Re: Liefde, seks & relatie biechttopic #2
Kees: Ik heb wel meerdere keren aangegeven wat ik graag anders zou willen zien, maar nooit aangegeven dat mijn gevoel voor hem veranderde/wegging.
June: Wat ik te verliezen heb... Best een lastige vraag. Het klinkt heel hard en afstandelijk, maar dit gaat uiteraard niet over één nacht ijs. Dit is een proces wat al jaren speelt en zo gelopen is. Ik neem hem niets kwalijk, mezelf wel. Eerst 'pikte' ik zijn eigenschappen wel, maar doordat ik hard aan mezelf heb gewerkt na m'n burn-out ben ik veranderd en nu kan ik niet meer met zijn eigenschappen leven. En ja, daar had ik hem lang geleden al deelgenoot van moeten maken. Maar ik ga al maanden, zo niet jaren over mijn eigen grenzen heen en ik ga er bijna zelf (weer) aan onderdoor. Ik kan mezelf niet zijn, ik kan voor mijn gevoel niet bij hem terecht, onze visies zijn heel anders, we passen niet (meer) bij elkaar.
En ik heb het geprobeerd, zo vaak geprobeerd om me er overheen te zetten en er weer voor te gaan en alles maar te pikken. Maar dat gaat niet meer. En nogmaals, daar had ik hem bij moeten betrekken maar dat durfde ik niet.
Elliot: klopt helemaal wat je zegt, ik kan niet anders zeggen en ik ben echt fout daar in geweest. Ik neem hem ook niets kwalijk en voel me verschrikkelijk.
Caro: je laatste stukje word ik verdrietig van. Ik heb zó lang zó hard m'n best gedaan, juist voor m'n gezin. Als we geen kinderen hadden gehad, was ik al jaren eerder bij hem weggegaan. Dat kan toch, dat je gevoel weggaat en de koek op is? Alleen zijn er kinderen in het spel en daarvoor heb ik al die tijd de schijn opgehouden, zelfs tegen mezelf. Met allemaal lichamelijke klachten als gevolg en op het punt staan om er weer aan onderdoor te gaan. Toen ik het er gisteravond uitgooide bij m'n man, voelde ik daarna eigenlijk vooral rust en opluchting. Ondanks dat ik weet wat de gevolgen zijn en onderschat ik dat echt niet. Maar ook in het belang van de kinderen denk ik haast zeker te weten dat het beter is om uit elkaar te gaan dan bij elkaar te blijven zoals het nu gaat. En aangezien je een persoon niet zomaar kunt (en moet willen) veranderen, zag ik geen andere uitweg meer.
Gijs: dank je wel voor je tweede bericht!
Popcorn: wat je zegt, dat is mijn twijfel ook. Soms is het zover dat je niet eens meer kunt spreken van liefde, en dan?
Hoe fout het ook van mij is geweest om hem niet bij mijn struggle te betrekken, hoe oneerlijk is het om nu relatietherapie te proberen terwijl ik er zelf geen heil meer in zie en het pijnlijke maar misschien wel onvermijdelijke moment alleen maar wordt uitgesteld?
Stuiterbal: het gras is zeker niet groener, maar ik verlang nu alleen maar naar rust. Rust voor mezelf én zéker voor de kinderen, want die beginnen er ook onder te lijden.