Jaaa ik heb eindelijk de tijd genomen om het uit te typen en wil het hier graag plaatsen. Het is een heeel lang verhaal geworden, chapeau als je het helemaal hebt doorgeworsteld!

Vrijdag 13 juli
Om 8 uur ’s ochtends was het zo ver en mochten we ons in het geboortecentrum van het ziekenhuis melden voor een inleiding. Ik was op dat moment precies 37 weken zwanger en de baby’s werden geschat op ruim 6 en ruim 5 pond, een mooie termijn en mooie gewichten om ze te laten komen! Ik had wel wat twijfel over het kunstmatig opwekken van de bevalling, en wilde het liefst dat mijn lichaam zelf aangaf klaar te zijn voor de bevalling. Ik had al een paar keer wat voorweeen gehad dus hoopte in elk geval op een paar cm ontsluiting zodat ze meteen mijn vliezen konden breken.

Om 8.45u lag ik aan de CTG en werd er na een half uurtje gecheckt op ontsluiting. Deze was op dat moment zo’n 1 a 1,5 cm, maar de baarmoedermond was nog stug en niet 100% verstreken. Er konden nog geen vliezen worden gebroken maar er werd gestart met orale tabletten om de baarmoedermond te primen. De eerste dosis deed niet zoveel, na 4 uur zat ik nog steeds op 1,5 cm ontsluiting. Wel voelde alles al wat weker. De volgende dosis deed wel wat meer, ik kreeg regelmatige harde buiken (om de 3,5 min) die ook al drukkend aanvoelden. Helaas kregen we toen het nieuws dat ze die avond niet meer verder zouden gaan met inleiden, want als het even kon wilden ze een tweelingbevalling overdag ‘plannen’. Best een domper, want ik had juist het idee dat mijn lichaam het zelf aan het overnemen was. Bij de laatste check bleek ik wel genoeg ontsluiting te hebben om de volgende ochtend mijn vliezen te kunnen breken. Spannend!

Zaterdag 14 juli
Na een nacht best goed geslapen te hebben maar waarin ik met elk toiletbezoekje hoopte dat de vliezen toch vanzelf zouden breken of de weeën zouden doorzetten werd ik op 14 juli wakker, nog steeds zonder baby maar met de wetenschap dat ze die dag sowieso zouden komen. ’s Ochtends was het tergend lang wachten totdat ik aan de CTG lag en nog langer wachten op de dienstdoende gynaecoloog die mijn vliezen kon breken. Om 10u werden mijn vliezen eindelijk geprikt en werd geprobeerd om bij ‘baby A’ een electrode op zijn hoofdje te plaatsen. Dit deed mij ontzettend pijn, ik heb het echt uitgegild. De gynaecoloog kon ik blijkbaar niet goed bij en de electrode zat wel ‘vast’ maar registreerde helaas geen hartslag. Er werd besloten eerst een uurtje te wachten om te kijken hoe mijn baarmoeder zou reageren op de gebroken vliezen, maar in dat uur werd ons weinig rust gegund omdat het infuus niet goed bleek te zitten. De dag ervoor was er al één keer in een zenuw geprikt met een dikke hand als gevolg, en ook dit infuus bleek in een klepje te zitten waardoor mijn hand dik werd en het vocht niet goed door mijn aderen stroomde. Dus na nog twee keer prikken (auwww) zat ‘ie eindelijk goed. Toen was er alweer een uur verstreken en kon ik meteen op de weeenopwerkkers worden aangesloten.

De eerste dosis deed meteen z’n werk, ik kreeg lichte weeën. Na een half uur werd de dosis verhoogd en kreeg ik krachtige weeën. Deze heb ik eerst staand/leunend opgevangen tot ik op een gegeven moment graag in bad wilde. De gynaecoloog ging daarmee akkoord, maar wilde wel nog een keer die elektrode proberen te plaatsen. Het verwijderen van de elektrode die erin zat lukte echter niet, dus liet hij me bij hoge uitzondering met het dubbele draadloze ctg-apparaat in bad. Na een half uur sterke weeën was ‘baby A’ zo ver naar beneden gezakt dat de CTG niks meer registreerde en toen raakte iedereen weer in lichte paniek. Er waren constant mensen aan me aan het sjorren om die CTG proberen te verplaatsen en er werd uiteindelijk nog een keer geprobeerd de oude elektrode op L's hoofd te verwijderen (gelukt) en een nieuwe te plaatsen (mislukt, weer geen registratie). Op dat moment had ik het niet meer. Helaas bleef mijn ontsluiting ook op 4,5 cm steken. Ik wilde in mijn bubbel kruipen om de weeën de baas te blijven en mijn kinderen op de wereld te zetten maar omdat er constant aan me geplukt en gevoeld werd en mensen vonden dat L's hartslag écht elk moment geregistreerd moest worden (bij de bevalling van mijn oudste dochter werd er gewoon af en toe met een doppler geluisterd) werd ik voor de keuze gesteld: uit bad, in bed en dan nog een keer proberen die elektrode te plaatsen of een keizersnede. Dat laatste was volgens de gynaecoloog best een optie omdat hij met de kracht van mijn weeën had verwacht dat ik al een stuk verder zou zijn, en dat gevoel had ik zelf ook heel sterk. Ik wilde mijn kinderen zo graag NU in mijn armen en werd helemaal gek van alles wat er mis ging dat ik voor een keizersnede koos.

Toen moest ik uit bad en werd de tweede elektrode van L's hoofd verwijderd. Ik kreeg een operatiejasje aan en moest op bed wachten tot de OK klaar was. Helaas had het geen effect om de weeenopwekkers uit te zetten en zelfs een spuit weeenremmers deed niks; ik had dat uur om de 2 min superheftige weeën. Echt heel naar als je weet dat ze voor niks zijn en je alleen maar op bed mag liggen. Ik heb toen wel even liggen janken geloof ik van wanhoop. Ondertussen kreeg ik nog een katheter en paracetamol, en na wat een eeuwigheid leek te duren werd ik om 15.30u eindelijk naar de OK gereden.
Op de OK ging alles heel snel. Ik had nog steeds weeën en was bang niet stil te kunnen blijven zitten tijdens de ruggenprik maar dat bleek een eitje, hij zat er zo in. EINDELIJK stopten de weeën. Ik voelde mijn onderlichaam doof worden en moest meteen plat op m’n rug. Dat voelde echt heel naar met mijn mega buik en sterk dalende bloeddruk door de ruggenprik. Ik kreeg iets toegediend om de bloeddruk wat te verhogen en dat hielp gelukkig iets. Mijn man was inmiddels ook bij me in zijn OK-outfit en de keizersnede begon. De artsen hadden een animerend gesprek over hoe balen het was dat ze net de climax van de tenniswedstrijd misten (ja echt!! Niet normaal toch?! Hallooo, ik was gewoon bij ) en voor ik het wist werd L. uit mijn buik getild. Ik mocht meekijken. Tranen van geluk en ontlading! Ik mocht hem niet meteen zien, hij werd eerst nagekeken. Ondertussen duurde het even maar werd na een dikke minuut ook J geboren. Dat vergde iets meer gesjor, ze lag helemaal bovenaan mijn buik in stuitligging. Ze begon niet meteen te huilen en er werd een kinderarts bijgehaald, maar al snel hoorde ik dat het ook met haar heel goed ging.

Toen kwam mijn man bij me staan met L in z’n armen, en kon ik zijn gezichtje even zien en aanraken. Wauww! Even later werd ook J bij me gebracht. Ik werd ondertussen dichtgemaakt en de arts kwam met een verrassende mededeling: Tijdens de keizersnede hadden ze gezien dat J met haar billen L's hoofd naar achteren duwde. Dát was dus de reden van de stagnerende bevalling; hij lag niet goed, kon zijn kin niet op zijn borst doen en kwam niet dieper in het geboortekanaal. Ik ben daar best opgelucht over dat er een reden is gevonden, anders had ik denk ik echt het gevoel gehad te vroeg te hebben opgegeven. L had ook allemaal krassen op zijn voorhoofd van die stomme elektrode, de gynaecoloog dacht dat het zijn achterhoofd was.

Om 16.30u werd ik al rillend en klappertandend naar de IC gebracht die in het weekend dienst deed als recovery. Na een half uur werd er naar de afdeling gebeld dat ik kon worden opgehaald want ik was weer wat stabieler. Helaas duurde het tot 17.30 en toen was er nog steeds niemand gekomen. Toen riep ik dat ik naar mijn kinderen wilde en besloten die lieve meiden van de IC me maar te brengen . Eenmaal op de kamer heb ik voor het eerst met ze in mijn armen kunnen liggen en hebben ze beide voor het eerst aan de borst gedronken. Wauwww wat een fijne momenten! Het was een pittige dag maar ik was zo gelukkig dat ik ze gezond en wel in mijn armen had. J bleek met 2328gr wat lichter dan gedacht en werd onder controle gesteld van de kinderarts. L was met 3012gr een gemiddelde voldragen eenlingbaby op 37w. Gelukkig deed J het ook meteen goed dus echte zorgen hebben we niet over haar gehad.

Op de keizersnede kijk ik eigenlijk wel met een goed gevoel terug. Ik ben heel blij dat ik die keuze op dat moment had gemaakt, want waarschijnlijk had het dezelfde uitkomst gehad als we langer hadden doorgemodderd. De inleiding vond ik wel erg heftig, ook omdat er steeds van alles mis ging met het prikken van de infusen en het plaatsen van die klote-elektrode. Ik heb nog nachtmerries gehad over mensen die aan me zaten/me aanranden terwijl ik niks kon zeggen en me niet kon bewegen. Ik snap goed dat ze zich alleen maar aan protocollen moesten houden maar ik voelde me echt heel onprettig bij het constant gericht zijn op risicobeheersing en daarbij over mijn grens gaan ipv op vertrouwen in mij en mijn baby’s. Daar heb ik nog een paar keer goed om gejankt. Nu kan ik het meestal wel met droge ogen vertellen.