31 december 2018. 14.00 uur. Het moment waarop wij te horen kregen dat wij niet één, maar twee baby’s verwachtten. Alweer een jaar geleden en wát voor jaar. Daar waar de zwangerschap van de oudste, op de misselijkheid na, ontzettend soepel verliep, was deze zwangerschap een aaneenschakeling van lichamelijke klachten. De hele maand januari heb ik geleefd op crackertjes en water, meer kon ik niet binnenhouden. In februari ging het langzaamaan beter, nadat ik zwaardere medicatie had gekregen. Vanaf maart was de ergste misselijkheid naar de achtergrond verdreven, maar toen begon de bekkenpijn. Mijn buik werd groter en groter (en toen nóg wat groter) en mijn bekken konden het gewicht simpelweg niet meer aan. Veel te lang heb ik aangemodderd en geweigerd me ziek te melden, tot ik eind mei echt instortte en me overgaf en met verlof ging. Uitgeput bracht ik mijn dagen liggend/zittend/hangend op de bank door (door de buik was niets meer fijn). Ik heb zoveel hulp gekregen van familie en vrienden, mijn moeder die regelmatig kwam eten als mijn man avonddienst had zodat ik niet hoefde te koken en zodat zij D. op bed kon leggen, mijn schoonmoeder die mijn huishouden zo’n beetje overnam en kwam poetsen, wassen en dweilen. Vrienden die spontaan aanboden te komen koken, zo bijzonder om mee te maken hoeveel lieve mensen je om je heen hebt in zo’n periode.

Eind juni voelde ik me nog onprettiger dan anders en bleken de harde buiken die ik regelmatig had te zijn overgegaan in weeën. Ik was krap 32 weken zwanger, dus werd direct opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg longrijpers en weeënremmers toegediend en na vier dagen mocht ik gelukkig weer naar huis. Wel met bedrust, maar hee, ik kon in ieder geval weer in mijn eigen bed uitrusten. Het werd warmer en warmer en precies in de week waarin alle warmterecords werden verbroken was het dan eindelijk zover, de tweeling werd geboren. Drie dagen na mijn dertigste verjaardag, welke ik overigens puffend voor een ventilator en met mijn voeten in een bakje ijswater heb doorgebracht. Na de zware zwangerschap verliep de bevalling gelukkig heel soepel, om half 9 ’s avonds braken mijn vliezen en om 21.55 werd L. geboren. J. lag in stuit en werd om 22.00 uur geboren. Twee minimensjes van allebei zo’n 2,5 kilo en nog geen 50 cm lang. En nu ben ik al ruim 5 maanden een tweelingmoeder. Ik ben erachter gekomen hoe zwaar dat is, zelfs met twee redelijk zoete baby’s die al na twee maanden keurig de nachten doorslapen. Ik ben permanent moe, maar voel me zo rijk als ik naar mijn gezin van vijf kijk! En dat hele zwanger zijn hoef ik gelukkig nooit meer te doen?