Wij hebben een zoon die in november 6 jaar is geworden. Hij is enig kind.
Hij heeft een hele lieve en zorgzame kant die onze harten verwarmt, maar soms, als een duveltje uit een doosje, komt een andere kant van hem naar boven en dat zijn zijn woedeaanvallen.
Het begint ermee dat hij van ons iets moet dat hij dan niet wil, of dat hij iets wil wat van ons niet mag.
Dat hij dan boos wordt geeft helemaal niks en is ook vrij normaal, maar soms verandert die boosheid dus in een extreme woedeaanval waarbij hij ons schopt en slaat, schreeuwt, met dingen gooit en probeert dingen kapot te maken.
Hij is dan niet te bereiken, wat we ook doen of zeggen. We hebben het op allerlei manieren aangepakt: pedagogisch verantwoord, op meer onconventionele manieren en alles daar tussenin. Zo hebben we hem wel eens onder de douche gezet met zijn kleding aan (ben er niet trots op) en ook eens gedreigd de politie te bellen. Daar is hij heel erg van geschrokken. Soms trek ik het zelf niet meer en gebeurt het wel eens dat ik ga huilen. Ook dat vindt hij heel vervelend. Ik ook overigens, ik baal ervan omdat ik er op een verantwoorde manier mee om wil gaan. Ook gebeurt het wel dat we naar hem schreeuwen, maar we doen hem nooit pijn, al zou ik hem in zo'n bui wel eens een tik willen geven.

Laat duidelijk zijn dat er in ons huis geen geweld voorkomt. Mijn vriend en ik kunnen altijd goed met elkaar praten. Uiteraard hebben we soms wel eens een discussie en dat loopt heus ook wel eens op, maar we zijn ons ervan bewust dat we een voorbeeld zijn voor onze zoon.

Wat we ook doen om te proberen tot zoon door te dringen, het enige wat hij dan doet is lachen en doorgaan met waar hij mee bezig is. De buien van hem kunnen soms wel een uur of nog langer duren. Dit put ons allemaal uit. Uiteindelijk komt er een punt waarop hij breekt. Dan gat hij huilen en is hij even heel verdrietig. Daarna is de lucht geklaard en slaken we collectief een zucht van opluchting.

Als het alleen bij schreeuwen bleef had ik hem even alleen gelaten zodat hij kon uitrazen, maar hij zoekt ons op en probeert ons dus pijn te doen. Hierdoor moeten we hem vaak letterlijk afweren, maar ook tegen zichzelf beschermen, want hij wordt roekeloos waardoor hij zichzelf ook pijn kan gaan doen.

Dit soort aanvallen komen zo'n 1 tot 2 x per week voor.

Ik zou heel graag wat handreikingen krijgen om op een constructieve, volwassen manier om te gaan met de woedeaanvallen van onze zoon. Wie kan hier wat zinnigs over zeggen?
Alvast bedankt!