Ik heb dit af en toe ook, is niet fijn maar zie het vooral als een bevestiging dat leven vooral heel leuk is en ik er dus nog niet aan toe ben om dat los te laten. Ik denk dat tegen de tijd dat dat nodig is de berusting komt. Ik wil nu nog te veel en het is nog te leuk. De angst is reeel en mag er zijn maar ik probeer hem dus positief te draaien.

Keek je ook naar Scrooge Live toevallig? Daar keken ze in de toekomst en moesten ze afscheid nemen van een kind en dat raakte mij wel, ik kan af en toe ook wel worden overvallen door angst om m'n dochter kwijt te raken. Maar ik wil daar nooit te lang bij stil blijven staan, want dan word ik echt naar. Kan het meestal wel weer redelijk van me af zetten. Ik heb dus niet echt tips. maar ik denk wel dat iedereen weleens zulke gedachten heeft.

Haha correct Bliss, precies dat was de trigger hier! Hoogzwanger en enorm ziek zijn al 5 dagen zal ook wel even bijdragen aan de extreme reactie die ik had.

Haha nou ik ben zwanger noch ziek, en ik voelde 'm ook, dus ik snap je!

Heel herkenbaar helaas. Het overvalt mij zo nu en dan ook enorm. Ik raak dan net als jij helemaal in paniek. Het enige wat helpt bij mij is het zoveel mogelijk wegstoppen en er proberen niet aan te denken, maar ik weet niet of dat nu per se de beste oplossing is. Het keert bij mij ook steeds weer terug. Het lastige is dat je ook weet dat het ooit gaat gebeuren. Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben hiermee.

Voor mij ook wel herkenbaar. Vooral sinds ik een kind heb. Ik heb af en toe enorme huilbuien omdat ik me besef dat als ik dood ga, ik mijn dochter niet zie opgroeien.

Ik doe er ook niet zoveel aan behalve haar heel hard knuffelen en het gewoon maar even laten.

Ik herken het wel sinds ik een kind heb. Ik heb enorme angsten na de bevalling gehad dat hij dood zou gaan door warmtestuwing. Nu hij ouder wordt heb ik er gelukkig minder last van.

Heel soms overvalt het me na een reclame van KiKa of andere verschrikkelijke ziektes bij kinderen. Ik denk dat veel ouders deze angsten hebben. Wat mij helpt is om het bespreekbaar te maken. De dood hoort bij het leven, ik ben een kind verloren maar wat mij helpt is in het hier en nu leven. Focus op het leven ipv op de dood of angst voor de dood.

Verschrikkelijk hè, zulke angsten.

Dat het leven eindigt vind ik niet zo lastig. Wel heb sinds ik kind ben last van hypochondrie. Het moederschap heeft daaraan niet geholpen. Ik ben bang om ziek te worden, of erger en dat ik haar niet op zal zien groeien. Dit opschrijven vind ik al een dingetje. Deze week was mijn dochter ziek. Koorts, hoofd- en nekpijn. Ik ben er voor haar maar ik denk dat ik in mijn hoofd irreële gedachten heb die niet normaal zijn. Ik heb therapie gehad. Heeft iets geholpen.

Helaas heb ik bijna meegemaakt toen ik 31 weken zwanger was van de oudste, heb toen onverwachts een bijna-doodervaring gehad en voelde ik het leven uit me glijden. Ik heb het wel verwerkt en alles begint een plekje te krijgen, maar helaas heb ik geregeld nog wel eens zo'n zelfde soort paniekaanval en kan ik wel janken en raak ik helemaal gestrest. Dat zal bij mij ook altijd blijven. Bij mij word het ook door van alles getriggerd eigenlijk, als ik een ambulance hoor, iets lees of zie, maar ook zomaar uit het niets als ik gitaarles heb of gewoon het huishouden doe.
Naast hulp die ik heb gehad, doe ik er nu niks aan en mee. Ik leef ermee en denk ook dat het sowieso bij het moederschap hoort, zolang het je niet belemmert in wat je wilt en je moet doen in het dagelijks leven. Wel lees ik amper tijdschriften meer, dit omdat er bijna altijd wel ergens een artikel of verhaal over in staat wat heftig is en daar kan ik niet zo goed mee omgaan heb ik gemerkt als het te heftig wordt, dan blijf ik daarover nadenken en piekeren, terwijl ik wel gewoon ziekenhuisseries en films kan kijken zonder het op mezelf te betrekken. Ik zoek afleiding, probeer er niet te lang bij stil te blijven staan, maar ik praat er wel over. Niet alleen met man, maar ook geregeld met een vriendin en ook mijn gitaardocent weet er van. Vind dat echt fijn, dat er wel wat mensen ervan weten. Lang niet iedereen hoeft het te weten, maar mensen die ik geregeld zie weten dat wel. Dat voelt als een soort veiligheidsnet.