Kwetsbaar
Ik ben wel benieuwd of jullie dit herkennen of dat ik alleen zo raar ben.
Ik merk sinds dat mijn zoon op school zit, ik veel kwetsbaarder ben geworden. Hij vind het onwijs leuk maar maakt natuurlijk ook niet leuke dingen mee zoals ruzies, of dat hij "straf" krijgt op school.
S is altijd een manneke geweest met toch wel een gebruiksaanwijzing. Ik merk meteen wanneer hij niet lekker in zijn velletje zit en dat uit zich in vervelend gedrag.
Ik vraag bij hem dan altijd verder waarom, maar ik snap dat dat op school niet altijd gebeurt.
Vorige week had hij een ander kind in zijn oor gespuugd. Ik snapte er niks van en op school had hij zijn straf al gehad en daarna bij papa thuis ook nog eens.
Dat weekend dat hij bij mij was ben ik gaan vragen hoe het op school was, in de hoop dat hij mij zelf ging vertellen wat er gebeurt was. Dat deed hij ook en de aanleiding van het spugen was omdat dat kindje zei dat S niet op zijn verjaardagsfeestje mocht komen.
S begon enorm te huilen op dat moment bij mij.
Uiteraard is spugen helemaal geen oplossing en dat heb ik hem ook uitgelegd, maar man wat brak ik zelf op de moment.
Ik vond het zo sneu.
De laatste tijd heb ik hier wel meer last van en ik vermoed dat het wel bij een stukje los laten hoort nu hij op school zit.
Hoe gaan jullie hier mee om?
Ik merk sinds dat mijn zoon op school zit, ik veel kwetsbaarder ben geworden. Hij vind het onwijs leuk maar maakt natuurlijk ook niet leuke dingen mee zoals ruzies, of dat hij "straf" krijgt op school.
S is altijd een manneke geweest met toch wel een gebruiksaanwijzing. Ik merk meteen wanneer hij niet lekker in zijn velletje zit en dat uit zich in vervelend gedrag.
Ik vraag bij hem dan altijd verder waarom, maar ik snap dat dat op school niet altijd gebeurt.
Vorige week had hij een ander kind in zijn oor gespuugd. Ik snapte er niks van en op school had hij zijn straf al gehad en daarna bij papa thuis ook nog eens.
Dat weekend dat hij bij mij was ben ik gaan vragen hoe het op school was, in de hoop dat hij mij zelf ging vertellen wat er gebeurt was. Dat deed hij ook en de aanleiding van het spugen was omdat dat kindje zei dat S niet op zijn verjaardagsfeestje mocht komen.
S begon enorm te huilen op dat moment bij mij.
Uiteraard is spugen helemaal geen oplossing en dat heb ik hem ook uitgelegd, maar man wat brak ik zelf op de moment.
Ik vond het zo sneu.
De laatste tijd heb ik hier wel meer last van en ik vermoed dat het wel bij een stukje los laten hoort nu hij op school zit.
Hoe gaan jullie hier mee om?