Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

11 Nov 2013 22:54 door cinn

vorige week is mijn vader op jonge leeftijd overleden.. hij lag al een aantal weken in het ziekenhuis, maar het was wel de bedoeling dat hij thuis zou komen. zuurstof en dergelijk waren thuis al aangesloten en zodra hij genoeg aangesterkt was, mocht hij naar huis.. maar helaas is hier nooit weer gekomen..
Anderhalve week geleden is het s'nachts goed fout gegaan. hij was de avond ervoor al erg onrustig en doordat hij een dag eerder een tijdelijke gezichtsverlamming had gekregen, kon mijn papa slecht praten en wist mijn moeder niet wat ze met hem aanmoest. de verpleging heeft hem later op de avond op een kamer alleen gelegd en toen hebben ze hem s'nachts, bij een nachtronde gevonden. mijn papa was toen al niet meer bij kennis en was blauw/paars aangelopen.. ze hebben hem toen gelijk geïntubeerd en hebben ze hem in kunstmatige slaap gebracht. de andere dag hebben ze de medicijnen gestopt waarmee hij in slaap werd gehouden en gekeken of hij weer wakker werd. dit gebeurde helaas niet. er is gelijk een scan gemaakt van de hersenen. en hier waren plekjes/beschadigingen op te zien. ze hebben hem toen gelijk weer in slaap gemaakt en laten afkoelen tot 32 graden.. wanneer hij op 32 graden zat. ging dit proces van 24 uur wachten in. tijdens deze 24 uur ontdekten de artsen dat er vocht bij de hersenen kwam en hierdoor nog meer schade had aangericht. Toen de 24 uur om waren hebben ze hem weer warm gemaakt naar 36 graden en gelijk het slaapmedicijn gestopt. maar helaas werd hij weer niet wakker. het reageren op pijnprikkels werd ook met de dag minder.. eerst was het nog gestrekte/gedraaide armen.. zondags al niets meer. ze hebben daarom vorige week maandagochtend besloten om de behandeling te stoppen.. wat inhield dat mijn papa snel kwam te overlijden. hij is toen na
anderhalf uur rustig ingeslapen. Mijn vader is inmiddels begraven. een erg mooie dienst en precies zoals hij was!
Maar ik kom nu tot mijn rust, en begin steeds meer te beseffen dat het helaas allemaal werkelijkheid is. je leeft die week zo in een roes en je word zo geleefd, dat je geen eens tijd hebt om na te denken.
Maar nu komt de pijn.. kan slecht slapen.. mis hem heel erg en normaal gesproken bel ik op de terugweg van mijn werk naar huis altijd met mijn papa.. maar nu kan dat niet meer.. en werd het vanavond keihard werkelijk..
Ik weet gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan.. misschien wil ik allemaal wel teveel/ te snel..
Weet zelf ook wel dat verwerken tijd kost.. maar hoe verwerk je zoiets...

11 Nov 2013 22:59 door Silly-One

Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Ik ben zelf veel meer van het praten. Een vriendin die heeft afgelopen zomer haar vader moeten begraven en ik merk dat zij er ook graag over praat. Dan belt ze me op en dan wil ze even haar verhaal kwijt.
Iemand anders zal het doen met schrijven of het alleen verwerken.
Voor de buiten wereld gaat het leven steeds meer door en die hebben geen tijd om stil te staan bij jullie verdriet. Hoe hard het ook is, het is wel de werkelijkheid.

11 Nov 2013 23:04 door Leaf

Gecondoleerd meis.

Ik weet eigenlijk niet eens echt hoe ik het verwerkt heb. Misschien heb ik het wel nog niet helemaal verwerkt, al denk ik van wel. Het duurde wel een goeie 2 jaar...
Ik heb gehuild, gekrijst, gekotst de eerste weken. Daarna nog met iedereen ruzie gezocht. En therapie. Lotgenotentherapie. Dat was wel heel fijn.

Geen emotie is verkeerd, dat heb ik wel geleerd. Laat het over je heen komen, zeker de eerste weken. Ik geloof dat ik alleen maar Mac gegeten heb en heb geslapen.

En ik heb er heel veel over gepraat. En soms nog steeds. Papa is wel dood maar nog lang niet vergeten!

11 Nov 2013 23:10 door Anoniem187

Ik kan je hier niet bij helpen, ik wil je wel ontzettend veel sterkte toewensen!

11 Nov 2013 23:17 door Anoniem83

Geen ervaring maar meid gecondoleerd, wat een klap moet dit geweest zijn. Ontzettend veel sterkte de komende tijd.

11 Nov 2013 23:22 door Anoniem75

Dit is echt een van mijn ergste nachtmerries. Als ik er maar aan denk word ik emotioneel en ik ben heel erg bang voor die ene dag dat ik een bezoekje of telefoontje krijg.

Laat staan hoe jij je nu voelt..

Ontzettend veel sterkte :hug:

12 Nov 2013 01:16 door Pompoen

Gecondoleerd.
Ik heb geen ervaring met een overleden ouder, wel met het overlijden van een dierbare (mijn man is overleden begin juni). Mijn ervaring was dat de eerste maanden het echt een soort waas was, het voelde allemaal zo onecht en tegelijkertijd zo de harde werkelijkheid. Pas daarna kreeg ik langzamerhand weer een beetje het gevoel dat ik een beetje terug op aarde begon te landen. Het is nu 5 maanden geleden voor mij en ik merk dat mijn dagelijks leven weer een beetje, een heel klein beetje begint te normaliseren. Tegelijk heb ik perioden dat het slechter gaat, heb ik periodes dat ik me somber voel of juist heel afgestompt.
In het begin wilde ik ook weten hoe dat moest, hoe moet je rouwen, hoe moet je omgaan met dat diepe rauwe verdriet? Ik wilde dat iemand me zou vertellen wat ik er aan kon doen.
Maar inmiddels weet ik dat het niet zo werkt, iedereen doet het anders. En stapje voor stapje heelt je buitenkant weer een beetje, vanbinnen zal altijd een plekje blijven, kapot van het verdriet. En inmiddels weet ik ook, soms lijkt het wel bijna geheeld en dan ineens barst het weer open. Verdriet zal altijd een onderdeel van mij blijven maar het zal langzamerhand een passend plekje moeten krijgen in mijn bestaan.

Mij helpt het om mijn blogs te schrijven (je mag me altijd PMen voor het adres) en inmiddels ook om er illustraties over te maken. Maar moet wel zeggen dat ik daar pas na 2 maanden mee ben begonnen, toen was daar pas weer ruimte voor.

Mijn tip is eigenlijk voor: geef het de tijd, zoek eventueel iemand die je daarin kan ondersteunen als je het gevoel hebt dat dat fijn zou zijn (rouwbegeleider, psycholoog etc.) maar geef het gewoon vooral de tijd. Je kunt niet zeggen dat het volgende week over moet zijn en dat je je dan weer beter moet voelen, zo werkt het helaas niet.

12 Nov 2013 02:18 door M-G

Allereerst gecondoleerd, verschrikkelijk om het zo mee te moeten maken. Het verschilt zoals iemand anders hier ook al zei, per persoon hoe je het verwerkt. Er is helaas geen standaard schema voor.

Zelf heb ik vooral ervaren dat het tijd kost, veel tijd... Mij heeft het geholpen om er over te schrijven (gewoon in een soort dagboekje), te praten met familie/vrienden die in hetzelfde schuitje zitten maar ook om afleiding te zoeken en eens iets anders te doen dan alleen aan het "rouwproces" te werken.

Inmiddels is het voor mij ruim een jaar geleden dat ik mijn moeder moest missen maar het voelt nog steeds als gisteren. Dit wil ik niet zeggen om je de moed in de schoenen te laten zakken, inmiddels kan ik er al beter mee overweg dan in het begin. Het is voor mij gewoon om aan te geven dat je zoiets niet zo snel kunt verwerken.

Het leven gaat door en jij moet op den duur ook door en dat is helaas met het gemis van je vader. Je zult hem nooit vergeten maar mijn ervaring is dat je ermee leert leven. Niet dat het verdriet direct minder wordt maar dat je er beter mee om leert gaan.

Af en toe heeft het verdriet hier nog steeds de overhand maar daar probeer ik dan ook aan toe te geven omdat het er blijkbaar uit moet. Ik probeer het niet weg te stoppen want dan kom ik het vroeg of laat dubbel en dwars tegen. Ik ga nog steeds wekelijks naar het graf van mijn moeder en ja daar sta ik te janken maar ik heb dat nodig om voor de rest van de week weer fatsoenlijk te kunnen functioneren en ook te kunnen genieten van het leven.

Nogmaals geef het de tijd en doe het zoals jij het wilt en het goed voelt. Niemand kan jou zeggen hoe het wel of niet moet, dat verschilt per persoon. Als jij het idee hebt dat je moet huilen: doe dat en krop het niet op, wil je erover praten?: doe dat en schuif het niet voor je uit. Kortom doe wat je gevoel je ingeeft om te moeten doen om hiermee te kunnen dealen! Sterkte voor de komende tijd.

12 Nov 2013 10:16 door Patsy

12 Nov 2013 12:49 door Eep

Ook ik kan me aansluiten bij wat de rest schrijft. Zorg dat je geen gevoelens opkropt, het lucht echt op om flink te huilen of gillen. Zoek in je omgeving mensen op waarmee je kan praten wanneer je daar behoefte aan hebt. En neem vooral de tijd om het te verwerken. Uiteindelijk zal je door moeten met het 'normale' leven, maar het is helemaal niet gek om even een break te nemen nu.

Ik heb het eerste halfjaar na het overlijden van mijn vader alles opgekropt, omdat mijn moeder volledig was ingestort. Ik moest sterk blijven voor haar en veel dingen regelen, mijn moeder had zich nooit bezig gehouden met financiën en dergelijke. Ook snapte ze al die ingewikkelde papieren niet. Toen het met haar wat beter ging, ben ik op een ochtend volledig ingestort, alles kwam eruit. Ik was simpelweg niet toegekomen aan het verwerken. Uiteindelijk ben ik met mijn opleiding gestopt, heb een halfjaar mega simpel parttime werk gedaan. In de tussentijd heb ik, voor zover mogelijk, alles een plekje kunnen geven.

Er zullen altijd lastige momenten zijn, ik zit nu in een emotioneel jaar waarin veel gebeurd is en misschien nog gaat gebeuren (trouwen, misschien een zwangerschap). Ik heb daarom nu vaker periodes waarin in erg verdrietig ben. Dan huil ik flink en praat er veel over met de mensen om mij heen. Ik doe er in ieder geval alles aan om het niet weg te stoppen, ik heb wel geleerd dat dat (voor mij in ieder geval) niet werkt.

Gecondoleerd, en heel veel sterkte de komende tijd.

12 Nov 2013 19:50 door cinn

Dankje iedereen. gelukkig praat ik wel veel met mijn vriend en vrienden/familie.. lucht gelukkig wel op. en het hier schrijven voelt ook goed.

Helaas zijn er meer meiden op dit forum die een dierbare zijn verloren..voor jullie ook sterkte!
Maar misschien raar gezegd.. maar op de een of andere manier is het ook fijn dat je elkaar snapt..

13 Nov 2013 12:17 door Eep

cinn schreef:Dankje iedereen. gelukkig praat ik wel veel met mijn vriend en vrienden/familie.. lucht gelukkig wel op. en het hier schrijven voelt ook goed.

Helaas zijn er meer meiden op dit forum die een dierbare zijn verloren..voor jullie ook sterkte!
Maar misschien raar gezegd.. maar op de een of andere manier is het ook fijn dat je elkaar snapt..

Gelukkig kan je met de mensen in je omgeving erover praten. En helemaal niet raar gezegd! Het is erg fijn om met mensen te kunnen praten (of schrijven) die hetzelfde hebben meegemaakt. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, kunnen zich natuurlijk wel inleven, maar ze zullen nooit precies kunnen beschrijven hoe het voelt.

Mijn man vindt het soms moeilijk, omdat hij niet kan snappen hoe ik mij soms voel. Hij heeft zelf nog geen overlijden van zo dichtbij meegemaakt, hij was bijvoorbeeld nog erg jong toen zijn opa en oma stierven. Ook kende ik hem nog niet toen mijn vader overleed.

13 Nov 2013 12:22 door Anoniem12

Eep schreef:
cinn schreef:Dankje iedereen. gelukkig praat ik wel veel met mijn vriend en vrienden/familie.. lucht gelukkig wel op. en het hier schrijven voelt ook goed.

Helaas zijn er meer meiden op dit forum die een dierbare zijn verloren..voor jullie ook sterkte!
Maar misschien raar gezegd.. maar op de een of andere manier is het ook fijn dat je elkaar snapt..

Gelukkig kan je met de mensen in je omgeving erover praten. En helemaal niet raar gezegd! Het is erg fijn om met mensen te kunnen praten (of schrijven) die hetzelfde hebben meegemaakt. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, kunnen zich natuurlijk wel inleven, maar ze zullen nooit precies kunnen beschrijven hoe het voelt.

Mijn man vindt het soms moeilijk, omdat hij niet kan snappen hoe ik mij soms voel. Hij heeft zelf nog geen overlijden van zo dichtbij meegemaakt, hij was bijvoorbeeld nog erg jong toen zijn opa en oma stierven. Ook kende ik hem nog niet toen mijn vader overleed.

Heel herkenbaar. Mijn nicht was ook 23 toen haar vader overleed en dat vond ik wel heel fijn. Ondanks dat haar vader ziek was en mijn vader onverwacht overleed, was het allemaal heel herkenbaar. Het is heel fijn om er met iemand over te praten die precies weet hoe jij het voelt.

Mijn vriend kan zich ook niet zo goed voorstellen hoe ik me voel. Hij heeft het overlijden van mijn vader wel meegemaakt, maar hij is (gelukkig) nog nooit iemand zo dichtbij verloren. Hij dacht dat rouwen betekende dat je non stop aan diegene denkt en dat vond hij moeilijk voor te stellen. Ik heb hem gelukkig wel een beetje uit kunnen leggen dat het zo niet werkt. Ik vind het ook heel moeilijk te omschrijven hoe ik me dan voel, want ik weet het eigenlijk zelf niet eens. Ik heb super goede weken, maar ook hele slechte dagen. Vorige week heb ik bijvoorbeeld de hele week bijna gehuild en waarom? Geen idee.

Het gaat echt met ups en downs.

14 Nov 2013 00:53 door Kreeft

Heftig meis, gecondoleerd!

Het is en blijft moeilijk. Het is nu bijna 11 jaar geleden dat mijn moeder is overleden, en het blijft heel verdrietig. Moet er nog steeds regelmatig om huilen. Wat bij mij helpt, is om naar haar graf te gaan. Daar word ik echt rustig, plantjes een beetje verzorgen, en gewoon een beetje daar 'rondhangen'. Het word natuurlijk minder met de jaren, maar met grote dingen, mis ik haar nog steeds ontzettend! Toen bijvoorbeeld mijn neefje werd geboren. Ze had dat echt geweldig gevonden, zeker als ik zie hoe mijn vader daarmee omgaat. En om het verdriet van mijn vader en broer te zien, doet ook pijn.

Veel sterkte gewenst!

14 Nov 2013 22:18 door Anoniem 63

Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil je even heel veel sterkte wensen!

Welkom op Zeg maar Yes!

Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Re: Overleden ouder, hoe verwerk je dit?

Wie is er online?