08 Jul 2019 10:20 door Anoniem280
Als je denkt er tegenaan te zitten, zit je er al in.
4 jaar geleden kreeg ik ook klachten.
Pijnlijke nek en schouders.
Slecht slapen. Altijd moe etc.
Daarbij was de tweeling net een halfjaar, in de vakantie verhuizen etc.
Alles stapelde zich op en ik putte mij alleen maar meer uit.
Tijdens het verhuizen had mijn vriend al een aantal keren gezegd, neem rust.
Toen de verhuizing en de vakantie achter de rug waren, ben ik meteen weer gaan werken.
Daar kwamen dan de lichamelijke klachten.
Op werk al aantal keren toen aangegeven dat ik het rustiger aan wilde doen, maar zij deden niks met mijn vraag.
Nog meer uitputten.
Toen ik in een nacht wakker schrok, hooguit uurtje geslapen en al mijn spieren vast zaten.
Ik kon niets anders dan huilen.
Mijn vriend zei je meld je ziek.
Toen ik de leidinggevende gebeld had en alles uitgelegdhad, zei ze, dit klinkt als een langdurig iets.
Diezelfde dag zat ik bij de huisarts.
Ik moest van hem 2 weken rust houden, geen werk etc.
Werk moest er niks van weten, maar heb voet bij stuk gehouden. 2 weken later zat ik bij de psycholoog.
Ook ik moest daar een test doen.
Ik kreeg meteen de diagnose burn out.
Psycholoog zei ook, een burn out ontwikkel je niet in een paar weken, daar gaan maanden of zelfs jaren aan vooraf.
Ik heb na de diagnose een halfjaar thuis gezeten.
Er aan toe geven was verschrikkelijk.
Ik had totaal geen overzicht meer.
Eten koken was een ramp!
Huishoudelijke klusjes waren een verschrikking.
Iets van de grond rapen was al teveel moeite.
Sociale contacten had ik amper meer omdat het te vermoeiend was.
Ik ging wel naar verjaardagen, maar met 3 kwartier moest ik weg, kop knalde uitelkaar.
Iedere week ging ik naar de psycholoog.
Die gesprekken hebben zeker wel geholpen.
Ook de opdrachten die ik mee kreeg hielpen goed.
Wel kreeg ik steeds te horen, je doet 1 grote stap vooruit, maar houdt er rekening mee dat je daarmee 3 stappen terug doet.
Dat klopte wel.
Want als ik een goede dag had, kon ik de wereld aan, maar had daarna meteen meerdere dagen weer last van de hevige vermoeidheid en lichamelijke klachten.
Na het halfjaar ben ik werk ook weer rustig gaan oppakken, maar dat was van korte duur, werd ontslagen.
Leidinggevende heeft mij, toen ik nog zwak was, ontzettend onzeker gemaakt, ze heeft mij zo in hoekjes lopen duwen, waardoor ik mij weer verloren ging voelen.
Toen de ontslag rond was, ging ik mij steeds beter voelen.
Nu ben ik 3 jaar verder en gaat nog altijd goed.
Wel probeer ik drukke werk periodes iets te mijden, daar blijf ik gevoelig voor, gelukkig weten mijn collega's en werkgever dat.
Die verschrikkelijke rot periode wil ik niet weer meemaken.
Psycholoog had wel gezegd, door alles wat ik in mijn leven al meegemaakt heb, was al een stap om in een burn out te raken.
Dat kan dus al op zeer jonge leeftijd triggers zijn.
En al die punten heb ik tijdens die periode verwerkt en een plekje gegeven.
Ben letterlijk door het stof gegaan.
Dingen die te pijnlijk waren en nog deden heb ik afstand van genomen.
En de grootste stap was, de definitieve breuk met mijn moeder maken.