Ik heb dit gehad. Ik ben in de ziektewet gegaan en heb als eerste gezorgd, met hulp van huisarts, arboarts en maatschappelijk werk, dat ik rust in mijn hoofd kreeg. Het heeft een tijd geduurd voordat het zover was, maar dmv sporten en leuke dingen doen merkte ik dat er momenten kwamen waar ik niet piekerde maar gewoon deed wat ik deed en verder niet echt nadacht. Na een tijd thuisgezeten te hebben, volgens mij 3 maanden ongeveer, ben ik therapeutisch weer aan het werk gegaan, beginnend met 2x2 uurtjes per week. Dit werd langzaam opgebouwd, in overleg met arbo- en huisarts. De oorzaak van mijn burn-out was werk-gelerateerd. Ik heb een andere baan gevonden voor iets minder uur in de week (30 ipv 37), hier ben ik meteen vol aan het werk gegaan, dit was 6 maanden na de diagnose. Eigenlijk was dit te veel en te snel, ik moest me regelmatig ziekmelden. Een jaar daarna kon ik zeggen dat het een stuk beter met me ging.

Het beeld dat je hebt van een burn-out moet je echt los proberen te laten. Het komt vaak voor bij jongeren, hier op het forum zijn veel meiden die een burn-out hebben (gehad).
Wat bedoel je met dat er niet echt schot in de zaak zit? Wil je niet veel te snel? Vaak heb je er jaren over gedaan om burn-out te raken, dat is niet in een paar weken opgelost. Heb je gesprekken met maatschappelijk werk?

Wanneer is die burnout vastgesteld? Hoe lang en hoe frequent heb je die gesprekken?

Mijn ervaring met burnout is dat het niet erg snel over gaat en dat het vaak 2 stappen vooruit en 1 achteruit is. Voor mij is het een zoektocht geworden, naar mijn werksituatie (wat kan/wil ik nog?) en naar andere delen in mijn leven. Ik stond altijd klaar voor anderen en verwaarloosde mijn eigen noden daarmee. Dus ik ben flink met mezelf ad slag gemoeten. Het idee dat ik geen burnout 'mag' hebben want ik ben nog veel te jong, daar worstel ik zelf ook soms nog mee. Maar het is nu zo, of ik dat nu wil of niet. Dus ik verzet me er niet meer tegen. Ik ben na mijn diagnose snel op zoek gegaan naar ander werk, gevonden en daar bleek dat ik absoluut nog niet klaar was voor eender welke job. Ik ben daar dan ook ontslagen. Dus nu ben ik stilletjes aan terug rond ah kijken. Maar ik ga wsl eerst een stage doen, om te kijken of het wel gaat en om wat meer zelfvertrouwen te krijgen terug.

Ik.

Ruim 2 jaar heb ik er mee gelopen, totdat ik door de klachten ontslagen werd vorig jaar november.
Ik was geestelijk gewoon niet meer aanwezig en dat werkte m'n baas op z'n zenuwen. Achteraf heel begrijpelijk, maar op dat moment vond ik het behoorlijk hard om daardoor m'n contract niet te verlengen.
Toen het eenmaal zover was, was ik toch wel opgelucht. Op deze manier werd ik gedwongen om er wat aan te doen.

De 2 jaar daarvoor ben ik van baan naar baan gegaan en ging het met mij steeds slechter.
Ik durfde er niet aan toe te geven dat ik niet goed in m'n vel zat en eigenlijk helemaal niet meer wilde werken. Van mezelf mocht ik hier niet aan denken. We hadden net een nieuw huis gekocht en we moesten ons oude nog verkopen, midden in de crisis! Niet echt een handige timing. Met m'n vriend kreeg ik ook steeds vaker nutteloze ruzies en ik kwam regelmatig huilend uit m'n werk. Hij zag dat het slecht met me ging, maar ik wilde het van niemand aannemen. Tot ik dus thuis kwam te zitten.

Ik heb een ziektewetuitkering aangevraagd en ik ben in gesprek gegaan met een psycholoog. Dit was een mega stap. Vond het ontzettend moeilijk om toe te geven dat ik niet meer wilde werken. Ik ben nog geen eens 30 en ik wilde nu al niet meer. Terwijl iedereen om me heen van me verwachtte snel weer te gaan werken. Vooral ouders en schoonouders hadden er een handje van om steeds te vragen of ik alweer aan het solliciteren was. "Je moet 'gewoon' weer gaan werken, dan kom je er vanzelf weer boven op". Terwijl werken juist het probleem was. Ze snapten, en nu eigenlijk nog steeds niet, wat een burn out precies inhoudt. Dat maakte het in het begin erg moeilijk om toe te geven om rust te nemen. Voelde me in alles opgejaagd. Uiteindelijk ben ik na een tijdje geknapt en ben ik boos geworden. Niet handig qua timing, het was op een verjaardag, maar zowel ouders als schoonouders waren aanwezig. Toen heb ik huilend uitgelegd dat werk het probleem is en dat ze zich eens in zouden moeten lezen over wat een burn out inhoudt. Daarna heb ik geen vragen meer gehad ;)

De eerste 10 sessies met de psycholoog vond ik ook niks helpen. Later ben ik vanuit het UWV een traject in gestuurd waar ik nu mee in de afronding zit, en dat heeft wel gewerkt. Dit is ook bij een psycholoog, alleen met een voor mij betere aanpak.

Ik heb afgelopen jaar erg hard gewerkt aan mijn herstel dmv psychologen en vooral tijd aan mezelf besteden. Dit kreeg ik ook als advies van beide psychologen. De eerste paar maanden sliep ik elke dag tussen 2 en 4. Ik was echt zooo moe!
Daarnaast heb ik gekeken naar wat ik 'wilde' doen, niet alleen maar de dingen die 'moeten'. Ik legde mezelf veel te veel druk op door te focussen op het MOETEN waardoor ik de dingen die ik WILDE vergat. En de lat niet te hoog leggen. Je hoeft niet het hele huishouden in 1 dag te stoppen. Je kunt het ook verdelen over 2 of 3 dagen.

Qua werk weet ik nog steeds niet heel erg wat ik in de toekomst wil, maar daar heb ik nog even de tijd voor. Dat komt wel na m'n bevalling. Daar hoef ik nog niet over na te denken, en dat is eigenlijk wel heel erg fijn. Belangrijkste is dat ik de oorzaak van m'n burn out heb aangepakt en ik dat tegenwoordig op tijd signaleer.

Probeer je er in ieder geval aan over te geven dat het op dit moment zo is en hou je grenzen goed in de gaten. Zoek ze op, maar ga er niet overheen. Zodra je je grenzen kent is het makkelijker om met je "beperkingen" om te gaan. Ik heb geleerd om bijvoorbeeld niet in 1 stap naar m'n einddoel te willen, maar het op te breken in kleine stapjes. Dit werkt niet alleen in grote doelen, maar zelfs in huishouden etc.

Het enige wat ik kan vertellen is dat het belangrijk is om tijd voor jezelf vrij te maken. Dat wat jij wil. Neem gewoon je rust en breng desnoods de kinderen naar familie/vrienden/oppas en zorg er voor dat je op die momenten gewoon even helemaal niks doet.
Eigenlijk kan ik me voor de rest bij bovenstaand verhaal van Oh La La! geheel aansluiten. Ik heb dan geen burn-out, de diagnose wat er bij mij is vastgesteld bij RGC staat inmiddels ook op losse schoefjes, maar het verhaal van Oh La La! is voor mij wel heel herkenbaar.

Ik heb ook een burnout gehad een jaar of 6 geleden ofzo. Het was, nu ik terugkijk, bij mij een combinatie van mijn persoonlijkheid waarbij ik al jaarrrrreeennn van alles moest van mezelf en van mijn werk, waarbij ik me al heel lang uit de naad werkte en waar toen voor mij de genadeslag kwam dat dat voorlopig ook nog niet klaar was (mijn naaste collega nam ontslag). Toen knapte er iets in me.

De eerste week alleen maar geslapen volgens mij, verder die periode gesprekken met psychologen gehad. Uiteindelijk 10 weken thuis gezeten en erna gaan opbouwen op mijn werk, wat ook een maand of 3 in beslag nam ofzo...
Ik voelde me een loser, ik was nog zo jong, hoe kon dit nu al? Maar ja, je hebt niet voor niks een burnout, grenzen aangeven was lastig, toegeven dat het niet gaat al helemaal en dan ben je dat ineens verplicht omdat je lijf gewoon toedeledoki zegt...

Ik had totaal geen puf voor iets. Ik moest verplicht een uurtje per dag buiten lopen, verder heb ik mijn crea hobby maar weer opgepakt. Het kostte me echt heel veel moeite allemaal...

Succes!

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Pittige verhalen hebben jullie.

De burn out is zo'n 3 weken geleden vastgesteld. Ik heb pas 1 gesprek gehad maar ik vind het lastig dat degene waar ik de gesprekken mee heb maar een keer in de twee weken af kan spreken.
Dat is voor mijn gevoel te weinig en geeft het gevoel dat er weinig schot zit in de zaak. Ook heb ik natuurlijk 2 kindjes waardoor ik niet echt de rust kan nemen die waarschijnlijk nodig is.
Mijn burnout komt denk ik grotendeels door mijn werk, ik heb 9 maanden zeer intensief met een cliënt gewerkt die een negatieve focus op mij had. (hoorde bij de beperking) en mijn werkplezier behoorlijk heeft vergalt. Ik was altijd gek op mijn werk en deed er alles voor. Nu voelt dat niet meer zo. Het is zo'n lang verhaal. Weet niet waar ik moet beginnen.. Er spelen namelijk heel veel dingen.
Nogmaals bedankt voor jullie verhalen.