Hoe reageer jij als hij dat doet? Ik denk dat je hem dan vaak afkeurt. Ik zou benoemen dat I. Hem erg lief vind en samen wil spelen of dingen wil leren van haar grote broer. En dat je ziet dat hij het moeilijk vind en dat je dat snapt.

Het klinkt alsof hij geen rust heeft dus die zou ik hem eerst gunnen. Door hem apart te laten spelen en te zorgen dat zijn zus daar niet bij kan. Bijvoorbeeld beide aan tafel maar dan uit elkaar, met ander speelgoed. Of de oudste even alleen in de tuin en I binnen of jij houdt je met I bezig of zet haar even in de box. Ik zou dit niet als straf benadrukken of ‘jij wordt apart gezet’ maar als zo nu kan je even fijn/rustig alleen spelen.

Zal even tijd kosten want hij heeft nu natuurlijk al gemerkt dat jij er ook boos om kan worden. En als hij zich constant gestrest voelt over zijn zus is dat ook niet meteen over. Ik zou dit soort momenten dus een paar keer per dag voor hem realiseren. Verder zou ik ze lekker mee naar buiten nemen, I in de wagen en de oudste lekker zijn energie kwijt laten raken. Als je dat elke dag 1 a 2x doet ben je al veel speeltijd buiten. Daar is ook gewoon meer ruimte en frisse lucht.

Hier ook een kind (2) dat delen moeilijk vind, soms was hij bij zijn nichtjes en werd er niet lekker gespeeld maar ook steeds alert, kwam nergens toe en wilde alleen maar alles controleren. Ik heb dat gedrag gezien en niet afgekeurd. Ik benoem rustig dat nichtje hem lief vind en samen wil spelen. Gezien de leeftijd gaat dat nog moeilijk dus gaf ik ze beide bijv. Hetzelfde speelgoed of begeleidde ik het. Ook mag hij daar soms aan tafel zodat hij even de rust heeft. Voorbereiden helpt hem ook, dat hij weet wie er kwam en wat de bedoeling was. Rustig uitleggen en kijken wat het kind aan kan. Heb je ook speelgoed dat speciaal voor de oudste is? En waar ze ook gewoon niet aan mag komen? Lukt samen spelen wel als jij het begeleid? Bijvoorbeeld samen picknicken of om en om blokjes in een doos gooien o.i.d.

Succes. En tel zelf ook even tot 10 in zo’n situatie en zucht een keer diep. Hij doet het niet expres, hij moet het leren en heeft er hulp bij nodig.

Verder denk ik dat je met energie kwijt raken en uitdaging aan hem bieden misschien ook een deel van de frustratie kan onderscheppen.

Dankjewel voor je reactie Lot!

Ik reageer inderdaad vooral afkeurend op zijn gedrag, word boos en ga snauwen. Nu moet ik zeggen dat daar dan wel een paar keer de "goede" manier van reageren aan vooraf is gegaan. Dus benoemen dat hij groot is, I. nog klein, dat ze graag samen wil spelen, dat ik zie dat hij het moeilijk vind etc. Maar na dat een keer of 3 te hebben gedaan kan ik gewoon niet meer en ontplof ik.

Als ik er zelf bij ga zitten en probeer het samen spelen te begeleiden dan werkt dit helaas ook niet. Het gedrag blijft, hoe ik het ook in goede banen probeer te leiden.
Ik probeer inderdaad zoveel mogelijk naar buiten te gaan, maar doordat I. nog 2x slaapt en S. 1x is daar vrij weinig ruimte voor. S. alleen naar buiten laten gaan is helaas geen succes, hij staat dan alleen maar voor de deur te vragen of ik ook kom.

Gelukkig springen mijn ouders regelmatig bij. Zij blijven dan bij I. zodat ik lekker een ochtend alleen met S. op pad kan, of S. is een dagje bij hun. Dat geeft zowel beide kinderen als mijzelf enorm veel lucht.

Ik vind het zo ellendig dat ik elke keer boos op hem wordt, voel me echt totaal niet de moeder die ik wil zijn op dat moment, maar pfff... ik ben echt even "op" merk ik. Ik vind dit een hele heftige fase; I. die net de hele wereld om haar heen wil gaan ontdekken en S. die zichzelf heel groot vind, maar eigenlijk nog best klein is en nog niet alles snapt wat je hem uit wil leggen.

Het doet me denken aan het boek Tip de muis wil niet delen. Misschien goed om dat samen te lezen? In dat boek pakt tip ook alles van zijn zusje af. Misschien leert hij zo delen?

Ja wel herkenbaar, ook al reageert mijn dochter niet zo fel op mijn zoon als jouw oudste. Mijn dochter kan heel erg bezig zijn met haar speelgoed verzamelen en verstoppen zodat zoon dit niet kan vinden. Keek net in het keukentje, heeft ze alles zo neergezet dat hij er net niet bij kan.

Ik merk wel dat het goed werkt om ze apart te zetten, zodat zij ook echt even in haal spel kan komen met haar eigen speelgoed.

Tabbie, goede tip, die gaan we zeker lezen, dankjewel!

AMM, ik ga idd maar meer proberen om ze beiden apart te laten spelen.

Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik niet het idee heb dat hij geen rust ervaart. Althans, het is niet zo dat I. hem stoort in zijn spel. Als S. bijvoorbeeld aan de ene kant van de woonkamer met zijn trein aan het spelen is en I. in de keuken, dan nog komt hij uit zijn spel om haar in de keuken op te zoeken en daar speelgoed af te pakken. Terwijl ik dan denk.... blijf nou lekker met je treinbaan spelen. Maar toch is er iets wat hem dan triggert om haar op te zoeken. Dus hij ervaart idd geen rust, alhoewel hij die in principe wel krijgt van haar. Al zijn voelsprieten zijn op haar gericht ofzo.

Ik moet vanmiddag met hem naar het CB en zal de vraag daar ook nog eens stellen.

Even een knuffel hoor van een oververmoeide moeder die op is aan de andere.
I feel ya.
Je bent niet alleen. Niet dat dat het misschien persé beter maakt, maar het helpt mij altijd wel een beetje te voelen dat ik niet de enige ben. Weliswaar op m'n eigen eilandje, maar herkenning helpt mij altijd wel een beetje.
Even los hier van, maar vind je het leuk om binnenkort keertje met de kinderen naar een speeltuin in de buurt te gaan als het weer wat beter is?

Het is hier nog niet echt aan de orde met speelgoed met z'n zusje, maar mijn zoon heeft er wel altijd moeite mee als er andere kindjes komen spelen. Dat is ongetwijfeld anders omdat zo'n kind weer weg gaat en een zusje natuurlijk niet, maar wat ik vaak doe als ik dat van te voren weet, is veel speelgoed vast weg halen. Zoon wordt heel druk van constant prikkels dat z'n speelgoed wordt gebruikt. Als dat té veel is, krijgt hij constant die prikkels en wordt het alleen maar versterkt. Ik denk dus dat het best kan helpen om even wat minder speelgoed te hebben (sowieso goed voor de roulatie, moeten wij ook weer eens doen), want dan is er ook minder om af te pakken.
En ik laat hem dan vaak iets kiezen waar hij mee wil spelen.
Speelgoed delen is één van de lastigste dingen op die leeftijd. Cognitief kunnen ze dat helemaal nog niet zo goed verwerken dus dat probeer ik in m'n hoofd te houden. Maar hij moet het wel leren dus probeer ik dat zo te doen.
Ik vind de tip om aan tafel te zitten met iets waar zij echt nog niet mee mag spelen ook een goed idee. Zo geef je toch even één op één aandacht.

Vervelend JD! Ik zit weliswaar in een andere fase maar ik herken het gevoel van de héle tijd politieagentje moeten spelen en het is doodvermoeiend en -vervelend. Het kost veel energie en levert zo weinig op. Ik kan er nog ff de dooddoener van Het Is Een Fase tegenaan gooien voor je maar daar heb je weinig aan als je er middenin zit - en na deze fase komt de volgende
Hup naar het KDV! Fijn dat hij daar binnenkort start, daar leert hij al die ingewikkelde sociale vaardigheden van rekening houden met je en verhouden tot andere kinderen en eigendommen. Dat gaat echt veel schelen, ik zou een aftelkalender voor jezelf maken.

Heel herkenbaar JD! Hier wordt het nu beter gelukkig! V kan het nu gedogen wanneer S aan 'haar' spulletjes zit.

Ik las er iets over van de week:
https://www.famme.nl/bezittelijke-fase-peuter/

Het is dus normaal gedrag, maar je kunt er misschien wel nog iets uithalen.

Heel herkenbaar en (helaas) normaal gedrag. Vermoeiend he? Gelukkig gaat het hier de laatste tijd beter en ik denk dat het komt doordat we gestopt zijn met boos te worden. Ik vond dat zo moeilijk, want soms slaat hij zijn zusje of duwt haar weg. We zijn geswitcht van hem in de hoek te zetten naar haar even weg te nemen (op een lieve manier hoor, onder het mom van even knuffelen), en hem te vragen haar een speeltje te geven waarmee ze wel mag spelen, en nu gaat het dus beter. Maar het was een hele lange adem en soms gaat het dus toch nog fout. Als hij in een bepaalde bui is, dan durf ik ze niet alleen te laten.

Ik had het geschreven kunnen hebben. Het is hier nog niet veel beter. Ze zijn nu 6 en 4.

Herkenbaar idd hoewel in een andere fase. Ik gooi er dan ook van die dramatische dooddoeners in die mijn moeder vroeger ook al zei en 1. Die Toen ook al nooit indruk maakten en 2. Waarvan ik me voornam dat bij mijn kinderen later heeeeel anders te gaan doen. Zoals: denk je dat ik dit leuk vind, andere kindjes hebben helemaal geen speelgoed, andere kindjes zouden juist graag een broertje hebben, waarom kunnen jullie nou nooit eens lief zijn, etc etc 😬😬

Hahaha Zora. Ik zei ook laatst: 'Zie je mij lachen?' Toen mijn zoontje heel schuldig keek en me een lach probeerde te ontlokken na het slaan van zijn zus.

Maar herkenbaar hoor JD! Soms corrigeert de één de ander met 'samen spelen samen delen' wat ze op de opvang en op school leren. Maar vaak is het gewoon ruzie. Mijn oudste doet vaak verdeel en heers, trekt één van de tweeling aan en stoot de ander af. Ook wil ze dan graag bepalen hoe er wordt gespeeld en als haar broertje en zusje dan niet luisteren dan wordt ze boos of verdrietig.

De twee jongsten pakken geregeld iets van elkaar af en dan krijg je hele achtervolgingen door de kamer en het eindigt vaak met terug afpakken of slaan.

Ik moet eerlijk zeggen: soms werkt negeren of zeggen dat ze het zelf op moeten lossen beter dan om er steeds maar op in te gaan. Als het niet helpt dan haal ik ze wel vaak uit elkaar of ik suggereer een oplossing. Of we gaan naar buiten. Maar het is gewoon een doodvermoeiende fase.

Om de moed erin te houden: het gaat t.o.v. een jaar en ook nog wel half geleden hier heeeel veel beter over het algemeen.

Nu pas even rust om te reageren...

@ Jip, bedankt voor het artikel! Zeker herkenbaar!

@Caulfield haha inderdaad, op naar het kdv! Hij gaat per 1 April en I. pas per 30 April, dus dat wordt een maand lang even genieten van haar alleen, die ene dag in de week😅 Een aftelkalender is zo’n gek idee nog niet haha.

@MB, goed idee om het eens om te draaien en haar weg te halen ipv hem elke keer te ‘straffen’. Stom dat ik het nog niet op die manier heb bekeken. Morgen meteen maar eens toepassen.

@BluePhone, help! Dat belooft weinig goeds..... dan zou ik nog minstens 3 jaar in deze ellende zitten. Nu moet ik zeggen dat ik dat vroeger ook had hoor, mijn broer en ik was echt drama samen totdat we het huis uit gingen.

@Teun, een halfjaar klinkt beter.... ik hoop dat S. over een halfjaar cognitief iets verder is, zodat hij dingen toch meer begrijpt en hopelijk op het kdv beter leert delen. Het valt hem ook niet kwalijk te nemen, het is tenslotte gezond peutergedrag en al helemaal voor een jongetje die totaal geen kinderen om hem heen is gewend.
Zeggen dat ze het zelf op moeten lossen gaat hier helaas nog niet werken, hopelijk over een paar jaar.

@Marin, thanks voor de digitale knuffel, bij deze eentje terug! Speeltuin is altijd leuk! Misschien eens kweektuin ofzo, dat is voor ons redelijk in het midden? Op naar het mooie voorjaarsweer!
En herkenbaar wat je schrijft over kindjes op visite krijgen, S. heeft dat ook. Tijdje terug waren er 2 vriendinnen op visite met hun kinderen (in totaal 5) en S. vond het vreselijk. De andere kinderen gingen los met zijn speelgoed en hij zat alleen maar met een sip gezicht naast me op de bank, wilde niet spelen en zei alleen maar heel af en toe zachtjes ‘mama, dat is mijn trein hè?’. Stiekem vond ik t eigenlijk heel sneu, al snap ik wel dat hij ook dit zal moeten leren.

Helaas geen tips voor jou JD, al kan ik me inderdaad voorstellen dat het straks wel iets veranderd als hij meer met leeftijdsgenootjes om gaat. Aftellen inderdaad!

Voor de moeders met iets oudere kinderen. Ik ben dus helemaal gestopt met politieagent spelen, wat Teun eigenlijk ook al benoemd en dat werkt hier als een trein. Als een dergelijke situatie zich voordoet word ik niet meer boos op de aanstichter maar benoem ik het probleem en vraag ik ze of ze zelf een oplossing kunnen bedenken. Gek genoeg komen ze vaak tot best creatieve oplossingen. ( of weet de oudste de jongste te paaien met een heel slecht alternatief maar prima, ze zijn beide tevreden en er wordt niet gemopperd). Tegenwoordig negeer ik het vaak helemaal en lossen ze het echt vaak zelf al op voordat ik iets hoef te zeggen.

Dat klinkt goed Minoes! Ik probeer het nu ook vaak te laten gaan maar M heeft de laatste tijd bedacht om snel te gaan gillen en dat trek ik echt heel slecht dus dan voelt het toch alsof ik tussen beide moet komen... misschien eerst daar maar eens op focussen en dan verder kijken!

Voor een gedeelte herkenbaar. Ik Ben wat tip’s uit deze podcast aan het toepassen https://open.spotify.com/episode/46rwMu ... v1LKBk0JaA

M had die fase ook toen N begon te bewegen. In het begin vond hij het prima als zij spullen uit zijn handen trok, maar op een gegeven moment niet meer en dan werd hij boos en ging schreeuwen en later ook uithalen. Wij hebben (ja heel slecht) M regelmatig gezegd dat N zou onthouden dat ze spullen afpakte en dat hij dat terug zou doen als hij groter was. Ook met duwen en slaan enzo. Uiteraard ook steeds benoemen dat zij groter is en N graag net zo stoer wil worden als zijn grote zus en haar spullen heel erg mooi vind... we hebben uiteindelijk enkele spullen echt apart en hoger weggelegd, speelgoed dat alleen van M is. En elke keer als N dan iets van haar wilde pakken, zeiden we M dat ze dan N iets moest geven waar hij wel mee mocht spelen. Werkt ook niet altijd... nu kunnen ze soms echt ruzie maken om spullen. N praat nog bijzonder weinig, dus gaat meteen schreeuwen als het hem niet bevalt. En het is een volhoudertje, als hij toch per sé dat ding van M wil hebben, stopt ie voorlopig niet met krijsen. Dan moet ik hem echt even uit de situatie halen. Aan M kunnen we gelukkig een hele hoop meer uitleggen nu, dat werkt ook goed.

Mijn meiden zijn 6 en 9 en kunnen nog steeds niet samen spelen zonder gezanik. Het zijn 2 onwijs verschillende karaktertjes, waarbij de oudste heel vaak dingen naar haar hand zet - onbewust maar dat is haar karaktertrek - en het is áltijd gelazer. Natuurlijk spelen we politieagent, maar nog veel vaker spelen ze los van elkaar op hun eigen kamer. Als we met zijn vieren iets doen, of weggaan dan hebben we beide ‘leiding’ over 1. Sterker nog, soms in een heftige periode schamen we ons zo voor onze kinderen en hun onderlinge band dat we niks ondernemen met anderen.

Los van elkaar zijn het schatjes, en we hebben ook periodes dat het wel goed gaat en we in rustiger vaarwater zitten, maar nog veel vaker trekken ze elkaars aura niet. Gewoon domme pech hier!

Mijn tip is dus ze idd gescheiden te laten spelen soms, en te benadrukken welk speelgoed van hem is, en welk van ‘ons’. Misschien kan je al wat speelgoed naar zijn kamertje doen? Dan kan je overdag misschien even de was doen en hun beiden op hun eigen kamer laten rommelen en ontdekken. Het is vreselijk, dat politie spelen, en ik kan ook niet zeggen dat het went. Maar vergeet vooral jezelf niet, en mik ze af en toe bij een oppas als je die tijd nodig hebt. Zelf even opladen en dan kan je het weer wat beter handelen!