28 Feb 2020 15:00 door Jada
Voor mij is dit ook heel herkenbaar hoewel het voor het overgrote deel nu wel echt achter mij ligt. Ik vond mezelf als kind al raar en anders en daardoor minder leuk, dit verergerde in de puberteit naar pure zelfhaat. Ik snapte echt niet waarom mensen met mij om wilden gaan, want er was immers toch niks leuks aan mij. Spiegels probeerde ik te vermijden, mezelf aanraken deed ik liever niet omdat ik van mezelf walgde, ik snapte ook niet waarom een ander mij wel wilde aanraken. Daarnaast deed ik in mijn ogen niks goed, mensen die mij een compliment gaven over iets wat ik gedaan had die logen wat mij dan weer frustreerde want ik heb een hekel aan liegende mensen. Ik kon gewoon niet geloven dat mensen oprecht positief over mij dachten.
Uiteindelijk heb ik verschillende therapieën gehad maar ik denk dat de combinatie van CGT, PMT en compassietherapie mij hierin geholpen hebben om het beeld van wat ik had van mezelf meer richting de werkelijkheid te krijgen. Deze drie heb ik ook tegelijkertijd gevolgd waardoor het eigenlijk een beetje door elkaar heen geweven werd maar wat er wel voor zorgde dat de basis daarin steviger werd en het elkaar versterkte.
Ik kreeg op een gegeven moment ook de opdracht om elke dag 3 positieve dingen op te schrijven, maar dat was voor mij in het begin echt te hoog gegrepen. Samen met mijn therapeuten heb ik toen besloten dat ik algemene complimenten (die je eigenlijk aan veel mensen kan geven zoals; "Wat zit je haar leuk", "Wat heb je een mooie trui aan", "Wat heb je mooie ogen", "Wat heb je dat goed gedaan".)op kleine briefjes ging schrijven, daarnaast heb ik aan mijn omgeving of ze mij complimenten wilden sturen specifiek op mij gericht en die heb ik ook op kleine briefjes geschreven. Deze briefjes heb ik opgevouwen in een potje gestopt, en elke ochtend en avond moest ik er 3 pakken en mezelf in de spiegel aankijken en die hardop tegen mezelf zeggen. En nu klinkt het misschien makkelijk, maar het was een enorme struggle om dat te doen. In het begin lukte het bijna niet om het überhaupt te zeggen, laat staan hardop. Maar ik ben het wel blijven doen en uiteindelijk werd het wel makkelijker en begon het steeds een heel klein beetje minder te voelen alsof ik aan het liegen was. Dit was voor mij wel een goede stap voordat ik zelf wat positiefs kon gaan bedenken, want nu stond het gewoon op het papiertje en hoefde ik niet iets te bedenken wat mij gewoon echt niet lukte.
En ik ben inderdaad wat Whatever ook al schrijft heel veel bezig geweest met G-schema's en daarnaast nog een deel schematherapie gehad voor de extreem hoe eisen. Daarnaast mocht ik van mijn psycholoog ook gewoon niet meer zo tegen mezelf praten want van haar moest ik alles wat ik tegen mezelf zei ook tegen mijn kleine nichtje zeggen (niet letterlijk dan maar haar in gedachten nemen en dat tegen haar zeggen). De eerste keer reageerde ik nogal geschokt dat ik toch zulke gruwelijke dingen niet tegen een meisje van 3 kon zeggen die gewoon perfect is zoals ze is. Uiteindelijk heeft dat wel iets getriggerd in mij.
Het is gewoon heel lastig, ook voor anderen om te begrijpen, dat jouw beeld en die van de rest om jou heen zo verschrikkelijk anders is. Het is ook gewoon zo lastig uit te leggen want in je hoofd is het zo sterk dat jouw beeld de waarheid is en dat alle anderen maar wat zeggen. Terwijl dat gewoon niet klopt, maar dat beeld in je hoofd is gewoon heel hardnekkig en dat is ook gewoon een soort vicieuze cirkel die doorbroken moet worden.
Ik vind het nu zelfs lastig te begrijpen dat ik zo ontzettend naar tegen mezelf was en zo slecht over mezelf dacht. Ik hoop dus oprecht dat jij ook de juiste therapeut gaat vinden die jou kan helpen naar het punt dat jij met compassie en liefde naar jezelf kan kijken.