Verstoorde arbeidsrelatie
Vandaag ben ik op kantoor moeten komen om gesprek aan te gaan met de manager. Zij was kortaf, zakelijk en alles behalve een leuke vrouw. Maar goed dat zij zo. Ik was ook kort en zakelijk.
Terug naar de wijk waar de wijkverpleegkundige mij heeft ontslagen, ga ik niet meer. Ik ben dan ook gekoppeld aan een nieuwe wijk. Vandaag ook daar met de wijk verpleegkundige een gesprek gehad. Ze zegt nergens vanaf te weten en is blij met mijn komst. Ik geloof dat uiteraard niet dat zij niks weet , zoiets wordt echt wel vermeld.
Ook de coach van deze cluster sloot aan en hij zei zelfs nog " wij zijn heel blij met jou, ontvangen je met open armen en hebben vernomen dat jij een zeer goed functionerende verpleegkundige bent" (Uhmmm apart?!? )
Wat moet ik nou? Vrijdag toen ik hoorde dat ik mocht terug kregen was ik blij dat ik weer werk had. Maar ook zeer geneigd om mij ziek te gaan melden. Niet om hen te fucken maar omdat het mentaal echt een enorme trap is geweest en ik vrijdag start met hulp hiervoor. Het huilen stond mij vandaag echt nader dan het lachen. Maar anderzijds is het een nieuwe wijk, nieuwe collega's en voel ik ergens ook wel iets goeds. Ik heb echter maar een jaar contract en in mijn contract was in nov al opgenomen dat deze automatisch verloopt. Ook wanneer zij niet aangeven of het nu wel of niet verlengd wordt. Dit doen zij blijkbaar om te voorkomen dat zij mensen vergeten in te lichten. Ik ga er nu ook zomaar vanuit dat mijn contract dan ook daadwerkelijk klaar is. Maar ook ergens wil ik mij 100% inzetten en laten zien wie ik ben en wat ik waard ben in de goede hoop dat ze mij misschien toch wel willen houden eind okt. Maar hoe groot is in godsnaam die kans. Door mijn naam staat nu een enorme dik rood kruis. Ik sta met 10-0 achter. En heel eerlijk in het geval dat zij hoe dan ook gewoon niet met mij verder gaan, dan voel ik weinig behoefte mij in te gaan zetten dit jaar.
Zij hebben tijdens dit getouwtrek ook duidelijk laten weten mij niet meer te willen. Dus waarom nu opeens terug, direct weer aan het werk en dan ook nog doen alsof niks gebeurd is?
Ik vertrouw het niet en ben op mijn hoede maar ik kan gewoon nu niet meer objectief en normaal nadenken. Ik handel en denk vanuit emotie, plus dat ik echt ter goede trouw ben en mij nu al schuldig voel bij de gedachte dat ik ziek zou worden. Juist omdat ik dit deze wijk verpleegkundige niet aan wil doen.
Ik weet het gewoon even niet meer. Mijn jurist raad mij aan gewoon te gaan werken. Mijn beste beentje voort te zetten en dan maar zien waar het schip strand. Mocht ik geen verlenging krijgen staan zij wel volledig in hun recht en heb ik niks meer. Ja een jaar dus zinloos mij ingezet.
Skal vi sammen, samme vej
Og når I morgen får øjne, og natten hviler sig
Skal vi for evigt måske samme vej