20 Sep 2019 21:09
Mijn vader is boos?
Wij zijn sinds vandaag definitief over naar het nieuwe huis. Het huis is een wirwar van dozen en dus gewoon een troep. Toch is het zoete inval, want iedereen is benieuwd naar ons huis. Behalve mijn vader.
Een paar maanden geleden was zijn vrouw jarig, maar ondanks dat we er wel waren, is het cadeautje geven uitgebleven. Ik wist niet wat ik moest kopen, en ik was gewoon te druk geweest om er echt mee bezig te zijn. Ze is gewoon zoveel eisend en daar heb ik niet altijd zin in.
Een dag later kochten we ons huidige bed. Gekocht op papier, want betaling is bij aflevering. Mijn vader en zijn vrouw waren hevig teleurgesteld, want nieuw bed gaat kennelijk voor shoppen voor cadeautje van mijn stiefmoeder. Eerlijk? Ja! De lol is er gewoon snel vanaf met haar. Boekenbon? Ze heeft nog voldoende om te lezen. Actionbon? Ze is die prullaria wel zat. Dure badzout? Zonde van het geld en wanneer ligt ze in bad.. . Bloemen? Tja, die gaan dood. Het moet altijd een hoog bedrag zijn wat ze krijgt, wat ze overigens ook geeft, maar het is nooit wat ze wil hebben. Zelfs een vvv-bon is niet leuk, want niet overal inwisselbaar.
Wij hebben beloofd er later op terug te komen en nee, dat heb ik niet gedaan. Want al snel kreeg ik telefoon dat we wel een bed kopen, maar het niet konden opbrengen haar een cadeau te geven. Maar ik wil haar de wereld geven, écht, maar zij vindt niets leuk.
Mijn man heeft vijf keer mijn vader gebeld en pas met privé nummer nam hij op. Op de uitnodiging om ons huis te zien, wilde hij niet ingaan.
En dan? Mijn man is er klaar mee. Maar hij is mijn vader. Ik doe dan al mijn hele leven alles verkeerd, maar hij blijft mijn vader. Ik wil hem niet de deur wijzen, want hij is 60 jaar en wat als hij straks overlijdt? Maar ik wil dit ook niet meer. En wil mijn man eigenlijk ook steunen in zijn ongenoegen. Praten lukt overigens niet. Ik zit fout, hij heeft gelijk en mijn man een klootviool. Tja.
Moet ik er nog bijzeggen dat mijn stiefmoeder tien jaar geleden is geopereerd aan een hersentumor en het leven sindsdien sowieso kut is. Ze had een compagnon in mijn man, want beiden bijna dood, maar nu hij werkt vindt ze hem niets meer. En mij mocht ze sowieso al niet.
Moet je nog willen redden wat er te redden valt? Of zet je er een streep onder?
Een paar maanden geleden was zijn vrouw jarig, maar ondanks dat we er wel waren, is het cadeautje geven uitgebleven. Ik wist niet wat ik moest kopen, en ik was gewoon te druk geweest om er echt mee bezig te zijn. Ze is gewoon zoveel eisend en daar heb ik niet altijd zin in.
Een dag later kochten we ons huidige bed. Gekocht op papier, want betaling is bij aflevering. Mijn vader en zijn vrouw waren hevig teleurgesteld, want nieuw bed gaat kennelijk voor shoppen voor cadeautje van mijn stiefmoeder. Eerlijk? Ja! De lol is er gewoon snel vanaf met haar. Boekenbon? Ze heeft nog voldoende om te lezen. Actionbon? Ze is die prullaria wel zat. Dure badzout? Zonde van het geld en wanneer ligt ze in bad.. . Bloemen? Tja, die gaan dood. Het moet altijd een hoog bedrag zijn wat ze krijgt, wat ze overigens ook geeft, maar het is nooit wat ze wil hebben. Zelfs een vvv-bon is niet leuk, want niet overal inwisselbaar.
Wij hebben beloofd er later op terug te komen en nee, dat heb ik niet gedaan. Want al snel kreeg ik telefoon dat we wel een bed kopen, maar het niet konden opbrengen haar een cadeau te geven. Maar ik wil haar de wereld geven, écht, maar zij vindt niets leuk.
Mijn man heeft vijf keer mijn vader gebeld en pas met privé nummer nam hij op. Op de uitnodiging om ons huis te zien, wilde hij niet ingaan.
En dan? Mijn man is er klaar mee. Maar hij is mijn vader. Ik doe dan al mijn hele leven alles verkeerd, maar hij blijft mijn vader. Ik wil hem niet de deur wijzen, want hij is 60 jaar en wat als hij straks overlijdt? Maar ik wil dit ook niet meer. En wil mijn man eigenlijk ook steunen in zijn ongenoegen. Praten lukt overigens niet. Ik zit fout, hij heeft gelijk en mijn man een klootviool. Tja.
Moet ik er nog bijzeggen dat mijn stiefmoeder tien jaar geleden is geopereerd aan een hersentumor en het leven sindsdien sowieso kut is. Ze had een compagnon in mijn man, want beiden bijna dood, maar nu hij werkt vindt ze hem niets meer. En mij mocht ze sowieso al niet.
Moet je nog willen redden wat er te redden valt? Of zet je er een streep onder?
