Vertrouwen
Nu hadden we afgelopen week de eerste groeiecho in een reeks groeiecho’s om haar groei te monitoren. Omdat er syndroom van down in mijn placenta zit, moet dat extra in de gaten gehouden worden omdat mogelijk de placenta zijn werk niet goed doet. Nu hadden we eigenlijk een hele mooie echo. Ze is niet de grootste, maar als ze zo op haar lijntje blijft groeien, is er niks aan de hand. Maar voor deze echo hebben we allebei enorme spanning gehad. Dat vond ik al zwaar dat het me weer even met beide benen op de grond zette en me terugbracht in de bezorgde modus of alles wel goed zou zijn na die paar fijne en zorgeloze weken. Ik gaf aan het einde van de controle aan dat ik was pijn- en plasklachten had de laatste weken. Voor de zekerheid moest ik even mijn urine laten checken. Dat gedaan blijk ik blaasontsteking te hebben. En sindsdien ben ik eigenlijk weer helemaal van slag en verdrietig. Boos op mezelf dat ik dat niet door had terwijl ik er al een paar weken last van heb. Nou voelde ik haar ook weinig de laatste dagen, dus ik had vandaag een extra controle. Helemaal niks aan de hand; ze ligt in stuit en daardoor merk ik haar bewegingen niet goed.
Conclusie; er is helemaal niks aan de hand, maar ik moet toch steeds huilen door de zorgen de afgelopen dagen. Ik merk dat ik helemaal geen vertrouwen heb in mezelf en in dat deze zwangerschap goed gaat. Bij mijn vriend zit het ook een beetje. We hadden het laatst erover dat we allebei zonder het eerder uitgesproken te hebben afzonderlijk van elkaar de angst hebben dat ze alsnog gehandicapt geboren gaat worden, ook al weten we wel beter, want ze is helemaal doorgelicht. Er zit gewoon een breuk in het vertrouwen in alles en ik heb het daar heel moeilijk mee. Schuldgevoel en verdriet speelt dan weer op en ik baal ervan. Wil gewoon blij zijn.
Voor wie het gelezen heeft; lief, bedankt. Ik ben mijn ei even kwijt en nu ga ik nog even een potje huilen en dan is het hopelijk klaar.