Ik ben de laatste jaren steeds angstiger voor hoogte geworden. Dat viel mij al op voordat ik moeder werd. Ik heb met mijn vriend door de jaren heen veel bergwandelingen gemaakt (ook hele spannende) en toen was daar die richel in Slovenië, maar een paar stappen lang, je kon je aan een touw vasthouden en daar kon ik me ineens niet meer bewegen. Ik hield een hele rij wandelaars achter mij op. Ben met behulp van mijn vriend en een andere wandelaar bij de richel vandaan getrokken, zodat we weer terug konden lopen.

Ik kan ook niet naar beelden van geweldpleging kijken zoals op Opsporing verzocht. Ik draai mijn hoofd weg. Dat had ik ook al voordat ik moeder werd.

Wat ik wel heb sinds het moederschap is zieke kinderen op tv (of Facebook). Ik moet dan altijd huilen.

Ik heb heel veel angst wbt de dood. Voordat ik moeder werd vooral over de dood van de ander. Maar sinds ik moeder bent ook over de dood van mezelf. Ik ben ook bang om een of ander ongeluk of ziekte te krijgen. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik er echt last van kreeg. Ik heb nu tabletjes via de huisarts en nu gaat het gelukkig beter.

*

Scandic dat doe ik inderdaad ook al. Maar ik merk dat de tabletjes al de scherpe randjes eraf halen en dat geeft me voor nu echt heel veel rust.

Dat begrijp ik helemaal hoor! Heb zelf ook medicatie gebruikt (naast therapie). Heeft allebei goed geholpen gelukkig, al kom ik waarschijnlijk nooit meer helemaal van mijn angsten af.

Nee dat denk ik ook niet. Want waar ik bijv. het meest bang voor ben is het verliezen van mijn ouders. Ik ben zelf enig kind en heb een enorme goede band met ze. En ik weet dat het ooit gaat komen dat ik ze verlies. Dus als dat gebeurd zou ik dus echt niet weten hoe ik daar op reageer. Dus dat blijft een angstig iets.

Naarmate ik ouder word, ben ik banger om mensen om me heen te verliezen. M'n ouders zou ik heel erg vinden, maar ook de gedachte over (hopelijk) nog later. Dan bedenk ik dat een van m'n broers of zus een keer alleen overblijft van het hele gezin of dat m'n vriend of ik alleen overblijft.
Achtbanen heb ik nog nooit gedurfd en enge films draai ik ook altijd al m'n hoofd weg. Enige is sinds ik moeder ben dat ik dingen met kinderen nog erger vind. Voorheen kon ik ook al niet naar zielige dingen wb kinderen kijken maar nu ik me voor kan stellen dat het m'n eigen is, is dat nog wat erger.