Ik zit al een tijd in mijn maag met de relatie met mijn soort van beste vriendin. We hebben jaren heel intensief contact gehad maar zijn de laatste jaren steeds verder uit elkaar gegroeid. Nu we niet meer dicht in de buurt wonen van elkaar, en onze levens verder uit elkaar groeien, was al een tijdje het contact voornamelijk via app, maar dan nog wel veel en met veel details.
De laatste maanden/jaren kost de vriendschap me echter steeds meer energie. Ze kan me best kwetsen met sommige opmerkingen, deelt steeds minder met me, vindt het lastig om met me af te spreken etc. Tegelijkertijd houdt ze het (oppervlakkige) appen wel vol, zodat het toch niet echt doodbloedt en we elkaar toch wel af en toe weer goed proberen te zien. Ik blijf toch wel investeren. Misschien for old times sake ofzo.
Het gaat nu al een tijd niet goed met haar. Vanaf het begin van die periode heb ik echt van alles geprobeerd om iig mijn gevoelens over de situatie even op de achtergrond te laten, zij even belangrijker. Ontelbare keren aangeboden haar kinderen op te halen, op te passen, haarzelf mee op pad te nemen, lieve pakketjes en kaartjes gestuurd, juist even niet teveel pushen en haar initiatief laten nemen, luisterend oor zijn etc. Steeds hield ze de boot af, en soms gaf ze wel aan het heel moeilijk te vinden hulp te accepteren (ook wel deels het probleem van haar moeilijke periode nu). Ze gaf ook wel soms aan dat ze echt nog niet toe is aan op pad gaan, of om even iets te lunchen ofzo samen.
De laatste weken doet ze echter weleens weer wat met ‘vriendinnen’. Voorheen had ze geen andere vriendinnen die ik niet kende maar blijkbaar heeft ze daar dus wel ruimte voor gekregen. Dat kwetst me heel erg. Ik wil er ook zo graag voor haar zijn. Of, dat het klaar is de vriendschap. Want dit er tussenin is zo kwetsend. Ze vraagt soms wel naar mij maar het gaat nooit echt verder.
Onlangs was ik een weekend weg met vriend zonder onze kinderen. Dan maakt ze eerst een opmerkingen over dat we de kinderen alweer (?) uit logeren hebben, en vervolgens reageert ze op mijn enthousiaste verhalen alleen met ‘oh leuk’ en vervolgens vertelt ze weer over haar zware weekend.
Het houdt me zo bezig dat ik er zelfs over droom.
Ik heb al weleens eerder met haar gesproken over het verwateren, en over haar problemen met aangeven hoe het echt gaat, en hulp accepteren. Maar dan gaat het niet echt verder dan ‘ja ik vind het moeilijk’
Eigenlijk denk ik dat het einde van onze vriendschap er wel al een tijdje inzit. Maar, hoe nu verder. Zeker in deze moeilijke periode voor haar wil ik niet zo heel definitief zijn ofzo. Maar het duurt nu al maanden en ik heb er elke dag last van hoe het gaat. Hoe doe ik dit nou? Is er een ‘aardige’ manier, en dan ook nog via app ? om aan te geven dat ze me kwetst? Het blijft geen leuke boodschap natuurlijk.
Bedankt lief dagboek