11 Okt 2021 10:37 door Giselle
2
Hugo kijkt Sophie na. Haar donkerblonde krullen dansen om haar hoofd, met stevige tred loopt ze naar haar auto. Hij kijkt hoe ze in de auto stapt en wegrijdt. Pas als ze volledig uit het zicht is verdwenen loopt hij terug naar binnen. Hij gaat aan zijn bureau zitten, twijfelend wat hij zal doen. Hij kijkt er niet naar uit naar huis te gaan. Zijn lege, stille huis. Eerst maar het contract voor Sophie in orde maken, daarna kijkt hij wel. Normaal gesproken laat hij Jill dat soort dingen doen, nu voelt hij de behoefte het zelf voor zijn rekening te nemen. Hij opent een bestaand model van de arbeidsovereenkomst en vult de lege velden in aan de hand van het cv van Sophie. Voluit heet ze Sophie-Mae Abrams, maar ze liet hem tijdens het eerste gesprek duidelijk weten dat ze zo beslist niet genoemd wil worden, 'gewoon' Sophie heeft de voorkeur. Hugo vult haar adresgegevens in, de datum dat ze in dienst komt, besluit haar een jaarcontract te geven en zet de proeftijd op twee maanden. Voordat hij de overeenkomst afdrukt leest hij het nog een keer door. Alles staat er als het goed is nu in: salaris, vakantiedagen, alles over de geheimhoudingsplicht, opleiding. Hij drukt het document in tweevoud af en legt het op de hoek van zijn bureau. Zo heeft hij het maandag direct bij de hand en hoeft hij er het weekend niet meer mee bezig te zijn. Het is al kwart voor negen, tijd om weg te gaan. Hugo sluit alles af, zet het alarm aan en doet de deur van het kantoorpand achter zich op slot. In de auto checkt hij zijn telefoon. Hij heeft een appje van Boudewijn waarin hij vraagt of hij vanavond zin heeft naar AJ's te komen. Hugo kent de bar niet, maar het is beter dan naar huis gaan. Hij stelt zijn navigatie in en rijdt naar de bar, die kennelijk net is geopend. Aan de gevel hangt een grote banner met de aankondiging van een openingsactie: de eerste twintig gasten krijgen een uur lang gratis drank. Hugo rolt met zijn ogen. Wat een onzin, hij betaalt wel gewoon. Het is vreselijk druk, Hugo verdomt het om in die rij te gaan staan. Ongeduldig wurmt hij zich door de mensenmassa heen. Een of andere brede kerel blokkeert de ingang. 'U moet netjes aansluiten, meneer.' Hugo schudt zijn hoofd. 'Ik hoef die gratis drank niet. Mag ik gewoon naar binnen?' Hij duwt de man een briefje van twintig in zijn hand, die Hugo vervolgens met een uitnodigend gebaar doorlaat. Zwijgend gaat Hugo aan de bar zitten. Als Boudewijn nog eens wat weet, hij vindt het nu al een verschrikking. De barman begroet Hugo vriendelijk. 'Mag ik een whisky?' vraagt Hugo hem.
'Natuurlijk. Hoe wilt u 'm?'
'Puur graag.'
De barman zet het glas voor Hugo neer, hij neemt een grote slok en staart voor zich uit. In zijn hoofd komen de herinneringen aan de afgelopen paar weken in slow motion voorbij. De verkopers van die kluswoning die tijdens het tekenen van de koopovereenkomst op de vuist gingen met de kopers, omdat de laatsten stelden dat ze expres nog een aantal zaken hebben gesloopt om het huis in een nog beroerdere staat dan het al had aan hen over te dragen. Ze moesten uiteindelijk de politie laten komen om de vechtersbazen uit elkaar te halen. De koopovereenkomst is nog steeds niet getekend en Hugo heeft zo'n donkerbruin vermoeden dat dat niet meer gaat gebeuren. Diezelfde dag werd ook nog zijn auto door een onoplettende bestuurder total loss gereden, waardoor hij nog steeds in een vervangende auto rijdt in afwachting van zijn nieuwe bolide. Tot overmaat van ramp nam Stella, zijn personal assistent, van de een op andere dag ontslag, omdat ze besloten had haar jeugdliefde, die naar New York geëmigreerd is, achterna te reizen. Van haar opzegtermijn trok ze zich niets aan, ze wilde zelfs de laatste maand niet meer uitbetaald worden. Alles om maar zo snel mogelijk te kunnen vertrekken. Allemaal leuk en aardig, maar Hugo moest ineens alles wat zij normaal voor hem regelde zelf doen. Niet dat dat nou zo'n groot probleem is, hij kan zijn eigen zaken prima zelf regelen, ware het niet dat hij het al ongelooflijk druk heeft. Naast alle afspraken die hij al had staan voor verkopers van huizen en potentiële kopers moet hij nu de nieuwe afspraken zelf inplannen, de koopcontracten opstellen, taxaties regelen, bestellingen nakijken en daarnaast heeft hij de taken die Stella deed ook op zijn bordje erbij genomen. De andere makelaars die hij in dienst heeft hebben het druk genoeg met hun eigen klanten, daarbij voelt Hugo zich als directeur verantwoordelijk ervoor te zorgen dat alles normaal blijft draaien. Jill, zijn steun en toeverlaat sinds jaar en dag, bood aan ook een aantal taken van Stella over te nemen, welk aanbod hij direct aannam. Jill kwam op haar twintigste als receptioniste in dienst bij zijn vader en is gebleven toen Hugo het kantoor overnam, wat betekent dat ze inmiddels zo’n twaalf jaar bij hen werkt. Ondanks haar jarenlange ervaring heeft ze nooit de ambitie gehad door te groeien naar bijvoorbeeld personal assistent. Ze heeft haar eigen takenpakket als receptioniste, is naast Hugo de enige die echt het reilen en zeilen van het bedrijf weet en wist hem ervan te overtuigen dat ze er heus nog wel wat extra taken bij kon hebben, zolang ze die maar direct weer over kan dragen aan de nieuwe personal assistent. Samen hebben ze een vacaturetekst opgesteld, zodat ze zo snel mogelijk een nieuwe personal assistent aan konden stellen. De vacature stond koud een uur online en de reacties stroomden al binnen. Hugo heeft dagen nodig gehad alle brieven zo uitgebreid mogelijk te lezen en een selectie te maken van wie hij uit wilde nodigen. Het merendeel van de sollicitatiebrieven wilde hij eigenlijk het liefst gelijk bij het oud papier gooien, de helft was zo slecht geschreven en overduidelijk een verplicht nummertje dat hij eigenlijk niet eens de moeite wilde nemen een vriendelijke afwijzing te sturen, wat hij natuurlijk wel heeft gedaan. Uiteindelijk bleven er een paar brieven over van sollicitanten die in ieder geval op papier geschikt leken voor de functie. Degene waarvan Hugo dacht dat ze perfect op haar plek zou zijn als personal assistent viel hem tijdens het gesprek met haar ontzettend tegen. Er was geen klik, ze was afstandelijk en het leek zelfs alsof ze er eigenlijk geen zin in had. En toen kwam Sophie. Er is nog maar één keer eerder iemand geweest met wie Hugo zo goed klikte, waarmee alles vanzelf leek te gaan en waarmee hij uren zou kunnen praten zonder maar een seconde verveeld te raken. Sophie was niet de beste kandidaat, maar hij kon niet anders dan haar aannemen. De vastberadenheid in haar ogen tijdens het tweede gesprek trok hem uiteindelijk over de streep. Zij moest die baan krijgen. Hugo is nieuwsgierig naar haar geworden. Wat heeft ze in haar mars, zowel op zakelijk gebied als persoonlijk? Hugo heeft zich de afgelopen week natuurlijk wel afgevraagd op basis waarvan hij haar die baan wilde geven. Niet om haar ervaring, ze heeft beduidend minder ervaring dan de andere sollicitanten. Ze is wel uiterst charmant, welbespraakt, ze is zowel mondeling als schriftelijk erg vaardig en ze is leuk in de omgang. Ze praat makkelijk, houdt van dezelfde muziek als hij en heeft een fantastisch gevoel voor humor. Hugo denkt dat de klik die hij voelde toch de reden is dat hij haar voor de baan wilde, het is belangrijk om samen te werken met iemand die begrijpt wat je bedoelt, met wie je op een lijn zit, die aan slechts een woord genoeg heeft om te weten wat je wil. Hugo denkt aan de manier waarop ze hem zelfverzekerd aankeek als ze praatte. Vaak kijken mensen juist weg of kijken ze naar je mond als je praat. Sophie niet, ze bleef hem maar aankijken met haar grote, groene kijkers.
Door een klap op zijn schouder schrikt Hugo op uit mijn gedachten. 'Wat zat jij te dromen, maat?' vraagt Boudewijn lachend. Hugo haalt zijn schouders op. Boudewijn ziet Hugo’s lege glas en gebaart naar de barman voor twee nieuwe. 'Ik moet nog rijden,' sputtert Hugo tegen. 'Neem gewoon een taxi en laat je eens een keer gaan,' zegt Boudewijn. Hij schuift het whiskyglas over de bar naar hem toe, Hugo pakt het op en neemt een flinke slok. 'Zo mag ik het zien. Leuke tent wel, hè?' Boudewijn kijkt trots om zich heen, alsof de zaak van hem is. 'Het is wel aardig. Waarom wilde je hierheen?' vraagt Hugo.
'We hebben alle kroegen in de stad en omgeving zo onderhand wel gezien, het leek me leuk eens wat nieuws te bezoeken.'
Hugo kijkt naar de mensenmassa om me heen en ziet voornamelijk studenten en jongvolwassenen verspreid over de dansvloer en aan de bar. 'Zijn we hier niet een beetje te oud voor?' merkt hij dan op. 'Jezus, Hugo, je bent nog geen veertig. We zitten hier prima op onze plek. Als je niet zo de ouwe lul uithangt kom je misschien nog wat leuk vrouwelijk schoon tegen vanavond.'
'Ik betwijfel het.' Geïrriteerd neemt Hugo nog een slok whisky. Boudewijn is erop gebrand hem aan de vrouw te krijgen, ondanks dat hij weet dat het verspilde moeite is. Boudewijn gaat zelf flierefluitend door het leven, heeft 'in elk stadje een schatje', zoals hij dat zelf altijd zegt. Van trouwen en kinderen wil hij niks weten. Vrouwen zijn voor hem niks meer dan een lustobject, zijn interesse voor een vrouw duurt doorgaans maximaal een nacht, of twee als ze echt leuk is. Of goed kan pijpen. Hugo respecteert zijn manier van leven, ook al begrijpt hij niet hoe hij het kan. Het zou fijn zijn als hij Hugo’s wens om zonder vrouw door het leven te gaan zou respecteren en accepteren. Zo'n anderhalf jaar geleden had Boudewijn bij wijze van verjaardagscadeau een blind date voor Hugo geregeld. In plaats dat Boudewijn in de bar waar ze hadden afgesproken op Hugo wachtte, zat er een vrouw met pornoblond haar in een weinig verhullende outfit en afzichtelijke glimmend leren pumps aan haar voeten aan de bar. Ze begroette hem hoogst irritant met een doorrookte stem, een zoen op beide wangen en haar plastic borsten tegen hem aangedrukt. Op de vraag wie zij in godsnaam was en waar Boudewijn uithing antwoordde ze met een knipoog dat zij hem een leukere avond – en als hij wilde een hele nacht – kon bezorgen. Hoofdschuddend had Hugo zich omgedraaid en is naar huis gegaan. Boudewijn heeft zich een hele tijd schuldig gevoeld, temeer omdat hij dacht een leuke vrouw te hebben geregeld via een betrouwbare datingsite, maar die site toch voor iets andere doeleinden bestemd bleek en de vrouw in kwestie gewoon een of andere escortdame was die mannen dagelijks 'graag een fijne avond bezorgt'.
Boudewijn heeft Hugo plechtig met de hand op zijn hart moeten beloven nooit, maar dan ook nooit meer stiekem een date voor hem te regelen. Tot nu toe houdt hij zich aan die belofte, maar hij kan het niet laten Hugo toch regelmatig op verschillende vrouwen in zijn omgeving te wijzen. Zo is hij nu eenmaal. Hij was tijdens hun studie al een zogenaamde player, ging van het ene meisje naar het andere en brak menig hart. De meisjes vielen altijd als een blok voor hem, hij was slechts uit op één ding. Hugo snapt wel dat hij volop aandacht kreeg, hij zag er goed uit voor zover Hugo daar verstand van heeft. Ook nu, op zijn achtendertigste, mag hij absoluut niet klagen. Waar andere mannen al wat kalend zijn en grijs, heeft hij een dikke bos pikzwart haar. Hij is sportief en zorgt ervoor dat hij lichamelijk altijd in topvorm is. Dat is dan ook hoe ze elkaar ontmoet hebben: in de fitnessruimte van de faculteit. Hugo stond zich in het zweet te werken, Boudewijn kwam bij hem staan en vroeg of hij hem wilde helpen met powerliften. Vanaf die dag trainden ze minimaal twee keer per week samen. Na hun studie lukte dat niet meer, maar hun vriendschap hield stand. Hoe dat ooit kon gebeuren begrijpt Hugo nog steeds niet helemaal, aangezien Boudewijn er een hele andere levensstijl op nahoudt, van andere muziek houdt dan hij en dingen op een hele andere manier beleeft dan hij. Het enige dat ze gemeen hebben is hun voorliefde voor sport en een goed glas whisky. Ook hebben ze alles voor elkaar over, weten ze alles van elkaar en vertrouwen ze elkaar blind. Wat Hugo betreft zijn dat de belangrijkste ingrediënten voor een vriendschap. Zijn glas is weer leeg, voor Hugo het neer heeft kunnen zetten staat de volgende al voor zijn neus. 'Een beetje tempo erin houden,' roept Boudewijn. Het is intussen flink druk geworden in de kroeg, er staat geen lege kruk meer aan de bar. De drank vloeit rijkelijk, de barmannen werken zich een slag in de rondte om iedereen zo snel mogelijk te kunnen helpen. De dansvloer is afgeladen, zwetende lichamen bewegen langs en tegen elkaar aan. Hugo draait zich naar Boudewijn, hij kijkt ook naar de dansende massa. Aan zijn gezicht ziet Hugo dat hij op zoek is naar een vrouw die hij vanavond mee naar huis kan nemen. 'En? Zie je iets leuks?' vraagt hij in een poging te doen alsof hij enige interesse heeft in wie Boudewijn zou willen neuken. 'Zat.' Hij knikt naar een blond meisje, ze danst uitdagend met haar vriendinnen en kijkt af en toe hun kant op. 'Ze ziet jou in ieder geval wel zitten,' merkt Hugo op.
'Ja, maar die rechts is ook leuk.' Hij wijst onopvallend naar een andere blondine, die zo opgaat in de muziek en haar dansbewegingen dat Hugo zeker weet dat ze Boudewijn in geen geval heeft waargenomen. 'Of die daar.' Boudewijn staart naar het midden van de dansvloer. Hugo volgt zijn blik. 'Nee. Niet zij,' zegt hij dan.
'Waarom niet? Kijk dat lichaam. Daar zou ik wel raad mee weten.'
'Boudewijn, nee. Ik meen het.'
'Oké, oké, relax. Ik pak die blonde wel.' Hij voegt de daad bij het woord en loopt zelfverzekerd op het blonde meisje af. Hugo kijkt hoe hij zijn gebruikelijke versiertrucs toepast en zij als was in zijn handen verandert. Het duurt niet lang voor Hugo ze in een hoek van de dansvloer speeksel uit ziet wisselen. Hij bestelt nog maar een whisky en draait zich dan weer terug naar de dansvloer. Sophie staat er nog steeds, haar slanke lichaam beweegt ritmisch mee op de muziek. Hugo kent haar amper, maar hij kan haar niet willens en wetens ten prooi laten vallen aan Boudewijn. Hij weet niet eens of ze überhaupt geïnteresseerd zou zijn, al vraagt hij zich af waarom ze anders in haar eentje naar een tent als deze is gegaan. Wie weet om dezelfde redenen als Hugo: eenzaam, leeg huis, even ontladen. De whisky gaat er ongemerkt snel in, Hugo bestelt er nog een. Boudewijn komt terug naar de bar, de blondine hangt om zijn nek. 'Dit is Debbie,' zegt hij. Hugo knikt, al is hij dat vast volgende week vergeten. Als hij alle namen van Boudewijns scharrels moet onthouden kan hij wel bezig blijven. 'Hugo,' zegt hij beleefd. Ze lacht naar hem en duwt haar lijf dan tegen dat van Boudewijn aan. Zijn hand ligt op haar billen. Hij fluistert wat in haar oor, ze giechelt wat en knikt dan. Hugo hoeft niet te raden wat hij haar zojuist gevraagd heeft. Zijn pleziertje voor vannacht heeft hij geregeld. Boudewijn bestelt nog een rondje drinken. Hugo kijkt nog eens naar de dansvloer. Sophie staat er niet meer. Zijn ogen gaan zoekend langs de dansende mensen. Hij weet niet waarom hij zo graag wil weten waar ze is gebleven, ze hebben niets met elkaar van doen, behalve dat ze binnenkort zijn PA is. Tot een week geleden had hij zelfs nog nooit van haar gehoord. Ineens ziet hij haar. Ze wil blijkbaar iets te drinken bestellen, maar door de drukte lukt het haar niet in de buurt van de bar te komen. Hugo ziet haar zoeken naar een plek waar ze door de menigte heen zou kunnen. Ze loopt steeds verder hun kant op, dan kruisen hun blikken elkaar. Een glimlach glijdt over haar gezicht als ze hem herkent. 'U bent wel de laatste die ik hier had verwacht.' Ze veegt een krul uit haar gezicht. 'U?' is alles wat hij zegt. Haar wangen kleuren nog roder dan ze al waren. 'Sorry. Wil je wat drinken?'
'Mag jij gratis drinken?'
Ze schudt haar hoofd. 'Nee, ik was te laat om bij de eerste twintig gasten te zijn.'
'Dan krijg je er een van mij. Wat wil je?'
'Wat drink jij?'
'Whisky.'
'Doe mij ook maar. Puur alsjeblieft.'
Hugo doet zijn best niet verrast te kijken. 'Waarom niet met ijs?'
'Dat verandert de smaak van de whisky, dat is zonde,' is haar simpele antwoord.
'Perfect,' knikt hij goedkeurend. Hij bestelt nog een rondje drank. 'Je drinkt toch geen whisky om in een goed blaadje te komen bij me?' vraagt Hugo. Ze grinnikt. 'Ik denk dat dat al gelukt is.'
'Geloof jij dat maar.' Hij houdt zijn glas omhoog. 'Op je nieuwe baan. In de hoop dat je niet een of andere alcoholiste blijkt en ik je binnen een week de deur wijs.'
'Ik merk het al, je hebt het volste vertrouwen in me.' Ze klinkt haar glas tegen het zijne en slaat de drank in een keer achterover. Met een klap zet ze het glas op de bar. 'Ga je mee dansen?' vraagt ze. Hugo schiet in de lach. 'Nee. Ik dans niet.'
'Jammer. Ik ga nog wel even. Zie ik je zo nog?'
'Ik denk het wel, ik heb toch niks beters te doen vanavond.'
'Niemand die op je wacht thuis?'
Hij aarzelt even voor hij antwoord geeft. 'Nee, ik ben alleen,' zegt hij dan. Ze kijkt alsof het haar verbaast. 'Waarom ben jij vrijgezel?'
'Waarom niet?' kaatst hij de bal terug.
'Nou, je bent zo …' Halverwege de zin stopt ze met praten, hij ziet hoe ze begint te blozen.
'Wat ben ik?'
'Aardig.'
Hij schiet in de lach. 'Alleen aardig?'
'En best wel knap.' Ze bijt op haar onderlip, hij ziet dat ze zich even geen houding weet te geven. 'En jij? Ben jij vrijgezel?' vraagt Hugo dan, in de hoop haar weer wat op haar gemak te stellen.
'Nee, ik heb een vriend. Hij is bijna nooit thuis. Hij werkt zes avonden in de week, hij komt dan pas tegen half twee thuis.'
'Wanneer zien jullie elkaar dan?' vraagt Hugo.
'Elke ochtend als hij uit bed komt, meestal is dat tegen elf uur. Rond half drie gaat hij weer naar z'n werk. De enige avond die we samen hebben is de maandag.'
'Dus jullie zien elkaar al bijna niet en dat wordt nog minder zodra jij gaat werken.'
Sophie knikt. 'Ja, ik heb een jaar werkloos thuis gezeten en we zagen elkaar eindelijk eens langer dan alleen die maandagavond. Nu zal dat dus weer worden zoals het was.'
'Je kunt je nog bedenken,' zegt Hugo.
'Absoluut niet. Ik kan niet wachten om te beginnen.' Ze lacht. 'Als ik zo uitgedanst ben krijg je nog een drankje van me.' Ze verdwijnt naar de dansvloer. Boudewijn heeft zich losgemaakt van Debbie en komt dichterbij Hugo staan. 'Wie is dat?' vraagt hij nieuwsgierig.
'Dat is Sophie,' zegt hij.
'Ik mocht die Sophie niet versieren van jou. Ga je me nu vertellen waarom niet?'
'Ik heb haar vanmiddag aangenomen als mijn nieuwe PA.'
'Jezus Christus. Weet je zeker dat je nog aan werken toe komt? Heb je met je pik gedacht toen je haar aannam?'
'Natuurlijk niet, wat denk je wel?'
'Wat ik denk? Dat het een verdomd lekker wijf is. Als jij haar niet versiert, doe ik het alsnog.'
Hugo zucht. 'Ik versier helemaal niemand. Neem jij Debbie nou maar mee naar huis en laat Sophie met rust.'
'Weet je, dat vind ik eigenlijk geen slecht idee. Ik ga ervandoor. Hier, betaal jij straks?' Hij schuift een bankbiljet naar Hugo toe. 'Spreek je later, vriend.' Hij neemt Debbie bij de arm en leidt haar de bar uit.
In z’n eentje blijft Hugo achter. Hij bestelt nog maar een whisky, de tel is hij inmiddels kwijtgeraakt. Het kan hem niet schelen, hij belt straks een taxi om thuis te komen, z'n roes slaapt hij morgen wel uit. Ongemerkt gaat zijn blik weer naar Sophie op de dansvloer. Hij kan er niet over uit dat hij haar afgelopen week voor het eerst zag, ze de hele week in zijn hoofd bleef hangen en ze nu hier in dezelfde kroeg is als hij. Het is gewoon toeval, houdt hij zichzelf voor. Bezweet en met rode wangen komt Sophie weer van de dansvloer af. Ze neemt plaats op de kruk naast Hugo die zojuist is vrijgekomen en bestelt twee glazen whisky. 'Van wie is dit?' vraagt ze met het bankbiljet, dat Boudewijn heeft achtergelaten, wapperend tussen haar vingers. 'Geen idee. Hou maar,' antwoordt hij. Ze kijkt hem even onderzoekend aan, haalt dan haar schouders op, betaalt de drank met het briefgeld en stopt het wisselgeld in het hoesje bij haar telefoon. Ze reikt Hugo een van de glazen aan. 'Na deze ga ik naar huis,' zegt ze.
'Goed plan. Ik denk dat het verstandig is als ik ook aftaai. Woon je ver weg?' Hugo weet natuurlijk heus wel waar ze woont, maar hij wil niet overkomen als een of andere enge vent die alles over haar heeft opgezocht en uitgeplozen. 'Valt wel mee, kwartiertje lopen,' antwoordt Sophie.
'Wil je mee met de taxi? Ik ga 'm nu regelen,' stelt hij voor. Hij voegt de daad bij het woord.
'Waar moet jij heen?' vraagt Sophie.
'Naar het oude centrum.'
'Dat is helemaal de andere kant op. Ik loop wel gewoon, anders moet de taxi zo'n stuk omrijden.'
'Ik sta erop,' zegt Hugo stellig. Sophie schiet in de lach. 'Oké, wat jij wil. Ben je voor al je personeel zo zorgzaam?'
'Officieel ben je nog niet in dienst, maar ja, ik zorg goed voor mijn werknemers. Dus ook voor jou.'
Ze drinken hun glas leeg. Hugo betaalt zijn rekening en loopt achter Sophie aan naar buiten, waar de taxi net aan komt rijden. Ze gaan beide achterin zitten. Hugo sluit de deur waarna de taxi in beweging komt. Het is maar een paar minuten rijden naar het huis van Sophie. 'Zullen we de rekening delen?' vraagt ze.
'Absoluut niet,' antwoordt Hugo. De taxi stopt voor haar huis. 'Bedankt voor de leuke avond,' glimlacht ze.
'Jij ook.'
Ze zwaait nog een keer en slaat dan de deur van de taxi dicht. Zonder om te kijken loopt ze naar de voordeur en verdwijnt naar binnen. Hugo geeft zijn adres door aan de taxichauffeur en leunt met zijn ogen dicht achterover op de achterbank. Kennelijk valt hij even in slaap. Het lijkt maar tien seconden later als de taxi abrupt tot stilstand komt, waardoor hij wakker schiet. De taxi staat al naast het appartementencomplex waar hij sinds een aantal jaar naar volle tevredenheid woont. Vlug betaalt Hugo de chauffeur en stapt hij uit. De hoeveelheid drank slaat ineens genadeloos toe. Hugo weet zijn appartement heelhuids te bereiken, neemt nog net de moeite zijn schoenen uit te schoppen voor hij zich op de bank laat vallen en in een diepe slaap valt.
Voor de eerste keer in hele lange tijd, de laatste keer kan hij zich niet eens herinneren, wordt Hugo wakker met een gigantische kater. Hij verplaatst zich zuchtend van de bank naar het keukeneiland, zet de koffiemachine aan en wacht tot de geur van de verse koffie zijn neus binnendringt. Hij zet de koffie wat sterker dan normaal, hopelijk helpt dat tegen de kater. Met de koffiemok stevig in zijn hand geklemd zit Hugo aan de keukentafel. Hij vraagt zich af hoe het Boudewijn vannacht is vergaan, hoewel hij er zonder enige twijfel vanuit kan gaan dat zijn nacht drukker was dan de zijne. Niet dat Hugo Boudewijn benijdt, hij moet er niet aan denken elke week opnieuw al zijn charmes in de strijd te moeten gooien in de hoop op een avondje seks. Sowieso is Hugo geen rokkenjager, is hij veel te kieskeurig en na zijn laatste, tevens enige, relatie hoeft het voor hem niet meer. Hij had alles wat hij zich maar wensen kon en van de een op andere dag was het voorbij. De angst dat dat hem nog een keer overkomt is te groot om opnieuw een relatie aan te willen gaan. Hugo heeft zich op zijn werk gestort, de zaak van zijn vader overgenomen zodra hij de kans kreeg en hard gewerkt om zijn plek in de wereld die makelaardij heet op te eisen. Makelaars concurreren elkaar de pan uit, dus Hugo drilt zijn werknemers op klantvriendelijkheid en het nakomen van afspraken, klanten betrokken houden bij het bedrijf en hun wensen tot in detail met ze door te nemen, zodat ze daar zo goed mogelijk op in kunnen spelen. Tot nu toe gaat het naar volle tevredenheid van zowel de klanten als Hugo. Ondanks dat ze niet zo'n groot kantoor hebben, met minder dan twintig medewerkers, behoort het makelaarskantoor tot een van de beste in de regio. In 2015 en 2018 werden ze zelfs bekroond tot Woningmakelaar van het jaar, wat natuurlijk een enorme boost was voor hun allemaal, zeker na de crisis en het instorten van de woningmarkt een aantal jaar daarvoor. Momenteel zijn de huizenprijzen weer ontzettend gestegen. Huizen worden voor een prachtige prijs verkocht, maar het kopen van een woning is daarentegen een stuk lastiger, vooral voor starters die een hoop eigen geld in moeten brengen. Ook daar hebben ze op ingespeeld door twee hypotheekadviseurs in vaste dienst te nemen, zodat hij potentiële kopers vanaf het allereerste contactmoment kan adviseren en begeleiden bij de aankoop van een huis. Hugo’s koffie is op, hij merkt dat het hem al een flink stuk heeft opgeknapt. Na een tweede kop koffie en het lezen van de weekendeditie van het Financieele Dagblad staat hij op om te gaan douchen. De kleding van gisteren, die hij nog steeds draagt, trekt hij uit en gooit hij in de wasmand in de badkamer. Hugo laat het warme water van de douche over zich heen stromen. Hij leunt met een hand tegen de muur, zijn gezicht omlaag. Met zijn andere hand pompt hij wat douchegel uit de dispenser waarmee hij zijn lichaam inzeept. Bij het afspoelen glijdt zijn hand langs zijn kruis, als een soort automatisme sluit zijn hand om zijn penis. Hij beweegt hem langzaam omhoog en omlaag, dan steeds sneller tot hij zijn hoogtepunt bereikt. Hugo opent zijn ogen, doet zijn best ergens anders aan te denken, maar de gedachte aan Sophie is te sterk. Beschaamd en trillend spoelt hij zich nog een keer af en zet dan de douche uit. Bij het verlaten van de badkamer ramt hij gefrustreerd met zijn vuist tegen de deurpost. Hij kleedt zich aan en schenkt tegen beter weten in een glas whisky in. De drank verdwijnt in een keer naar binnen. Gek genoeg voelt hij zich direct een stuk beter, een tweede glas volgt. Zijn telefoon trilt, Boudewijn appt hem een verslag van zijn nacht. Hugo had het kunnen weten, hij doet dat namelijk altijd. Of hij het doet om op te scheppen of gewoon zijn ei kwijt wil weet hij niet. Hugo hoeft er niet op te reageren, dat doet hij dan ook niet. De rest van het weekend gaat voorbij in een rap tempo. Hugo haalt zijn auto op die vrijdagavond bij de bar is blijven staan, traint wat in de als fitnessruimte ingerichte 'extra' slaapkamer, bestelt 's avonds Thais en gaat op tijd naar bed. Zondag werkt hij nog wat. 's Avonds hangt hij zijn net door de stomerij gereinigde pak klaar en scheert zich alvast, zodat hij dat de volgende dag niet hoeft te doen. Om half tien verwacht hij Sophie voor het doornemen en tekenen van haar contract en hij wil op tijd op kantoor zijn. Na zaterdagochtend onder de douche heeft Hugo zich voorgenomen het contact met haar strikt zakelijk te houden. Er is geen enkele reden om dat niet te doen, ze is zijn PA, dat is ze althans zodra het contract getekend is, daarnaast heeft ze een vriend en als hij al voor een vrouw zou vallen, dan toch zeker niet voor een van zijn werknemers. 's Avonds gaat Hugo weer op tijd naar bed, zodat hij de volgende morgen uitgerust op kantoor komt. Hij werkt hard aan een aantal dossiers en belt wat klanten. Om iets over negenen gaat zijn telefoon. Het is Ian Hendriks, een goede vriend van Hugo en Boudewijn, en tevens hun advocaat. Vreemd, Hugo kan geen reden bedenken waarom Hendriks hem op dit moment, op dit tijdstip, zou moeten bellen. Hugo neemt op. 'Hendriks, vanwaar het genoegen van jouw telefoontje?' Het blijft even stil aan de andere kant, dan valt Ian met de deur in huis. 'Sorry, Hugo, ik bel met een vervelend bericht. Boudewijn zit vast op het politiebureau en ik heb jou nodig als getuige.'
