Ik herken het van mezelf. Althans, het schijnt zo. Zelf weet ik er niet veel meer van. Bij mij ging het huilen vanzelf over, maar nieuwe dingen en uitjes e.d. heb ik altijd spannend gevonden. Mij hielp het wanneer de juf duidelijk het hele dagschema met me doornam en dat ook daadwerkelijk nakwam. Ik had heel erg het vertrouwen nodig. Of het hetzelfde is als bij jouw dochter, weet ik niet, maar het klinkt akelig herkenbaar.

Wat exo zegt is wel een goede tip. Een bepaalde voorspelbaarheid helpt. Bij T. hielp dat ook.

Het is bijvoorbeeld heel onprettig voor zo'n kind als je de ene keer langer blijft plakken dan de andere keer. Of als onduidelijk is hoe de dag zal lopen en wanneer je er weer bent. Probeer dus vooraf duidelijk te maken hoe dat allemaal gaat lopen, inclusief een duidelijk afscheidsritueel. En houd je ook aan het afgesproken ritueel. Bijvoorbeeld: je leest elke dag een boekje voor en als het boekje uit is, ga je weg. Als ze achter je aan loopt: probeer haar zonder veel woorden bij de juf af te geven en loop alsnog weg.

Ik zou dus bijvoorbeeld niet zeggen 'mama komt je ophalen als het niet gaat' (ook niet bij logeerafspraakjes, al ligt dat misschien lastiger), want dan vergroot je de onduidelijkheid eigenlijk alleen maar. Want wanneer 'gaat het niet'? Het is duidelijker als je zegt: jullie gaan een boterham eten en buiten spelen en na het buitenspelen kom ik je weer ophalen.

Wat houdt die kinderoefentherapie in? Ik ken oefentherapie alleen voor lichamelijke problemen.

Is er in de klas ook niet zo’n pictogrammen bord met wat ze die dag gaan doen? Dat helpt T altijd heel erg. Dan bespreken we samen even wat er allemaal gaat gebeuren (filmpje, gym, iemand jarig) en dan lezen we een boekje. Kus, knuffel, en dan ga ik naar buiten en teken ik iets op het raam (elke dag een andere opdracht van hem haha ?). Elke dag is zo erg voorspelbaar voor hem en daar doet hij het heel goed op. Is er ook zulke duidelijkheid te bieden in haar klas?

Bedankt voor jullie reacties. Voorspelbaarheid is inderdaad belangrijk voor haar, ik doe het ritueel elke ochtend hetzelfde. Ik lees overal dat je het afscheid beter kort kunt houden en blijf dus vaak niet lang. Ik heb wel eens een tijdje geprobeerd wat het deed als ik wel iets langer bleef en dan leek ze wel wat relaxter maar begon ze bij he afscheid alsnog te huilen.
Ik merk dat het ook steeds in fases komt, ze heeft er nu veel last van maar het is ook periodes beter geweest. Ik kan niet altijd bedenken wat dan het verschil maakt.
Bij logeren geef ik wel aan dat ze altijd naar huis kan als het niet lukt en dat het dan goed is dat ze het geprobeerd heeft. Ik snap dat het misschien wel duidelijker is om dat niet te zeggen, aan de andere kant heb ik het idee dat het voor haar de drempel verlaagd om het überhaupt te proberen omdat ze weet dat er altijd een escape is.