betreft vind ik het wel fijn om ouder te worden, dan is het toch meer sociaal geaccepteerd om bv. met passie je mening te verkondigen :-)
Wat denken jullie; is er iets van meerwaarde in wel of niet weten of je hoogbegaafd bent?
En nog iets; als je dit hele verhaal (sorry) hebt gelezen en zelf hoogbegaafd bent, herken je dingen in wat ik schrijf?