Je kind (even) niet zo leuk vinden
Mijn dochter is nu 3 jaar en 2 maanden oud, maar sinds een maandje is haar gedrag zo anders en soms herken ik haar gewoon niet. Vanavond realiseerde ik me dat ik haar/bij haar zijn sindsdien soms niet meer zo leuk vind. En daar baal ik van.
Het was altijd een aanhankelijk meisje, gevoelig, vrij snel angstig, luisterde goed en lief. Maar sinds een maand heeft ze geregeld driftbuien (denk: als iets niet gaat op de manier die ze had bedacht, en je blijft consequent, kan ze echt totaal flippen, uiteindelijk helemaal overstuur zijn en er niet uit komen). We hebben een paar keer gehad dat het echt anderhalf uur duurde. Het is vaak rond bedtijd.
Maar ook al heeft ze geen driftbui, dan is ze all over the place, luistert slecht naar wat wij vragen ("kom even naar de badkamer, we gaan tandenpoetsen, ik ga je pyjama aandoen, niet meer spelen enz.") en ook al hebben we nu bijv. al een week geen driftbui gehad, dan nog hebben we steeds het gevoel dat waar maar íets fouten hoeven doen en we belanden er alsnog in.
Overdag gaat het vaak best prima, maar echt gezellig vind ik het vaak niet. Dat komt deels door mezelf: ik kan gewoon niet zoveel. Stoeien, optillen, veel dingen ondernemen ect. gaat niet goed meer en ik heb best vaak pijn of ben moe. Ik heb vaak het gevoel dat ik haar afwijs. Maar ik merk ook aan haar dat ze minder lief doet, we zijn minder dichtbij elkaar ofzo. Ze zegt dingen als: je mag niet praten mama, of je mag niet aan me zitten enzo. Goed dat ze haar grenzen aangeeft, maar tegelijk knuffelt ze me minder, geeft minder kusjes en zegt bijna geen lieve dingen. Ze wil alleen lekker bij me zitten als ik een boekje ga voorlezen.
Ik merk aan alles dat ze 3 is, onafhankelijker wordt, dingen zelf wil doen, bepalen en kiezen en dat is goed. Dat wil ik ook en ik laat haar ook heel veel zelf doen. Maar tegelijk voel ik afstand en zijn veel dingen een klein of groot gevecht, en ik weet gewoon niet goed waar dat aan ligt.
Herkennen jullie dit? Herkennen jullie dit van de leeftijd, van de tijd dat je zwanger was van een tweede, gewoon sowieso in het moederschap, of van toen je zelf minder lekker in je vel zat of van wat dan ook? Ik ben benieuwd naar ervaringen en misschien ook wat tips. (Want dat is het ook, ik weet niet goed wat ik wil, qua opvoeding. De harde, consequente lijn, de praat-en-overleg-lijn, de lieve lijn, etc.) Benieuwd!