Ja ik wou nog zeggen dat dit wat mij betreft geen biecht is hoor! Je bent zeker niet de enige in ieder geval.

Ik herken het ook biechtje, het had zo mijn verhaal kunnen zijn op dat gebied. Met mijn kinderen ben ik trouwens ontzettend knuffelig, dat gaat gelukkig helemaal vanzelf. Daar ben ik ook echt heel blij om, want dat gun ik mijn kinderen echt en ik vind het gelukkig met hen ook juist prettig om veel te knuffelen.

Maar mijn ouders knuffelden elkaar nooit, sowieso zag ik überhaupt niet veel affectie tussen hen (zijn ook al jaren geleden gescheiden ondertussen). Ook knuffelen wij als familie onderling niet echt meer, al lang niet meer. Meer iets uit de kindertijd geweest.

En ik ben zelf echt niet spontaan in lichamelijk contact zoeken, ik zal niet snel iemand een knuffel of drie zoenen geven uit mezelf. En soms voelt dat dan een beetje stom dat ik dat niet doe. En gek genoeg kan ik het van een ander naar mij toe best waarderen, als diegene dichtbij genoeg staat. Dan vind ik een knuffel of drie zoenen helemaal niet erg, maar zelf het initiatief daarin nemen herken ik die drempel die je noemt weer heel erg bij.

Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik zo ben, of in elk geval dat dat nu is hoe ik ben. De ene is nu eenmaal meer van het fysieke contact dan de ander. Aan de andere kant probeer ik mezelf er wel een beetje in te stimuleren. Zeker in een relatie probeer ik er wel een beetje moeite voor te doen, maar ook dan ben ik nooit de knuffeligste van de twee of degene die vaak het initiatief daarin neemt. Ik hoop er nog wel wat spontaner en losser in te worden, aan de andere kant verwacht ik ook niet van mezelf dat ik daarin compleet zal veranderen.

Volgens mij is de docu huidhonger op tv vanavond. Wel interessant wellicht voor diegenen die dit herkennen om (terug) te kijken. NPO2 doc.

Voor mij ook herkenbaar. Nog wel meer messed up zelfs denk ik, want het is bij mij heel sterk ambivalent (wat ik heel duidelijk naar mijn moeders problemen en mijn jeugd kan herleiden). Ik ben initieel vrij fysiek en makkelijk, totaal geen moeite met knuffelen of zoenen van kennissen bij gedag zeggen. Maar juist met mensen die me naast zijn of op momenten dat ik het moeilijk heb/troost nodig heb, maakt fysiek contact me ontzettend ongemakkelijk en vaak nog meer gespannen/angstig. En inderdaad ook nooit van huis uit meegekregen en vrijwel geen knuffels met ouders/zus en als het gebeurde incidenteel echt zwaar houterig en ongemakkelijk.

Ik ben er vooral mee bezig in kader van zelfkoestering (dat geeft ook oxytocine release) oefenen en stukje bewustwording. En ik vind jouw post heel prettig om te lezen Hippie. Het is inderdaad een goed punt, ik hoef niet per se een natuurlijk warm/knuffelig persoon te zijn. Thats ok too. Hoewel ik denk dat bij mij met name de mismatch is dat ik het van nature wellicht juist wel ben, maar geprogrammeerd ben dat het gevaarlijk is doordat het dat in mijn jeugd was vanuit mijn ouders en met name moeder.

Ik herken het ook wel hoor! Ik ben ook niet zo knuffelig aangelegd. Drie zoenen geef ik wel makkelijk aan iedereen, bij begroeten/afscheid, maar knuffelen doe ik zelden met iemand. Eigenlijk alleen met m'n vriend en dochter. M'n vriend is wel knuffeliger dan ik, maar ook alleen bij mij en niet bij anderen.
M'n vader knuffel ik al helemaal nooit, die geef ik drie zoenen en m'n moeder geef ik af en toe een knuffel, maar meer omdat zij aangeeft dat ze daar behoefte aan heeft. Ik ben gewoon niet zo lijfelijk ofzo, maar ook niet echt afstandelijk volgens mij.

Mijn man en ik zijn ook niet heel knuffelig. Met mijn kinderen knuffel ik wel.

Ik hou niet van knuffelen of dat mensen in mijn aura komen ;-). Ik vind knuffelen met familie al vervelend, zit gewoon in me. Ik hou niet van dat gepluk. De enige die ik knuffel is mijn vriend en dan vind ik het wel prettig.

Ooh jouw verhaal is echt super herkenbaar Whatever, ik kan het alleen niet herleiden aan mn jeugd of een gebeurtenis ofzo.

Ik hoef ook niet zo nodig te knuffelen met andere mensen dan mijn man en dochter.

Hier ook niet. Ik ben vrij afstandelijk mbt lichamelijk contact naar andere. Ik hou niet van dat gekus en geknuffel maar ook niet als iemand naast mij komt zitten, helemaal als er nog ruimte genoeg is.
Naar mijn kinderen toe ben ik juist heel knuffelig. Naar mijn man is het wisselvallig. Sowieso komt het meer van hem uit, spontaan van mijn kant is alleen als hij bv bij mij in de keuken staat. Dan knuffel ik wel eens maar anders niet.

Ik heb het andersom. Ik zou graag meer knuffelen, maar ik weet niet zo goed hoe en wanneer. Ik wil ook niet dat het voor een ander ongemakkelijk is. Zoenen (3 zoenen) hoeft voor mij juist weer niet.

Bestaat er een mogelijkheid om hulp of iets dergelijks te krijgen bij klachten die in alles wijzen op ADD, terwijl je de diagnose nooit hebt gekregen? Of heb je voor die hulp ook echt een diagnose nodig?

Het zit zo: ik heb vrijwel alle ‘symptomen’ van ADD. Ik vind het ontzettend lastig om taken te organiseren, een planning te maken. Ik stel dingen liever uit omdat ik soms niet weet hoe te beginnen. Op het werk loop ik er tegenaan, maak dingen half af, schuif werkzaamheden voor me uit, ben heel chaotisch. Raak heel snel afgeleid door prikkels, bijvoorbeeld pratende mensen in mijn buurt als ik me echt bij m’n taak wil houden, dingen die buiten gebeuren etc etc. Administratie is zowel thuis als op werk niet op orde. Sterker: ik heb thuis helemaal geen administratie. Ik heb gelukkig wel een redelijk helder overzicht wanneer welke rekeningen betaald/afgeschreven moeten worden, maar alle belangrijke post/mail krijg ik niet voor elkaar om te organiseren. Dat belandt allemaal op een aantal stapels verspreid door het huis. Net zoals het huishouden: de basisdingen krijg ik goed voor elkaar om te regelen maar verder...
Op de één of andere manier krijg ik bepaalde logische dingen ook niet in m’n systeem. Bijvoorbeeld: als ik de keuken opruim dan kan er gerust nog van alles op het aanrecht blijven staan, en dan kan ik toch vinden dat ik klaar ben. Als ik m’n glas naar de keuken breng, komt het vaak niet in me op om ook even het glas van mijn vriend mee naar de keuken te nemen.
En dan de ontzettende hyperfocus. Als iets mij heel erg interesseert, dan heeft dat echt m’n volledige aandacht, en dan vergeet ik alles om me heen, alles gaat dan ook langs me heen.

Een aantal jaar geleden toen ik veel erger vastliep dan nu, heb ik eens bij de huisarts gevraagd of het onderzocht kon worden. Ben bij de praktijkondersteuner beland, zij heeft een soort basistest gedaan maar omdat ik vroeger op school altijd perfect mee kon komen (wel faalangst, snel afgeleid en langzaam werktempo maar verder altijd goede cijfers gehaald), is er geen verder onderzoek gedaan en is het ermee af gedaan dat ik geen ADD kon hebben. Ik heb daar wel een beetje m’n twijfels over.
Inmiddels heb ik een andere werkplek ik loop ik niet meer zo vast als toen, maar soepel loopt het nog lange niet. Ik wil dit anders, meer structuur maar ik weet even niet waar te beginnen.
Het gaat me niet om het labeltje, wel dat ik op een fijne manier meer rust en overzicht in m’n leven kan creëren. Bestaat zoiets?
Ik werk trouwens al dagelijks met to do-lists. De ene dag gaat dat heel goed en de andere dag lukt het me net om één dingetje van dat lijstje af te strepen.

Als je geen onderzoek hoeft en het je niet om een label gaat maar vooral om praktische hulp, dan denk ik aan iets van een organise coach. Hij/zij kan je helpen om meer structuur in je leven aan te brengen, of bij andere dingen waar je hulp bij nodig hebt. Zo iemand kan je gewoon zelf zoeken (kijk naar iemand die bij je past en je enigszins een klik mee hebt) en hoef je niet voor langs de huisarts. Waarschijnlijk krijg je het niet van de verzekering vergoed (sommige coaches vallen onder alternatieve geneeswijze maar een organiser valt daar denk ik niet onder).
Succes!

Ik had deze biecht geschreven kunnen hebben. Al heb ik vorig jaar wèl de diagnose gekregen, maar dat ging zoooo makkelijk..
Ik heb een tijdje een online behandeling gevolgd via de psychiater, maar het hielp mij niet. Ik ben namelijk heel goed in invullen wat een ander wilt horen of lezen, zonder het ook daadwerkelijk te doen... Tegelijkertijd heb ik een paar maanden ritalin gebruikt, maar daar ben ik mee gestopt. Voor de concentratie was het super! Maar ik werd er persoonlijk niet leuker op.

Eigenlijk ben ik ook nog heel erg zoekende hierin. Ik zou graag meer houvast of handvatten willen. Maar tegelijk ben ik ook zo eigenwijs en koppig dat ik het niet van iedereen aanneem. Tel daarbij op dat als ik iets niet heel leuk vind, ik heel snel afhaak... Nou ja.. Je snapt wel wat ik bedoel denk ik

Ik herken je verhaal helemaal biechtje! Ik heb ook geen diagnose en vooralsnog ook geen behoefte aan. Ik weet mijn hele leven al veel te compenseren, afgelopen jaar begon ik vast te lopen en kwam ik er ook op uit dat ik veel kenmerken heb van ADD. En van wat ik er over lees verklaart het voor mij wel veel.
Ik heb al een tijdje een training op het oog, er staat expliciet bij dat je ook welkom bent zonder diagnose, maar wel herkent in de kenmerken. Echter stel ik het elke keer uit en als ik er dan aan denk dat zitten de data weer vol, dus stel ik het weer uit Moet het dus echt twee maanden vooruit plannen:D
https://www.add-coaching.nl/training-ef ... n-met-add/

Daarnaast heb ik ook een boek gevonden, maar heb ik nog niet uit (ook iets met uitstel), die wel veel duidelijkheid zou kunnen geven. Het is wel in het Engels (weet niet of het ook in het Nederlands verkrijgbaar is). Het heet 'You mean I'm not lazy, stupid or crazy?!'. Maar kan het dus nog niet geheel aanraden, want moet het nog uitlezen:D

Biechtje het zou mijn verhaal kunnen zijn!
Ik had al een doorverwijzing naar een psycholoog omdat ik vastliep in allerlei opzichten en na 1 gesprek begon zij zelf over ad(h)d. Toen heb ik dus het onderzoek gehad.
Is dat wellicht voor jou toch een optie? Een doorverwijzing kun je vast krijgen bij je huisarts. Of wil je dat pertinent niet? Niet dat de stempel belangrijk is maar misschien dat je dan wel wat makkelijker hulp kunt krijgen.

Bij grotere ggz-organisaties zoals PsyQ kun je groepstherapie krijgen met een stuk of 6-12 andere AD(H)D'ers. Het lijkt dan op een soort cursus, inclusief 'huiswerk'. Ik vond dat best fijn, heb er veel van opgestoken. Trucjes etc. Al waren er wel wat ADHD-mannen bij die heel dominant aanwezig waren, misschien had ik pech met de groep.
Een diagnose is wel nodig voor je in aanmerking komt voor dat soort hulp. Je zorgverzekering vergoedt het dan vaak wel. Heb je de financiële middelen voor een niet-verzekerd coachingstraject?

Met medicijnen heb ik zelf geen goede ervaring. Als ik helder in mijn hoofd wil worden kan ik beter een rondje gaan hardlopen dan een pilletje nemen, maar dat ben ik. Je hoort er ook goede verhalen over.

Dat je nooit gediagnosticeerd bent omdat je goed kon meekomen op school, dat is een bekend fenomeen. Ik geloof dat AD(H)D even vaak voorkomt bij mannen en vrouwen, maar dat het bij vrouwen veel vaker later wordt herkend. Omdat vrouwen zich vaak beter aanpassen.

Als je het oordeel van de praktijkondersteuner niet vertrouwt, zou ik als ik jou was aandringen op een uitgebreider onderzoek bij een gespecialiseerd instituut. Er wordt dan vaak gevraagd om (één van je) ouders mee te nemen zodat die vragen kunnen beantwoorden over jou als kind. Dan gaat het niet alleen over rapportcijfers, maar ook over vergeetachtigheid, snel afgeleid zijn etc. Hebben ze er iets van gemerkt denk je?
Het blijft een gek onderzoek hoor, want ze stellen de diagnose op basis van vragenlijsten, maar of er echt een onbalans zit in de neurotransmitters in jouw hersenen, dat is niet vast te stellen. Dus 100% zeker weet je het eigenlijk nooit.

ADD-achtige klachten komen trouwens ook voor bij mensen met bijvoorbeeld chronisch slaaptekort, hoogbegaafdheid, stress of chronische hyperventilatie (om maar wat uiteenlopende oorzaken te noemen). Het zou dan kunnen dat je niet de 'ADD-klachten' zelf moet aanpakken, maar de oorzaak - veronderstellend dat de klachten niet door de neurobiologische afwijking komen, maar door je leefstijl.
Dus bijvoorbeeld meer gaan slapen, uitdagender werk gaan doen of beter leren ademhalen met oefentherapie. Daar zou je het dus ook nog in kunnen zoeken.

Als je echt de neurobiologische stoornis hebt, zullen ademhalingsoefeningen natuurlijk weinig uithalen, maar andersom heb je hetzelfde issue. (Ik vraag me wel eens af of daarom de medicijnen geen succes waren bij mij). Het is dus echt een zoektocht naar wat werkt voor jou.

Ik kan er intussen goed mee leven, maar bepaalde dingen worden nooit beter denk ik. Koken met meerdere pannetjes of een uitgebreid recept, bijvoorbeeld. Daarbij moet ik zoveel tegelijk doen. Ik heb mezelf aangewend om alles supergoed klaar te zetten en voor te bereiden, en tóch laat ik de boel weer aanbranden of overkoken of vergeet ik de kruiden, of de oven aan te zetten of zoiets. Aargh!

Wat een ontzettend goede uitgebreide reactie filoria. Niets meer aan toe te voegen haha. Zelf ook vorig jaar gediagnostiseerd met ad(h)d op mijn 31e. En onder behandeling bij psyQ inderdaad.

Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie Filoria! Die ga ik ergens opslaan zodat ik hem op mijn gemak nog eens na kan lezen.
Ik heb helaas maar beperkte financiële middelen voor hulp wat niet vergoed wordt. Dat is ook meteen de enige reden waarom ik een diagnose wel prettig zou vinden, dan gaan er ineens zoveel meer deuren open. Maar het moet niet zo zijn dat het een stempeltje is waar ik me achter verschuil, of dat mensen in m’n omgeving me ineens naar dat stempeltje gaan behandelen.

De rest ook bedankt voor jullie reacties!

Ik zou als je in de buurt woont je laten doorverwijzen naar ggz S.antana. Voor meer info mag je me een pb sturen.

Stempeltjes ontkom je inderdaad niet aan als je (vergoede) zorg wilt. Logischerwijs is dat alleen voor mensen die echt hulp nodig hebben, ergo mensen die 1) echt vastlopen en 2) waar een stempel op te plakken is. En als het specifiek om ADHD gaat, dan moeten die problemen inderdaad wel al sinds de kindertijd bestaan. Overigens is goed functioneren op school geen reden om ADHD uit te sluiten, het kan ook op andere vlakken problemen opleveren. Zeker bij inteligente mensen die compenseren. Ik heb tot halverwege de middelbare school heel goed gefunctioneerd (in retrospect wel druk, gepest, groep 8 niet afgemaakt etc. maar nooit écht dysfunctioneren) en uit de eerste adhd screening komt bij mij nooit ADHD terwijl ik volgens uitgebreid onderzoek en DIVA scoring ernstig ADHD heb. Anderzijds is wat filoria zegt heel erg waar: veel adhd achtige klachten kunnen ook door andere problemen komen. Bij bijvoorbeeld burnout, depressie, persoonlijkheidsstoornissen en autisme zie je veel overlap. Maar ook bij niet-direct psychiatrische karaktereigenschappen als perfectionisme en faalangst of aangeleerd (of juist nooit geleerd) gedrag. En in principe werken veel ADHD coping tools voor iedereen.

Als je geen stempeltje wilt kun je natuurlijk altijd zelf coaching inschakelen, maar dat is prijzig. Dus wat dat betreft zijn stempeltjes en toegespitste professionele hulp echt wel fijn. Nog los van een stukje acceptatie en zelfcompassie naar jezelf als je zelf ook meer leert over het betreffende probleem.

En of je je achter dat stempeltje gaat verschuilen, daar ben je zelf bij!

Ik krijg sinds een paar maanden specifieke ADHD hulp. Zowel medicatie en individuele coaching en bijna klaar met lichttherapie. En ik begin echt enorm verschil te merken. Gun ik je van harte.

Hier ook een biecht over adhd, maar dan van de andere kant. Mijn vriend kon al nooit heel veel hebben, altijd druk en ongeorganiseerd. Nu zijn er de laatste weken vermoedens dat hij adhd heeft maar hij moet nog getest worden.
En ik vind het zo lastig....ergens vallen er heel veel dingen op zijn plek maar sinds hij het weet geeft hij er ook aan toe. Zo min mogelijk prikkels enz. En ik weet dat heel heel egoïstisch klinkt maar ik kan er gewoon even niet meer tegen.
Gisteravond waren we uit eten met vrienden, eerder weggegaan omdat hij het niet meer trok en daarna chagrijnig. De hele week in de avond geen tv aan want dat maakt teveel herrie. Geen gesprekken want het is even te druk in zijn hoofd...
Ik weet echt even niet wat ik ermee aan moet, nu ligt hij nog op bed want hij moet zijn drukke week verwerken. Ik wil echt begrip hebben maar heb weinig zin om de rest van mijn leven thuis te hangen zonder tv omdat hij het allemaal niet aan kan.

Misschien is dit even de eerste periode tot er hulp ingeschakeld is , dat hoop ik maar. Is dit herkenbaar voor iemand?
Afspreken is voor hem ook teveel op het moment maar op een gegeven moment zie je natuurlijk ook niemand meer.

Is er geen mogelijkheid tot ontprikkelen zonder dat jij je helemaal hoeft aan te passen? Misschien dat jij gewoon tv kan kijken en dat hij dan even in een andere ruimte is. En wellicht kan je zo nu en dan iets zonder hem ondernemen.

Bedankt voor je reactie!
Die mogelijkheid is er zeker maar het is ook het gedrag dat hij erbij vertoont, alles ligt aan mij. Nu is hij kwaad weggegaan, ik krijg het verwijt dat er niets van mij uitgaat en dat hij daar somber van wordt. Hij slaapt zelf tot 14:30, wat verwacht je dan van mij. Het zit me echt even ontzettend hoog allemaal

En dat hij iets heeft of niet lekker in zijn vel zit kan allemaal, maar hij hoeft mij niet als zijn voetveeg te behandelen.

Het vermoeden is er nog maar net, begrijp ik? Ik kan me zo voorstellen dat hij wat info heeft zitten zoeken over adhd, en dat het best confronterend kan zijn om ineens te lezen over iets dat zo persoonlijk voelt. Wellicht is hij een beetje van slag. Misschien vindt hij het lastig om z’n gedachten te ordenen, en z’n emoties. En dat jij dat dan weer merkt.

Als het getest wordt, en als hij hulp kan krijgen, gaat hij vast tactieken leren om te dealen met sommige dingen. Dat zal misschien wel wat tijd nodig hebben maar ik denk wel dat het beter wordt als jullie er een beetje aan gewend zijn.
Sterkte!