Ik zal als eerste even reageren op mijn eigen berichtje.
Waar ik last van heb is dus dat ik heel snel dingen oppik. Vorige week was ik in de zaal van het revalidatiecentrum aan het trainen en een van mijn vaste therapeuten (fysio) stond ergens en keek naar een andere therapeut en patient die in gesprek waren. Ze keek even mijn kant uit en ik schrok enorm, ik vroeg me echt af wat er in vredesnaam met haar aan de hand was. Maar vervolgens deed ze heel vrolijk en ik kom daar ook pas een aantal weken dus durfde het niet te checken.
Er was ook een andere patiënt en die nam verschrikkelijk veel ‘ruimte’ in, ik kon haar gewoon niet negeren, ze straalde zo veel negativiteit uit. Terwijl ze eigenlijk niet echt negatief deed, het was alles er omheen. Ik had dus eigenlijk geen hele fijne training.

Ik heb gisteren even alleen gesproken met die therapeut omdat ze zoveel onrust bij me voelde en toen vertelde ik dat ik daar ook last van had en toen checkte ik het, ze bleek die dag dus inderdaad een rotdag te hebben gehad.

Ik ben ook totaal op als ik op een drukke verjaardag ben geweest, naar een festival of een evenement met veel mensen. Terwijl ik het wel leuk vindt en gezellig, alleen eigenlijk is het dan toch veel te veel en veel te druk.

Ik heb ook erg last van geluiden, die doen me gewoon bijna fysiek pijn. Aanraking is me ook vaak te veel, onverwachtse aanrakingen vind ik een hel. Dan spring ik echt op. Maar ook als mijn man me spontaan komt knuffelen wil ik soms het liefst verdwijnen omdat ik het helemaal niet prettig vind.

Als ik moe ben, helaas is dat nogal vaak, vandaar het revalidatietraject, dan wordt alles erger. Als ik dan in de supermarkt sta zie ik alles, hoor ik alles en kan ik absoluut niet meer denken of kiezen. Alsof elk pak hagelslag en elke komkommer naar me schreeuwt: “Joehoe, hier ben ik, mij moet je hebben”.

Herkenbaar. Ik heb ook veel last van drukte en geluiden. Bij ons in huis is het bijna nooit stil. Als ik een drukke dag heb gehad (elke dag, haha) en eindelijk een moment van rust heb, hoor ik storende geluiden (tv of muziek van buurman). Ik word dan erg onrustig (hoge ademhaling, versnelde hartslag) en vaak word ik boos of verdrietig. Ik moet er vaak ook echt om huilen, omdat ik me zo machteloos voel en zo graag stilte wil.

Verder voel ik vrij goed aan wanneer ik een sociale activiteit wel of niet aan kan. Soms denk ik dat het wel gaat, maar heb ik daarna toch wel last. Ik voel me daarna dan erg onrustig (terwijl ik tijdens zo'n activiteit zelf juist ook best druk kan zijn). Ik heb ook veel last van oorsuizen. Precies wat jij zegt: op het moment zelf is het allemaal hartstikke leuk en gezellig, maar eenmaal thuis (of onderweg naar huis als ik alleen ben of met mijn vriend) merk ik pas dat het toch te veel was.

Jaren geleden is ooit ADD gediagnostiseerd en heb ik een tijdje Ritalin geslikt. Dat hielp me wel bij het vinden van rust en structuur. Maar na een tijd werd het effect minder, ik vergat de pillen de helft van de tijd en ik wilde eigenlijk ook gewoon zonder medicatie. Dus ben er mee gestopt.

Nu ik oververmoeid ben heb ik er overigens veel meer last van. Ook echt emotioneel zijn de hele tijd. Ik heb veel last van negatieve buiten van anderen. Is iemand verdrietig, dan voel ik dat zelf ook. Best vermoeiend en ik zonder me daardoor af en mensen vinden me soms kil of ongevoelig. Maar het komt juist doordat ik me ervoor probeer af te sluiten.

Ik heb dat ook en het is na Mn burn-out heel veel erger geworden. Mensen die veel stress hebben ontloop ik bijvoorbeeld ook liever. Ik voel dan dat ik me afsluit. Mijn schoonmoeder heb ik om die reden ook behoorlijk veel moeite mee.

Na drukke dagen vind ik het fijn om een uurtje alleen beneden te zitten in een stille kamer. Ook als ik J op bed heb gelegd laat ik de tv vaak nog even uit. Even rust.

Maar ik merk het bijvoorbeeld ook met hormoonschommelingen. Ik ben dan echt niet te genieten. En heb er vooral zelf last van. Op het moment is mijn vit D aan de lage kant en ik word helemaal gek. Ik voel me echt niet lekker en dan komen prikkels dus echt 4x zo hard binnen.

Vanaf sept heb ik 1 ochtend in de week voor mezelf en dan ga ik niet werken terwijl het wel zou kunnen. Dat wordt wss een uurtje sporten en verder apathisch op de bank zitten domme spelletjes spelen niveau candycrush. Dat is nl voor mij ook echt een vlucht.

Ik herkent het! Ik noem mezelf wel hoog sensitief (of hoog gevoelig, voor mij is dat hetzelfde), niet omdat ik nou zo graag in een hokje wil passen maar gewoon omdat ik het makkelijker vind dat het een naam heeft en om het uit te leggen. Veel mensen vinden het misschien een 'mode term', maar dat doet voor mij niks af aan de situatie. Ik heb het met stemmingen maar het meeste 'last' heb ik van teveel prikkels. Mijn hoofd zit snel vol, sociale afspraken of activiteiten die langer dan 3 uur duren vind ik lastig omdat ik daar meestal zwaar overprikkeld van raak en me dan niet fijn voel. Qua geluiden kan ik weinig hebben en ik ben ook wel gevoelig voor bepaalde structuren in mijn mond.
Vroeger wist ik het lange tijd niet en cijferde ik mezelf altijd weg en ging ik héél vaak over mijn eigen grenzen heen. Tegenwoordig ben ik op een punt dat ik er steeds meer rekening mee ga houden. Je kan het wel willen negeren maar naar mijn idee gaat dat niet, volgens mij wordt je dan echt ongelukkig omdat je een deel van jezelf negeert, je hebt dan constant een innerlijke strijd. Ik denk dat het begint bij accepteren, jezelf accepteren zoals je bent en deze eigenschap accepteren. Je eigen grenzen onderzoeken en bepalen; wat kan ik wel aan en wat niet. En daarna je grenzen handhaven. Dat laatste vind ik zelf nog erg moeilijk, ga vaak mijn grenzen over omdat ik het lastig vind om bijvoorbeeld uit te spreken dat ik liever naar huis wil dan dat ik ergens blijf. Ik vind het zelf fijn om in de natuur te zijn, daar kom ik tot rust en kan ik meestal ontprikkelen. Mediteren vind ik ook fijn.
Ik kan hier nog wel veel meer over schrijven, vind het sowieso een interessant onderwerp.

Ik herken het ook, zowel van mijzelf als van mijn oudste zoon.

Wij zijn allebei heel gevoelog voor andermans stemmingen en spanningen. Drukke verjaardagen of feestjes vind ik ook erg lastig. Mijn zoon krijgt na zoiets vaak een driftbui (en van te voren ook omdat hij het spannend vindt), ik heb dan behoefte aan rust en stilte. Ideale combinatie dus :p.

Ook mijn hoofd zit snel vol, ik heb dan echt rust nodig om te ontladen. Ik help bijvoorbeeld graag op school maar ik weet dat dat eigenlijk niet verstandig is. Ik doe het wel maar zorg wel dat ik daarna bij kan tanken.

Ik bedenk nog iets wat ik gedaan heb, ik ben van baan gewisseld. Ik trok de fysio gewoon niet meer. Te veel wisselingen te veel mensen met problemen. Teveel grenzen waar ik tegenaan liep. Behoorlijk rigoureus maar her wilde gewoon niet meer.

Ik merk bij J ook dingen. Bepaalde geluiden kan hij niet tegen. De stofzuiger wordt hij helemaal gek van bv. Dan vlucht hij echt naar een andere kamer en moet de deur dicht. En bij sommige geluiden is het ook mama ik vind dat geen fijn geluidje. Hij kan het gelukkig goed benoemen. In groepen wordt hij wel heel druk, zo uit hij dat daar.

Mijn oudste weet inmiddels dat ik het net zo ervaar als hij. Hij weet dat als hij iets spannend vindt, ik dat vaak ook spannend vind. Hij komt nu steeds makkelijker naar me toe en kan dan aangeven wat hij spannend vindt en waarom. Nou zorgt dat er niet voor dat hij dan minder snel boos is, maar hij weet iig dat ik hem begrijp.

Ha fijn herkenning!

Ik werk niet, ik vond werken heel leuk, maar ik ging volledig in het rood qua reserves. Ik merk ook dat ik heel veel tijd voor mezelf nodig heb om dingen te doen waar ik zelf blij van wordt. Lekker naaien, lekker naar buiten, lekker rommelen in de moestuin maar vooral, lekker helemaal alleen thuis zijn, in mijn eigen omgeving maar dan zonder alle input.

Mijn man is tegenovergesteld, die zoekt prikkels, zit altijd te wiebelen en te tikken, wil het liefst altijd muziek aan. Ik word gek als de muziek aanstaat en er wordt ook gepraat. Wel een lastige combi, al vinden we steeds meer manieren waarop het wel lukt. Hij luistert veel met zijn oortjes in, ik heb een eigen plekje beneden in het souterrain etc.

Ben wel gezegend met een druk gezin, de oudste is ook een prikkelzoeker, ze maakt voortdurend geluidjes, ik kan daar vooral aan het einde van de dag echt niet meer tegen. Mijn middelste is zelf heel gevoelig maar momenteel vooral ook erg druk en vervelend. Hij heeft net weer buisjes gekregen maar heeft de neiging om heel hard en hoog continu dezelfde geluiden te herhalen. Nou dan kan ik dus echt bijna in huilen uitbarsten. Vooral omdat hij expres doorgaat. Terwijl ik weet dat hij mij helemaal geen pijn wil doen, maar hij is altijd op zoek naar de grenzen.

Ik vind het heel lastig om mijn eigen grenzen inderdaad aan te geven en ook hoe ik dit het beste vorm kan geven in het gezin. Als ik wegloop om even tot rust te komen zit mijn man alleen met drie kinderen. Dat kan best wel regelmatig, maar ik kan het niet eindeloos en altijd doen. Ik heb wel eens gedacht aan oordopjes, maar ik vind het niet zo prettig, het kriebelt in mijn oren en ik versta niks meer goed waardoor ik geen normale gesprekken kan voeren en steeds de dopjes in en uit aan het doen ben.

Kunnen jullie ook zo slecht tegen kleding die niet lekker zit of waarvan de stof niet zacht is, of storende labels erin?

Ik haat labels in kleding en naadjes in sokken.

Ik herken dit ook. Ik moet na veel prikkels ook echt alleen zijn, zonder geluiden, om weer wat op te laden.

Heel herkenbaar. En ook het hebben van drukke kids.
Mijn kids maken non stop geluid. Praten, zingen, neuriën, kloppen, geluiden nadoen.... non stop.

Ik heb sinds kort een hoofdtelefoon uit mijn man zijn gereedschaps kast gepakt, die ik thuis weleens op zet.

Momenteel zijn we een week in het buitenland op vakantie, en dat is echt heel inspannend en vermoeiend. 24h7 de kids in de buurt, en dus ook prikkels en geluiden. Ik vind het best zwaar.

Verder hekel ik drukke plekken, en ben ik het liefst gewoon met mijn eigen dingen bezig. Lekker rommelen in huis of in de tuin.
Stomme is, dat ik in de auto wel hard de muziek aan heb. Alsof ik dan even in een andere wereld ben.

Ik kan het wel aandoen en een tijdje negeren maar na een halve dag moet het uit. In principe probeer ik alleen kleding te kopen die ik lekker vind zitten. Ik heb vooral ruzie met bh’s, hemel wat is het lastig om fijne bh’s te kopen!

Oh ja, vakantie vind ik ook loeizwaar, 24/7 met z’n allen, dat vind ik eigenlijk gewoon vreselijk. Wij gaan nu regelmatig naar Zeeland of Terschelling, naar een groot huis waar de kinderen buiten kunnen ravotten, dat scheelt enorm en het scheelt ook als ik lekker veel buiten ben, dan kan ik de wereld wat beter aan of zo.

Zo’n hoofdtelefoon heb ik wel maar dat knelt bij mijn bril en dat vind ik dan weer heel vervelend zitten. Vandaag met oordopjes in geprobeerd te eten. Heerlijk rustig, maar ik verstond helemaal niks dus ik heb ze maar weer uit gedaan.

Kleding wat een drama idd. Broeken vind ik echt helemaal niets. Draag daarom vaak jurkjes. Schoenen vind ik fantastisch maar zitten niet fijn. Sokken zijn helemaal ondingen. Bh’s heb ik nu fijne gevonden dus draag ook alleen die maar. Al vind ik de allerfijnste bh’s nog steeds de noppies voedingsbh’s maar die zijn zo saai.

Ik heb 3 weken terug enorm veel kleding weggegooid en besloten dat wat ik nieuw ga kopen dat dat echt lekker moet zitten en van goede kwaliteit zijn. Dus ik denk dat ik maar vast ga sparen.

Ik vind mijn voedingsbh’s niet heel lekker zitten, maar die ik nu heb wel de fijnste van een hele waslijst die ik geprobeerd heb. Hele saaie anita’s, maar ja, mijn oude bh’s waren ook saai want ik word niet zo heel blij van de meeste kanten bh’s, kriebelt, prikt, verkeerd randje wat snijdt. Onderbroeken heb ik ook heel sterke voorkeuren voor, gewoon katoenen.
Ik ben ‘s nachts helemaal kieskeurig, ik moet een t-shirt aan wat niet te strak zit, een hemd is te bloot bij mijn schouders, als het een beetje knelt bij de armen wordt ik gek en ik heb een stapel oude onderbroeken die ik ‘s nachts draag want ik vind niks ergers dan niet lekker zittende onderbroeken ‘s nachts.

Wat ik nu vooral vervelend vindt is dat ik vanwege de borstvoeding niet al mijn jurkjes aan kan en dat ik best zwaar ben waardoor al mijn leggings knellen. En ik haat panty’s. Echt, het is dat ik het fijn vindt om er leuk uit te zien anders zou ik lekker in van de trui-jurken lopen met een legging. Of een zwangerschapsjoggingbroek hahaha.
Draag nu dus best veel broeken en dan ben ik aan het einde van de dag mijn kleding gewoon helemaal zat. Maar ik heb ook niet echt een fijn alternatief. Ik moet echt weer een paar lekkere losse zachte broeken voor thuis hebben.

Panty’s had ik van de Hema maar heb wel besloten dat ik ze komende winter van wolford ga kopen voor onder Mn kokerjurkjes: verder draag ik in de winter ook graag uggs dan hoef ik nl geen sokken aan.

Als ik trouwens echt goed overprikkeld ben wil ik helemaal geen kleren aan in bed. Dst is dan zelfs een prikkel teveel.

Heel herkenbaar Pompoen en Minx.

Hier ook zo'n gevoeligerd.
Ik heb geen last van kleding.
Maar geluiden kunnen pijn doen, en mij tot wanhopige frustratie drijven. (klapperende deuren, en radio met ruis als voorbeeld)
Ook achtergrond muziek kan ik niet goed filteren, dus vaak vraag ik of dat uit mag, zodat ik me beter kan concentreren.
Ik voel mensen heel goed aan, dat is fijn ivm mijn werk en dit zet ik dan ook goed in. Met succes

Ik smeer mezelf iedere dag in met rozenolie van weleda en spray een chakra spray zodat ik mezelf bescherm tegen prikkels en me beter laat aarden.
Verder draag ik altijd wol zijde hemdjes.
Vanuit de antroposofische en ayurvedische visie zijn dit elementen die helpen.

Hier ook wel herkenbaar. Al wil ik het ook nooit zo benoemen, of het zo erg benadrukken. Vind mezelf gewoon wat gevoeliger dan gemiddeld . Ook weer niet gek in dit tijdperk met al die prikkels. Voor mij soms wel lastig om er aan toe te geven, ik vind dan dat ik me aanstel waardoor ik mezelf niet de ruimte geef om de prikkels te verwerken. Wat Poppy zegt herken ik ook wel, dat je in gezelschap druk kan zijn en daarna helemaal bekaf. Feestjes hebben ook nooit mijn voorkeur, van een volle agenda krijg ik een gekke kriebel in mijn buik (negatief). Veel mensen zien kost mij ook veel energie, ik pik ook (of denk in ieder geval) hun emoties op. Als mijn vriend slecht in zijn vel zit en dit uitstraalt vind ik het heel moeilijk dit los van mijn eigen emoties/gevoel te zien en laat ik me erin meezuigen. Als ik op straat iemand zie kan ik ook een emotie oppikken, maar denk soms ook dat ik dit zelf inkleur (en dus nergens op slaat) maar ik heb er wel last van. Soms visualiseer ik mezelf in een zeepbel om afstand te houden van anderen en hun gevoelens. Kleding kan ik ook niet tegen prikkende kaartjes (maar wie wel?). Ik vind het heel fijn om alleen te zijn en knap echt op van in de natuur zijn. Geluid kan me ook erg prikkelen, harde tv of muziek, maar kan bijv zelf wel een keer een liedje hard aanzetten. Of naar festival of concert. Dus ja, wat het nu precies is weet ik niet. Ik probeer er balans in te houden maar het gaat vaak ‘fout’ omdat ik dan toch denk dat alles wel kan/moet/niet anders kan. Of ik heb juist een gevoel van yeah ik kan dit allemaal (en dan is het daarna helemaal op). Het heeft misschien ook met introvert zijn te maken. Voor mij is het ook goed om pauzes te nemen, wandelen in de pauze op werk, 1 minuut ogen dicht op het toilet, na werk even half uurtje niks en op de bank liggen. Maar dat lukt of doe ik bijna nooit. Ik kan trouwens ook heel slecht tegen agressie.

Ik ben ook hoogsensitief en ik vind het jammer dat er voor veel mensen zo'n negatieve klank heeft. Ik lees regelmatig dat 20% van de mensen hoogsensitief is, dus bijzonder is het eigenlijk ook al niet. Ik zie het als eigenschap en onderdeel van mezelf waarmee ik met als met m'n andere eigenschappen, maar mee om moet zien te gaan.

Weten en erkennen dat ik deze eigenschap heb, heeft echter wel veel opgeleverd en verklaard. Ik kan nu anderen (en mezelf) beter uitleggen waarom ik bepaalde dingen vervelend vind, zonder dat ik daarbij hoef te zeggen dat ik hoogsensitief ben. Heel prettig. Uitleggen dat je een feestje of iets overslaat omdat ik echt even rust nodig hebt, leidt tot meer begrip dan je in eerste instantie dacht. Maar ik kon dat pas uitleggen toen ik zelf begreep dat ik geen aansteller was. Ik denk dat doordat ik het nu zelf snap en goed over kan brengen, ik daardoor eigenlijk nooit rare reacties krijg. Het voelde vaak alsof anderen mij niet accepteerden zoals ik ben, maar eigenlijk kwam dat doordat ik mezelf niet accepteerde zoals ik ben.

Wat jij schrijft over je zoon Katrien, vind ik mooi om te lezen. Ik heb dat echt gemist vroeger. Ik voelde me altijd onbegrepen en vooral een aansteller. Al zei niemand dat zo letterlijk.

Waar ik het meest last van heb is het oppikken en overnemen van gevoelens van anderen, slecht tegen drukte en lawaai kunnen en ik ben snel moe.

Ik probeer nu bewust rust in te plannen na drukke dagen of gebeurtenissen. Ik plan m'n dagen en m'n leven niet meer bomvol (leuke) dingen. Ik zeg eerder eens af als ik iets echt niet zie zitten (kon ik voorheen écht niet). Ik gebruik veel m'n koptelefoon, ook in huis. Dat afgeslotene geeft me een fijn gevoel. Ik heb overigens een koptelefoon die ik prima op kan met m'n bril. Bij bepaalde mensen die sterke emoties hebben, visualiseer ik een muur die de gevoelens terugkaatst. Mediteren en yoga helpt me ook goed.

Het lukt me steeds beter om er mee om te gaan, maar het blijft wel hard werken. En al zie ik het op zich al 'slechts' een eigenschap. Ik denk dat ik het nu na dik tien jaar pas misschien niet meer als alleen maar negatieve eigenschap zie.

Oh en wat poppy zegt herken ik ook heel erg. Op het moment zelf vind ik alles leuk en gaat het prima, maar achteraf is het dan toch teveel. En dat mensen me kil en ongevoelig vinden omdat ik me juist af probeer te sluiten. Vroeger toen ik dat nog niet snapte dat ik dat deed, werd ik daar echt verdrietig van. Ik snapte niet hoe mensen me zo anders konden zien dan ik ben. Dan dacht ik; hallo zien jullie nou echt niet dat alles me juist wél veel doet.

Wat lief! Ik heb dat zelf ook nooit gehad thuis, mijn ouders hebben dit nooit herkend en zeiden ook dat ik 'Niet zo gevoelig moest zijn'. Alsof het een knopje is die je uit kunt zetten. Zij herkenden dit allebei niet, dus ze wisten niet beter hoor, ik neem ze niks kwalijk. Maar ik wil het wel graag anders doen voor mijn zoon.

Dit klinkt allemaal echt super bekend. Ik heb nooit in termen als hoogsensitief etc bij mezelf gedacht maar feit is wel dat ik weinig kan hebben qua prikkels. In echt bijna alles wat ik hier lees, voel ik wel herkenning.