28 Nov 2013 13:53 door Ooh La La!
Ik.
Ruim 2 jaar heb ik er mee gelopen, totdat ik door de klachten ontslagen werd vorig jaar november.
Ik was geestelijk gewoon niet meer aanwezig en dat werkte m'n baas op z'n zenuwen. Achteraf heel begrijpelijk, maar op dat moment vond ik het behoorlijk hard om daardoor m'n contract niet te verlengen.
Toen het eenmaal zover was, was ik toch wel opgelucht. Op deze manier werd ik gedwongen om er wat aan te doen.
De 2 jaar daarvoor ben ik van baan naar baan gegaan en ging het met mij steeds slechter.
Ik durfde er niet aan toe te geven dat ik niet goed in m'n vel zat en eigenlijk helemaal niet meer wilde werken. Van mezelf mocht ik hier niet aan denken. We hadden net een nieuw huis gekocht en we moesten ons oude nog verkopen, midden in de crisis! Niet echt een handige timing. Met m'n vriend kreeg ik ook steeds vaker nutteloze ruzies en ik kwam regelmatig huilend uit m'n werk. Hij zag dat het slecht met me ging, maar ik wilde het van niemand aannemen. Tot ik dus thuis kwam te zitten.
Ik heb een ziektewetuitkering aangevraagd en ik ben in gesprek gegaan met een psycholoog. Dit was een mega stap. Vond het ontzettend moeilijk om toe te geven dat ik niet meer wilde werken. Ik ben nog geen eens 30 en ik wilde nu al niet meer. Terwijl iedereen om me heen van me verwachtte snel weer te gaan werken. Vooral ouders en schoonouders hadden er een handje van om steeds te vragen of ik alweer aan het solliciteren was. "Je moet 'gewoon' weer gaan werken, dan kom je er vanzelf weer boven op". Terwijl werken juist het probleem was. Ze snapten, en nu eigenlijk nog steeds niet, wat een burn out precies inhoudt. Dat maakte het in het begin erg moeilijk om toe te geven om rust te nemen. Voelde me in alles opgejaagd. Uiteindelijk ben ik na een tijdje geknapt en ben ik boos geworden. Niet handig qua timing, het was op een verjaardag, maar zowel ouders als schoonouders waren aanwezig. Toen heb ik huilend uitgelegd dat werk het probleem is en dat ze zich eens in zouden moeten lezen over wat een burn out inhoudt. Daarna heb ik geen vragen meer gehad ;)
De eerste 10 sessies met de psycholoog vond ik ook niks helpen. Later ben ik vanuit het UWV een traject in gestuurd waar ik nu mee in de afronding zit, en dat heeft wel gewerkt. Dit is ook bij een psycholoog, alleen met een voor mij betere aanpak.
Ik heb afgelopen jaar erg hard gewerkt aan mijn herstel dmv psychologen en vooral tijd aan mezelf besteden. Dit kreeg ik ook als advies van beide psychologen. De eerste paar maanden sliep ik elke dag tussen 2 en 4. Ik was echt zooo moe!
Daarnaast heb ik gekeken naar wat ik 'wilde' doen, niet alleen maar de dingen die 'moeten'. Ik legde mezelf veel te veel druk op door te focussen op het MOETEN waardoor ik de dingen die ik WILDE vergat. En de lat niet te hoog leggen. Je hoeft niet het hele huishouden in 1 dag te stoppen. Je kunt het ook verdelen over 2 of 3 dagen.
Qua werk weet ik nog steeds niet heel erg wat ik in de toekomst wil, maar daar heb ik nog even de tijd voor. Dat komt wel na m'n bevalling. Daar hoef ik nog niet over na te denken, en dat is eigenlijk wel heel erg fijn. Belangrijkste is dat ik de oorzaak van m'n burn out heb aangepakt en ik dat tegenwoordig op tijd signaleer.
Probeer je er in ieder geval aan over te geven dat het op dit moment zo is en hou je grenzen goed in de gaten. Zoek ze op, maar ga er niet overheen. Zodra je je grenzen kent is het makkelijker om met je "beperkingen" om te gaan. Ik heb geleerd om bijvoorbeeld niet in 1 stap naar m'n einddoel te willen, maar het op te breken in kleine stapjes. Dit werkt niet alleen in grote doelen, maar zelfs in huishouden etc.
21.02.2014
20.06.2016
Volg me op Instagram: huisjeopdehei