Ik ben er altijd erg slecht in om titels op te roepen, maar wat er nu bij mij naar boven komt is 'De Verloren Kinderen' van Diney Costelou. Ik heb deze vorig jaar gelezen op vakantie en zó gehuild.

Er zijn echt wel meer intellectuele boeken die me bij zijn gebleven, maar wat ik zeg: ik kan het vaak slecht zo oplepelen.

Overigens hoeft een 'goed' en 'mooi' boek voor mij niet hetzelfde te zijn. Het boek dat ik noemde is geen literair hoogstandje maar het verhaal greep me op de een of andere manier.

Ik ben het hier echt helemaal mee eens. Hij kan zo goed een gevoel beschrijven, niet alleen een emotie maar ook echt de sfeer van waar het zich afspeelt. Ik vind hem echt ontzettend goed. Ook hoe hij meerdere verhaallijnen bij elkaar laat komen.

Ik kan echt niet kiezen voor één boek. Ook omdat ik boeken om verschillende redenen mooi kan vinden of een ander gevoel oproept. De acht bergen van Paolo Cognetti vond ik prachtig. Oh en Lieveling van Kim van Kooten heeft ook wel indruk gemaakt. Ik moest hard op lachen om het geheime dagboek van Hendrik Groen omdat ik de dingen die hij omschrijft heel erg herken van het bejaardentehuis van mijn opa. Loze ruimte van Georgina Verbaan vond ik ook heel geestig (dat zijn columns overigens). Oh en Hersenschimmen van Bernlef, heel mooi.

Als het echt om één boek moet gaan: Paleis van sterren van John Shors. Gelezen voordat ik naar de Taj Mahal ging en dat maakte het extra bijzonder.