Mijn oudste heeft laatst geschaatst, en het was net een pasgeboren giraffe die stond te glibberen op de benen.

Wat een kortzichtige opmerking zeg.

Probeer het niet aan te trekken. Natuurlijk hoort het niet bij de opvoeding. Waarom schaatsen wel en freerunnen niet?
Als je als ouder zijnde mee opgegroeid bent en het leuk vindt en je hebt geen ‘onhandige’ kinderen, dan groeien je eigen kinderen er ook mee op. Maar dat is toch niet zo logisch als springen en rennen.

Ik vind het ook niet bij de opvoeding horen. Skiën niet en schaatsen ook niet. Het zijn dingen die je voor je lol kan doen, niks meer, niks minder.

Mijn dochter kan ook niet goed schaatsen. Misschien leert ze het nog wel, misschien leert ze het nooit echt goed. So what.

Ik schaats zelf niet en daarom mijn kinderen ook niet. Ik vind natuurijs echt doodeng door spookverhalen van erdoorheen zakken en geen uitweg meer vinden en blijf er daarom uit de buurt.

Een ijsbaan zou ik opzich nog wel met ze heen gaan, maar hutjemutje met z'n allen vind ik ook niet zo leuk.

Op de ijsbaan voel ik mij ook vele malen veiliger dan op echt natuurijs.
En nee, ik vind ook niet dat het bij de opvoeding hoort.
Het is iets wat je voor de leuk moet doen.
Als je er niet van houdt, zul je het je kinderen ook niet snel leren.

Het was niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen. Ik snap dat er kinderen zijn voor wie dit niet vanzelfsprekend is. Excuses hiervoor.

Ik zei ook dat IK het bij mijn opvoeding vind horen (mocht mijn kind hier fysiek toe in staat zijn). Misschien vind een ander freerunnen weer bij de opvoeding horen.