Ik denk dat dit heel erg verschilt per persoon.
Geestelijke problemen kunnen minstens zo zwaar zijn als lichamelijke. En sommige vrouwen zitten zo op die roze wolk, dat geen enkel kwaaltje ze ervan af krijgt, haha.

Zelf vond ik mijn zwangerschappen echt geen feestje, maar of ze nou zwaar waren.. De 1e 7 maanden wel redelijk, haha (alleen maar misselijk en overgeven).

Ik denk niet dat daar een eenduidig antwoord op te geven is. Sommige vrouwen worden depressief als ze zwanger zijn, dat lijkt me heel zwaar. Anderen hebben extreem last van misselijkheid, ook geen feestje. Maar zwangerschappen kunnen ook zwaar zijn omdat er zorgen zijn om het kindje of de gezondheid van de moeder. Er zijn zoveel dingen te bedenken.

Zelf vind ik mijn zwangerschap nu erg zwaar. Toen ik zwanger was van mijn zoon kon ik tot het laatst lange afstanden lopen, nu kan ik al een week of 10 niet langer dan 5 minuten achter elkaar lopen/staan zonder harde buiken en pijn in m’n rug/bekken. De zorg voor zoon erbij is ook echt teveel voor me nu, dus er is eigenlijk altijd iemand bij me zodat ik niet alleen met hem ben. Er zijn ook nog wat zorgen om de groei van baby 1 en dat maakt het ook heftig allemaal.

Ik snap inderdaad dat het per vrouw verschilt.

Misschien vraag ik het ook wel omdat nog geen vriendinnen waarmee ik heel close ben zwanger zijn geweest. Alleen mijn zusje. En die zei alleen maar dat het goed gaat. Ook 6 dagen na de bevalling zei ze dat ze zich topfit voelt. Heel fijn natuurlijk, maar ik voel me nu met mijn 15 weken niet topfit. En dan zegt ze: ben ook zoooo benieuwd hoe je het gaat ervaren.
Wellicht bedoelt ze het niet verkeerd maar het steekt wel. Alsof er iets met mij niet goed is of dat ik me aanstel.

Ik denk ook niet dat daar een eenduidig antwoord voor is. Wat me wel heel belangrijk lijkt is het durven erkennen als het zwaar is. Ongeacht wat de oorzaak is, fysiek of mentaal, of allebei. Een zwangerschap hóeft niet alleen maar blijdschap en een gelukzalige roze wolk te zijn. Het kan ook echt een aanslag op je lijf zijn. De één heeft daar meer last van dan de ander, maar in elk geval is het goed om het zelf te erkennen als het niet zo denderend gaat.

Ik heb zelf niet het idee dat ik een zware zwangerschap heb gehad. Wel heel moe, ook echt misselijk en iedereen vond me enorm (oké dat was ik ook op 't laatst) maar ik vond 't wel prima geloof ik!

Wat Marin zegt is een goed punt, het is ook moeilijk om toe te geven dat het zwaar is. Ik krijg nu overal waar ik loop de vraag hoe het gaat en dat is allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar ik merk echt vaak dat mensen het niet verwachten als ik zeg dat ik er eigenlijk best wel doorheen zit. De verwachting is toch dat je zegt dat het allemaal goed gaat, maar het gaat niet goed en ik ben er ook een beetje klaar mee om dat te zeggen alleen om mensen gerust te stellen ofzo.

En ook aan jezelf toegeven dat je het zwaar vindt is moeilijk. Ik wilde ook heel graag, net als bij de oudste, makkelijk door m’n zwangerschap heen fietsen, maar het is nu eenmaal niet zo. Al was de zwangerschap van de oudste de eerste helft ook echt geen pretje door de misselijkheid. Maar ik voelde echt de drang om te bewijzen dat ik het allemaal wel even deed. Dat slaat nergens op, je mag het echt zwaar vinden.

Ik vond mijn 2e zwangerschap verschrikkelijk zwaar door zowel extreme misselijkheid als bekkeninstabiliteit (en nog een paar andere heftige situaties).

Maar ik accepteerde dat het zwaar was, dat het niet (meer) leuk was en dat ik me verschrikkelijk voelde. En ik sprak het ook hardop uit naar anderen, dat ik er klaar mee was en dat ik me rot voelde.

Ik legde anderen uit dat het niet fijn was om 24/7 misselijk te zijn ookal slikte ik pillen. En dat het echt niet cool was om ‘s morgens de trap naar beneden te gaan om aan het einde van de dag pas weer omhoog te gaan omdat mijn bekken het niet meer aan kon.

Een ander ervaart haar zwangerschap weer compleet anders, om compleet andere redenen. Daar is geen vastomlijnde regelgeving voor. Het is joúw ervaring, joúw beleving. Dus als jij het zwaar vindt, dan kan niemand anders daar over oordelen. Het is jouw lijf, jouw beleving.

Succes Lovely! Het is echt niet altijd leuk, rozengeur of manenschijn! Je mag het zwaar, stom of vervelend vinden. Echt! Je bent daarin niet de enige!



Oh, en nee... ik ben het niet vergeten nu mijn meisje 3 maanden geleden geboren is. De pijn van de bevalling wel min of meer. Maar de zwangerschap echt niet.

X

Ik denk dat een zwangerschap zwaar is als jij het zo ervaart, ongeacht wat er is.

Ik heb een erg fijne, blije zwangerschap gehad vind ikzelf. Ik had wel al vrij snel last van mijn bekken, heb daar fysio voor gehad en dat heeft het wel verbeterd. Ik heb ook veel dingen niet meer/of anders gedaan dan voor mijn zwangerschap en nam veel meer rust. Ik vond dat oké (accepteren duurde wel even) ik was zwanger en kon niet meer alles zoals daarvoor (hard sporten, km’s wandelen, hele dag sjouwen). Ik ervaarde dat dus niet als vervelend omdat ik wist dat het tijdelijk was.

Nu is mijn zus zwanger en die heeft ‘nergens’ last van. Nu benoemde mijn moeder al een paar keer ‘ja maar zij heeft nergens last van, had ik ook niet hoor, maar jij had wel erg last van je bekken he?’. Dat vond ik niet tof, voor mijn gevoel had ik ook ‘nergens’ last van. Ja ik had wel eens pijn en ik maakte aanpassingen en nam meer rust, maar dat hoorde er voor mij gewoon bij.

Hetzelfde als de bevalling, is voor mij ook een fijne ervaring geweest maar een ander kan best zeggen dat er geen eind kwam aan het persen, of dat het ineens een medische bevalling werd. Het is dus hoe je het zelf ervaart denk ik.

Ja, eens met wat er al gezegd is in dit topic.

Ik vond mijn zwangerschap op een bepaalde manier zwaar door alle zorgen die we om ons kind hebben gehad. Maar gelukkig ook mooie momenten gehad en daar denk ik graag aan terug. Het heeft wel een dusdanige stempel gedrukt dat het onder andere een reden is dat ik het niet nog een keer wil doen.

.

Ik vond mijn beide zwangerschappen zwaar. Maar zwaar is natuurlijk relatief.

Ik heb 2x HG gehad (extreme zwangerschapsmisselijkheid/overgeven) tot ruim over de helft van mijn zwangerschap. Daarna ontstond bekkeninstabiliteit bij R.

Met 33 weken werd ik bij R. Opgenomen met pre eclampsie. Bij I. Was dat met 28 weken het geval.

Ik vond zwanger zijn niet heel leuk, maar zwaar heb ik het niet gehad, als ik kijk naar hoe anderen het beleven. Ik had vanaf 20 weken bij beide heel veel harde buiken en was met name bij de eerste erg bang voor een vroeggeboorte (maar bij de 1e 6 dagen over tijd gegaan en bij de 2e 4 dagen) en dat maakt het niet bepaald onbezorgd. Maar zwaar? Nee. Het kan zoveel erger. Als je kunt functioneren in het dagelijks leven, lichamelijk en psychisch, dan is je zwangerschap 'gewoon', lijkt me.

Ik denk dat een zwangerschap zwaar is als iemand het ervaart als zwaar.

Ik heb beide zwangerschappen niet als zwaar ervaren, maar de eerste zwangerschap was wel gecompliceerd, doordat de kinderen een groeiachterstand kregen vanaf 28 weken. Dus het was geen onbezorgde zwangerschap en het was een erg medische zwangerschap door langdurige ziekenhuisopname. Maar zwaar zou ik het zelf niet noemen. Dat ligt denk ik meer aan het gevoel van de moeder in spe zelf.

Ik vond mijn eerste zwangerschap lichamelijk heel zwaar. De hele zwangerschap was ik zo vreselijk moe, ik had enorm last van maagzuur, mijn hele lichaam zwol op van het vocht en ik kon op het laatst amper lopen, dat deed teveel pijn door het vocht in m'n benen en voeten. Ik was niet per se klaar met zwanger zijn, want ik genoot van de feestjes in mijn buik, maar lichamelijk gezien was ik wel heel blij toen ik eindelijk bevallen was.

De tweede zwangerschap was juist geestelijk heel zwaar. We wisten dat onze dochter direct na de geboorte geopereerd moest worden, er was een kleine kans dat ze door haar aangeboren aandoening (darmen buiten de buik) tijdens de zwangerschap kon overlijden, dus daar heb ik het ontzettend moeilijk mee gehad. Ik schrok van elk pijntje, checkte elke dag of ik haar voelde bewegen en heb meerdere keren in het ziekenhuis gezeten voor een echo of een hartfilmpje omdat ik me zorgen maakte en zeker wilde weten dat ze nog leefde. Ik weet niet meer hoe ik me door die maanden heen heb geworsteld, maar wat was ik blij toen ze eindelijk geboren was! Niet dat de zorgen op dat moment voorbij waren, maar ik wist dat ze in goede handen was en dat er direct ingegrepen kon worden als er iets mis zou gaan.

Dit is natuurlijk maar één verhaal en iedere vrouw beleeft haar zwangerschap(pen) op haar eigen manier. Niemand kan zich er een voorstelling van maken hoe een zwangerschap gaat, tot je het zelf meemaakt. Er is geen maatstaf voor, het is puur je eigen ervaring. Er zijn altijd wel vrouwen die vinden dat hun zwangerschap zwaarder was om reden X, maar ik vind niet dat je je moet meten aan een ander. Natuurlijk kan het altijd erger, maar als jij je zwangerschap ervaart als zwaar dan is er niemand die daar over kan oordelen.

Ik vond de 2de zwangerschap wel echt zwaar, de eerste vooral niet heel leuk. Waar ik dacht dat ik zwanger zijn erg leuk zou vinden, was dat gewoon niet zo.

Dat gedraai en geschil van een baby, nee dat vind ik verre van prettig, dat waren geen schopjes, maar gebeuk ;) ik moet wel bont en blauw van binnen zijn geweest.

Bij S had ik bekkeninstabilieteit vanaf een week of 28, niet fijn, maar nog te doen omdat ik thuis zat en nog geen kind om voor te zorgen.
Bij L had ik dit vanaf een week of 18, wel werk en S om voor te zorgen. Toen vond ik de zwangerschap dus ook echt wel zwaar.

Zo zwaar dat ik never nooit nog een keer zwanger zou willen, en denk ook kunnen, zijn.

Ik ervaar deze zwangerschap als minder zwaar dan de eerste en denk dat dit komt doordat ik nu hulp heb bij 2 dingen. Ten eerste de fysio. Da's echt een hele goede keuze geweest. Zo heel dramatisch waren mijn klachten niet, maar ik ben nu nog stukken mobieler. Vorige zwangerschap kon ik ergens rond week 27 de fiets niet meer opkomen, nu fiets ik nog. Sinds ik bij de fysio loop merk ik dat zo'n pijnlijk bekken behoorlijk op je gemoed kan werken. Van pijn en weinig kunnen bewegen wordt niemand blij.

Na de geboorte van de eerste ben ik in therapie geweest voor mijn angstklachten. Die namen tegen het einde echt mijn hele zwangerschap over. De angst is niet 100% weg, het blijft altijd een zwak punt, maar ik kan het zeker makkelijker relativeren nu.

Deze zwangerschap is anders, maar ik ervaar het als minder heftig omdat ik vooraf al wist dat zo'n roze wolk en serene zwangerschapsglow niet voor mij weggelegd waren. Ik probeer ervan te genieten omdat dit de laatste is. Dat lukt soms ook wel. Toch zal ik blij zijn als de baby er is. Ik maak me vaak zorgen of het wel goed gaat. Bij een externe baby werp je er een blik op. Als ze nog intern zitten is het toch een beetje raden hoe het gaat.

Ik vond mijn tweede en derde zwangerschap zwaar. Heb me bij beide al snel deels ziek moeten melden. In het begin vanwege misselijk en vermoeidheid, later kwamen daar rug en bekkenklachten bij en uiteindelijk ging het gewoon geestelijk ook niet goed met me. Zwangerschapshormonen hebben echt een hele nare bijwerking op mijn geestelijke gesteldheid. Maar echt binnen een uur na de bevallingen zijn al deze klachten bij mij als sneeuw voor de zon verdwenen. Misschien had iemand anders deze klachten beter kunnen handelen en had het niet als zwaar ervaren, maar voor mij was het dus zwaar.

Zwanger zijn was voor mij niet zwaar. Ik heb echt geluk gehad denk ik. Nul misselijkheid, geen cravings, vrij weinig wat anders was dan anders. Bij de eerste zwangerschap wel wat last van m’n heupen/bekken, dat kon ik bij de tweede ondervangen met meer rust en een bekkengordel.
Uiteraard wel de ongein van moe zijn, harde buiken en geen wijn kunnen drinken.

De ellende zat hem in de bevalling, misschien dat me daarom het een en ander bespaard is gebleven (dit geloof ik niet écht uiteraard)

Bedankt voor alle open reacties.

Ik heb het niet persé zwaar. Want als ik lekker in mijn vel zit, dan geniet ik er echt van. Maar ik voel alles heel sterk en door de hormonen heb ik het gevoel dat dit nog sterker is. Dus soms ga ik aan de haal met gedachten als: kan ik wel een goede moeder zijn? Geef ik mijn kind wat hij/zij nodig heeft? Redt onze relatie het wel als we straks ouders zijn? Ik wil niet dat mijn kind opgroeit met gescheiden ouders. Kan ik het moederschap wel met mijn werk combineren? Kan ik dan nooit meer een momentje alleen zijn? Wat ik nu altijd zo fijn vind.

Nou dat dus. Maar nogmaals bij afleiding, dan denk ik hier niet aan of ik kan het vee beter relativeren.

Goed dat je dat voor jezelf erkent hoor. En deze gevoelens en vragen zijn heel normaal. Je groeit er ook echt in en de antwoorden op je vragen zullen ook per fase verschillen. Wat wel echt zo is is dat je leven nooit meer hetzelfde is. Maar hoe overweldigend het ook is, vroeg of laat vind je je eigen ik wel weer terug en leer je de nieuwe rol die je erbij hebt gekregen te combineren met de rest van je leven. Echt waar!

Diezelfde vragen uit je laatste post had ik ook bij de 1e Lovely en dat is uiteindelijk goed gekomen. En nu ik zwanger ben van de 2e heb ik ze weer :-).

"Zwaar" is natuurlijk een subjectief begrip. Ik vind dan ook dat als jij de zwangerschap als zwaar ervaart, het voor jou dus ook zwaar is.

Mijn 1e zwangerschap vond ik ook erg zwaar door het constante misselijk zijn. Verder had ik weinig klachten, maar van overgeven in het OV en nachten boven het toilet hangen werd ik niet echt blij.

Nu bij mijn 2e zwangerschap is de misselijkheid wel aanwezig maar gelukkig minder. Echter ik zit echt niet lekker in mijn vel wat de zwangerschap nu weer opnieuw zwaar maakt, maar nu vooral psychisch.

Maar iemand anders zou met het bovenstaande misschien beter kunnen omgaan en het dus niet als zwaar ervaren.

Ik vond mijn zwangerschap tot 34 weken niet zwaar. Ik vond het niet erg en best leuk om zwanger te zijn. Achteraf vind ik nu niet zwanger zijn toch echt wel beter, ik had behoorlijk wat kwalen en achteraf had ik het best zwaar.
Na 34 weken kreeg ik hoge bloeddruk en was ik tot de bevalling met bijna 37 weken best ziek en was het echt uitzitten. Maar ook dit was achteraf erger dan hoe ik het op dat moment zelf heb ervaren.

Wat meerderen al zeggen inderdaad, het is zwaar als je het zelf als zwaar ervaart. Maar ik herken wel wat je zegt over dat je lastig kunt inschatten wat normaal is en ik vond het in m'n omgeving soms lijken of anderen zich helemaal niet anders voelden.

Oh MdU wat je zegt over die schopjes. Ik heb echt even gedacht dat het bij mij niet normaal was omdat ik het vaak zo pijnlijk vond en daardoor echt niet leuk. Terwijl mensen het altijd hebben over die schopjes die ze voelen, dat dat zo leuk is. Schopjes klinkt veel te lief en misleidend!

Bedankt Marin en Islandgirl. Het is altijd zo fijn als mensen die herkennen. Dan ben ik blijkbaar niet zo gek als waar ik bang voor ben.

Ik heb ook ergens wel een rotsvast vertrouwen dat het goed komt. Dat we leuke ouders zijn en het samen ook goed komt/blijft. Maar die verrekte hormonen schoppen me af en toe in de war. Zit dan even niet lekker in mijn vel. Gelukkig kan er goed met mijn vriend over praten. Die zegt ook steeds; vecht er niet zo tegen. Accepteer het nou maar, het hoort er gewoon bij.

Maar dat vind ik dus heel lastig. Heb liever meer controle over mezelf, Mn gevoel en Mn gedachte.