Wat moet ik met mijn vader?
Zelf sta ik heel erg open voor persoonlijke ontwikkelingen, ik vind dit belangrijk. Ik lees veel over dit soort onderwerpen, ben me daardoor bewust van bepaalde patronen/triggers en werk daaraan. In de afgelopen periode heb ik o.a. coaching gehad en ik start straks weer met therapie. Mijn broer doet dit ook. Mijn vader vindt dit bewonderenswaardig maar blijft hierin zelf heel erg achter, terwijl hij het juist zo nodig heeft. Hij leunt in het verkrijgen van inzicht heel erg op mijn broer en mij en ik krijg daardoor vaak het gevoel alsof wij hebben begeleiden. Ik merk dat, door de 'buien' die mijn vader heeft, mensen het eigenlijk niet leuk vinden om hem om zich heen te hebben. Hij heeft na de scheiding met mijn moeder geen nieuwe vriendin meer gehad dus ik al zo'n 15 jaar alleen. Vrienden heeft ie eigenlijk niet. Zijn sociale wereld zijn mijn broer, zijn vriendin en ik.
Begin juni zijn we met zijn allen naar Canada geweest, een droom van mijn vader. Ondanks zijn 'buien' die regelmatig voorkwamen thuis, durfde ik het wel aan om met z'n alleen twee weken weg te gaan. Ik had wel verwacht dat er iets van wrijving zou ontstaan gedurende de reis maar dat we na twee dagen al knallende ruzie zouden hebben, had zelf ik niet verwacht. De situatie was echt niet ok. Er zijn dingen gezegd die me echt flink hebben gekwetst en ik zag na een behoorlijke poos de persoon die ik op mijn 19e uit mijn leven heb gezet. Gelukkig ben ik nu ouder en kon ik beter omgaan met de situatie maar het beschadigd hoe dan ook. We hebben de reis voortgezet maar de sfeer was anders en ik nam gevoelsmatig een beetje afstand. In het vliegtuig terug naar huis vertelde mijn vader dat ie graag nog met ons wilde praten over het voorval maar dat ie daarvoor eerst even alles wilde laten bezinken, maar hij is hier nooit meer over begonnen. Natuurlijk kan ik het gesprek initiëren maar ik vind eigenlijk dat dit vanuit hem moet komen. Gister is er door het gesprek aan volwassen communicatie vanaf mijn vader zijn kant opnieuw iets voorgevallen waardoor mijn broer en ik woorden kregen. Als er iets is dat ik wil voorkomen dan is dat het.
Vandaag zag ik mijn vader weer en op een gegeven moment maakte hij een opmerking over mijn broer. Ik gaf aan dat het me opviel dat hij zich de laatste tijd best wel negatief aan het uiten was over hem en waar dat aan lag. Hij gaf aan dat mijn broer zich sinds Canada anders gedraagt, wat ik zelf erg goed begrijp aangezien het voorval daar, niet is uitgesproken. Dit heb ik ook tegen mijn vader gezegd, die er een beetje omheen draaide. Hij werd heel erg defensief en had het constant over schuld. Hij legt in geen enkele situatie de verantwoordelijkheid bij zichzelf en kan niet toegeven dat de manier waarop hij zich daar gedragen, schade aan heeft gericht. Hij wil ook absoluut niet met ons in gesprek. Ik heb aangegeven dat ik dit erg jammer vindt maar nu loop ik dus vast. Ik weet niet meer wat ik moet doen maar de sfeer onderling wordt er niet beter van en ik heb daar last van. Hoe pak ik dit aan?