Een up voor dit oude topic. Het voelde een beetje stom om er een nieuw topic voor te openen als dit oude topic er was. En ik ben ook heel benieuwd hoe het met de kinderen eerder uit dit topic gaat die intussen alweer verder zijn.

Vandaag hebben we het rapport van de orthopedagoog ontvangen en dus leek het me toch wel echt fijn om hier een update te geven omdat jullie natuurlijk al heel lang en veel meeleven. En ik vind het natuurlijk ook fijn om m'n ei kwijt te kunnen.

Veel van jullie zullen wel weten dat we al lange tijd strugglen met het gedrag van O. Hij heeft intense driftbuien, voor ons gevoel meer en langer dan de typische peuterbuien. Hij heeft een hele sterke eigen wil, sterke behoefte aan autonomie, als iets niet op zijn manier gebeurt, dan ontploft hij. Lastig voor hem en lastig voor ons, want niet alles kan natuurlijk altijd op zijn manier gaan. We lopen, of met name ik, helaas al heel lang op onze tenen om hem heen, bang voor uitbarstingen. Tegelijkertijd heeft hij met veel dingen nog moeite, is hij veelal nog erg 'jong' in zijn gedrag, zoals bijvoorbeeld het aankleden waar hij ergotherapie voor krijgt. Ook heeft hij heel veel structuur en duidelijkheid nodig, zowel thuis als op school. Een voorbeeld van school: Als de bel ging en de klas in de rij moet gaan staan om naar binnen te gaan, bleef hij altijd buiten de rij staan. De juffen benoemden dit eerst als niet luisteren en opstandig gedrag, maar nadat ze hem beter leerden kennen kwamen ze erachter dat hij niet wist wáár in de rij hij moest gaan staan. En dus deed hij het maar helemaal niet. Nu hebben ze met hem afgesproken dat hij op de derde tegel gaat staan en dat gaat altijd goed. Ook heeft hij een vaste plek in de klas als enige kindje, etcetera. Ze leren hem gelukkig echt steeds beter kennen.
Hij is op de peuterspeelzaal al geobserveerd door een orthopedagoog en ook vanuit school (in die weken dat hij maar halve dagen 'mocht' komen) kwam al vrij snel het verzoek om hulp. De juffen hebben ook moeite met zijn buien (hij laat het zowel thuis als op school zien) en zijn behoefte aan autonomie. Als hij iets niet wil dan doet hij het niet. Zo gooit hij potloden op de grond als hij niet wil tekenen. Herkenbaar gedrag ook thuis. Straffen maakt overigens geen indruk op hem, ook zoiets lastigs, hij ziet simpelweg het nut er niet van in. Voor mij voelde het eigenlijk heel validerend dat school daar zo snel mee kwam. Dat betekent dat ik toch echt niet gek ben, dat ik met m'n gevoel goed zat dat het meer was dan alleen peuterbuien. Dat ik zo moe ben om een reden; het is uitputtend om een reden die ook door anderen gezien wordt.

Anyway. Ik draal er een beetje om heen en ik vind het nog steeds enorm spannend om daadwerkelijk te zeggen en ik wil allesbehalve die 'opscheppende moeder' zijn, want dat is toch wel een beetje het stereotype beeld wat men heeft, maar er wordt dus sterk gedacht aan hoogbegaafdheid bij hem. Ook de mensen uit de omgeving, de orthopedagoog die het als eerste echt durfde te verwoorden, de therapeuten waar hij naar toe gaat, geven dit aan, wat ook heel fijn is om te horen dat het niet iets is wat wij alleen beginnen te vermoeden zo langzamerhand.
Zoals ik zei en ook eerder in dit topic las van anderen (had dit topic stiekem allang gelezen) heerst er een enorm stigma op hoogbegaafdheid dat het 'makkelijk is om zo'n slim kind te hebben', maar dat is het natuurlijk niet. Het is zoveel meer. Het hoge IQ is maar een deel ervan, en eigenlijk zijn wij juist door zijn gedrag hierbij gekomen.
Voor wie enigszins geinteresseerd is in dit onderwerp raad ik aan om te zoeken naar de overexcitabilities van Dabrowksi, wat zich grofweg laat vertalen naar prikkelgevoeligheden. Daar zie ik heel veel overeenkomsten bij O in, dat gevoelige, last van harde geluiden, kleren, maar wellicht zou het ook zijn gevoeligheid bij eten kunnen verklaren. Zijn psychomotorische gevoeligheid is ook erg herkenbaar voor mensen die hem kennen. Hij wappert altijd met z'n handen, praat snel, is een heerlijk enthousiast jochie maar nu hij ouder wordt gaan dit soort dingen steeds meer opvallen. En de intellectuele prikkelgevoeligheid hoeven we het niet over te hebben. Intense en onstilbare honger naar informatie.
Een ander interessante theorie waar ik veel aan heb is het zijnsluik of de zijnskenmerken van de Vlaamse Tessa Kieboom. Ook daar gaat het over de gevoeligheid, maar bijvoorbeeld ook over die hoge lat, streven naar perfectie en faalangst. Dat laatste lijkt hij helaas nu al te ontwikkelen. Zo zei hij een tijdje geleden dat hij geen goed jongetje was omdat hij niet kan tekenen. Zo zielig. Hij doet dingen pas als hij zeker weet dat hij het kan. Daar lopen ze op school natuurlijk ook tegenaan. En ook het rechtvaardigheidsgevoel en drang naar autonomie is erg herkenbaar. Het nadeel van dit soort lijstjes en schema's is natuurlijk dat je je altijd wel ergens in herkent. Toch voelt het voor mij heel validerend en helend om het te lezen. Ik heb heel veel podcasts geluisterd de laatste tijd hierover (heerlijk tijdens het wandelen) en het helpt me enorm.

Ik heb z'n cognitieve vaardigheden nog niet eens genoemd en ik moet zeggen dat ik dat ook ondergeschikt vind op dit moment, omdat we juist met de zorgvraag vanwege z'n gedrag zitten. Maar inderdaad, hij is snel en lijkt het allemaal vlot op te pakken. Ik wil echt absoluut niet opscheppen met wat ik benoem wat hij kan, maar hij heeft dus zichzelf Engels geleerd (waarmee je met hem een fatsoenlijke conversatie kan houden), is zeer geinteresseerd in cijfers en rekenen (kan plus en min en intussen ook de tafels van 1,2,3,4,5 en 10) en hij wil nu graag leren lezen wat best goed gaat. We vinden dat natuurlijk heel leuk en knap, maar veel belangrijker vinden we het dat hij op school een veilige omgeving heeft waarbij hij zich ook goed sociaal emotioneel kan ontwikkelen, en dat hebben we ook uitgesproken naar de juffen dat we daar zo blij mee zijn dat ze daar zo goed op letten bij hem.

De orthopedagoog zou het liefste een volledig psychologisch onderzoek en een iq test willen doen, maar zij (en wij) vindt hem nog wel heel erg jong. Hij is pas 4. We zouden de WPPSI kunnen doen bij hem (of de KIQT+) maar wellicht waren we tot hij ouder is en de WISC-V kan doen.

Voor nu heeft ze dus aangeboden (en dat hebben we dus vandaag in werking gezet):

- Pedagogische coaching vanuit de lokale jeugdzorg voor bij ons thuis. We krijgen dan vier uur per week een coach voor thuis. Dat vonden we wel heftig klinken en ik vind het heel spannend en ben bang dat ik me heel erg bekeken voel in m'n eigen huis (en natuurlijk met mijn faalangst dat ik het 'fout' doe), maar uiteindelijk vinden we het toch wel een goed idee en hopen we de juiste handvatten te krijgen.
- Voor op school wordt er gebruik gemaakt van het samenwerkingsverband met de gemeente, waarbij er ook een coach komt kijken op school en hem kan gaan helpen. Er is eventueel ook een hb specialist beschikbaar.

Op die manier leren de coaches hem dan ook kennen, ipv alleen een IQ test, die wellicht er ooit gaat komen maar voor nu vinden we het nog niet nodig. Hopelijk krijgen wij en ook zeker hij hierdoor de hulp die we nodig hebben. Wat ik al zei, we zijn heel blij met school dat ze hem een veilige leeromgeving willen bieden. Daar lijkt nu wel echt de focus te liggen, al zal hij natuurlijk wel ook echt cognitief uitgedaagd moeten worden, al voorziet hij zichzelf daar gelukkig ook goed in.


Sorry voor dit ontzettend lange verhaal. Ik wilde eindelijk een beetje een compleet beeld geven en niet te zeggen 'hee kijk eens naar ons slimme kind.' Want het is zoveel meer dan dat. Het leven met hem is altijd zo intens, altijd een uitdaging. Hij is het liefste jongetje op aarde (vinden wij natuurlijk) maar kan ook zo'n ontzettende uitdaging zijn. Bedankt voor wie het helemaal heeft gelezen (of flarden, snap dat het veel is) en als iemand tips heeft oid zijn die natuurlijk altijd welkom.


(niet quoten graag)