31 Jul 2018 12:12 door Pompoen
Ik heb toen ik nog in Amersfoort woonde gezegd dat ik nooit meer ging verhuizen. Hoewel ik in dat huis in Amersfoort nooit helemaal heb kunnen aarden vind ik verhuizen echt een hel. Helaas kwam het leven er toen een beetje tussen en ben ik gaan overwegen om toch te verhuizen, binnen Amersfoort naar een huis waar Lu. wat makkelijker buiten zou kunnen spelen en een huis wat iets minder groot was met wat minder onderhoud. Maar ja toen ontmoette ik J. en inmiddels ben ik twee keer verhuisd. Eerst naar zijn huis zodat het huis in Amersfoort verkocht kon worden, daarna hebben we samen het huis gekocht en verbouwd waar we nu alweer ruim 1,5 jaar wonen.
Ik zie ons hier wel heel lang wonen, misschien wel altijd, maar ik denk dat we te zijner tijd wel op zoek moeten naar een levensloop bestendig huis. Dat is dit huis niet en dat is ook bijna niet te realiseren. We hebben een trap naar de voordeur en een trap naar de achterdeur en binnen hebben we 3 trappen, de trap naar het souterrain is heel smal, de trap naar boven loopt met een flinke hoek, de trap naar zolder is weer vrij smal. Ik denk niet dat we het ooit voor elkaar krijgen om dat levensloop bestendig te krijgen. Maar tot die tijd wonen we hier wel superfijn. We hebben 220 m2, elk kind heeft straks een eigen kamer, dan hebben we nog een souterrain waarin ik mijn atelier heb maar waar we ook nog een zithoek en een televisie hebben, we hebben heel veel bergingen en een schuur en een tuin van 10 bij 20 en een voortuin van 10 bij 5, parkeerplaats voor 4 auto’s als we dat zouden willen en het ligt aan de voorkant aan een straat met een vaartje en daarachter een park dus ons uitzicht is groen. Het is echt een beetje ons kasteel, het voelt soms zelfs nog een beetje onwerkelijk dat wij in zo’n mooi huis mogen wonen, mede dankzij onze overleden partners.
Het enige nadeel is dat het niet echt een buitenspeelstraat is en dat de kinderen nu dus nog niet echt zelfstandig buiten kunnen spelen. Maar dat begint nu een beetje te komen en dan zijn er wel weer genoeg kinderen in de buurt om mee te spelen denk ik, alleen niet echt in onze straat.
De enige reden voor mijn man om nog een keer te verhuizen is als we een zelfbouwkavel tegen een gunstige prijs op een goede plek zou kunnen kopen waar niet te veel regels voor het bouwen zelf aan vast hangen. Dat is mijn mans grote droom, om zelf een huis te bouwen. En dat zou ik dan misschien nog wel willen, maar anders ga ik niet weg hoor. Tenzij het leven er weer tussen komt, dat weet je nooit.