Fantine schreef:Hier heel herkenbaar. Heb jaren geen kinderen gewild en we waren er beide pas op ons 34e aan toe. We zijn dan ook beide 35 bij de eerste. Dit jaar hadden we alles rondom ons nieuwe huis op orde en door Corona konden we toch niet veel meer op pad. Ik ben in februari gestopt met de pil, geen ovulatietesten gebruikt, mijn menstruatie kwam netjes en regelmatig op gang en in mei bij de eerste poging was het direct raak. Ik heb nooit een oergevoel gehad maar nu ik eenmaal zwanger ben en eigenlijk vanaf het moment dat we het wisten, was ik wel gelijk enorm blij en voelt het goed.
Dit herken ik ook wel ja. Ook jaren lang getwijfeld of ik wel kinderen wilde, uiteindelijk goed dat ik ze niet jaren eerder heb gekregen want dit was dan echt met de verkeerde persoon geweest.
Nu ruim 5 jaar samen met mijn man (maar manlief is al 40, ik ben 33) en ik had al vrij snel in onze relatie ineens babykriebels, maar hij nog niet. Hij wilde eerst wachten tot ons huis opgeleverd was (nieuwbouwwoning) en dit was ook heel verstandig aangezien we hiervoor in een 2 kamer flatje van 45m2 woonden. Sinds vorig jaar september zijn we getrouwd (dit wilde ik dan weer graag eerst) en daarna de pil de deur uit gedaan.
Ik vond het heel spannend om daadwerkelijk met de pil te stoppen na ruim 17 jaar. Ook heb ik flink overgewicht en schildklierproblemen dus had geen idee hoe het allemaal zou gaan lopen. Uiteindelijk na een maand of 5 er echt serieus voor gegaan toen mijn cyclus regelmatig was, en toen binnen 1 ronde tot onze grote verbazing al zwanger.
Ik heb echt even gejankt toen, was een soort van in shock, maar toch ook wel heel blij. En vond het vooral "erg" voor mijn man omdat hij eerder in onze relatie nog best wel moest wennen aan het idee van kinderen. We hadden beide niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Heb ook regelmatig naar hem uitgesproken dat ik het toch ook wel doodeng vond.
Nu inmiddels al flink op weg, godzijdank is alles goed gegaan tot nu toe en ik merk echt dat we een soort rust hebben gevonden. Ik maakte me vooral best wel zorgen om mijn man, of hij wel kon wennen aan het idee van zo'n grote verandering, maar hoe verder ik kom in de zwangerschap hoe meer hij me verbaast. Hij is nu zo enthousiast met alles! Het kamertje maken vind hij helemaal leuk, spullen zoals de wagen uitzoeken e.d. daar was hij mega bij betrokken en hij had ook echt zijn eigen mening
Toevallig afgelopen weekend de wagen kunnen ophalen en dan loopt hij helemaal trots door het huis, ik werd helemaal emo
Ik heb echt gemerkt dat het allemaal echt wel op zijn pootjes terecht komt. En tuurlijk maak ik me af en toe nog steeds ongerust. Hoe gaat het straks zijn als de kleine er is? De slapeloze nachten.... de hormonen die door mijn lijf gieren.... de stress die het ook vast wel zal opleveren. Gaat onze relatie eronder lijden of niet? Maar aan de andere kant merk ik ook dat ik heel erg zoiets heb van, we zijn een team en dit gaat heus goedkomen! Ook op de mindere dagen, en we verheugen ons er nu vooral heel erg op en gaan het gewoon ervaren!