Voor L gingen we ook al naar het ziekenhuis. Toen wist bijna niemand het. Nu het met de 2e langer duurt, en mensen echt horkig kunnen zijn, weten best veel mensen het. Ik vertel het gewoon als het ter sprake komt zeg maar.

Emma, bij een punctie is een (slag)ader geraakt maar toen niet opgemerkt. Uiteindelijk ‘s avonds met veel buikpijn naar SEH gegaan en geopereerd. Had veel bloed in m’n buik en ook bloedarmoede opgelopen daardoor. Zeer zeldzame complicatie trouwens, wil er geen mensen mee afschrikken.

@Sarah: ik vind het van de ene kant heel bemoedigend dat je huisarts je door wil verwijzen. En die onderzoeken zijn ook allemaal helemaal niet leuk maar met alles wat jij hebt meegemaakt lijkt het me echt geen overbodige luxe als ze eens nauwgezet kijken of alles wel werkt zoals het moet werken. Misschien geeft je dat ook wat mentale rust! Verder blijf ik erbij dat je wel wat liever mag worden naar jezelf, je hebt écht veel meegemaakt!

@Emma: heb je het er nog een keer over kunnen hebben? Ik heb het overigens wel tegen iedereen verteld. Toen we net bezig waren niet, maar inmiddels wel. Van de ene kant heb je dan wel dingen 'uit te leggen' voor je omgeving als men geinteresseerd is maar het geeft ook wel duidelijkheid dat je soms niet jezelf bent. En waar je mee worstelt enzo.

@Dee: yeah! Toch een mooi eitje! ik duim met je mee dat je én een geweldige vakantie hebt én dat je zwanger terug mag komen :-)

@Pioen: ik vind het fijn dat je reageert, meedenkt en ook nog wat kan vertellen hoe het bij jou ging. Dat helpt wel!

Bij mij bleef het de hele week 'gepruttel', oud bloedverlies. Maar niet echt heel veel ofzo en ik werd wel mega depressief van die stomme bolletjes. Ik was er klaar mee. Vrijdag zag ik dan voor het eerst roze bloed, en toen wist ik het eigenlijk al zeker. Mijn vriend bleef vasthouden aan zaterdag testen dus naja, ok. Ik heb getest en zo wit als wit. Ik heb vrijdag eigenlijk alles er al uitgegooid qua emotie waardoor de test niet meer echt binnen kwam. Het is wat het is. Wie weet mag ik dit riedeltje nog wel 15x doen, met enige pech.

Ondertussen heeft het ziekenhuis me toch aan een GEEP cyclus gezet, ben het er eigenlijk niet zo mee eens. Hetgeen me over de streep trok om het tóch te doen was de minieme kans dat ik weer een lange cyclus zelf zou krijgen en dat geduld heb ik nu even niet. Ik heb wel om andere medicatie gevraagd van de progesteron, en dan reageer ik hopelijk daar beter op dan op die stomme bolletjes. Ik had niet eens zoveel last van het fysieke daarvan maar wel emotioneel. de hel was dat.

Wat ontzettend rot Caro. Ook al had je het al wel verwacht direct na het eerste bloedverlies vorige week.
Maar je hebt 6 cryo's. Dat is echt een ontzettend goede score, ook al voelt het misschien niet zo! Super vervelend dat je zo sterk reageert op de utrogestan. Hopelijk is het alternatief beter voor jou.

Je mag dus direct weer door voor een terugplaatsing? Gelukkig gaat dat een stuk sneller dan een een poging met stimuleren/punctie etc. Veel succes en sterkte!

Ja, en ik denk ook al eerder. Ik voelde gewoon niks gebeuren, helemaal niks. En ik weet dat dat niet alles zegt, maar mijn gevoel zei al de hele tijd dat het niet gelukt was.

Dank je wel voor je lieve woorden! Die zes cryo's vind ik dus tegenvallen . Maar goed, ze zeggen dus dat ze in het UMC heel streng zijn met het invriezen en dat er daarom nog twee zijn afgevallen. Blijf me dan wel afvragen of degene die ze nu hebben teruggeplaatst, ook zou zijn afgevallen. Dat is iets dat niemand weet, maar je hoopt ergens dat dat dan een verklaring is.

Ja die utrogestan had ik uiteindelijk meer last van dan van de Gonal. Dat deed gewoon fysiek pijn vlak voor de punctie, van de Utrogestan werd ik gewoon echt niet vrolijk. Ik was ook wel écht ziek de dag van de punctie en dat heeft zeker nog een week geduurd. Zal ook niet hebben meegeholpen.

Naja, water under the bridge. We moeten door!

Bij ons was het zo dat de embryo's van de beste kwaliteit werden teruggeplaatst. Maar goed je weet natuurlijk niet wat die zouden hebben gedaan als ze die nog een dag langer in het lab hadden laten liggen.
Je had 13 eitjes toch bij de punctie? Dan is 7 in totaal gewoon echt een hele goede score. Minder dan de helft is afgevallen. Dat is echt heel goed!! Natuurlijk wil je altijd meer. Maar ik heb zo vaak verhalen gehoord van mensen die echt maar 1 of 2 embryo's overhielden. Hopelijk ontdooien ze allemaal goed en heb je daardoor 6 kansen! Of nog beter, heb je al die kansen niet eens nodig.

Je moet het verdriet even goed toelaten. Dat heb je volgens mij ook gedaan vrijdag als ik dat zo hoor. En dan inderdaad weer door. Dat is de enige manier om dit vol te houden. En er goed over blijven praten met elkaar. Maar dat zit wel goed bij jullie. Zet hem op!!

Wat ontzettend jammer Caro. Ook al voelde je het het intuïtief al aan, zolang je niet getest hebt blijf je stiekem toch hopen lijkt mij. Hopelijk staan komende maand alle benodigde seinen op groen!

Ze plaatsen het embryo van de beste kwaliteit vers terug in het UMC Caro. Maar dat hoeft echt niet alles te zeggen gelukkig.
Het kan zijn dat je de volgende keer anders op de utrogestan reageert. Ik reageerde de eerste keer heel heftig, daarna wisselde het heel erg, soms voelde ik me beter dan ooit en soms voelde ik me echt beroerd. Soms lichamelijk, moe en misselijk, beetje van de wereld en soms heel emotioneel, chagrijnig.
Welke arts heb je in het UMC?

Lief dat je reageert Bisq! Ik heb gisteravond nog even al jouw verhalen teruggelezen, op de een of andere manier lees ik het nu toch anders nu ik zelf dingen ervaar. En jouw ervaringen van het UMC helpen mij dan ook weer wat meer context te vormen :-).

Het UMC is alleen het ziekenhuis waar ik heen ga voor de terugplaatsingen, ik word zelf behandeld in het Antonius. Ik ben dus zelf nog maar één keer naar het UMC gegaan, en dat was voor de verse terugplaatsing.

Ik heb ook vernomen dat ze inmiddels testen doen om geen verse terugplaatsing meer te doen, omdat het 'beter' zou zijn om met een cryo te werken. En dat heeft dan meer te doen met de conditie van je baarmoeder na de punctie, maar dat is allemaal nog in de onderzoeksfase. Ik had echt veel last van mijn buik, zowel voor en na de punctie dus kan me voorstellen dat mijn baarmoeder er nog niet helemaal klaar voor was. Maar goed, dat is ook maar een 'reden' verzinnen natuurlijk.

Ik heb overigens nu andere medicijnen gekregen dan utrogestan, ik krijg het in een pil-vorm.

@lady: thanks, ik hoop het ook. En het helpt nu ook niet dat het allemaal niet echt loskomt, het blijft maar heel miniem qua bloeding.

@Olijfje: ben nog niet helemaal mezelf merk ik. Had het idee dat ik het wel aardig had verwerkt, maar vandaag heb ik beetje een off-day. Misschien gaat het morgen weer beter!

Caro ik ben ook gewoon veels te streng voor mezelf. Ik weet het ben echt te hard voor mezelf. Het grote bewijs is wel in december heb dagen met pijn gelopen.
Gaan jullie nu meteen weer verder met de volgende ronde ?


Pioen heftig zeg .


Ik gister bellen met het ziekenhuis geen contact daarna was de grote storing. Vandaag weer bellen moeten ze ook Eem doorverwijzing van mijn man. Dus weer de huisarts bellen. Gelukkig kon het zo via de telefoon. Kan 15 juli al terecht in het ziekenhuis . Een week later moet ik ook weer voor controle van mijn maag. Dus worden weer in de zomer veel ziekenhuis bezoekjes net zoals vorige 2 jaar. Ik ga 17 juli 3 dagen naar Nijmegen, mijn ouders lopen de 4 daagse . Even lekker genieten dan hopelijk

Pioen, wat een heftig verhaal!
Sarah, fijn dat jullie een doorverwijzing hebben en al zo snel terecht kunnen.
Caro, balen dat het nog niet echt op gang komt. Wanneer moet je nu weer naar het ziekenhuis?

Mijn vriend en ik hebben het er niet meer echt over gehad. Zondag kregen we weer onverwachts visite en die gingen pas laat weg. Ben er gisteren wel over begonnen maar hij wil even nadenken zei hij en heeft beloofd er zelf weer over te beginnen dus ik ben heel benieuwd. Ik heb wel weer ovulatietesten gekocht en daar ben ik ook weer mee begonnen.

Soms heb ik ook wel dat ik denk laat het ook gewoon maar lekker allemaal, hebben jullie dat nooit? Ik krijg ook echt de balen van mijn vriend. Hij wil graag kinderen, dat is het niet. Maar als je dan bedenkt wat ik misschien moet ondergaan en dat hij alleen een potje in moet leveren en daar zo’n ding van kan maken dat snap ik echt niet

emma ik snap je gevoel ik heb dat ook wel eens. Maar aan de andere kant ik heb vanaf jongs af aan al een droom en dat is moeder worden.
Vervelend dat je vriend er z'n ding van maakt .

Hoi,

Ik heb al heel lang niet meer gereageerd in dit topic. Dat wil ik nu weer oppakken, ik merk dat ik er behoefte aan heb.

Zoals jullie misschien in het ‘turen-topic’ hebben gezien had ik vorige week, na drie jaar, voor het eerst een iets van positieve test. Helaas is dit niets geworden. Die avond stonden onverwachts vrienden op de stoep (die ook een straat verder wonen) om te vertellen dat zij in verwachting zijn. Ik merk dat ik dat nu heel erg moeilijk vind. Iedere keer als ik langs hun huis kom, steekt het mij ergens. Terwijl ik het hun natuurlijk ontzettend gun.
Ik lijk er nu meer last van de hebben dan bij andere zwangerschappen in mijn omgeving. Ik verwacht dat het gevoel wel wegebt, kan alleen niet snel genoeg gaan. Mijn man geeft aan mijn gevoel wel te snappen, maar het zelf anders te ervaren.
Nu gaan we vrijdag eten bij deze vrienden en ik wil misschien wel onze situatie bespreekbaar maken (nu weten alleen onze ouders en mijn beste vriendin dat het zwanger worden moeilijk gaat). Mijn man geeft aan dat het hem niet uitmaakt, dat als ik het bespreekbaar wil maken, hij dat steunt. Wat zouden jullie doen?

@Sarah: fijn dat de verwijzing vlot geregeld is. Ging hier inderdaad ook snel! Ik vind persoonlijk het aantal afspraken wel meevallen.
@Emma: vervelend dat je vriend dit lastig vind. De oplossing is toch praten praten praten. Probeer vanuit je zelf te praten (kan een tip zijn). Dus bij jezelf houden. Dus dat jij ervaart dat hij het lastig vindt en of dat klopt. Niet aannemen en invullen voor de ander. Dat was hier een enorme valkuil.
@Caro: Jammer dat het deze ronde niet gelukt is.

Bloom, wat een lastige situatie! Ik denk dat ik het zou zeggen, dan kunnen ze rekening houden met jouw gevoelens. Ik snap wat je bedoelt, ik kan echt het gevoel hebben dat het een klap in m’n gezicht is als ik een zwangerschapsaankondiging krijg al gaat dat nu wel beter. Kan jij er goed met je vriend over praten?

Sarah, stom hè die gevoelen. Ik had het gevoel nooit zo sterk maar sinds ik zwanger ben geweest wel heel erg. Daarvoor dacht ik het zou mooi zijn en zo niet ook prima.

En Bloom ik begrijp wat je bedoelt met vanuit jezelf praten. Nu begin ik er bewust niet over maar er zijn momenten dat ik denk WAT IS NOU EIGENLIJK JOUW PROBLEEM maar dan probeer ik het maar niet te laten merken. Hij is sowieso een moeilijke prater en ik heb heel erg de neiging om dan steeds te vragen wat er is. Moet ik niet doen.

Caro, de cryo die onze zoon is geworden was 10-cellig bij terugplaatsen, was dag 5. Klonk dus ook niet echt als een topper maar uiteindelijk wel onze zoon geworden. Bij mij vertelden ze ook alleen maar hoeveel cellen en bonden daar verder geen conclusies aan. Zelf wist ik wel dat dag 5 wel meer dan 10 cellen zou moeten zijn maar is dus toch goed gegaan.
Wij moeten nog beslissen of we mee gaan doen aan een onderzoek TOF zorgevaluatie genaamd. Daar willen ze onderzoeken wat meer kan maakt, dag 3 of dag 5 terugplaatsen. Is blijkbaar nog niet echt onderzoek naar gedaan.
Fijn dat je andere medicatie kan gebruiken. Duurde bij mij soms wel 5 dagen of langer na stoppen met utrogestan voordat m’n menstruatie op gang kwam.

Sarah, dat is best snel inderdaad! Hopelijk wat afleiding tussen de bezoekjes door.

Emma, vervelend dat jullie gevoel hierin niet op een lijn lijken te staan nu. Wel herkenbaar ook hoor, het gevoel van laat maar. Zei dan vaak, dan nemen we wel 10 katten ofzo.

Bloom, ook al een tijd onderweg dus. Ook in behandeling? Ik vond het zelf wel heel fijn om het te delen, merkte wel dat het soms ook wat ongemakkelijk was. Vriendin wist bijv niet goed hoe ze me moest vertellen dat ze zwanger was. Was er inmiddels zelf achter gekomen omdat iemand zich versprak maar dat voelde wel even pijnlijk. Maar luchtte ook wel op, haalde voor mezelf de spanning in elk geval weg dat je niet altijd je verdriet bijv hoeft tegen te houden.

Stom zeg Caro. Ook dat het nu alsnog niet echt goed door zet dan. Moet je daar verder nog iets mee of is het gewoon een kwestie van afwachten?

Emma, dat vind ik ook stom van jouw vriend. Vreemd ook, beseft hij wel wat voor traject jij straks ondergaat?

Sarah, fijn dat je zo snel terecht kan. Ga je naar het ziekenhuis in D.?

Hier was mijn eisprong dus vrij laat en heb ik door middel van ovulatie testen gezien wanneer. Grappig om dat eens mee te maken (dat kon normaliter niet omdat ik dus lange cyclussen heb). Nu weer 2 weken duimen draaien.

Ja, zeker in behandeling. Ik kwam er per toeval achter dat ik PCOS had. Een half jaar later begonnen met Clomid. Dat op eigen verzoek een jaar gedaan. Nu, met een een tussentijdse pauze van een aantal maanden, begonnen aan de zesde en laatste ronde met hormoonstimulatie met Gonal-F&Ovitrelle. Hierna gaan we drie rondes proberen met inseminatie. En als dat niet werkt gaan we geloof ik door naar IVF (mogelijk sla ik nu een stap over).
Nog nooit eerder een iets van positieve test gehad. Vorige week was dus echt een roller coaster die ik nu nog moet verwerken.

@Emma: ja, tegenwoordig kunnen mijn man en ik er goed over praten. Maar daar zijn we wel eerst voor in een heel diep dal beland. Gelukkig zijn we daar nu uit en gaat het goed. Wel moeten we alert blijven en elkaar blijven bevragen.

@Ploen: ik denk ook wel dat ik delen het fijnst vindt. Maar die emotionele lading voor mij. Ik moet dan huilen en dat vind ik dan weer lastig... achjaa, als dat alles is.

@Dee: spannend!!

dee nee in L daar heb ik altijd alles. Spannend voor jou

Jeetje, wat naar dat je dan eerst een positieve test hebt na zoveel jaar en dat het alsnog niks blijkt te zijn.. Kan me heel goed voorstellen dat je dat even moet verwerken. Zijn jullie bezig voor jullie 1e kindje?

Ja, eerste kindje

In L zit een hele fijne fertiliteitsarts, daar zijn wij destijds ook geweest. Ik hoop dat jullie haar krijgen!

Jeetje Bloom! Wat heftig om dat nieuws te verwerken van die vrienden terwijl je zelf net zo'n tegenslag hebt gehad. Ik zou het dus zeker wel zeggen tegen die vrienden, zeker omdat je niet wil dat de vriendschap eronder lijdt,maar ook omdat zodat zij er wat rekening mee kunnen houden wat ze zeggen en hoe enthousiast ze zijn.

Sarah: wat goed dat je de afsprak hebt gepland! Ik hoop oprecht dat jullie snel antwoorden krijgen (voor zover dat kan in dit proces)

Emma: jazeker heb ik dat. Ik zit nu in zo'n fase. Ik denk echt 'laaaat allemaal maar, het lukt toch niet, ik wil mezelf terug. Ik wil mijn leven terug en mijn vrienden terug', maar zo werkt het helaas niet. En dan komt er ergens weer zo'n omslag en dan gaaaaaa je maar weer mee in de stroom en doe je maar weer braaf de dingen die je moet doen.
Is je vriend zo bang voor een eigen negatieve uitslag? Ik vind het goed dat je hem even laat, laat hem er maar mee komen. Pushen heeft ook geen zin maar snap wel de onrust!

Pioen: wat fijn toch dat je iedere keer weer ook bespreekt hoe het bij jullie ging. Zo zie je maar dat ook niet alles te voorspellen is. Wij doen weer mee aan een ander onderzoek, daarmee monitoren ze de embryo's op een andere manier. Ipv manueel eruit te halen, monitoren ze door iedere 5 minuten een foto te maken. Zoiets. Daar hebben we ons maar voor opgegeven.

Dee: de menstruatie moet zelf op gang komen. Het is echt zo miniem, word er GEK van.

Verder gaat het sowieso even niet zo goed met me, dus ik ben al sneller gewoon even bluh.