22 Dec 2021 10:14 door Jente
Ik snap dat het zo voelt voor jou, maar ik vind het ook niet echt egoïstisch of onaardig. Als ik naar mezelf kijk; ik heb geen kinderen en mijn zus heeft er 2. Ik ben enorm gek op de kinderen, zie ze regelmatig en vind het ontzettend leuk om dingen met ze te ondernemen. Ik ben echt de meest trotse tante ooit. Maar ik zie ook de andere kant: het draait altijd om de kinderen. Ik heb al een paar jaar geen fatsoenlijk gesprek met mijn ouders kunnen voeren, omdat de kinderen alle aandacht vragen (en ook krijgen), we continu afgeleid worden en we het ritme van de kinderen aan moeten houden. Soms stelt iemand mij een vraag, maar vervolgens wordt er maar half naar het antwoord geluisterd, omdat er een kind iets grappigs doet of juist iets dat niet mag. Gelijk weer die afleiding en de aandacht is weg.
Je denkt misschien dat het bij jullie niet zo gaat, maar ik denk wel dat het probleem voor je broer daar ligt. En jullie kunnen natuurlijk zeggen dat zij wel een lange wandeling mogen gaan maken, maar dat zullen je ouders dan ook weer niet gezellig vinden en zich weer schuldig voelen tegenover jullie. Ik begrijp je broer echt heel goed om eerlijk te zijn...
En is het misschien ook zo dat jij je ouders veel vaker ziet dan je broer? Dat merk ik zelf namelijk ook. Omdat mijn ouders oppassen, zien ze mijn zus zeker 1-2 keer per week. Ik merk dat ik daardoor sommige 'nieuwtjes' niet hoor ('oh, we dachten dat je dat al wist') en me soms ook wel buitengesloten voel. Eens wat 1-op-1 tijd met mijn ouders vind ik daarom ook altijd wel fijn.