29 Jan 2020 08:48 door Laced
Oh jongens, hoe naar het voor jullie ook is, maar ik vind het wel héél fijn om herkenning te lezen. Ik heb al jaren last van hypochondrie. Zolang het goed gaat, ik nergens last van heb, is de hypochondrie niet aanwezig. Maar zodra ik maar ergens pijntjes voel... Dan heb ik mijzelf al onder de grond gepraat.
Gisteravond kreeg ik een ontzettende migraine aanval, waardoor ik mij ook lichtjes in mijn hoofd voelde. Doordat ik het gevoel kreeg van flauwvallen, raakte ik zo in paniek. Mijn man probeert mij dan te helpen, maar vooral heel pragmatisch. Ga even liggen op de bank, pak een dextro. Super lief, maar ik ben op zo'n moment zo in paniek dat ik ga flauwvallen, dat ik dood neerval. Dan draag ik ook nog eens een sporthorloge met hartslag en als mijn hartslag afzakt naar 48 bijvoorbeeld raak ik nog meer in paniek. Zo frustrerend. Uiteindelijk heb ik mijn vader gebeld en een uur met hem aan de telefoon gehangen. Mijn vader is ook een hypochonder, maar het stomme is dat hij mij wel weel rustig kan krijgen en het kan relativeren.
Hoe gaat jullie omgeving hiermee om? Ik heb vroeg wel ooit gesprekken gevoerd met een psycholoog, maar dat heeft niet echt iets opgeleverd. Uiteindelijk weet ik ook wel dat ik moet relativeren, maar ik had graag tools aangereikt gekregen waarmee ik het enigszins behapbaar kan maken.
Liefde voor het leven; 27-08-2011 & 22-10-2015