Marsy31 schreef:Ik heb dit topic nu zo vaak geopend. Ik ben er ontzettend mee bezig. Ik wil niet dat R enigst kind blijft, maar ik ben zo zo zo bang dat alles weer herhaalt. Dat eeuwige non stop gekrijs, de depressie er toen bij kwam kijken, de stress en het verdriet en onbegrip. Geen hulp. Mijn hartslag gaat sneller als ik er alleen aan denk.

Maar tegelijkertijd gun ik R zo een zusje of broertje. Ik hoef nu nog niet te beslissen, hij is nog maar 18 maanden. Maar ik ben wel al 36. Ik geef mezelf eerst de tijd om mijn studie nog af te maken (hopelijk nog een jaartje) en een baan te krijgen. Want hier moet je ergens een jaar werken wil je zwangerschapsverlof betaald mogen opnemen. Dat zou betekenen dat ik sowieso 4 maanden ergens moet werken voordat ik zwanger zou raken. Als ik een baan op de universiteit kan krijgen heb ik wel fantastische arbeidsvoorwaarden (9 maanden betaald verlof bijv.).

Dat is dus nog anderhalf jaar verder sowieso. Dan is R bijna 4, ik 39. Kan net. En dan zouden we hulp kunnen inkopen, mocht het weer zo vreselijk mis haan. En R kan dan langzaam ook naar pre school.

Maar man, wat is dat een lastige beslissing straks met mijn leeftijd en onze geestelijke gezondheid.

Marin schreef:
Wat ik zelf merk is dat m'n hersenen nooit meer honderd procent aan staan, hangt een soort waas over heen. Ik ben benieuwd en hoop eigenlijk dat zodra nummer 2 er is en ik helemaal volledig ontzwangerd ben, dat dat dan ooit weer goed komt. Maar misschien niet. Misschien hoort die waas gewoon bij m'n moederschap, soort extra focus op een extern iemand, ipv alles op mezelf. Ik weet 't ook niet.