Wat ontzettend vervelend dat je een partner hebt die er zo in staat. Mijn ouders waren aan het begin ook heel laatdunkend, over het bestaan van ADHD als aandoening, maar ook over mijn "neiging om altijd weer problemen te gaan zoeken in plaats van gewoon even doorzetten en afstuderen". Ik ben nu 2.5 jaar verder en het laatste jaar zijn ze het wel echt gaan accepteren en ook zien. Maar dat is een proces geweest. Voor hen, maar ook voor mijzelf.
En eigenlijk zou dat mijn advies zijn. Stel je verwachtingen bij qua hem overtuigen. Wat anderen zeggen: blijf bij jezelf en communiceer over waar jij tegen aan loopt en waar je hulp bij nodig hebt/voor krijgt. Vraag mentale steun en een luisterend, niet-ooordelend oor. Maar probeer ook niet hem "te overtuigen" van iets waar hij niet in gelooft. Mijn ervaring is dat dat geloof er wel komt met de tijd.
Heb je vanuit je therapie geen psychoeducatie gekregen? Eventueel kun je dat met hem delen. Of misschien bieden ze zelfs wel psycho-educatie voor partners aan. Maar goed, zoals je het beschrijft, zal hij daar waarschijnlijk ook niet 123 voor open staan.
Wat denk ik ook belangrijk is in deze: erken dat het ook voor hem lastig is. Ik denk zelf dat we als ADHD'ers vaak bijna net zo lastig zijn voor onze omgeving als voor onszelf.
Wat betreft het gesprek zou ik zeggen, probeer voor jezelf op papier te zeggen wat de belangrijkste dingen zijn die je wilt zeggen/overdragen (en bedenk of en hoe die het beste bij hem binnen komen) > van tevoren voor jezelf structureren wat je wilt zeggen en duidelijk maken, zorgt dat je ook wat meer grip op het gesprek kunt houden. Kies ook 2/3 kernpunten en probeer niet alles in 1 gesprek te vertellen. Wij ADHD'ers hebben soms nogal de neiging al-omvattend te willen communiceren, waar de boodschap niet per se duidelijker van wordt.*
*check de lengte van deze post, dat zegt genoeg
En qua begin inderdaad wat Teun zegt: aan hem vragen of je even met hem kunt praten hierover en dat het voor jou belangrijk is dat hij nu even naar je luistert en niet oordeelt. Het bij jezelf houden, waar je tegenaan gelopen bent en wat de diagnose en behandeling met je doet en wat je hoopt waar je nu hulp mee kunt krijgen met therapie en medicatie. Eventueel wat je van hem nodig hebt qua steun.
Vooral NIET in de welles/nietes discussie over ADHD belanden. Dat heeft geen zin als iemand er niet voor open staat en die discussie is er niet. ADHD is een van de meest onderzochte en aangetoonde psychiatrische aandoeningen. Maar desondanks staan veel mensen er niet open voor. En het is ook lastig, want het is een spectrum van herkenbare klachten, waarvan veel mensen zoiets hebben "dat ze dat ook hebben". En van verdriet of angst kunnen mensen zich beter een voorstelling maken qua wanneer het lijden/beperking veroorzaakt, maar van je sleutels kwijt zijn en afspraken vergeten niet echt (even zwaar gesimplificeerd). En als ik heel eerlijk ben, heeft het bij mij voor mezelf ook een tijdje geduurd voor ik het echt volledig accepteerde.
En vergeet ook niet: voor jou is dit een levensveranderend inzicht dat heel veel verklaart waar je altijd al tegen aan gelopen bent en waarom je "anders" bent. Voor je omgeving, ben jij nog steeds dezelfde persoon.
Dat vergat ik ook best regelmatig haha..
Succes!
19 Okt 2021 16:12 
