01 Feb 2022 10:48 door Biechtje
Heel verhaal, excuus daarvoor al vast. Gisteren heb ik een gesprek gehad op mijn werk, waar ik nogal mee in mijn maag zit, ik weet echt even niet wat ik moet doen, ik ben zó boos en zó verdrietig.
Ik zit sinds begin november overspannen thuis en ben net vorige week begonnen met re-integreren. Op het werk is de laatste jaren veel gebeurd/ben ik mezelf nogal kwijtgeraakt. Ik werk in het onderwijs, al bijna 15 jaar op dezelfde school. Ik draaide altijd bovenbouw groepen, had daar veel plezier in en het ging ook lekker, schoolleiding (van dat moment, er zijn in de loop der jaren heel veel wisselingen geweest, ik denk wel 10 verschillende leidinggevenden, inclusief bovenschools directeuren) was tevreden over mijn functioneren.
Op een gegeven moment had ik zelf behoefte aan iets anders en ben ik binnen de stichting van school gewisseld. Die nieuwe school was echter niet de plek voor mij, na een jaar kwam ik terug op mijn huidige school, waar op dat moment alleen ruimte was om hoogbegaafdheidsonderwijs te geven, die uitdaging ben ik aangegaan. Het eerste jaar had ik met de groep een prima jaar, maar wel een duo die er bijzondere gedachten op nahield (een slechte toetsscore kwam bv door de stand van de maan) en buiten het lesgeven om nauwelijks dingen oppakte, waardoor ik een fulltime-baan in 3 dagen propte.
Het jaar erna (in dit jaar is mijn moeder ook na een lang ziekbed overleden, privé speelde er dus ook vanalles) had ik 2 dagen een groep met hoogbegaafden, met in die groep veel kinderen waarbij nog andere dingen speelden of die bv al zo veel waren vastgelopen in regulier onderwijs, dat dat weer andere problemen met zich meebracht. Daarnaast stond ik 1 dag in de week voor een reguliere groep en merkte ik dat daar toch meer mijn passie lag. Daar ben ik dus het jaar erna naar teruggegaan. Samen met mijn duo kreeg ik een pittige groep 4 van bij de start 36 leerlingen. Beide hebben we geworsteld met de groep en meerdere malen aangegeven dat we vastliepen. Ergens in februari kregen we coaching, waarvan ik merkte dat dat me heel erg hielp. Dingen net even anders aanpakken, waardoor het beter liep, mij minder energie kostte en ik weer plezier kreeg in mijn werk. Vervolgens kwamen we vlak daarna in een lockdown, waardoor ik de dingen waar ik mee bezig was niet echt heb kunnen inoefenen en het na al die weken thuis weer was weggezakt. Doordat er daarna geen externen de school in mochten komen, is dit traject ook niet verder opgepakt. Het jaar erna kreeg ik weer grotendeels dezelfde groep, waarmee het al niet lekker liep.
Eigenlijk komt het erop neer dat ik het vertrouwen in mezelf de afgelopen jaren ben kwijtgeraakt, het steeds een stukje verder is afgebrokkeld. Het stukje orde houden is niet mijn sterkste punt (voor mijn gevoel is dit ook minder geworden in mijn worstelingen de afgelopen jaren, het was nooit hetgeen waar ik supersterk in was, maar het is beter geweest dan nu), daar heb ik winst op te behalen (het is overigens echt niet zo dat ze bij mij op de tafels staan te dansen of de boel op stelten zetten) en kost me nu steeds veel energie. Ergens denk ik vooral dat ik te lief ben. Ik ben heel goed in het stukje sfeer, contact met de kinderen, de band met ze, sfeer in de groep, maar ben van daaruit soms 'bang' ze te hard aan te pakken of die band stuk te maken.
Nu had ik voorafgaand aan het re-integreren een gesprek met mijn schoolleider. Daarin heb ik ook aangegeven dat ik graag nog weer begeleiding zou willen zoals 2 jaar geleden, om met dat stukje orde houden aan de slag te gaan en daar in te groeien, omdat ik heel erg denk dat dat me helpt. Zij mag daar zelf niet over besluiten en ging daarmee naar de directrice (die heeft meerdere scholen onder zich). Naar aanleiding daarvan werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Dat had ik gisteren.
In dit gesprek werd er gesproken over verbazing om mijn hulpvraag, want het is een basiscompetentie en van een leerkracht met zoveel ervaring wordt verwacht dat je het kan (op zich snap ik dat best ook wel, maar ik ben ergens de afgelopen jaren vastgelopen en vraag nu om hulp, van dat laatste heb ik inmiddels heel veel spijt). Vervolgens kwam er een verhaal dat als ik geen orde kan houden ik na mijn re-integratietraject een negatieve beoordeling zal krijgen, dat van daaruit dan een nulmeting komt met een verbetertraject en weer een tweede nulmeting, en dat ik een tweede negatieve beoordeling echt niet moet willen.
Ook kreeg ik voor mijn voeten gegooid dat ik al van hoogbegaafd naar regulier was gegaan, een dag minder was gaan werken, dit jaar groepen heb zonder oudercontact etc en 'dan ben je tóch nog omgevallen'.
Alle kleine beetjes vertrouwen die ik weer had in mezelf, zijn inmiddels weer gigantisch hard onderuit geschopt. Ik speelde al langer met het idee om mogelijk te gaan kijken naar een andere school om te werken, omdat deze school/stichting niet echt passend meer is voor me, maar dan zie ik in de vacature staan 'er zullen referenties worden ingewonnen' en dan zakt de moed me al in de schoenen, want zo positief wordt er niet over me gedacht (door iemand die me overigens geen seconde heeft zien lesgeven). Het liefst nam ik per direct ontslag, maar dat is helaas geen optie. Ik zie nu al zó als een berg op tegen morgen weer moeten gaan werken.