Sterkte kenter! Heel heftig wat je nu mee maakt. ‘Goed’ Dat je constateert bij jezelf dat het niet goed gaat. Wellicht kan je aan het behandelend team vragen of je wellicht een keer een gesprek kan krijgen met iemand hierover die erin gespecialiseerd is.

Waarom wil je het er niet met moeder en zus over hebben? Ik weet het, het is heel lastig jullie hebben allemaal je eigen verdriet. Maar soms helpt het om te delen.

Weet je voor jezelf hoe het voor jou wel beter. Kan gaan? Hoe je meer energie kan krijgen?

Lastig Kexter. Ik herken het wel, vorig jaar ook maandenlang/jaar in een heel heftige situatie gezeten en ik kon gewoon niet meer ontspannen. Dat vreet je echt op. Ik denk eigenlijk dat ik wel overspannen was maar heb mij niet ziek gemeld. Heb je wel steun in je relatie? Heb je een gezin? Ik vond het al fijn als ik daar iets meer gas terug in kon nemen. Mijn partner heeft toen ook 1 dag per week vrij geregeld om mij te ondersteunen. Ervaar je steun vanuit je werk? Ben je er open over? Die 2x per week bezoek is dat goed te doen voor jou? Als je heel eerlijk bent naar jezelf? Hoeveel werk je? Ik denk erkennen dat je nu in een heel moeilijke situatie zit al veel helpt. Uiteindelijk heb ik alles op een laag pitje gezet en ben ik elke vrije dag een of meerdere dutjes gaan doen, of gewoon liggen in een donkere kamer. Ik was geestelijk ook zo ontzettend moe. Ik hoefde niks, plande niks. Schrijven of wandelen deed ik ook. Wat mij ook hielp was mijn telefoon af en toe weg leggen. Er was elke dag wel nieuws en ik wilde natuurlijk alles weten en niks missen. Dan was ik op werk en las ik weer iets waardoor ik weer nog meer uit balans raakte. Dat bericht lezen uitstellen en niet tijdens werk lezen hielp al wat, als het echt ernstig was zou ik wel gebeld worden op mijn werk. Minder multi-tasken. En hopen en vertrouwen hebben dat het op een dag beter zal gaan. Heel veel sterkte.

Oja en niet te snel willen, dit kost tijd, veel tijd, neem die ook.

Ontspannen lukt nog best goed, ik spreek af en toe af met een vriendin, wandel elke dag minstens een half uur en ga met plezier naar mijn werk maar dat laatste vraag ik me bij af of ik niet later tegen de lamp aan loop.

Vandaag het huis opgeruimd en de was weggewerkt om rust in mijn hoofd te krijgen.

Vanuit mijn werk is er genoeg steun, ze weten wat er aan de hand is en ik mag vrij nemen wanneer ik wil. 2 keer per week op bezoek lukt en ben ik ook echt aan toe dan. Wil zien hoe het gaat. Hoop dat de corona er niet voor gaat zorgen dat we niet meer op bezoek mogen komen.

Zijn telefoon is nu afgepakt dus we krijgen geen berichtjes meer. Vind ik jammer maar geeft ook weer rust.

Ik geef in mijn omgeving aan dat ik het erg moeilijk vind en daarmee probeer ik te voorkomen dat ik in stort. Ik kan het er wel over hebben met ons gezin maar zij hebben het er ook moeilijk mee. Ik probeer hun te steunen en zij mij ook.

Inmiddels voel ik me vandaag weer wat beter dan vanmorgen. Even hier van me af typen helpt misschien ook.

Fijn Kexter! Maar voel je je dan even zorgeloos tijdens die activiteiten? Ik deed ook wel dingen maar voelde constant een spanning in mijn lijf, stond altijd ‘aan’. Dat bedoelde ik met niet kunnen ontspannen dus als je dat wel kan is dat al top!

Fijn dat het vandaag al iets beter gaat en je even hebt kunnen nadenken .

Succes!

Ik lees je topic nu pas Kexter. Hoe is het met je?