Maar wanneer ben je dan wel toe aan een stap terug? Als die reservebatterij helemaal leeg is?

Dan ben je te laat. Echt, dat wil je niet.

Het is zo echt dweilen met de kraan open zo..

Je moet echt nu gaan ingrijpen. Echt instorten is echt vreselijk namelijk.

O ik herken het zo.. Ik heb in 2009 een burn out gehad. En er waren veel mensen in mijn omgeving die mij waarschuwden, maar ik ging maar door. Niet in staat om een stap terug te doen, om dingen los te laten. Eigenlijk om het aan mezelf toe te geven. Totdat er iets heel onbenulligs gebeurde tijdens een werkoverleg, waar ik om moest huilen. En vervolgens kon ik niet meer stoppen. Ik huilde in de auto naar huis, ik heb thuis de hele avond en nacht gehuild en de volgende ochtend huilde ik nog steeds. Mijn vriend heeft toen ten einde raad mijn moeder er bij gehaald en zij heeft mij meegenomen naar de huisarts. Ik ben 5 maanden thuis geweest.

Maar ze beschrijft al allemaal stappen terug (studie even gestaakt, alleen nog leuke sociale activiteiten). Je hoeft niet bij beetje overwerkt je gelijk 100% ziek te melden en drie maanden rust te nemen, wees blij dat ze zich er in dit stadium bewust van is, je moet het iemand ook niet aanpraten.

Eens met Whatever. Volgens mij heb je je vinger aan de pols en doe je wat je nodig hebt.

3 maanden eruit hoeft niet, je moet er wel wat mee. Als jij het vermoeden hebt dat je al een burn-out hebt zeg je dat volgens mij niet voor niets. Dan zul je moeten handelen. En als je echt BO bent is een klein stapje terug doen niet voldoende.

Het is eigenlijk zo dat ik vermoed dat ik tegen een burn-out aan zit. Ik heb nog nooit eerder een burn out gehad en wilde eigenlijk van andere meiden horen die een burn out gehad hebben wat bij jullie de klachten zijn. Dat het allemaal teveel wordt dan merk ik wel. Voornamelijk aan de lichamelijke klachten. De extreme vermoeidheid die al zeker een jaar bestaat. Daarnaast de hartkloppingen, hoge ademhaling, geen sociale contacten meer hebben, het liefst helemaal niks ondernemen en lekker thuis blijven. Geen rust kunnen vinden, vermoeidheid die mij meerdere keren per dag overvalt.
Geen overzicht zien in taken op mijn werk.. en me dan zoveel mogelijk afsluiten in de dingen toch voor elkaar te krijgen.

Deze klachten bestaan al zeker een half jaar en worden alleen maar erger.
Dus mijn vraag is eigenlijk of dit een burn out kan zijn of dat ik er tegen aanzit.

Slik al een aantal jaar antidepressiva ivm stemmingswisselingen. Voel me hier door in mindere maten emotioneel.

Mas, kan je geen afspraak maken met je huisarts om dit te bespreken?

Ik ben laatst wel bij de huisarts geweest en heb in overleg een doorverwijzing gekregen naar het ggz wacht nu op een afspraak heb al wel de intake gehad. Maar heb geen idee wat de wachttijd is. Moet nu een vragenlijst invullen. Heb ook al een tijdje bij ooh ggz gelopen ben daar gestopt toen zij met zwangerschapsverlof ging. Heb het met haar niet over een burn out gehad want ik had toen nog niet zulke duidelijke klachten.

Als je denkt er tegenaan te zitten, zit je er al in.
4 jaar geleden kreeg ik ook klachten.
Pijnlijke nek en schouders.
Slecht slapen. Altijd moe etc.
Daarbij was de tweeling net een halfjaar, in de vakantie verhuizen etc.
Alles stapelde zich op en ik putte mij alleen maar meer uit.
Tijdens het verhuizen had mijn vriend al een aantal keren gezegd, neem rust.
Toen de verhuizing en de vakantie achter de rug waren, ben ik meteen weer gaan werken.
Daar kwamen dan de lichamelijke klachten.
Op werk al aantal keren toen aangegeven dat ik het rustiger aan wilde doen, maar zij deden niks met mijn vraag.
Nog meer uitputten.
Toen ik in een nacht wakker schrok, hooguit uurtje geslapen en al mijn spieren vast zaten.
Ik kon niets anders dan huilen.
Mijn vriend zei je meld je ziek.
Toen ik de leidinggevende gebeld had en alles uitgelegdhad, zei ze, dit klinkt als een langdurig iets.
Diezelfde dag zat ik bij de huisarts.
Ik moest van hem 2 weken rust houden, geen werk etc.
Werk moest er niks van weten, maar heb voet bij stuk gehouden. 2 weken later zat ik bij de psycholoog.
Ook ik moest daar een test doen.
Ik kreeg meteen de diagnose burn out.
Psycholoog zei ook, een burn out ontwikkel je niet in een paar weken, daar gaan maanden of zelfs jaren aan vooraf.
Ik heb na de diagnose een halfjaar thuis gezeten.
Er aan toe geven was verschrikkelijk.
Ik had totaal geen overzicht meer.
Eten koken was een ramp!
Huishoudelijke klusjes waren een verschrikking.
Iets van de grond rapen was al teveel moeite.
Sociale contacten had ik amper meer omdat het te vermoeiend was.
Ik ging wel naar verjaardagen, maar met 3 kwartier moest ik weg, kop knalde uitelkaar.
Iedere week ging ik naar de psycholoog.
Die gesprekken hebben zeker wel geholpen.
Ook de opdrachten die ik mee kreeg hielpen goed.
Wel kreeg ik steeds te horen, je doet 1 grote stap vooruit, maar houdt er rekening mee dat je daarmee 3 stappen terug doet.
Dat klopte wel.
Want als ik een goede dag had, kon ik de wereld aan, maar had daarna meteen meerdere dagen weer last van de hevige vermoeidheid en lichamelijke klachten.
Na het halfjaar ben ik werk ook weer rustig gaan oppakken, maar dat was van korte duur, werd ontslagen.
Leidinggevende heeft mij, toen ik nog zwak was, ontzettend onzeker gemaakt, ze heeft mij zo in hoekjes lopen duwen, waardoor ik mij weer verloren ging voelen.
Toen de ontslag rond was, ging ik mij steeds beter voelen.

Nu ben ik 3 jaar verder en gaat nog altijd goed.
Wel probeer ik drukke werk periodes iets te mijden, daar blijf ik gevoelig voor, gelukkig weten mijn collega's en werkgever dat.
Die verschrikkelijke rot periode wil ik niet weer meemaken.

Psycholoog had wel gezegd, door alles wat ik in mijn leven al meegemaakt heb, was al een stap om in een burn out te raken.
Dat kan dus al op zeer jonge leeftijd triggers zijn.
En al die punten heb ik tijdens die periode verwerkt en een plekje gegeven.
Ben letterlijk door het stof gegaan.
Dingen die te pijnlijk waren en nog deden heb ik afstand van genomen.
En de grootste stap was, de definitieve breuk met mijn moeder maken.

Wat een verhaal zeg.. en inderdaad wel heel veel dingen zijn herkenbaar.
Net op het schoolplein vroeg een moeder mij mee om samen naar de stad te gaan met onze dochters om een cadeautje voor de juf te kopen straks uit school. Ojee ze overviel me ermee en voelde meteen al die spanning in mijn lijf. Wilde me ook niet laten kennen dus heb ja gezegd. Moet ook nog boodschappen doen voor vanavond daar hik ik de hele dag al tegen aan... om naar de supermarkt te gaan.
Heb na de telefonische intake van het Ggz niks meer gehoord de wachttijd is ook iets van 8 weken.

Kijken jullie ook naar het nationale stress debat?

Ik vond het niet echt een geweldig programma. Discussies waren niet echt pakkend. Alsof het niet echt op gang kwam. Vond het stuk over de wildgroei van (volgens de dame aan tafel) "kwakzalvers" wel herkenbaar. Je ziet steeds meer ervaringsdeskundigen die een korte cursus doen, en zich vervolgens coach of deskundige noemen.
Het gaat om de psyche van de mens. Uiteraard kun je raad en tips geven, maar het is erg tricky. Mensen met een burn out zijn gevoelig, en soms ook heel afhankelijk. Ik heb vorig jaar zelf bij de praktijkondersteuner gelopen met deze klachten, en ivm de ziektewet waarin ik belande, bij de Arbo arts.

Po: je moet vooral bezig blijven. Niet lamlendig op de bank gaan hangen, maar doen wat je leuk vind. Actief blijven.
Arbo: als je een dag zin hebt om doelloos GTST te kijken, doe dat vooral. Ga geen dingen forceren, en geef je over aan waar je op dat moment behoefte aan hebt.

Nu ben ik uit dit traject gestapt, omdat ik totaal geen behoefte heb aan dergelijke uiteenlopende adviezen. Maar er zijn genoeg mensen die hun lot in de handen van de zogeheten 'deskundige' leggen. En die persoon zal maar onvoldoende focus hebben op de onderliggende aspecten.

Ik ben zelf al meer dan 2 jaar ziek thuis. Van de een op de andere dag kon ik niets meer. Mijn zenuwstelsel was en is volledig uitgeput doordat ik jaren op mijn reserves heb gelopen.
Ik was te laat en ben letterlijk elke dag aan het overleven. Lieve mensen die er tegen aan zitten: pas op, doe echt 10 stappen terug!!
Ik werkte maximaal, daarnaast 2 kindjes en daarnaast wilde ik zoveel mogelijk leuke dingen doen.
Nu , na 2 jaar kost een blokje om of de even de fiets pakken me nog ontzettend veel energie. Terwijl ik dit type, lig ik op bed. Dit wil je echt niet. Trek op tijd aan de bel.
Sterkte voor iedereen die hier mee te maken heeft.

Jeetje Gray, dat is een hele poos. Sterkte en een knuffel voor jou, het is zo'n ellende.

Elje die tegenstrijdige adviezen kreeg ik idd ook.

POH: ja vooral strak een ritme aanhouden. Eten op vaste momenten eten en vooral gezonde dingen (goed advies voor iemand die overal misselijk van werd door zwangerschap en blij was sommige dingen te kunnen eten zonder misselijk re worden)

Verloskundige/psychotherapeut/pmt/ psychiater: doe vooral waar jij op dit moment behoefte aan hebt. Probeer wel een beetje in beweging te blijven ivm zwangerschap maar zoek je grenzen absoluut niet op. En als jij overdag wil slapen doe dat vooral. En eet wat je binnen kan houden. Belangrijker dat je eet dan wat je eet.

Na drie welen vakantie zou ik vandaag weer beginnen met werken. Zondagavond kreeg ik alleen een enorme migraine aanval en heb echt over de vloer gekropen van de pijn. Wat een ellende. Nu weer wat aan de beterde hand maar een hoofd wat nog niet veel kan hebben. Gesprek gehad met mijn huisarts en mijn baas over de klachten en de naderende burn-out. We gaan een plan van aanpak maken hoe ik het allemaal in goede banen kan lijden en de druk/stress minder wordt.
Ben er ook wel weer erg van geschrokken dat ik weer zo terug geroepen ben.
De huisarts zei je hebt alle ingrediënten voor een burn out.

Mas zie dat ik nog niet gereageerd had. Heb je het inmiddels al een beetje kunnen laten indalen?

Jeetje, wat ontzettend naar dat je toch bent uitgevallen, Mas. Je lichaam heeft je inderdaad echt een signaal gegeven dat je rustig aan moet gaan doen nu.
Wat fijn dat je werkgever mee wil werken.
Doe rustig aan en neem je tijd.

Ben deze week donderdag en vrijdag weer aan het werk gegaan. Het was gelukkig door de vakantietijd minder druk. Wel moeite met organiseren, concentreren het kost allemaal veel meer moeite en energie. Ondanks dat sliep ik erg slecht. Heb even kort met mijn werkgever gesproken. Moet toch om tafel met een plan van aanpak. Gelukkig zijn mijn naasten collega’s erg lief en begrip vol.

Kinderen zijn nu 3 weken bij hun vader en dat geeft ook wel wat rust.

Meiden met ervaring met burn-out (of andere psychische klachten), na hoe lang waren jullie weer volledig terug aan het werk? Ik heb even een dip. Zit nu 6 maanden in de ziektewet, ben aan het reïntegreren, morgen ga ik weer werken na de vakantie en zie er ZO tegenop. Er zijn voor en in de vakantie wat dingen gezegd door mensen die mij het gevoel hebben gegeven me aan te stellen. Met 1 persoon is dat inmiddels uitgesproken, de ander hoop ik deze week te spreken. Hoe lang duurde het bij jullie? (al weet ik uiteraard dat ieder persoon verschillend is en er misschien geen vaste tijd voor staat..)

Na 10 maanden pakte ik m'n studie weer op. Ik had het geluk dat op dat moment geen werk had. Met de studie had ik een halve dag college en zelfs dat lukte me nog niet altijd. Doordat ik m'n tijd verder zelf in kon delen, is het vanaf toen wel weer gelukt met m'n studie. Na een half jaar moest ik beginnen met afstuderen en dat ging eerst wel moeizaam omdat ik van dat half jaar die studie toch wel weer een tijd bij moest komen. Door m'n zwangerschap weet ik niet hoe het anders gelopen was, maar nu na bijna 3 jaar voel ik me nog elke maand beter. Terwijl het wel al een hele tijd al prima gaat.
Werken had ik vanaf toen (10mnd) misschien ook weer op kunnen bouwen, maar veel prikkels kon ik nog echt heel lang niet aan. Jouw werk had ik toen nog niet gekund zeg maar. Dat werd vanaf een jaar beter, vanaf toen kon ik feestjes bv af en toe wel weer aan zonder dagen bij te komen, maar was het nog wel erg wisselend. Pas na 2 jaar werd dat veel beter.

Ik ben eind januari 2015 uitgevallen en begin maart 2018 was ik weer aan het werk voor 24 uur per week. Ik moet er wel bij zeggen dat het bij mij compleet verkeerd aangepakt is en ik alles zelf uit moest zoeken. Inmiddels ben ik 4,5 jaar verder en durf ik te zeggen dat ik alles op de rit heb. Nog 6 kg en dan is alles qua burn-out verdwenen.