Oeh yes, die ga ik morgen lekker lezen als ik Schier zit voor mn werk!

Leuk, leest lekker weg!

Nee Giselle is niet degene die het weblog van Annemiek heeft geschreven.
Op pagina 2 staat een link van Giselle haar vorige boek

Zo, dat is wel heel lang geleden, dat ik dat schreef.

Maar ik ben het niet inderdaad.

Wow wat een lekker lezend verhaal is dit Giselle! Ik ben heel erg benieuwd wat er nog gaat gebeuren. Alle details geven me ook zo'n duidelijk beeld van waar ze zich bevinden steeds.

Heel leuk weer!

Weet inmiddels wie de schrijver is. Susan is natuurlijk niet de enige auteur op het forum en dat was ik even vergeten. Mijn excuses.

Leuk Giselle! Ben benieuwd naar het volgende deel.

Ik dacht ook gelijk dat jij het was 🙈

Maar Giselle, leuk verhaal! Leest makkelijk weg en je zit er gelijk in!

Ja is wel een klassiekertje ondertussen he
Maar die had je toen ook gedeeltes gedeeld op yes toch?

Nee, dat was Mijn beeld van jou. En ook nog wat verhalen die nooit in boekvorm zijn verschenen.

Weer erg leuk. Ik hoop dat het volgende hoofdstuk snel online komt.

Ik plaats zo nog het volgende hoofdstuk, anders is het maar zo weinig wat jullie kunnen lezen

3
Om acht uur is Sophie al klaar om te gaan. De tijd kruipt voorbij, elke keer als ze op haar horloge kijkt zijn er maar enkele minuten verstreken. Ze heeft amper geslapen afgelopen weekend. Vrijdagnacht is ze direct nadat ze door de taxi is afgezet naar bed gegaan. Ze heeft zelfs niet op Sander gewacht. Dat kwam vooral voort uit een stukje irritatie. Hij had allereerst niet eens de moeite genomen op haar berichtje over haar nieuwe baan te reageren. Ze snapt best dat hij het te druk heeft wanneer hij aan het werk is, maar de tent sluit om elf uur. Hij kan dan best zijn telefoon pakken om haar een berichtje te sturen, al is het maar kort. Daarbij vond hij het blijkbaar gezelliger met zijn collega's. Sophie was rond half twee thuis en hoorde hem pas om kwart over drie thuiskomen. Zaterdagochtend was ze al lang en breed wakker, had ze drie wassen gedraaid en er twee opgehangen, een stofzuiger door het huis gehaald en boodschappen gedaan voor Sander een keer uit bed besloot te komen. Ze hebben elkaar krap een uurtje gezien, waarin hij meer aandacht had voor zijn telefoon dan voor haar, en om half drie vertrok hij weer naar zijn werk. Sophie kon het niet laten hem na te roepen dat hij gelijk na het afsluiten naar huis moest komen in plaats van nog uren met zijn collega's biertjes drinken. Hij kwam wederom pas rond drie uur thuis. Vanaf dat moment heeft Sophie wakker gelegen, nadenkend en met twijfels over hun relatie. Het is al lastig om tijd met elkaar door te brengen en ze krijgt steeds meer het idee dat Sander daar ook niet echt z'n best voor doet. Ja, hij zorgt op maandagavond voor het eten en dat eten ze samen op, maar dat compenseert erg weinig voor de avonden dat ze alleen thuis is. Nu Sophie vijf dagen in de week gaat werken, zullen ze elkaar nog minder zien. Als het aan haar ligt gaan ze er binnenkort een weekje tussenuit, zodat ze samen leuke dingen kunnen doen en alleen met elkaar bezig hoeven te zijn. Ze heeft het onderwerp al een aantal keer opgegooid, Sander drukt het steeds direct de kop in. Hij doet alsof hij onmisbaar is op zijn werk, terwijl Sophie zeker weet dat hij net zo makkelijk vervangbaar is als een lege batterij in een zaklamp. Ze heeft het een keer gewaagd tegen hem te zeggen en werd vervolgens drie dagen lang getrakteerd op de silence treatment. Op de dag dat hij besloot weer met haar te praten, of eigenlijk tegen haar te praten, kreeg ze een bak stront over zich heen, het verwijt dat ze hem en zijn baan niet serieus nam en eerst maar weer eens zelf aan een baan moest zien te komen voor ze ook maar iets kon zeggen over alles wat met werk te maken had. Alsof dat nog niet genoeg was kwam al zijn frustratie over haar eruit. Hij zei dat ze een niksnut was, niet eens in staat was een fatsoenlijke maaltijd te koken, zijn kleding altijd verkeerd terug in de kast legde en bij het boodschappen doen nooit rekening hield met zijn wensen. Sophie probeerde tegen hem in te gaan, wat hem alleen maar bozer maakte. Hij schreeuwde dat ze geen knip voor haar neus waard was, dat ze haar dikke reet eens in beweging moest zetten in plaats van hele dagen thuis te zitten, dat ze niet voor niks werkloos thuis zat omdat ze te dom was om uit haar ogen te kijken. Op de vraag of hij klaar was riep hij woest dat ze haar grote bek moest houden en op moest rotten met haar lelijke rotkop. Zwijgend had ze haar tas gepakt en was ze naar haar ouders gereden. Na daar een uur te hebben uitgehuild had ze Sander een berichtje gestuurd dat ze daar voorlopig bleef om na te denken. Haar moeder snapte niet dat Sophie überhaupt na moest denken over het aanhouden van een relatie met iemand die haar zo kleineert, haar vader was in staat naar Sander toe te rijden en zei niet voor zichzelf in te staan. Sophie heeft hem ervan weten te overtuigen dat hij niet moest gaan, dat ze oud genoeg was om zelf keuzes te maken, of zij die keuzes nu wel of niet begrepen. Twee dagen na haar berichtje stond Sander voor de deur met een grote bos bloemen in zijn handen. Hij vroeg Sophie of ze alsjeblieft met hem mee terug naar huis wilde komen. In eerste instantie twijfelde ze, maar hij bezwoer haar dat het nooit meer zou gebeuren, dat hij stom was geweest en niet wist wat hem bezielde. Ze hebben lang gepraat, hun verwachtingen over elkaar en hun relatie naar elkaar uitgesproken en beloofd hard hun best te doen om hun relatie te laten werken. 's Avonds zijn ze samen terug naar huis gegaan. Haar moeder nam Sophie voor ze weggingen nog even apart en drukte haar op het hart dat ze niets tegen haar zin moest doen en dat ze altijd welkom was bij hun thuis, dat hun huis ook haar huis bleef, ook al woonde ze er al jaren niet meer. De eerste drie maanden daarna ging het super tussen Sophie en Sander. Hij droeg haar op handen, nam haar regelmatig mee uit eten, bracht wekelijks bloemen voor haar mee en boekte zelfs spontaan een weekendje weg. Langzaam maar zeker vervielen ze daarna weer in hetzelfde patroon, je kunt wel zeggen dat ze in een zogenaamde sleur in hun relatie zaten. Sophie probeerde hardnekkig vast te houden aan de goede momenten die ze vlak na Sanders uitbarsting hadden, maar ze voelde dat hij afstandelijker werd. Hij bleef langer hangen na het werk, reageerde kortaf op alles dat ze hem vroeg of vertelde en besloot zonder enig overleg dat hij langere werkdagen ging draaien. Sophie durfde er niets over te zeggen, bang dat hij weer boos zou worden. In plaats daarvan stortte ze zich op sporten. Ze was nooit heel sportief, maar merkte al snel dat ze zich er beter door ging voelen. Sophie werd sterker en viel vijftien kilo af, waardoor ze lekkerder dan ooit in haar vel zat. Haar uiterlijk werd steeds belangrijker voor haar, zeker toen ze merkte dat de veranderingen aan haar lichaam ervoor zorgden dat ze meer aandacht kreeg tijdens het stappen. Met die aandacht heeft ze nooit wat gedaan. Ze vond het uiteraard wel leuk, maar is altijd trouw geweest aan Sander, ondanks zijn nukkigheid en afnemende aandacht voor haar. Nu is ze op het punt beland dat ze geaccepteerd heeft dat hij is zoals hij is. Natuurlijk vindt ze het jammer dat hij vrijwel nooit thuis is, liever langer op zijn werk blijft hangen dan direct naar huis, naar haar, te komen en als hij dan thuis is steeds vaker met zijn telefoon bezig is dan een poging doet een gesprek met haar aan te knopen. Sophie vraagt hem regelmatig wat hij allemaal doet op zijn telefoon, hij reageert dan wat vaag dat hij gewoon met zijn vrienden zit te appen en daarmee is de kous af. Sophie is blij dat ze Nina heeft, ze kan altijd bij haar terecht, hoewel dat de laatste tijd natuurlijk wat minder is door haar relatie met Sven. Haar ouders zijn haar steun en toeverlaat, ze belt zeker twee keer per week met haar moeder en doet haar best ze minimaal twee keer per maand op te zoeken. Melanie, haar zus, woont sinds twee jaar in Zweden, samen met haar man en dochter. Sophie spreekt haar af en toe via Skype, verder hebben ze niet zoveel contact.

Om negen uur staat Sophie op, checkt zichzelf nog een keer in de grote spiegel in de hal en trekt onderweg naar buiten haar jas aan. Even twijfelt ze of ze de fiets of de auto pakt, het is heerlijk weer om te fietsen. Eigenlijk wil ze na het tekenen van haar contract even naar Nina en aangezien zij aan de andere kant van de stad woont besluit ze toch de auto te pakken. Het is maar een paar minuutjes rijden naar het makelaarskantoor. Ze parkeert de auto en kijkt op haar horloge. Kwart over negen, ze is een kwartier te vroeg. Beter vroeg dan laat, besluit ze. Sophie stapt uit de auto en loopt naar binnen. De receptioniste begroet haar net als de vorige twee keer vriendelijk. Dit keer steekt ze ook haar hand naar Sophie uit en lacht haar kaarsrechte en stralend witte tanden bloot. 'Ik begreep van Hugo dat jij de nieuwe PA bent, gefeliciteerd. Ik ben Jill trouwens.' Jill lijkt te zijn weggelopen uit een modemagazine, ze is slank en, zoals Sophie de eerste keer al gezien had, bloedmooi met haar steile, halflange zwarte haar en blauwgrijze ogen. Sophie schudt haar de hand. 'Sophie, dank je. Is Hugo er al? Ik ben wel wat vroeg.'
'Ja, ik heb hem nog niet gezien vanmorgen, maar zijn auto staat er wel. Ik bel hem voor je, moment.'
Sophie neemt plaats op een van de stoelen in de ontvangstruimte en wacht rustig af. Al na een paar minuten komt Hugo aanlopen. Hij schenkt haar een brede lach en schudt haar de hand. 'Goed je weer te zien. Fijn weekend gehad?'
'Ja, prima.'
Ze volgt hem weer naar de inmiddels bekende kantoorruimte.
'Wil je koffie?' vraagt hij.
'Heb je cappuccino?'
'Zeker.' Hij verlaat de kamer, Sophie neemt alvast plaats op de stoel aan de tafel waar ze de keren hiervoor ook zaten. Met twee koppen cappuccino komt Hugo terug de kamer in en hij zet ze op tafel. Hij sluit de deur en pakt een stapeltje papier van zijn bureau, wat naar Sophie aanneemt haar contract is. Hij legt een exemplaar voor haar op tafel. 'Zullen we het samen even doornemen?'
Hij gunt Sophie wat tijd om het contract zelf een keer helemaal te lezen, dan bespreken ze alles wat erin staat en rest Sophie alleen nog het zetten van een handtekening. 'Geen opmerkingen?' checkt Hugo nog een keer voor de zekerheid.
'Nee hoor, wat mij betreft is het in orde.'
'Dan is dat het voor mij ook,' lacht hij. Ze zetten allebei hun krabbel. Hugo geeft een van de contracten aan Sophie, ze bergt het op in haar tas. 'Je begint volgende week, ik wil je graag zelf inwerken. Af en toe zal Jill je ook wat uitleggen, of een van de andere makelaars. Ik denk dat het leuk is als je een keer meegaat naar een bezichtiging of een taxatie, zodat je weet wat we precies doen en je op die manier snel wegwijs raakt. Is dat een idee?'
Sophie knikt enthousiast. 'Ja, dat lijkt me zeker leuk.'
'Mooi. Ik heb je aangemeld voor de opleiding post HBO Vastgoed en Makelaardij, als het goed is kun je daar volgende maand al mee beginnen.'
'Prima. Hoe eerder hoe beter. Hoelang duurt de opleiding?'
'Een half jaar.'
'Welke dagen?'
'Donderdagavond en zaterdag overdag. Is dat een probleem?'
'Nee hoor, het is maar voor een paar maanden.'
Hugo knikt tevreden. 'Volgens mij is alles dan geregeld. Geniet van je laatste vrije week. Ik zie je volgende week maandag.'
Bijna fluitend loopt Sophie naar buiten. Dat contract is in the pocket, ze heeft zin om het te vieren. Vanavond neemt ze Sander mee uit eten, besluit ze. Nu gaat ze eerst naar Nina, die Sophie met open armen ontvangt. Ze kletsen wat over het afgelopen weekend, Sophie vertelt Nina over de nieuwe bar waar ze vrijdagavond geweest is. 'Je moet echt een keer mee,' zegt Sophie enthousiast. Nina glimlacht een beetje flauwtjes. Het valt Sophie op hoe bleek ze is. 'Voel je je wel goed?' vraagt ze bezorgd. 'Ja hoor. Ik heb een buikgriepje, denk ik. Ik heb het hele weekend niks binnen kunnen houden. Het gaat nu al beter gelukkig. Zodra ik me goed genoeg voel gaan we weer een ouderwets avondje stappen, goed?'
In de woonkamer staan twee grote dozen, Nina vertelt dat dat spullen van Sven zijn die hij alvast heeft ingepakt en meegenomen. 'Uitpakken doen we later wel, dat heeft geen haast.'
Tenminste iets dat geen haast heeft, wil Sophie bijna zeggen, maar ze houdt wijselijk haar mond. Ze praten nog wat over haar nieuwe baan en over de irritante buurvrouw van Nina die de afgelopen 48 uur al drie keer is komen klagen over verschillende onbenulligheden. Ze is blijkbaar een ster in het zoeken naar dingen om over te klagen, is het niet over een losliggende tegel aan het begin van de voortuin dan is het wel over een verdwaald stuk onkruid dat onder de schutting vandaan komt in de achtertuin. Nina vindt het vreselijk irritant als de buurvrouw weer op hoge poten bij haar voor de deur staat, maar op dit moment moet ze er vooral hard om lachen. Het is al tegen twaalven als Sophie besluit op te staan. 'Ik ga eens kijken of die slaapkop al wakker is,' zegt ze.
'Dat zal toch wel? Het is al bijna twaalf uur.'
'Klopt, maar als je elke nacht pas na drieën naar bed gaat is het blijkbaar nodig om de helft van je dag in je nest te liggen stinken,' zegt ze hoorbaar geïrriteerd.
'Waarom is hij steeds zo laat thuis dan?'
'Weet ik het. Nakletsen en borrelen met z'n collega's ofzo.'
'Elke nacht?'
'Ja, helaas wel. En als hij dan thuis is en we tijd hebben voor elkaar zit hij steeds met zijn telefoon in z'n handen. Hij heeft kennelijk een heleboel gezellige vrienden, want ze sturen heel de dag berichtjes naar elkaar over en weer.'
'Weet je zeker dat het gewoon vrienden zijn?'
'Waarom zou dat niet zo zijn?'
'Lieverd, jij bent mijn beste vriendin en wij sturen elkaar niet eens elke dag berichtjes. Weet je wie ik wel elke dag overlaad met appjes? Sven.'
'Bedoel je te zeggen dat hij met een meisje appt?'
'Dat denk ik. Ik zeg niet dat het zo is, maar als ik je zo aanhoor is dat wel het eerste waar ik aan denk.'
Sophie neemt afscheid van haar en rijdt terug naar huis. De woorden van Nina blijven door haar hoofd gaan. Wat als ze gelijk heeft? Waarom is ze daar zelf niet op gekomen? Waarschijnlijk omdat ze niet gelooft dat Sander zoiets zou doen, omdat hij trouw is en zelf een hekel heeft een mensen die vreemdgaan. Ze schudt haar hoofd. Nina heeft het vast bij het verkeerde eind. Sophie doet haar uiterste best aan iets anders te denken, helaas lukt dat niet. Het blijft knagen.

Thuis aangekomen zit Sander op de bank, zijn telefoon in zijn hand. Het lijkt wel of dat ding aan hem vastgegroeid zit, hij gaat nergens heen zonder. 'Lekker geslapen?' vraagt ze.
'Ja hoor. Waar was je?'
'Mijn contract tekenen, weet je nog? En daarna ben ik naar Nina gegaan, jij sliep toch.'
Hij knikt, zijn duimen bewegen snel over het toetsenbord van zijn telefoon.
'Wat doe je?'
'Gewoon een beetje appen.'
'Met wie?'
'Wat vrienden.'
'Nog vrienden in het bijzonder?'
'Jezus, wat is dit? Een kruisverhoor?'
'Nee. Ik vind dat je de laatste tijd erg veel met je telefoon en je zogenaamde vrienden bezig bent. Ik vraag me af wie er zoveel van je aandacht krijgt.'
'Rot even op, zeg. Ik heb echt geen zin in dit gezeik.'
Sander staat bruusk op en stormt naar boven. Sophie zucht diep. Dat liep niet helemaal zoals ze had gehoopt. Misschien had ze het wat tactischer aan kunnen pakken, niet direct in de aanval moeten gaan. Nou ja, daar is het nu te laat voor. Ze laat hem eerst maar even stoom afblazen voor ze hem voorstelt met haar mee uit eten te gaan. Sophie maakt lunch klaar en zet koffie. Rustig eet ze haar eten op en drinkt haar koffie, terwijl ze de zaterdageditie van het AD, die nog op de eettafel ligt, leest. Na het opdrinken van haar koffie staat ze op en loopt de trap op naar de slaapkamer. Sander zit in kleermakerszit op bed. 'Sorry van net,' zegt Sophie. Hij oogt rustig, er is niets meer te zien van zijn uitbarsting van even tevoren. 'Nee, ik moet sorry zeggen, ik reageerde overdreven. Hier, als je wil weten met wie ik steeds zit te appen moet je m'n berichtjes maar lezen.' Hij houdt zijn telefoon in haar richting. Even twijfelt Sophie, dan schudt ze haar hoofd. 'Ik vertrouw je. Als jij zegt dat er niets is dan geloof ik je.'
Hij haalt zijn schouders op. 'Oké.'
Ze gaat naast hem op bed zitten. 'Wat zeg je ervan als we vanavond lekker ergens gaan eten samen? Even er tussenuit en vieren dat ik officieel een nieuwe baan heb.' Hij kijkt bedenkelijk. 'Ik kan niet vanavond.'
'Wat? Waarom niet?'
'We hebben werkoverleg.'
'Sinds wanneer hebben jullie werkoverleg en waarom is dat op maandag?'
'Het kwam zo uit.'
'Je bent altijd vrij op maandag. Het is de enige avond dat we samen kunnen zijn en dan ga jij akkoord met een stom werkoverleg?'
'Ik heb het ook niet verzonnen.'
'Kan zijn, maar je had wel kunnen zeggen dat je niet kan.'
'Het is één avond, stel je niet zo aan.'
'De enige avond in de week dat ik je zie. Ik wilde eindelijk weer eens iets gaan doen met z'n tweetjes.'
'Dat kan dus niet. En wen er maar vast aan, want de zaak gaat voortaan op maandag open, dus dan ga ik ook werken.'
Sophie kijkt hem verbijsterd aan. 'Dat ga je helemaal niet.'
Sander kijkt haar boos aan. 'Dat bepaal jij niet. Je bent verdomme mijn moeder niet.'
'Nee, ik ben je vriendin. Ik zit al de hele week elke avond alleen, straks ga ik vijf dagen in de week werken en zie ik je helemaal niet meer. Met een beetje geluk vind ik je naast me in bed, zeker als je eens een keer op tijd naar huis zou komen.'
'Krijgen we dat weer. Ik ben het echt zo zat dat jij voor mij denkt te kunnen bepalen wanneer ik waar ben. Ik heb ook een leven.'
'Ja, ik dacht dat je een leven met mij had, maar daar merk ik de laatste tijd erg weinig van.'
'Mijn werk is hartstikke belangrijk voor me, realiseer je je dat wel?'
'En hoe belangrijk ben ík voor je?' Sophie schreeuwt nu bijna, ze voelt zich machteloos. Het lijkt wel of ze niet doordringt, of alles wat ze tegen hem zegt domweg niet bij hem binnenkomt.
'Sophie, doe even normaal zeg. We zouden elkaar vrij laten. Je hebt toch genoeg te doen op de avonden dat ik er niet ben?'
'Ja, omdát je er niet bent. Ik kan moeilijk elke avond in m'n eentje op de bank gaan zitten kniezen.'
'Wat is het probleem dan?'
'Als je dat niet snapt weet ik niet wat we nog bij elkaar doen,' zegt ze dan. Ze staat resoluut op, Sander springt van het bed en komt voor haar staan. 'Wat bedoel je daarmee?'
'Precies zoals ik het zeg. Vorig jaar hebben we afgesproken er beide voor te zorgen dat onze relatie zou werken en op dit moment ben ik er niet van overtuigd dat jij erg je best doet.'
'Dus ga je bij me weg?'
'Misschien is dat wel beter.'
'Laten we hier een andere keer over praten, oké?' Sander pakt zenuwachtig zijn telefoon en begint driftig te typen.
'Wat doe je? We zijn in gesprek.'
'Nu niet meer, ik moet gaan.'
Zonder nog iets te zeggen draait hij zich om en verdwijnt naar beneden. Lamgeslagen laat Sophie zich weer op bed zakken. Was dit het dan? Is dit hoe hun relatie aan z'n einde moet komen? Ze hoort Sander beneden de deur dichtslaan en komt overeind. Ergens wil ze weten of hij eerlijk is tegen haar, of hij echt een werkoverleg heeft. Hij heeft in al die jaren dat hij bij de tapasbar werkt nog nooit een werkoverleg gehad, dus ze wil zien waar hij heengaat. Sophie rent naar beneden, pakt in de tuin haar fiets en rijdt in de richting van de tapasbar. Ze ziet Sander een stuk voor haar fietsen, zijn telefoon in zijn rechterhand, druk typend. Hij fietst rechtstreeks naar de tapasbar, maar stapt daar aangekomen niet af. Sophie blijft op de hoek van de straat staat en kijkt afwachtend wat hij doet. Ineens fietst hij weer weg. Shit. Ze stapt weer op haar fiets en rijdt in de richting waar hij heen ging. Hij is nergens meer te zien. Sophie zucht. Ze weet in ieder geval zeker dat er geen werkoverleg is, wat betekent dat hij tegen haar gelogen heeft. Ze draait om en fietst terug naar huis. Onderweg bedenkt ze een manier om erachter te komen waar hij nu dan wel naartoe is gegaan. Thuis pakt ze haar sporttas en stapt ze weer op de fiets, dit keer rijdt ze naar de sportschool. Ze leeft zich anderhalf uur helemaal uit, neemt na afloop een lange, warme douche en gaat terug naar huis. Ze eet iets makkelijks en brengt de avond alleen voor de tv door. Al om half tien gaat ze naar bed, ze heeft geen zin om langer op te blijven. De slaap wil haar niet vatten, urenlang ligt ze wakker. Om iets over twee hoort ze Sander thuiskomen. Sophie doet of ze slaapt. Sander stapt naast haar in bed en is binnen een kwartier in diepe slaap. Na nog eens een kwartier te hebben gewacht laat Sophie zich uit bed glijden en sluipt naar het nachtkastje van Sander, waar zijn telefoon zoals gebruikelijk ligt. Zachtjes pakt ze het toestel op en loopt op haar tenen de slaapkamer uit. Op de bank toetst ze de beveiligingscode van zijn telefoon in. Verkeerd. Die heeft hij dus veranderd. Ze probeert een andere code, die werkt ook niet. Dit schiet niet op. Zo zacht als ze kan loopt Sophie weer naar boven en legt de telefoon op dezelfde plek op het nachtkastje terug. Ze kruipt terug in bed en doet haar best in slaap te vallen.

Na een zeer korte nacht, als ze drie uur slaap heeft gehad is het veel, zit Sophie doodmoe met een kop koffie aan de eettafel. Ze denkt aan de vorige avond, vraagt zich af hoe het zo uit de hand kon lopen. Natuurlijk wil ze helemaal niet bij Sander weg, maar er moet wel iets veranderen. Ze vraagt zich alleen af hoe ze hem dat moet vertellen zonder dat hij direct weer boos wordt. Hij laat het klinken alsof ze zich aanstelt, alsof het allemaal aan haar ligt, maar zo voelt het voor Sophie niet. Sterker nog, ze weet zeker dat het niet haar ligt. Hij wijst lekker makkelijk met zijn vingertje naar haar, maar hij is degene die steeds langer wegblijft en de godganse dag met zijn telefoon bezig is. Ze wilde dat het weer was zoals het vier jaar geleden begon. Ze deden alles samen, wilden elke dag bij elkaar zijn, vreeën de sterren van de hemel en er was niets of niemand die hen uit elkaar kon krijgen. Dat dacht ze toen. Het idee van een andere vrouw die aan haar vriend zit maakt haar misselijk. De gedachte aan Sander met een andere vrouw in bed maakt haar nog misselijker. Het zou wel verklaren waarom hij al maanden geen interesse in Sophie heeft. Normaal hoefde hij maar naar haar te kijken om met haar te willen vrijen, nu kan ze bij wijze van spreken in haar nakie voor hem gaan staan en doet het hem nog niks. Ze is nog steeds aan het bedenken hoe ze het erin zal fietsen als Sander naar beneden komt. Zonder een woord tegen Sophie loopt hij door naar de keuken en zet koffie voor zichzelf. Normaal komt hij aan de eettafel zitten, nu nestelt hij zich op de bank. 'Kom je niet bij me zitten?' vraagt Sophie. 'Dat zie je toch?' antwoordt hij kortaf.
'Lekker gezellig. Was je erg laat thuis vannacht?'
'Gaat je niks aan.'
'Oké Sander, ik wilde dit echt netjes doen, maar ik trek dit niet. Ik pak mijn spullen en ga naar mijn ouders. Je hoeft me daar niet op te zoeken.'
'Doe wat je niet laten kunt.' Hij kijkt niet eens op van zijn telefoon.
'Met wie zit je te appen? Laat eens kijken?'
'Gaat je niks aan,' zegt hij weer.
'Je had toch niks te verbergen? Laat zien dan.'
'Nee. Ga lekker naar je ouders en laat mij met rust.'
'Heb je een ander?'
'Flikker op, Sophie.'
Sophie geeft het op. In de slaapkamer pakt ze haar reistas, gooit al haar kleren erin, haar toiletspullen, laptop en nog wat andere belangrijke dingen. Zwijgend vertrekt ze uit hun huis en rijdt naar haar ouders. Marie, haar moeder, is thuis. Ze hoeft niet eens te vragen wat er aan de hand is, de blik in Sophies ogen zegt genoeg. Ze trekt Sophie tegen zich aan en het lijkt of er een dam openbreekt. Tranen stromen over haar wangen, ze snikt hardop. Marie zegt niets, vraagt niets, streelt haar enkel zachtjes door haar haar en houdt haar stevig vast. Meer heeft Sophie niet nodig en dat weet ze.
's Avonds na het eten kruipt Sophie op de bank. Kiki, haar kat die ze bij haar ouders achter moest laten toen ze ging samenwonen, omdat Sander allergisch is voor elk dier dat ook maar een beetje haar heeft, komt luid miauwend aangerend. Ze duwt haar kleine koppie tegen haar been, net zolang tot Sophie haar, naar haar grote tevredenheid – te horen aan haar harde spinnen – oppakt en tegen zich aandrukt. Ze nestelt zich in haar armen, laat haar kop op Sophies schouder rusten en blijft tevreden knorrend tegen Sophie aanliggen. Rustig praat Sophie met haar ouders. Alles wat haar dwarszit komt eruit, ze praat en ze praat. Ze luisteren alleen maar. 'Je mag zolang als je wil hier blijven, dat weet je, toch?' zegt Freek, haar vader. 'Dat weet ik,' antwoordt ze.
'Weet je zeker dat je alleen na moet denken?' vraagt Marie.
'Ik weet het niet. Ik wil Sander niet kwijt, maar zoals hij nu met me omgaat accepteer ik niet. Misschien is het goed voor ons als we elkaar een tijdje niet zien, komen we erachter of we elkaar missen of juist niet. Ik wil geen overhaaste beslissing nemen.'
Sophie merkt dat haar ouders er wat moeite mee hebben dat ze nog steeds geen knoop door durft te hakken wat haar relatie betreft. Ergens snapt ze dat wel, het is nu de tweede keer in een jaar tijd dat Sander haar op een respectloze manier behandeld heeft, dat ze huilend bij hen op de stoep stond. Diep van binnen voelt ze dat dit het begin van het einde is, maar daar wil ze niet aan. Nog niet.

Heel erg leuk!

Leuk Giselle, het leest makkelijk weg.

Kleine typefout:
ze snap best dat hij het te druk heeft wanneer hij aan het werk is -> ze snapt..

Thanks, ik heb het aangepast!

Ben heel benieuwd wat beide verhalen met elkaar te maken hebben.
Elke keer neem ik voor ik wacht tot mn vakantie om meerdere hoofdstukken te lezen. Maar ik kan mij toch niet bedwingen om verder te lezen wanneer ik zie dat er een nieuw hoofdstuk is.
Je schrijft erg pakkend en ben benieuwd hoe het verder gaat.

Ik hoop toch dat ze bij Sander weg gaat en met Hugo verder gaat!

Echt een leuk verhaal! Plaats maar snel meer hoofdstukken 😃

Leuk!! Ik dacht eerst: Oef wat een lange lap tekst om te lezen zo op beeld, maar het ging razendsnel

Weer heerlijk zitten lezen terwijl ik moest wachten bij de logopedie.

Spannend en meeslepend!

Sophie, ga bij hem weg, NU!!!!

Leuk! Al snap ik de andere scènes er tussen in nog niet en wil ik dus verder lezen!
Ik ben blij dat ik iig niet iedere keer een week hoef te wachten tot het volgende stuk zoals op tv.
Dit wordt zo'n boek wat je het liefst in 1x uit leest