Uiteindelijk zijn de kinderen natuurlijk twee individu’tjes, en zullen de namen vaker onafhankelijk van elkaar uitgesproken worden dan achtereenvolgend. Dus ik zou me niet tegen laten houden als beiden namen op een a eindigen en dat dan misschien iets minder lekker bekt. Ik vind Reza trouwens de mooiste van de twee!

Ik vind Luca leuker, die had ik op het lijstje van de jongste als ze een jongen was geweest.

Omdat Mila een vrij populaire naam is, vind ik Luca ( hier in de omgeving een populaire jongensnaam) beter passen.

Ik ken Reza helemaal niet, nog nooit van gehoord dus ik zou voor Luca gaan. Is een gangbare naam.

Oeh ik vind Reza echt heel mooi ❤️

Ik vind Reza heel leuk!

Ik vind Luca leuker bij Mila passen. Reza vind ik iets te Arabisch klinken voor erbij.

Even een biecht onder m'n eigen naam. M'n dochter heeft echt ontzettende peuterbuien de laatste dagen. Ze kan heel lief zijn, maar ook verschrikkelijk vermoeiend en vervelend en gisteren dreef ze me tot het uiterste. Het naar bed brengen is sowieso al een uitdaging vaak, alles duurt lang, ze rent steeds weg, doet moeilijk met tandenpoetsen. Gisteren ging het al steeds zo en toen ik haar een luier wilde aantrekken, bleef ze maar weg rollen, spartelen etc. Ik zat al ongeveer boven op haar om haar in bedwang te houden en hoe bozer ik werd, hoe harder ze me in m'n gezicht uitlachte. Op een gegeven moment sloeg ze me zo in m'n gezicht en in een reflex gaf ik haar een tik op de wang terug. We schrokken er allebei zo van dat we moesten huilen, allebei sorry hebben gezegd en daarna een tijd hebben liggen knuffelen. Pff wat een toestand. Daarna ging ze gelukkig wel lekker slapen en vandaag ging het een stuk beter (al was het bedritueel weer even lastig), maar ik blijf er toch af en toe aan denken en voel me dan schuldig. 😫

Ben wel benieuwd of ik de enige ben die dit weleens is gebeurd. Ben soms gewoon verbaasd wat een kind met je kan doen qua emoties. De ene dag jank ik van trots om een drol in de wc en dan weer dit. Een achtbaan is het af en toe.

Ik heb uit frustratie mijn oudste (destijds ook een peuterpuber) ook een keer een tik op zijn wang gegeven. Voelde me verschrikkelijk schuldig. De jongste heeft wel eens een tik op haar handje gehad, toen ze mij bewust pijn deed. Ik weet dat dit pedagogisch niet verantwoord is en geen enkele zin heeft, maar uit emotie en reflex gebeurt dat dan. Je bent zeker niet de enige. Je hebt het goed afgehandeld daarna toch!

Ik vind pedagogisch verantwoord vooral dat je beseft dat je als ouder fouten maakt en ook nog gaat maken, maar dat je daar dan ook verantwoordelijk voor aflegt zodat je ook daar een rolmodel bent voor je kind: mama/papa maakt een fout, voelt zich daar rot onder, verontschuldig zich en laat zien dat het ze raakt. Geen fouten maken is een utopie, maar een leermoment voor jezelf en kind ervan maken is een keuze en kans.

Ah Bliss wat intens en wat een achtbaan is het ouderschap idd af en toe hè. Dat soort gedoe hebben wij ook bijna dagelijks, zo'n gedoe dat aankleden met wegrennen en dan zo dwingend vasthoudend aankleden. Niks aan. En zeker als je eigen emotie er bij komt kijken, ook heel begrijpelijk.
Ik snap dat je je schuldig voelt en dat dit niet de bedoeling was maar dat moet je ook maar zo blijven denken. Het feit dat je je schuldig voelt zegt wel over dat je het niet wilde eigenlijk. Het kan gebeuren en eens met de voorgangers daarover. En nee je bent natuurlijk niet de enige die zich emotioneel laat meeslepen erdoor. Dat lijkt me ook heel normaal. Het gebeurt mij in elk geval wel soms. Niet leuk maar wel menselijk.

Poe Bliss, wel herkenbaar bij 'onze' drie-jarige.
Alles waar wij 'links' op zeggen, zegt zij 'rechts' op. Grote mond, drammen, huilen, boos doen.
En nee, we moeten ons daar niet door laten op jutten. Maar ook bij ons gaat dat wel eens mis. Door middel van stem verheffen of echt flink boos worden.

Heel vermoeiende fase. En we zitten er al streng op, hierdoor. Maar volgens een vriendin (pedagoog) nog niet genoeg. Super vervelend vind ik deze fase.

Heel herkenbaar Bliss.
Je bent ook maar 'gewoon' mens, met ook je eigen grenzen.
Soms is de koek gewoon even op, je lontje zo ongeveer verdwenen en is dit het gevolg er van.
Wat al gezegd is, natuurlijk heb je zelf ook door dat het niet zo handig is, maar soms is het gewoon ook echt heel zwaar!

Fijn dat er herkenning is. Nu hebben wij volgens mij over het algemeen echt een makkelijk kind, maar dit soort fratsen horen er op deze leeftijd kennelijk bij. Bluhh. Ik snap nu wel dat mensen zeggen dat ze aftellen naar de basisschool. Al gaat het bedritueel daarmee niet weg natuurlijk. 😬

Haha, nee, ze moet dan nog steeds naar bed. Maar als ze eenmaal naar school gaan, hebben ze overdag vaak meer uitdaging, waardoor ze minder dwars worden. Dat is iig mijn ervaring tot nu toe.

In de houdgreep omkleden lukt mij nu overigens echt niet. Ik loop daarom meestal gewoon weg nadat ik uitleg waarom. Dus ik vraag haar een paar keer mee te werken. Doet ze dwars dan geef ik haar een aai over de bol, zeg welterusten en doe de deur achter me dicht. Dat vindt ze echt niet leuk, dus daarna werkt ze vaak wel mee.

Bij ons moet ze zichzelf na het wassen/douchen/badderen zelf aankleden.
Doet ze dit niet, dan zeggen wij ook welterusten, doen de lamp uit en 'welterusten'. Dan is ze daarna vaak wel mak ;-)

Bij ons is vooral het niet luisteren een probleem. Ze is heel lief en makkelijk. Maar gewoon niet luisteren. Zooo irritant. Laatst had ik een dag met de 3 oudsten. Dan is dat zo makkelijk, dan zeggen zij zelfs : Best eens fijn zo zonder Bowi he.. dan hoeven jullie niet steeds te mopperen...
Hahahaha daar moet ik enerzijds om lachen en anderzijds janken haha.

Precies, echt gewoon NIET luisteren. Zó frustrerend!

Overigens nog even een andere 'biecht'. Het ging lange tijd wel goed tussen mij en m'n stiefdochter, eigenlijk tussen ons op zich nog steeds wel, maar ik baal hier enorm van: ze vindt haar kleine zusje echt helemaal drie keer niks. Ze is hier nu nog maar eens per drie weken een weekend en ze kijkt totaal niet naar N om, terwijl die staat te springen als haar grote zus er weer is. N vindt het enorm interessant als ze af en toe even bij J op haar kamer mag zitten of spelen, maar J zegt dan ijskoud dat ze dat niet wil. Ze weet ook totaal niet wat ze tegen haar moet zeggen of hoe ze met haar om moet gaan. Ze krijgt van ons meer dan genoeg tijd om lekker alleen op haar kamer te chillen, maar ik heb haar er gisteren wel op aangesproken dat ze best eens wat meer met haar zusje kan doen. We zien haar soms nauwelijks (vooral nu we door de lockdown sowieso weinig kunnen ondernemen) overdag. Het leeftijdsverschil is nu denk ik ook wel lastig, totaal andere fase (puber en peuterpuber), maar ik hoop toch dat ze over een paar jaar toch een wat leukere band krijgen. Al denk ik dat dat sowieso lastig wordt, omdat ze dan waarschijnlijk nóg minder vaak hier komt. Ze vindt het bij haar moeder gewoon fijner. Daar wordt ze met rust gelaten en zit ze volgens mij alleen maar altijd op haar kamer. (Daar vind ik overigens ook wat van, maar dat even terzijde.)

Poe dat is wel lastig ook. Wat vindt jouw vriend ervan?

Tsja, daar kun je denk ik weinig aan doen.. En is ook helemaal niet zo gek. Toen ik klein was, had mijn oudste broer ook weinig met mij (zit 7,5 jaar tussen).
Je stiefdochter is al aan het puberen, zet zich daardoor natuurlijk ook af. En dan kan ik me best voorstellen dat ze helemaal niet zo'n zin heeft in dat kleine zusje.

Ik zou haar daar niet teveel toe dwingen of zo hoor, denk dat dat alleen maar averechts werkt. Maar ik snap wel dat het vervelend is. Je hoopt gewoon heel erg dat de kinderen elkaar leuk en lief vinden en blij van elkaar worden. En wie weet is dat als ze volwassen zijn ook wel zo! Niet dat je daar nu veel aan hebt, maar het kan best.

Ah ja dat is lastig en jammer, dat snap ik. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook weinig met m'n stiefbroer en -zus heb en ook helaas niet echt met m'n halfzusje. Het leeftijdverschil is gewoon te groot en voor ons scheelt ook dat we eigenlijk nooit in één huis hebben gewoond, daarvoor was ik al te oud (stief) en ander gezin (half). Neemt niet weg dat ik wel echt van ze houd en om ze geef.
Ik kan me wel voorstellen dat dit een extra lastige fase is, een net puberend kind en een peuter.
Wat zou je willen zien? Dat ze echt samen spelen? Ik denk dat de band zich uiteindelijk niet zal vormen door echt samen spelen, dat zal niet zoveel meer gaan gebeuren, maar misschien meer door dingen als gezin doen (wat nu lastig is natuurlijk), vakanties samen (voor zolang dat duurt), feestdagen, dat soort dingen.

Ja ik snap ook echt dat het lastig is hoor. Aan de andere kant wordt ze ook ouder en vind ik dat ze ook wel moet kunnen inzien dat ze af en toe even iets kan doen met N, voor N. Al is het maar kort even een puzzeltje leggen of een boekje lezen. Maar misschien is dat nu (nog?) te veel gevraagd. Ik vind het ook lastig wat ik van een elfjarige kan verwachten en dan is ze ook sowieso al wat complexer dan andere kinderen. M'n vriend vindt het ook niet zo leuk. Maar goed, na de lockdown kunnen we in elk geval misschien weer eens eropuit met z'n vieren om de onderlinge banden wat te versterken en in de zomer gaan we met z'n allen (+ schoonouders) een lang weekend weg. Dan moeten we het op die manier maar een beetje vormgeven.

Vervelend Bliss! Snap dat je dat jammer vindt, ook voor je dochter. Ik denk dat het afdwingen alleen maar averechts werkt dus misschien kun je een activiteit bedenken die ze allebei leuk vinden en ze dat laten doen?
Ik denk dat haar brein nu juist niet snapt dat ze iets met N. moet doen voor N. een puberbrein is aan het leren om verantwoordelijkheid te nemen voor gedrag. Ik denk dat je stiefdochter net pas begint met daar iets van ontwikkelen.

We hebben zaterdag wel even een spel van Woezel en Pip gedaan met z'n vieren en m'n stiefdochter gierde het uit van het lachen. Dus dat vindt ze dan ineens wel weer leuk en op sommige vlakken is het sowieso nog helemaal geen puber, maar is ze qua gedrag juist nog wat jonger. Het is ook ingewikkeld allemaal, want lichamelijk is ze juist al verder ontwikkeld dan haar leeftijdsgenoten.

Maar voor N lijkt het me zo sneu als ze het gevoel krijgt dat haar zus niks van haar moet hebben. Ze moest al huilen toen ze niet op de kamer van J mocht spelen even. Verder heeft ze het nog niet zo door, maar misschien over een tijdje wel. Nou ja, lastig dus allemaal.

Maar dat is natuurlijk ook heel normaal. E speelt de laatste tijd ook meer op haar eigen kamer en heeft er ook niet altijd zin in dat L daar is. Daar moet L dan ook om huilen, maar is gewoon pech. Dat hoort er ook gewoon bij natuurlijk.

Ja ze moeten natuurlijk ook wel leren omgaan met teleurstellingen en ook dat ze haar zin soms niet krijgt. Dat is nog wel een dingetje. 😬