25 Okt 2021 12:23 door Saji
Afgelopen vrijdag weer geprikt. Had J. op alles, zover mogelijk, voorbereid. Want ja, ze zou op veel dingen geprikt worden. J. zag er wel tegenop, wilde liefst niet prikken. Komen we op de prikpoli, druk! Mw. achter de bali was alles behalve vriendelijk. Wie moet er geprikt worden? Mijn dochter. Waarom vinkt u dan geen kind aan? Uhm... moest dat dan? Ik heb haar gegevens ingevuld tijdens afspraak maken. Nee, dat heeft u niet, u heeft uw gegevens ingevuld! Nou sorry, ik weet zeker dat ik haar gegevens heb ingevuld en ik kon nergens kind aanvinken. Dan had u naar beneden moet scrollen, daar staat kind!
Bent u doorverwezen door specialisten? Ja, de kinderarts. Nou, zie haar er zo niet tussen staan! Er zijn nu geen prik tijden voor kinderen, dus weet niet of het vandaag gaat lukken om haar, naar mijn dochter kijkend, te prikken! Maar gaat u toch eerst maar zitten! Toen we net zaten, zei mijn dochter, wat een boze mw. Ik hield me verder stil, maar dacht wel, je hebt gelijk, ze had het ook anders kunnen brengen, want je ziet er al zo tegenop. Ook een andere dame zei, alles wat mis kan gaat, gaat mis, ik zit ondertussen al een halfuur te wachten.
Nog geen 2 minuten later werd J. opgeroepen. Alleraardigst jonge meid ging haar prikken. We zaten samen op de prikstoel toen ze vroeg of er nog iemand moest ondersteunen, ik gaf aan dat het wel verstandig was, mijn dochter zei, als het maar niet de boze mw. is. Gelukkig kwam een andere verpleegster ondersteunen. J. heeft van begin tot eind gehuild en zette haar steeds schrap, waardoor het leek dat ik mijn eigen dochter steeds meer in de houdgreep hield.
(Voor duidelijker beeld, ik zit als ouder helemaal met mijn billen tegen zitvlak en rugleuning geklemd, benen langs beide kanten van stoel, dochter tussen mijn benen in. Ze prikten in haar rechter arm, dus met mijn rechterhand ondersteun ik het bovenarmpje van mijn dochter. Met mijn linkerarm moet ik haar linkerarm weghouden van de rechterarm, dus heb mijn linkerarm zo om haar heen gevouwen tot ze geen kant op kan, de andere vereegkundige, die ook helpt met ondersteunen, houdt zover haar benen in de gaten en moet ook haar rechterarm ondersteunen. De prikzuster kon vervolgens wel gewoon prikken. Mijn dochter gleed steeds meer naar beneden, waardoor haar kin zowat op mijn linkerarm ruste. En ze bleef maar gillen en huilen en roepen dat wij moesten stoppen. Heb haar zoveel mogelijk proberen te sussen, maar na 5 buisjes bloed, was het dan ook klaar.)