28 Okt 2021 07:05 door Giselle
14
Zwijgend kijkt Hugo toe hoe Sophie wild de verf van haar auto probeert te schrobben. Het is onbegonnen werk, wat hij haar ook al verteld heeft. Het enige wat ze kan doen is de auto naar de garage brengen om ‘m daar opnieuw te laten spuiten. Ze luistert niet naar hem. Haar wangen gloeien van de kou, misschien ook van woede, haar ogen staan donker. Hugo laat haar maar even met rust, het heeft geen zin haar voor de derde keer te vertellen dat het zinloos is wat ze doet. Ze zal het vast weten, hij vermoedt dat ze haar boosheid en schaamte op haar manier wil uiten. Op zijn laptop zoekt Hugo de camerabeelden van de afgelopen avond en nacht. Sinds een boze klant eens een baksteen door het raam van zijn kantoorpand heeft gegooid, heeft hij het pand laten beveiligen met camera’s. Het is zijn hoop dat het mensen afschrikt, kennelijk heeft de aanwezigheid van de camera niet bepaald indruk gemaakt op de persoon die het nodig vond de auto van Sophie te bekladden. De beelden verschijnen op het scherm, Hugo kijkt vanaf het moment dat Sophie en hij het pand verlaten. Onwillekeurig glimlacht hij, terugdenkend aan de vorige avond. Sophie is in meerdere opzichten perfect voor hem. Ze werkt als een verslaving voor hem, een waarvan hij nooit meer af wil kicken. Hij wil haar elke minuut van de dag om zich heen hebben. Wanneer ze niet bij hem is, is de stilte om hem heen bijna ondraaglijk. Hij begrijpt nog steeds niet hoe zij zijn leven zo op z’n kop heeft kunnen zetten, hoe ze direct in zijn hoofd kroop bij hun eerste ontmoeting. Hugo doet een poging zijn gedachten aan haar even te parkeren en te concentreren op de camerabeelden voor zijn neus. Hij spoelt stukken door waarop helemaal niets lijkt te gebeuren, af en toe weer een stukje terug bij het zien van iets dat door het beeld heen schiet. De ene keer is het een kat, de andere keer een tak, die door de wind heen en weer zwiept en steeds gevangen wordt door het oog van de camera. Hugo gaat zo op in de beelden dat hij niet merkt dat Jill aan zijn bureau staat. Pas bij het horen van haar stem die zijn naam zegt kijkt hij op. ‘Sorry, wat zei je?’
‘Ik zei dat ik je al twee keer gebeld heb. Mevrouw Wilms van de Westkade verzoekt je met spoed contact met haar op te nemen.’
‘Mevrouw Wilms?’ Hugo is er even niet bij. Jill helpt hem herinneren, Hugo doet of hij het dramatische rollen met haar ogen niet ziet . ‘Ja, Tamara Wilms. Je weet wel, een van je grootste klanten, met dat enorme huis aan de rivier met uitzicht op de grote kerk.’
‘Juist. Dank je,’ antwoordt hij nog steeds afwezig. ‘Heeft ze gezegd wat ze wil?’
‘Nee. Alleen dat het spoed heeft.’
‘Dank je, Jill. Verder nog iets dat ik voor je kan doen?’
‘Je lijkt afgeleid, Hugo. Ik vraag me eerder af of ik iets voor jou kan doen.’
‘Niet dat ik weet.’
Ze blijft staan, kijkt hem aan alsof ze verwacht dat hem toch nog iets te binnen schiet. Wat wil ze van hem? Hij fronst en bedenkt wat hij tegen haar zal zeggen, maar zij praat eerst. ‘Wat een rotstreek trouwens, wat ze bij Sophie geflikt hebben. Weet ze wie erachter zit?’
Hugo schudt zijn hoofd. ‘Nee, maar we komen er wel achter. Ik ben de camerabeelden aan het terugkijken. Ik hoop dat de dader er mooi op staat.’
‘Dat hoop ik ook. Ik heb zo met Sophie te doen. Ze vertelde me dat ze vorige week haar fiets gesloopt hebben, nu haar auto. Iemand moet wel echt een hekel aan haar hebben.’
‘Ik vind het moeilijk te geloven dat iemand een hekel aan haar heeft,’ verdedig ik haar.
‘Ze is een lief meisje,’ antwoordt Jill. ‘Maar misschien heeft ze ook een andere kant.’
‘Wat voor andere kant?’ vraagt Hugo.
‘Weet ik veel. Ze kan hier poeslief doen, maar misschien heeft ze iemand flink kwaad gemaakt tijdens het uitgaan ofzo. Je hoeft tegenwoordig weinig fout te doen om iemand flink over de zeik te krijgen.’
‘Zou kunnen. Toch heb ik daar bij Sophie mijn twijfels over. Ze is wie ze is, doet zich niet anders voor.’
Jill haalt haar schouders op. ‘Het zal wel. Jij zal het beter weten dan ik, aangezien jij meer tijd met haar doorbrengt.’
Het cynisme in haar stem ontgaat Hugo niet, maar hij houdt zich van de domme. ‘Wil je verder nog iets met me bespreken?’ vraagt hij om van onderwerp te veranderen en hopelijk het gesprek af te kappen. ‘Nee, niks. Vergeet mevrouw Wilms niet terug te bellen.’ Jill draait zich abrupt om en laat Hugo alleen. Hij richt zijn blik direct weer op het scherm van zijn laptop, waarop hij de beelden van de afgelopen nacht voor de tweede keer afspeelt. Hij kijkt op bij een klop op de deur. Sophie is eindelijk naar binnen gekomen. ‘Het helpt niet,’ zegt ze met teleurstelling in haar stem. ‘Ik kan echt niet met die auto rijden nu, ik schaam me dood.’
‘Dat hoeft ook niet, ik zorg wel dat je thuiskomt.’
Sophie komt dichter bij hem staan. Haar ogen staan flauw, haar wangen zijn vuurrood en ze bijt zenuwachtig op haar lip. ‘Hugo, denk je misschien dat het beter is als wij elkaar buiten werktijd niet meer zien?’
Haar woorden raken hem keihard, ze komen aan als een vuist in zijn maag. ‘Wat zeg je nu? Waarom vraag je dat? Natuurlijk is dat niet beter.’
‘Maar al die ellende is begonnen sinds wij besloten het samen te proberen.’
‘Daar laten we ons toch niet door tegenhouden? Zeker omdat ons alleen materiële schade is aangedaan.’
‘Niet waar. Je bent ook op Facebook te kakken gezet, weet je nog?’
‘Dat klopt, maar daardoor ben ik maar een klant kwijtgeraakt. Dat schaadt me niet.’
Hugo’s telefoon gaat, hij ziet dat het Jill is. Hij bedenkt zich dat het weer Tamara Wilms zou kunnen zijn, dus hij excuseert zich naar Sophie en neemt op. ‘Hugo, mevrouw Wilms is hier voor je. Ze is behoorlijk pissig dat je haar nog niet teruggebeld hebt.’
‘Ik heb nog meer te doen dan alleen haar op haar wenken te bedienen,’ moppert hij. ‘Stuur haar maar door.’
De schelle stem van Tamara Wilms is op de gang al te horen. Ze stormt Hugo’s kamer in, haar parfum dringt direct zijn neusgaten binnen. Zoë loopt net als de vorige keer achter haar moeder, maar blijft dit keer in de deuropening staan. Tamara negeert Sophie en begint direct met de vraag waar Hugo’s manieren zijn en wat hij verstaat onder het woord spoed. Voor hij antwoord heeft kunnen geven ratelt ze door. ‘Aangezien ik je telefonisch niet te pakken krijg, kom ik je maar persoonlijk opzoeken. Ik kom je vertellen dat ik mijn huis bij een andere makelaar in de verkoop heb gedaan. Ik neem aan dat je begrijpt waarom.’
Hugo staat op uit zijn stoel. ‘Tamara, dit kun je niet menen. Je gelooft toch zeker niet wat er op internet staat?’
‘Ik kan geen risico nemen, op dit moment heb ik er geen fijn gevoel bij.’
‘Ik dacht dat je me beter kende dan dit.’
‘Het spijt me, Hugo. Je weet dat ik gek op je ben, maar mijn besluit staat vast.’
‘Kom op, Tamara.’ Hugo pakt haar bij haar schouder. ‘Kunnen we niet even gaan zitten om dit te bespreken?’
‘Hugo, darling, je kunt praten als Brugman, maar je kunt me niet van gedachten laten veranderen. Geen zorgen, ik betaal gewoon je rekening. En ik stuur je nog wel een doos exclusieve chocolade. Ik moet weg, Zoë moet naar therapie. Dag, lieverd.’ Met een overdreven theatraal gebaar slaat ze haar sjerp over haar schouder, werpt Hugo een kushandje toe en verlaat zijn kantoor. ‘Doei, Sophie,’ zegt Zoë. Sophie steekt haar hand op naar haar, wacht tot ze naar buiten zijn en kijkt Hugo dan met grote ogen aan. Hij zucht. ‘Als zelfs Tamara bij me wegloopt is het echt goed mis. We doen al jaren zaken met elkaar. Ze heeft diverse panden in haar bezit die ze regelmatig via mij verhuurt, een prachthuis langs de rivier dat ik voor haar moest verkopen zoals je weet en ze wilde me ook als aankoopmakelaar voor haar nieuwe woning.’
‘En nu wil ze dus een andere makelaar?’
‘Je hebt haar gehoord.’
‘Fuck.’ Sophie heft haar ogen naar het plafond. ‘Zie je dat het je schaadt?’
‘Als het hierbij blijft valt het wel mee.’
‘Dit was een hartstikke belangrijke klant. Hoe kun je daar nou zo luchtig over doen?’
‘Het heeft geen zin om er dramatisch over te doen, dat lost niks op.’
‘Het is mijn schuld, Hugo. We moeten ermee stoppen.’
‘Nee, Sophie. Het is niet jouw schuld.’ Hugo hoort hoe zijn stem overslaat, voelt paniek omhoog borrelen. Hij wil haar niet kwijt, kan dit niet laten gebeuren. ‘Boudewijn wordt verdacht van dubbele verkrachting, daar heb jij niets mee te maken. Het is niet alleen jouw schuld.’ De zin is amper zijn mond uit als tot hem doordringt wat hij zojuist heeft gezegd. ‘Niet alleen mijn schuld,’ herhaalt ze zijn woorden. ‘Dat maakt het een stuk beter inderdaad.’
‘Zo bedoelde ik het niet.’
‘Je hebt een enorme carrière en een grote naam opgebouwd, daar moet je voor vechten.’
‘Dat doe ik ook heus wel. Het waait wel over, dat weet ik zeker.’
‘Maar Hugo ...’
‘Sophie. Houd je mond.’
Ze kijkt hem weer met grote ogen aan, haar wangen kleuren vuurrood. Hugo staat op om de deur van zijn kantoor dicht te doen. ‘Luister. Jij hebt in geen geval schuld aan dat bericht op social media en de gevolgen daarvan. Die gevolgen draag ik, want ik heb voor jou gekozen en daar schaam ik me niet voor. Boudewijn is er net zo min schuldig aan, volgens mij wordt hij er gigantisch ingeluisd. Ook hem neem ik niks kwalijk. Mensen zijn kuddedieren, nemen klakkeloos aan wat er geroepen of geschreven wordt, en als een persoon daarop besluit te acteren volgt de rest vanzelf. Helaas is dat hoe het leven werkt. Niet eerlijk en niet makkelijk. Ik sla me er wel doorheen, maar wel samen met jou. Oké?’
Ze knikt wild. ‘Oké.’
‘Ga gauw aan het werk. Is alles geregeld voor de kerstborrel?’
‘Ja.’
‘Mooi. Heb je al een outfit?’
Ze kijkt Hugo even verrast aan, alsof ze die vraag niet aan had zien komen, schudt dan haar hoofd. ‘Ik ga komend weekend met mijn moeder op pad voor iets moois.’
‘Stuur me maar een foto van het resultaat.’
Ze glimlacht. 'Nee hoor. Je ziet het wel op de borrel.' Met een glimlach verlaat ze zijn kamer. Hugo laat de camerabeelden even voor wat het is en werkt een aantal uren lang aan wat verschillende dossiers. Om zes uur brengt hij Sophie naar huis en rijdt naar Boudewijn. Na het etentje met Sophie erbij hebben ze alleen nog maar contact met elkaar gehad via de telefoon, hij is wel weer eens in voor een avondje whisky drinken en niet na hoeven denken. Boudewijn begroet Hugo als altijd met een arm half over zijn schouders als een soort verkapte knuffel en een klap op zijn rug. ‘Lang niet gezien, ouwe. Dat meisje van je slokt al je tijd op.’
‘Sorry, man. Ze is elk weekend bij me, doordeweeks werk ik zo lang mogelijk door zodat ik in het weekend vrij ben.’
‘Voor haar.’
‘Vooral voor haar inderdaad.’
‘Is het serieus tussen jullie?’
‘Geen idee. Ik denk het wel. Alleen dat gedoe met die kloterige ex van haar zorgt wel voor problemen.’
‘Wat voor problemen?’ Boudewijn kraakt met zijn vingers, het geluid is misselijkmakend. ‘Laat dat,’ mompelt Hugo. Boudewijn weet dat Hugo er een hekel aan heeft als hij dat doet. ‘Je weet toch van de vernieling van mijn auto, haar fiets, dat bericht over ons op social media?’
‘Ja, ja, dat weet ik. Wat is daarmee?’
‘Het heeft me nu al twee klanten gekost. Een van die klanten is Tamara Wilms.’
‘Jezus, Hugo. Als zelfs zij die onzin gelooft is het echt foute boel. Wat ga je nu doen?’
Hugo haalt zijn schouders op, neemt een slok whisky. ‘Nog niks. Hopen dat het hierbij blijft.’
‘Je kan toch niet gaan zitten afwachten?’
‘Begin jij nu ook al? Het waait wel weer over, dat heb ik ook tegen Sophie gezegd.’
‘Is het niet verstandiger als wij elkaar een tijdje niet meer zien?’
‘Jezus. Heb je Sophie gesproken ofzo?’
‘Nee. Waarom?’
‘Zij vroeg me of het misschien beter was als zij en ik elkaar niet meer na werktijd zien.’
‘Slimme meid,’ merkt Boudewijn op.
‘Ik wil haar niet kwijt,’ zegt hij met irritatie in zijn stem. ‘Daarbij wil ik niet dat men denkt dat ik me door dat soort bullshit laat intimideren.’ Hugo neemt een grote slok whisky, hij merkt dat hij ontzettend boos is om de hele toestand. ‘Doe eens rustig,’ sust Boudewijn. ‘Ik vind het niet erg om je een tijdje niet te zien. Het is toch een prima idee?’
‘Dat is het niet. Boudewijn, ik maak nogal een statement als ik je zogenaamd laat vallen. Ze zullen denken dat je echt iets op je kerfstok hebt, dat je die meiden echt hebt verkracht. Dat laat ik niet gebeuren. Nooit. Jij bent mijn beste maat. Ik sta achter je, koste wat kost.’
‘Oké.’
‘Oké?’ Hugo kijkt Boudewijn verbaasd aan. ‘Gewoon oké?’
‘Ja. Ik begrijp je. Je bent een eigenwijs stuk vreten, maar dat zou me niet meer moeten verbazen. Heb je trouwens nog iets kunnen vinden op de camerabeelden?’
‘Ik heb er vanmiddag even naar gekeken, maar niks gevonden.’
‘Heb je je laptop bij je?’
Hugo knikt. ‘In de auto. Ik pak hem even.’
In een paar minuten is hij terug bij Boudewijn. Hugo zet zijn laptop aan en logt in voor het terugzien van de camerabeelden. Ingespannen kijken ze beide naar de beelden, waarop aanzienlijk weinig gebeurt. Ze kijken nog een tweede en een derde keer. Halverwege de derde keer is Hugo het zat. ‘Dit schiet niet op,’ zegt hij.
‘Wacht even.’ Boudewijn houdt zijn hand omhoog. ‘Ga eens een klein stukje terug.’ Hij wijst met zijn vinger naar het scherm van de laptop. ‘Daar.’
Het is bijna niet te zien. Net in de hoek van het camerabeeld wappert een stuk stof. Het is een luttele seconde in beeld, maar lang genoeg om het te kunnen bekijken. ‘Herken je het?’ vraagt Boudewijn. Hugo kijkt goed naar het bevroren beeld op het scherm. ‘Het komt me bekend voor, maar ik zou niet durven zeggen waar ik het eerder gezien heb.’ Hugo maakt een print screen van het beeld, slaat het op en stuurt het door naar Sophie, in de hoop dat zij het herkent. De laatste slok whisky verdwijnt in Hugo’s keel. Boudewijn houdt de fles naar hem omhoog. ‘Slaap je op de bank?’
‘Waarom ook niet,’ antwoordt Hugo. Zijn glas wordt weer gevuld, de tweede keer van de vele keren die volgen gedurende de avond. ‘s Nachts kan hij de slaap niet vatten, er gaat teveel door zijn hoofd om er de rust voor te vinden. Alles van de afgelopen weken komt in zijn gedachten voorbij. Hij glimlacht bij de gedachte aan Sophie, hoe ze zijn leven honderdtachtig graden gedraaid heeft, hoe ze hem heeft veranderd, hoe zijn kijk op het leven is veranderd. Zuchtend draait hij op zijn zij, in de hoop dat hij de slaap nog kan vatten. Kennelijk is het hem toch gelukt; om half acht schudt Boudewijn hem wakker. Haastig neemt Hugo afscheid van Boudewijn, rijdt naar huis om te douchen en schone kleren aan te trekken en rijdt dan naar kantoor. Hij begint met het lezen van zijn e-mail. De eerste die hij leest brengt direct slecht nieuws: weer een klant die overstapt naar de concurrent. Eigenlijk zou hij er werk van moeten maken. Alle klanten tekenen een contract wat niet zomaar ontbonden kan worden, dus in feite plegen ze contractbreuk. Gezien de situatie lijkt het Hugo niet verstandig hen hierop te wijzen, hij is bang dat het hem alleen maar meer problemen oplevert. Sophie komt later dan normaal binnen, haalt koffie en brengt Hugo eveneens een kop. Haar ogen stralen en haar rode wangen glimmen, een grote lach staat op haar gezicht. ‘Wat zie jij er blij uit,’ merkt Hugo op. Ze knikt uitbundig, terwijl ze twee koppen koffie op Hugo’s bureau zet. ‘Nina mag naar huis,’ jubelt ze. Ze loopt om zijn kantoor heen, neemt Hugo’s gezicht tussen haar handen en kust hem. ‘Sorry, ik ben zo blij. Ik heb me zoveel zorgen gemaakt.’ Ze pakt haar koffie weer op en verdwijnt naar haar kamer. Hugo heeft niet eens de kans gehad op haar te reageren, neemt zich voor dat later nog te doen. Hij begint met het vernietigen van het dossier van de klant die hem vanmorgen de e-mail stuurde met de boodschap overgestapt te zijn naar een van Hugo’s concurrenten. Het vreet aan hem en hij vraagt zich af of mensen er nu echt plezier aan beleven iemand anders op zo’n manier het leven zuur te maken. Mensen die hem niet eens kennen en waarschijnlijk geen idee hebben hoe hard hij heeft gewerkt om te zijn waar hij nu is. Het is zo makkelijk oordelen over iemand die je niet kent, over zaken waar je geen verstand van hebt. Zich er druk over maken heeft geen enkele zin, dit is het echte leven en dat is hard. Keihard, maar dat wist hij natuurlijk al sinds de dood van Linda en Sem. Voor die tijd kende Hugo eigenlijk weinig verdriet, durft hij wel te zeggen dat zijn leven makkelijk was. Het kwam hem beslist niet allemaal aanwaaien, voor alles wat hij nu heeft, heeft hij keihard gewerkt. Van zijn ouders kreeg hij voldoende vrijheid, maar als hij iets wilde moest hij ervoor werken. Van het spaargeld dat hij verdiende met zijn eerste bijbaan kocht hij een tweedehands Renault Clio, waarin hij zich helemaal the man voelde. Via zijn vader kocht hij zijn eerste huis, waar hij regelmatig feestjes gaf met veel bier en borrelnootjes voor zijn vrienden die hij kende van de universiteit, en daarna volgden de exclusievere feestjes met wijn en sigaren voor zakenrelaties. Hugo heeft het altijd belangrijk gevonden een goede naam te hebben in de zakenwereld. In de eerste plaats voor de klantenwerving, hij had in vrij korte tijd een enorme klantenkring opgebouwd, naast de klanten die hij ‘erbij kreeg’ toen hij de zaak van zijn vader overnam. In de tweede plaats natuurlijk om de naam van zijn vader en het bedrijf niet te schande te maken. Niet dat Hugo daar de kans toe kreeg, zijn vader hield alles wat Hugo deed nauwlettend in de gaten. Ondanks dat vertrouwde hij hem blind, al vond hij het vooral vlak nadat Hugo het bedrijf van hem overnam wel lastig een aantal van zijn dwangmatigheden los te laten. Hugo lijkt wat dat betreft meer op zijn moeder. Natuurlijk wil hij dingen graag op zijn manier doen, maar als het op een andere manier kan met dezelfde uitkomst heeft hij daar totaal geen problemen mee. Het is makkelijker wanneer hij bepaalde zaken uit handen kan geven, zodat hij tijd over heeft voor andere dingen. Zijn vader had daar wat dat betreft ontzettend veel moeite mee, waardoor hij zichzelf regelmatig over de kop werkte en tot ‘s avonds laat aan het werk was om alles af te krijgen. Dat deed hij al toen Hugo nog thuis woonde en dat is hij blijven doen tot het moment dat Hugo de zaak van hem overnam. Hugo en zijn moeder hebben maar geaccepteerd dat hij het doet, al wordt de laatste er met regelmaat horendol van, omdat hij in het huishouden niet anders is. De vaatwasser moet op zijn manier ingeruimd worden, de was op zijn manier opgevouwen, zelfs stofzuigen wil hij niet door haar laten doen. Het enige dat hij met alle liefde aan haar overlaat is koken. Daar doet hij overigens iedereen een groot plezier mee, hij is de allerslechtste kok die Hugo kent. Hij krijgt het zelfs voor elkaar een ei te laten ontploffen tijdens het koken ervan. Hugo bedenkt dat het lang geleden is dat hij bij zijn ouders heeft gegeten, of er überhaupt is geweest. Direct voelt hij zich schuldig, zijn moeder ziet hem en zijn broer al zo weinig. Een week of twee geleden heeft ze Hugo gebeld en zijn voicemail ingesproken, hij is totaal vergeten haar terug te bellen. Hugo neemt zich voor dat vanavond te doen. Om half zes stopt hij met werken. Hij sluit zijn laptop af, trekt zijn colbert aan en kijkt hoever Sophie is. Ze zit nog achter haar bureau, haar vingers ratelen over de toetsen op het toetsenbord van de laptop. ‘Nog niet klaar?’ vraagt Hugo. Ze schudt haar hoofd. ‘Ik moet nog even wat afmaken, half uurtje denk ik.’
‘Wil je dat ik op je wacht?’
‘Nee joh. Ik vraag m’n vader wel of hij me oppikt en bij jou afzet.’
‘Zeker?’
‘Ja. Ga nou maar.’ Ze grinnikt, richt haar blik dan weer op het beeldscherm van haar laptop. Hugo rijdt eerst naar de supermarkt om eten te kopen, dan door naar huis. Daar kleedt hij zich om, waarna hij aan het eten begint. Hij snijdt de kip in kleine blokjes, maakt een marinade van ketjap en knoflook en doet de kip erbij. Eigenlijk moet het voor de beste smaaksensatie een aantal uren marineren, maar Hugo besluit dat een klein uurtje vandaag genoeg moet zijn. Hij zet de kom met de kip in de koelkast en pakt dan zijn telefoon om zijn moeder te bellen. Na drie keer overgaan neemt ze op. ‘Hugo. Je leeft nog.’ Het sarcasme in haar stem druipt door de telefoon heen. ‘Ja ma, sorry. Ik heb het echt druk gehad. Hoe gaat het met je?’
‘Z’n gangetje. Je vader is druk met het organiseren van die kerstbrunch voor de behoeftigen, je weet wel, wat hij elk jaar doet. En ik lees wat, rommel een beetje aan in huis, spring bij in de keuken als dat nodig is.’ Met de keuken bedoelt ze de keuken van het verzorgingshuis waar ze als vrijwilliger werkt. Ze maakt daar zo’n drie tot vier dagen in de week een praatje met de bejaarde bewoners, helpt mee met het bereiden van maaltijden en doet zo nu en dan een boodschap voor de mensen die dat zelf niet meer kunnen. ‘Kom je binnenkort langs?’
‘Zeg maar wanneer het je uitkomt.’
‘Komend weekend?’
‘Dat is wel heel kort dag.’ Hugo haalt zijn hand door zijn haar, twijfelt of hij zijn moeder zal vertellen over Sophie. Zij is in het weekend natuurlijk bij hem, als hij naar zijn ouders gaat is hij eigenlijk verplicht haar mee te nemen, maar ergens vindt hij dat te snel. ‘Je kunt toch wel tijd maken voor je ouwelui?’ Zijn moeder laat er geen gras over groeien. De bel gaat, Hugo doet de deur open voor Sophie. Ze begroet hem met een vluchtige kus en gaat naast hem op een van de barkrukken aan het kookeiland zitten. ‘Hugo? Je bent afgeleid. Is er iemand bij je?’ Hugo rolt met zijn ogen. ‘Ja. Ik zal kijken of het lukt dit weekend, oké?’
‘Je doet je best er maar voor. Is het trouwens waar wat ik hoorde over Boudewijn?’
Shit. De tamtam doet vlug de ronde. ‘Natuurlijk niet, je kent hem toch?’
‘Ik wilde het van jou horen. Is het van dat meisje ook niet waar dan?’
Fuck. Hugo wrijft met zijn duim en wijsvinger over de bovenkant van zijn neus. ‘Hugo?’ Zijn moeder is ongeduldig als altijd. ‘Dat is wel waar,’ zegt hij dan. Het blijft even stil. ‘Dus je hebt iemand leren kennen,’ zegt zijn moeder. ‘Dat klopt,’ antwoordt hij. Zijn moeder zucht. ‘Ik had het graag van jou zelf gehoord.’
‘Ja, mam, ik had het ook liever zelf aan je verteld, op een moment waarop ik dat zelf wilde, maar helaas vond iemand het nodig het op social media te gooien.’
‘Is ze bij je?’
‘Ja.’
‘Spreek met haar af dat jullie komend weekend naar ons komen. Geen smoesjes. Ik wil dat meisje met eigen ogen zien.’
‘Ma, doe even normaal. Misschien wil ik dat nog helemaal niet. Of zij.’
Sophie kijkt Hugo nieuwsgierig aan, zij heeft dondersgoed in de gaten dat dit over haar gaat.
‘Geef je om haar?’ vraagt zijn moeder.
‘Ja.’
‘Zij om jou?’
‘Ja.’
‘Zie je een toekomst met haar?’
Hugo schiet in de lach. ‘Jezus, ma. Weet ik het. Ik denk het wel.’
‘Mooi. Dan zie ik je komend weekend. Ik laat je vader weten dat je komt. Dag lieverd.’ Ze verbreekt de verbinding. Zuchtend legt Hugo zijn telefoon weg. ‘Dat klonk interessant,’ zegt Sophie. Ze pakt zijn hand vast. ‘Wie was dat?’
‘Dat was mijn moeder,’ antwoordt Hugo. ‘Ze wil dat ik komend weekend op bezoek kom. Met jou.’
Haar mond vormt een ‘O’, maar ze zegt niks. ‘Je hoeft niet mee, het is geen verplichting.’
Ze speelt een beetje met zijn hand, laat haar vingers tussen de zijne doorglijden en wrijft met haar duim over de rug van zijn hand. ‘Ik wil best mee,’ zegt ze na een korte stilte.
'Weet je het zeker?' vraagt hij. 'Mijn moeder kan nogal overweldigend zijn.'
Ze haalt haar schouders op. 'Ik denk dat ik dat wel aankan.'
Hugo knikt langzaam. 'Oké. Vind je het niet te snel?'
'Te snel waarvoor? Je hebt mijn ouders ook ontmoet. Het betekent toch niet dat we ineens voor de rest van ons leven bij elkaar moeten blijven, omdat we toevallig elkaars ouders hebben ontmoet?'
'Je hebt gelijk.'
'Dat hoor ik graag,' zegt ze met een uitdagende glimlach om haar mond. Hugo grijpt haar hand stevig vast en trekt haar naar zich toe. 'Nu wil ik je eerst even fatsoenlijk begroeten.' Hun lippen vinden elkaar, hij slaat zijn armen stevig om haar heen. 'Ik ben blij dat je er bent,' fluistert hij tussen hun kussen door. 'Ik ook,' glimlacht ze. Hugo maakt het eten verder klaar, waarna ze het samen aan tafel opeten. ‘Lekker,’ zegt Sophie goedkeurend. ‘Van wie heb jij leren koken?’
‘Deels van mijn moeder, deels van mezelf. Ik heb een hele stapel kookboeken versleten, heb het altijd leuk gevonden te experimenten met eten.’
‘Heb ik even geluk. Dat talent heb ik niet meegekregen.’
‘Ik weet niet of het een kwestie van talent hebben is. Je moet gewoon het recept volgen, dan kan er niks misgaan.’
‘Dat doe ik. Of nou ja, deed ik. Resultaat: alles gecremeerd.’
‘Wat maakte je?’
‘Geen idee meer. Ik denk een of andere makkelijke maaltijd met kip en saus.’
‘Hoe kun je dat nou verprutsen?’
‘Laat dat maar aan mij over,’ lacht ze. ‘Die saus moest indikken, dus dat deed ik. Deksel erop, vuur niet te hoog. Elke keer een beetje roeren. En ineens rookte het als een idioot en was het zwart.’
Hugo schudt lachend zijn hoofd. ‘Je zal het goed met mijn vader kunnen vinden, hij is ook al zo’n enorm kooktalent.’
‘Hij kookt vast beter dan ik.’
‘Dat durf ik in twijfel te trekken,’ grinnikt Hugo. Sophie lacht mee, haar ogen lichten op. Wat is ze toch allejezus mooi. Ze ziet hem kijken, tot zijn vreugde bloost ze. Met die rode wangen vindt hij haar helemaal onweerstaanbaar. ‘Ben je klaar met eten?’ vraagt Hugo. Ze knikt, strijkt een krul uit haar gezicht. Voor ze op kan staan staat hij achter haar, buigt zich voorover en kust haar in haar hals. ‘Hugo, wat doe je? Het kietelt.’ Ze giechelt een beetje, hij gaat onverstoorbaar verder. Hij bijt plagerig in haar oorlelletje, hoort hoe ze zachtjes naar adem hapt bij zijn aanraking. Oh, Sophie, je moest eens weten hoe graag ik je wil. Hoeveel ik om je geef. Wat ik allemaal voor je zou laten. En voor je zou doen. Je moest eens weten hoeveel ik van je houd. Hugo schiet omhoog, alsof hij geraakt wordt door de bliksem. Hij verbergt zijn hoofd in zijn handen en schudt hard. Nee, nee, nee. Hij wil deze gedachten helemaal niet. Waar komen ze vandaan? Sophie springt op uit haar stoel. ‘Hugo?’ Ze pakt hem vast. ‘Gaat het?’
Hij voelt haar zachte handen om zijn polsen, haar haar kriebelt tegen zijn gezicht. ‘Hugo, praat met me. Wat is er? Heb ik iets verkeerd gedaan?’
‘Je moet weg,’ hoort hij zichzelf zeggen. Wil hij dat ze weggaat? Hij denkt het niet, weet het niet. Ze snapt het niet, dat snapt hij dan weer wel. Waarom gebeurt dit? Waarom doet hij dit? Waar komt dit gevoel, deze reactie, vandaan? Sophie pakt zijn gezicht vast, zoekt oogcontact. Haar ogen staan bezorgd, zijn vochtig. ‘Niet huilen,’ zegt hij zachtjes.
‘Zeg me dan wat er is.’ Ze blijft hem maar aankijken, uiteindelijk kijkt hij weg. ‘Dat kan ik niet. Laat me maar even.’ Hij bevrijdt zich uit haar greep en draait van haar weg. Verdomme, hij houdt van haar. Wil hij dat? Het voelt beangstigend. Wat ze tot nu toe hadden was leuk, bevrijdend, vrijblijvend. Althans, zo voelde het voor hem. Het gevoel van ‘houden van’ is hij zo lang kwijt geweest, heeft hij zolang niet toe durven laten dat het nu als duizend kilo op zijn schouders drukt. Wat betekent het als hij hieraan toegeeft? De angst om haar te verliezen zal alleen maar groter worden. Is dit dan het moment ermee te stoppen? Tot hier en niet verder? Ze zal het niet begrijpen, hij begrijpt het zelf niet eens. Ze legt een hand op zijn schouder. ‘Wil je dat ik wegga?’
Nee. Hij knikt. ‘Sorry.’ Hij draait zich niet meer om, blijft staan tot hij de voordeur dicht hoort slaan. Dan zakt hij op zijn knieën en huilt onbedaarlijk.
Laatst gewijzigd door
Giselle op 28 Okt 2021 21:53, in totaal 2 keer gewijzigd.
