Pfff wat een vreselijke opmerkingen. Zora en Fantine, die van jullie helemaal zeg, dat kán toch gewoon niet?

De vraag of ik wel zeker wist dat het er echt maar 1 was heb ik tot in den treure gehoord tijdens beide zwangerschappen. Heel vervelend.

De naarste opmerkingen kreeg ik na de geboorte van de jongste. De eerste was toen ze net twee dagen thuis was na 2,5 week ziekenhuis (na de geboorte). Ik vertelde aan de arts van het transmuraal team (zij kwam checken of de voedingen goed gingen ivm sondevoeding) dat ik in spanning zat vanwege de DNA-test en legde uit hoe of wat, haar reactie: ‘ze heeft inderdaad wel een apart gezichtje’

Nadat de uitslag bekend was vond iemand uit de kerk dat het bij F wel meeviel wat ze heeft, want haar neefje had een syndroom waar hij aan dood zou gaan en dat had F niet, dus wat zeurden we nu eigenlijk?

Oh en de vader van een vriend die F voor het eerst zag zei: ‘je ziet er helemaal niks van dat ze anders is!’