Hier op die leeftijd ook een papa's kindje, tot een jaar of 2 denk ik. Inmiddels niet meer. Uit mijn ervaring denk ik dus dat het iets is wat je uit moet zitten.
Van bijv dat verjaardagsfeestje vraag ik me af hoe erg dat is dat ze dan niet speelt, tenzij je vriend het vervelend vindt dat ze de hele tijd bij hem zit . Bij mij dochter is het heel wisselend of ze in een grotere groep wel of niet gaat spelen. Als ik denk dat ze een zetje nodig heeft, speel ik eerst even mee en dat werkt soms. Als ze liever de hele tijd bij ons zit, vind ik dat ook prima. Komt vanzelf (weer) denk ik dan.

Edit: volgens mij heeft je dochter ook nog helemaal de leeftijd waarin verlatingsangst erg aanwezig kan zijn. En is het dus vast een fase

Heel herkenbaar dit. Onze oudste was een enorm papa's kindje. Hij deed alles met papa en nog steeds is hij wel veel op papa gericht. Hij is inmiddels 8 en gaat nu natuurlijk meer zijn eigen gang en gaat ook graag met zijn vriendje spelen.

Toen hij kleiner was probeerde mijn man hem wel aan te moedigen met andere kinderen te spelen bijvoorbeeld in de speeltuin.
Ook op verjaardagen probeerde we hem wel met de andere kinderen te laten spelen. Soms lukte dat, soms lukte het kort en kwam hij al snel terug.

Ik zou de volgende keer dan je man even mee te sturen naar de andere kinderen. Je dochter zal dan hopelijk zien dat het met andere kinderen ook leuk is en dan langzaam haar daarin stimuleren.
Ze is nu ook nog jong natuurlijk. De komende tijd zul je haar daarin moeten begeleiden.
Of de fase papa's kindje weggaat durf ik je niet toe te zeggen. Hier is het pas minder geworden naar mate hij echt ouder werd en ziet dat het met vriendjes spelen eigenlijk leuker is dan met je vader. Als hij pijn heeft of iets dergelijks of boos is dan zal hij altijd nog naar papa toegaan en niet zo snel naar mij.
Ik heb het maar geaccepteerd. Onze dochter grijpt sneller naar mij dus het is nu redelijk verdeeld hier thuis.

Goede vraag stel je Joey. Ik ben bang dat ik eerlijk moet bekennen dat ik het niet zo leuk vind als ze zo plakt. Vooral omdat zoals vandaag andere kindjes van haar leeftijd wel lekker aan het rennen zijn. Dan voelt het toch een beetje alsof mijn kind anders is. En daar zit misschien nog wel mijn diepere angst. Goed om dat los te koppelen. Dank je wel.

Aww Miccie, gelukkig heb je je dochter nog. ;) Goede tip om haar er meer in te begeleiden en met haar mee te gaan.

Hier is papa spelen en mama zorgen. Dat merk je echt, maar ik snap het ook wel. Verder heeft hij echt fases dat hij enorme verlatingsangst heeft. Dus dat zou ook zomaar kunnen. Hier was de situatie wel vaak dan omgekeerd, maar ik mocht dan niet eens naar de keuken lopen of iets.

Mijn nichtje had dit ook net zo erg. Ze accepteerde het wel als papa mee ging spelen en dan verder koffie drinken met de belofte dat hij weer terug kwam.
Mijn zus vond het makkelijk. Bij de oudste was het andersom en zij kon nooit rustig zitten dus nu kan zij ik haar gemak koffie drinken😂

Hier ook een dochter dat echt een papa's kindje is. Het is de hele dag door PAPAA PAPAA en zit ook hele tijd aan hem vast geplakt. Maar daardoor kan ik wel rustig bij de visite zitten ofzo 😂

Haha ja heet heeft ook zeker voordelen!