Zijn daar geen regelingen voor? Een vriendin van me is psycholoog, maar zij moet haar ggz indicatie (of zoiets, weet de precieze naam niet) halen om überhaupt zelf te mogen behandelen. Anders moet dat altijd onder de verantwoording van psycholoog die wel ggz gecertificeerd is. Voor haar betekende dat dat ze een x aantal studiepunten moest halen in 5 jaar. In die 5 jaar heeft ze haar tweede en derde kind gekregen en de duur van het zwangerschapsverlof kreeg ze steeds bij die 5 jaar erbij. Ze moest dus wel vaak op zaterdagen naar colleges enzo en veeeeeel avonden studeren. En na de geboorte van de derde heeft ze ook nog een praktijk overgenomen trouwens. Ik heb echt geen idee hoe ze dit alles combineert, maar ze leeft nog 😅 ik heb haar harder horen klagen toen ze laatst corona had en 10 dagen in quarantaine zat met de kinderen dan tijdens die 5 jaar studie+werk+gezin.

MIjn man heeft een deeltijdstudie gedaan, maar op dat moment hadden we nog geen kinderen. Veel van zijn klasgenoten hadden wel een gezin er naast. Ik denk dat er een aantal factoren een rol spelen in hoeverre het goed haalbaar is:
- grootte van je contract
- aantal lesuren
- lesmomenten
- rust/ruimte voor zelfstudie
- gemak waarmee je studeert / lesstof opneemt
- steun van je partner

Mijn man is een makkelijke leerder, hij hoeft iets maar 1 keer te horen en kan het onthouden. Hij had les op maandag- en donderdagavond en werkte bewust maar 32 uur per week. Dan had hij de middag voordat hij les had vrij om aan zijn studie te besteden. Verder kon hij in het weekend ook zijn momenten pakken voor de studie of in de avond.
Met kinderen erbij ontkom je er niet aan om oppas te regelen op de dagen dat je les hebt of wilt studeren. Ik zou zeker niet adviseren om 40 uur in de week te werken + een studie + gezin ernaast te doen. Bij veel van de studiegenoten van mijn man was dit best wel een stressfactor, zeker als het werk ook nog eens wat overuren vroeg!

Nee 40 uur is ook geen goed idee. Ze adviseren naast deze studie 20-28 uur te werken. Ik werk nu 3 dagen en zal dat blijven doen. Er komt een 4e dag bij voor een schooldag. En het zelf studeren gaat in de avonden en weekend worden.

Dat zijn dingen die ik goed heb uitgezocht en besproken bij het studieadviesgesprek en waar ik ook geen beren meer zie. Het gaat me echt om dat stukje zwanger worden en een kindje krijgen icm studeren en werken.

Niekske, ik weet niet of er regelingen voor zijn. Ik heb dit dilemma niet besproken, vond ik te persoonlijk. Ik ga kijken of ik er ergens iets over kan vinden.

Echt knap van jouw vriendin, jeetje zeg!

Ik heb een deeltijdopleiding gedaan naast mijn baan én heb tussendoor een kindje gekregen. Eerlijk is eerlijk; het was niet makkelijk.
Ik moest 2 avonden per week naar school en daarnaast werkte ik gemiddeld 23 uur per week (onregelmatige diensten met enorme wisselingen in aantal uren per week). In het 2de studiejaar raakte ik zwanger en was ik in de laatste toetsweek voor de zomervakantie uitgerekend. Ik heb letterlijk op vrijdag mijn laatste verslag ingeleverd en op zaterdagochtend braken mijn vliezen. Ik merkte dat laatste blok wel echt dat mijn concentratie weg was en ik heb toen echt keuzes moeten maken waar ik me op wilde focussen. De tentamens mocht ik bij voorbaat al doorschuiven naar een half jaar later.
Uiteindelijk heb ik dus de zomervakantie gebruikt als verlofperiode en ben ik meteen in september weer gestart. Dat eerste blok heb ik echt doorgebikkeld waarna ik in het 2de blok na mijn bevalling de figuurlijke man met de hamer tegenkwam. Combinatie van werken, studeren, fysiek nog moeten aansterken en een huilbaby werd te veel. Ik heb de opleiding toen even stilgelegd en ben een blok later weer ingestroomd. Het stuk wat ik gemist had, kon ik een jaar later pas inhalen dus ik heb uiteindelijk wel een jaar vertraging opgelopen.
Wat ik echt als tip wil meegeven is dat je moet zorgen dat je goed in contact blijft met je slb'er / mentor en de examencommissie. Ze hebben bij mij best wat uitzonderingen kunnen maken zodat ik de opleiding op mijn eigen tempo kon afronden. En ik had veel steun aan mijn omgeving. Zo bracht ik onze dochter gerust een dagje naar oma zodat ik kon studeren. Ik moest wel leren om die ruimte ook echt te pakken.
Achteraf vond ik het dus best pittig maar heeft het me ook veel opgeleverd.

Als ik jou was zou ik ook in overweging nemen of het een optie is om juist proberen een kindje te krijgen voor die tijd (of iig voordat je in dat 2e jaar een studie gerelateerde baan hebt, dat is ook al super wennen enzo naast gezin en studie) of dat je het uit stelt tot na de studie. Is 1 van die mogelijkheden niet beter? Dat kun jij denk ik het beste beoordelen. Eventueel kun je ook die laatste optie gebruiken als 'noodoplossing' mocht het ten tijden van studeren toch te zwaar lijken naast een zwangerschap en gezin.

Hm ja, maar hoe planbaar is het zwanger worden. Ik heb geen glazen bol hoelang dat zal duren. Of het goed blijft gaan, etc.

Edit: of we dat nu al willen proberen zijn we nog niet 100% over uit (of ik niet in ieder geval). Vind het wel of niet willen van een 2e kindje heel lastig. De ene dag denk ik ja en de andere dag benauwt het me enorm en denk ik we hebben het goed zo. Dat voelt nu niet stabiel genoeg. Ben ‘bang’ dat de sterkere wens als dat komt juist precies gaat samenlopen met studeren 🙈

Ok 3e edit, wat ik nog wil toevoegen over je laatste optie. Ik vind een paar jaar leeftijdsverschil met m’n dochter prima, maar in het minst gunstige scenario pas over 4 a 5 jaar de wens voor een 2e gaan proberen (en dan ook niet weten of ik snel zwanger zal raken en of het goed gaat etc), dan heb ik wel een behoorlijk gat tussen beide kinderen. Vind ik ook moeilijk.

Daardoor kom ik in het gedachtencirkeltje in mijn hoofd er steeds weer op uit dat ik waarschijnlijk 2 dingen tegelijk wil in de komende 4/5 jaar 😅

Dank je wel, Tante Toos voor het delen van je ervaring. Ik ga het morgen nog even rustig nog een keer lezen. Super goed van je dat je het gehaald hebt!

Ik heb in 2012 de post-hbo opleiding bewegingsonderwijs van anderhalf jaar gedaan, raakte zwanger, ben er even tussenuit geweest, en ben zo'n 8 weken na de bevalling weer begonnen. Dat betekende ook direct de gymzaal weer in, maar ik was er lichamelijk wel al weer aardig klaar voor. De studie zelf ging prima, omdat mijn dochter een rustige baby was, die lekker in haar box naast me lag, terwijl ik opdrachten uitwerkte.

Ik zou het gewoon doen! Dan maar een poosje er tussenuit: je bent dan in elk geval wel al lekker op weg. Wanneer je eerst probeert een baby te krijgen, weet je nooit hoe lang het duurt en ben je misschien zo jaren verder. Wat je hebt, heb je maar vast.

Net als Exo heb ik ook een post hbo opleiding bewegingsonderwijs gedaan en raakte zwanger op 1/3e van de opleiding. Toen mijn zoon 10 maanden was ben ik weer begonnen. Dit was prima te combineren. Ook omdat de studielast niet heel groot was.

Nu volg ik een HBO master en combineer dat met 24 uur werken en 2 kinderen van 6 en 3. Ik vind dit vele malen heftiger dat mijn voorgaande opleiding icm 1 kind. Naast 3 dagen werken, heb ik om de week 1 dag college. Daarnaast 10 uur zelfstudie per week. Ik heb echt weken dat ik het gevoel heb dat ik mijn man en kinderen te kort doe. In de avond ben ik uitgeblust, dus ik moet het ook echt van de weekenden hebben. Mijn man werkt overigens 40+ uur. Ik ben blij als er weer wat meer lucht komt, zodra mijn opleiding klaar is. Al helpt het denk ik al wanneer mijn jongste naar school gaat.

Wat ik jou wil meegeven is of je het waard vindt om 4 jaar lang je vrije tijd (groten) deels aan een studie te besteden? Zo ja, dan zou ik beginnen. En wat betreft een baby. Aan alles is een mouw te passen en het hangt er ook vanaf hoe belastbaar je zelf bent tzt. Een pauze inlassen lijkt mij prima kunnen.

Als je een baby krijgt zoals die van Exo, dan kan het prima. Echter heb ik een andere ervaring en als je dat overkomt, is het heel stressvol.

Ik begon een fulltime PhD en raakte een maand later (gepland) zwanger. Ben 3 maanden met verlof geweest. Naast mijn studie werkte ik 20 uur. Je kunt je voorstellen hoe dat eruit zag, en nog ziet. Mijn man is in uren teruggegaan en uiteindelijk door Covid helemaal gestopt. Zonder zijn hulp had ik het niet gekund. Wij hebben echter ook geen ander vangnet, dus wellicht heb jij dat wel. Ik ben nu bijna klaar, godzijdank. Had ik alles geweten, had ik het NOOIT gedaan.

We hadden een 11 maanden huilbaby die 4 uur per dag sliep. Baby brain en het slaapgebrek maakte het leren en concentreren heel erg zwaar. Hij kreeg met anderhalf jaar epileptische aanvallen, waardoor ik weer ontzettende last had me tot studeren te zetten. Ik had naar parttime gekund maar de gedachte aan dubbele tijd vastzitten aan een studie maakte me benauwd. Wel vaak eraan gedacht te stoppen.
Toen vorig jaar was ik bijna klaar en was ik zwanger van de tweede. Kotsend boven een emmer toch weer doorploeteren. Werd een miskraam, uiteindelijk maar beter want ik had mijn thesis ingeleverd en had echt afgeraffeld, moet dus opnieuw inleveren. Nu kan ik me voor het eerst écht concentreren, de laatste 6 maanden van de studie.
En financieel was het ook echt ruk: beide niet volledig kunnen werken, altijd alles 100% plannen.
Ik ben straks echt ontzettend trots op mezelf en verdien de promotie. Dat is het wel waard geweest.

Wat ik dus eigenlijk zeg: heb je een vangnet, genoeg financiën en kun je lange termijn denken en accepteren dat het een investering is met weinig vrije tijd, dan zou ik het doen. Vrije tijd met kleine kinderen is er toch al weinig dus je kunt het doen en dat je over 4 jaar dan weer tijd hebt voor jezelf.

Edit: ik moest eerst master doen eerste jaar en toen upgraden naar PhD. Ik lekte vruchtwater en werd opgenomen in ziekenhuis precies op de dag dat ik de verdediging had van mijn master naar PhD upgrade. Ik heb de arts nog gevraagd of ik alsjeblieft de dag erna ingeleid mocht worden want de verdediging was té belangrijk. Arts keek me aan alsof ik gek was. Uiteindelijk vanuit ziekenhuisbed online gedaan, goedgekeurd en na verlof met PhD begonnen. Uiteindelijk ben ik nog 6 maanden voor einde PhD klaar, dus geen vertraging en daar ben ik echt heel trots op, gezien de omstandigheden. Moet er niet aan denken dat ik nóg langer zou moeten wachten.

Ik snap je gepieker en de “als dan” heel goed.
Ik heb zelf een aantal dingen niet gedaan/ uitgesteld qua werk toen we kinderwens hadden. Oa ook een masterstudie die 2 jaar zou gaan duren. Uiteindelijk duurde het 5 jaar voor ik zwanger was en had ik achteraf gezien dus prima die studie (of 2 🤓) kunnen doen in de tussentijd. Ik raakte zwanger net op het moment dat ik (ook na veel piekeren en twijfelen) geswitcht was naar een andere - pittige - baan, zul je altijd zien. En dat is uiteindelijk ook goed gegaan.

Andere situatie hoor natuurlijk, maar mijn advies: ik zou dus gewoon starten. Je bent er zo enthousiast over. Komt die kinderwens dan zie je dan wel weer verder. Misschien krijg je Zon chille baby als exo, dan niks aan de hand. En mocht t wel tegenvallen dan zet je in t ergste geval de boel een tijdje stil. Heb je een eerste deel iig gewoon vast in the pocket! (En bovendien t plezier van t studeren zelf vanaf dit jaar al!)

Tijdens mijn 3 jarige master heeft iemand elk jaar een kind gekregen en cum laude afgestudeerd. Hoe ze het gedaan heeft...geen idee. Ik vond het zonder kind al heel zwaar.

Maar ik ben het wel eens met SophieZMY. Hoe erg is het om er even tussenuit te zijn? Is dat wel besproken?

Ik denk dat 't van veel verschillende dingen afhangt. Hoe is je partner bijvoorbeeld, kan hij zijn leven/werk flexibel indelen, vindt hij het een probleem om tijdelijk meer zorgtaken en huishoudelijke taken op zich te nemen? Kun jij je werk flexibel indelen en hoeveel doorzettingsvermogen heb je. Zie jij jezelf meerdere avonden per week in het weekend de studieboeken erbij pakken en hoe makkelijk geef jij dingen uit handen?

Ik heb twee kinderen, waarvan de oudste 10 is. In die tien jaar heb ik dus twee kinderen gekregen en ben ik eigenlijk continu bezig geweest met studeren (2x een vierjarige bachelor, 1x een intern opleidingstraject van twee jaar en nu een tweejarige master). Daarnaast heb ik altijd minimaal 4 dagen gewerkt. Ik kan dingen heel makkelijk uit handen geven, ik heb niet de neiging om me druk te maken wat mijn partner precies in de schooltassen van de kinderen stopt en als mijn partner zegt dat hij voor de gymtassen zorgt, dan skip ik die zorg onmiddellijk uit mijn hoofd. Als je van jezelf weet dat je de neiging hebt om je overal verantwoordelijk voor te voelen, dan ga je het denk ik zwaar krijgen. Als je los kunt laten, dan is 't wel te doen.
Zo voel ik me ook niet schuldig om de kinderen naar de opvang te doen als ik mijn studiedag heb en thuis ben, maar anderzijds ben ik wel 3 á 4 avonden per week aan het studeren en pak ik de weekenden er vaak ook nog bij. Het is dus schipperen in je sociale leven.

Het kan dus allemaal wel, maar het is wel belangrijk om een goede balans te vinden.

Bedankt voor alle reacties en het delen van ervaringen en ook de bemoedigende woorden en vragen die ik mezelf moet stellen. Fijn ook om hierover te lezen bij anderen.

Nee, niet besproken omdat ik niet zo goed wist hoe ik het moest aankaarten en ook niet te persoonlijk erover wilde worden.

Ik weet wel dat er hier in de buurt een Hogeschool is die zichzelf al wat profileert als flexibel mbt gezin etc. Dat merk ik bij de Hogeschool waar ik van plan ben naar toe te gaan niet direct, maar misschien zijn ze daar ook wel zo flexibel. Ik heb aan deze Hogeschool eerder gestudeerd ook en heb in ieder geval geen negatieve ervaring m.b.t. flexibiliteit voor zover ik het toen nodig had (was wel voltijd). Meerdere studiegenoten hebben toen ook langer over de studie gedaan dan ervoor staat.

Dat eerste wat je zegt is wel bewonderenswaardig!

Ik studeer ook naast mijn werk en gezin. Ik werk 28 uur. Mijn man 40. Ik vind het best pittig. Ik ben vaak aan het leren in de avonden en weekenden. Het moeilijkst vind ik het om leuke gezinsmomenten te missen. Verder vind ik het nu ook zwaar omdat alles online is. Ik kan me moeilijk concentreren tijdens de online colleges (2 dagen van 13.00-21.15). Gelukkig is het vanaf de volgende periode nog maar 1 dag.

Ondanks dat het pittig is, is het voor een goed doel en vind ik het ook richting mijn kinderen een belangrijke boodschap. Studeren is belangrijk. Mijn studie duurt trouwens 4 jaar. Ik ben nu 1,5 jaar onderweg.

Edit: ik volg dus flexibel onderwijs in Leeuwarden.